Ik blijf er met grote ogen naar kijken: vrouwen die struikelen over het feit dat de afgelopen week de naam “wijvenweek” heeft gekregen. Met de nadruk op wijf, vaneigens. Ik blijf fronsen bij de nijdige en opgestoken vuistjes van soortgenoten die weigeren zich te verenigen onder de DENIGRERENDE EN AFSCHUWELIJKE noemer “wijf”. Want hoe durven we, eigenlijk, na al die jaren van feminisme en BH’s verbranden en weigeren onze oksels te scheren? En hadden we dan echt geen andere thema’s kunnen kiezen dan shoppen en kinderen? Alsof dat het enige is dat we hebben bereikt na de emancipatie van het moderne vrouwmensch, zeg. Pek ende veren on me. Deze week had natuurlijk “vrouwenweek” moeten heten.

Het is een beetje zwak van mij, maar ik zie “mo zeg”-vrouwen voor mij als ik dergelijke tirades lees. Het soort vrouw dat vorige week tijdens de comedy marathon in Kortrijk alle geweldige jokes over vrouwen zat te verpesten door onder elkaar te zitten sissen dat die alleen van gefrustreerde venten kunnen komen. En heel veel “mo zegs” ook. Pijnlijk veel “mo zegs”. Het soort vrouw dat groen wordt van filmpjes als hieronder.

Lieve madammen, relativeert uzelf een keer.
Dankzij jullie moeten wij al jaren toegeven dat vrouwen inderdaad compleet geen gevoel voor humor hebben.

Voor de rest: dames, u was compleet geweldig deze week. Ik heb zwaar genoten, en ik ben eigenlijk nog steeds bezig. U rockt.

Update: Blijkbaar worden flink wat comments niet doorgelaten door mijn overenthousiaste spamfilter. Ik heb ze nu handmatig goedgekeurd, als er nog mensen gecensureerd worden, mail mij! :)

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Kruimel vroeg zich af wat mijn man kan.

Mijn man kan IKEA-kasten in elkaar steken zonder dat hij stukken over heeft, en door een stad rijden zonder te verdwalen. Moeilijke dingen kan hij zo goed uitleggen dat ze makkelijk worden, en als alles echt te moeilijk wordt dan brengt hij rust in mijn hoofd. Als mijn man eerder moet gaan werken dan ik dan zegt hij dat ik nog een beetje mag smoezelen. Als ik zaag, en vraag of hij vindt dat ik zaag, dan zegt mijn vent: “maar neen, je zaagt niet, je bent gewoon eerlijk.” Als ik heel erg stil ben in de auto legt hij zijn hand op mijn been, zonder iets te zeggen. Soms zegt hij out of the blue ‘ik ben heel erg trots op jou hoor’, en ik zie in zijn ogen dat hij het meent. Ik ben ook heel erg trots op mijn man, maar ik zeg het te weinig. Mijn man begrijpt dat.

Mijn man neemt mij mee naar andere landen, en als ik soms een beetje bang ben op het vliegtuig dan doet hoe de armleuning omhoog zodat ik tegen hem kan slapen. Mijn man kan zo mooi schilderen en tekenen dat ik zijn creaties aan iedereen zou willen tonen. Alleen is mijn man veel te bescheiden. Soms lacht mijn man zo hard en gemeend om mijn grapjes dat ik bijna ga geloven dat ik grappig ben. En als ik heel hard huil en mijn mascara zich in zwarte vlekken over zijn trui begint te verspreiden, dan zegt hij dat het niet erg is. Als ik met een gezicht vol mascara en rode huilvlekken naar hem kijk, dan zegt hij zelfs dat hij mij graag ziet.

Mijn man kan als geen ander mijn man zijn.
Ik geloof dat ik hem ga houden.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Onlangs bleef ik na een zwaar nachtje BV-watchen in het wild slapen bij een collega. BV watchen in het wild, niet blijven slapen in het wild, voor de duidelijkheid. Ik ken u. Het blijven slapen gebeurde impulsief en onverwacht, en dus viel ik redelijk achterover toen ik in een huis aankwam waar alles eruitzag zoals mijn huis eruitziet als ik wéét dat er iemand zal komen slapen. Proper en al. Gelekt. Orde, netheid en organisatie overal. En nergens van die wolletjes in hoeken van kamers, zo. Nergens!

Blijf onverwacht bij mij slapen en aanschouw: rondslingerende laptopzakken, sjakossen en schoenen. Strijkijzers die nog weggezet moeten worden, naast manden vol strijk waar maar geen einde aan lijkt te komen. Overal tijdschriften en boeken, in het slechtste geval tafels vol stempels, schildermateriaal en foto’s. Jassen over stoelen in plaats van aan de kapstok. Lege colablikjes en dozen van fruitsnacks. Agenda’s en notitieblokjes overal.

Zoiets dus:

‘Is dat nu de crib waar wij zoveel wilde dingen over hebben gehoord, lilith?!’
‘Ja dat is hem, ja.’
*geluid van een doorprikte ballon vult ruimte*

Soms denk ik dat het een reactie is op alle “LILITH! HANG UW JAS WEG!”-zagingen die ik in mijn jeugd te verwerken heb gekregen van mijn ouders, maar ik moet mezelf niet bedienen van dergelijke zwakke excuses, eigenlijk. Ik ben ervan overtuigd dat dit leven geweldige dingen voor mij in petto heeft, maar een dag waarop ik mijn huishouden doen verkies boven om het even welke andere activiteit, daar reken ik toch niet meer op. Of het zou iets moeten zijn met puppy’s vermoorden. Maar ik kan wel machtig goed koken, ik. Dat dan weer wel.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Als er één ding is waar ik niet zo goed tegenkan dan zijn het blogposts die gaan over het feit dat je geen tijd hebt voor een blogpost. Bij deze: ik heb geen tijd voor een blogpost. Niet over de knapste mannen, en ook niet over de lelijkste, ook niet over de Brudio Stussel-mannen (het spijt me, Heidi en Steven) of over hoe zot ik ben van mannen. Of van Bart Cannaerts in het bijzonder.

Maar echt, of het nu is om mee te werken, samen te wonen of een bokaal erwten open te draaien, ik verkies altijd het gezelschap van mannen boven dat van vrouwen. In het middelbaar was ik het enige meisje in een hele groep puberende jongens, wat mij een geweldige kennis heeft opgeleverd over hoe de mannelijke soort in elkaar zit. Ik heb die specialisatie verder uitgebouwd door na mijn middelbare studies een huis te delen met mijn drie beste mannelijke vriendjes. Daarna ben ik gaan samenwonen met nog eens een andere man, en ik ben daar al vijf jaar zeer content van. Ik kan dus wel zeggen dat ik iets van venten ken.

Maar hell, wat koop je daarmee als je geen tijd hebt om erover te bloggen?

Misschien voor de inhaaldag, waar. In tussentijd loopt heel deze wijvenweek waarschijnlijk zodanig uit de hand dat geen man ooit nog tegen mij zal willen babbelen. Ik voel dat aan, zo’n dingen.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

‘Youri! Kom eens kijken!’, grinnikte ik door de rekken van de schoenwinkel.
We waren erheen gekomen om te checken of ze die Asicsen die Youri al dertig jaar wil hier wel hadden in de juiste vorm en kleur. Het antwoord zou zoals immer ‘neen’ zijn, maar dat is niet van belang voor de verdere ontplooiing van deze blogpost.
Youri kwam vanachter een rek vol sportschoenen aangewandeld.
Ik deed een pirouette die ietsje lomper uitviel dan ik me hem in mijn hoofd had voorgesteld, en kreeg in ruil een zware frons terug.

‘Wacht hé’, zei ik, en ik ritste mijn laarsje open en trok een andere schoen uit het rek.
Op hakken van wel zes centimeter wandelde ik zo vrouwelijk mogelijk door de gang, mijn best doend om geen enkel over te slaan.
‘Je lijkt wel een mevrouw’, sprak Youri met een zorgelijke blik.
‘Ik weet het!’, schaterde ik. In no time speelde ik mijn hakken uit en gooide ik de schoentjes terug op het rek.
Youri’s frons verdween als sneeuw voor de zon toen ik mijn voeten weer in mijn versleten yet comforabele sneakers liet glijden.

Hakken en ikzelf, het wordt echt nooit wat.

Als je zo dik bent dat je alleen nog in speciaalzaken terecht kan om je lichaam tegen starende blikken te beschermen dan ben je gedoemd om niet alleen alleen lelijke vormeloze kleren te dragen, maar er ook nog eens stukken van mensen voor te betalen. Een broek in mijn maat betekende twee jaar geleden makkelijk een hap uit mijn budget van minstens zeventig euro. Om nog maar te spreken van een BH: ik mocht van geluk spreken als ik er kwam met een euro of honderd. Resultaat: ik droeg mijn kleren tot ze letterlijk versleten waren, en ik echt niet anders kon dan mezelf maar weer voor aap te zetten in een pashokje te lande.

No more, want sinds enkele maanden behoor ook ik tot de shiny happy people die bij normalemensenwinkels shoppen. Goedkope normalemensenwinkels, want nu ik kan kiezen krijg ik het niet meer over mijn hart om veel geld te betalen voor kleding. Mijn rijkdom is er te gemiddeld voor, en zelfs als ik plots erg rijk zou zijn zou ik me nog niet kunnen inbeelden dat ik tachtig euro zou betalen voor een broek. Laat staan tweehonderd. Niet dat je mij ook maar enigzins van gierigheid kan bestempelen, maar ik kan geen enkel kledingstuk ooit leuk genoeg vinden om er dergelijke bedragen voor neer te tellen. Als ik het wel zou doen zou ik de volgende dagen zo gigantisch overspoeld worden door schuldgevoel dat jolijt om die trui/broek/schoenen van mijn dromen compleet naar de verdoemenis geholpen zou worden.

En dus betaal ik geen zeventig euro voor Allstars, maar 14,99 voor een paar dat er erg goed op lijkt. Dat betekent meteen dat ik heel veel t-shirts kan kopen voor het geld dat ik uitspaar, want ik betaal per definitie nooit meer dan een euro of twaalf voor een t-shirt. Hoe leuk die dingen in de Brooklyn dan ook mogen wezen, ik val nog liever dood dan ooit nog veertig euro voor een t-shirt te geven. Het leukste is dat ik deze geweldige eigenschap van mijn eigen te pas en te onpas kan bovenhalen om mijn andere eigenschap te relativeren: dat ik elke week wel iets nieuws moet kopen, tegenwoordig, ook al heb ik alles al.

Maar ik heb dan ook iets in te halen. Een jaar of twintig, of azo.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

dingen die ik best leuk vind aan mijn lichaam:

* de lengte ervan. Ik heb mijn meter vijfenzestig altijd aangenaam klein gevonden.
* mijn oogkleur. Er is een tijd geweest dat ik graag blond wilde zijn met ogen zo blauw als Noorse meren, maar nu die Arische fantasieën een stille dood zijn gestorven ben ik erg blij met mijn intens groen.
* de lengte van mijn wimpers. Die zijn volgens collega en zij die het kan weten K. zo lang dat mensen er geld voor zouden geven. Ik wil niet weten welke mensen, maar yay me!
* de dikte van mijn haar. Ik heb jaren geen idee gehad, tot mensen met dun haar mij begonnen te vertellen over hoe erg hun leven suckt. Sindsdien kan ik mijn gigantisch dik haar compleet appreciëren.

dingen die ik zou willen inruilen voor ander en beter:

* mijn traanklieren. Ik loop de helft van het jaar rond met tranende ogen, en ik zie er de charme niet van in.
* mijn voeten. Niet omdat ze lelijk zijn, maar omdat al het kwaad van de wereld er zich steevast in manifesteert in de vorm van pijn.
* mijn niersteentjes. Hoe kan iets zo lief klinken en toch zo veel zeer doen, I aks?
* mijn blaas, om alreeds uitvoerig beschreven redenen.

dingen die ik zelf kapot heb gemaakt, en dus niet mag inruilen:

* mijn linkeroorschelp. Door in mijn puberteit een oorring te laten schieten in een stuk kraakbeen in het midden ervan. Het ringetje heeft er een jaar ingezeten, het gat zit er nog steeds en ontsteekt om de zoveel weken op uiterst pijnlijke wijze. Swell.
* mijn bovenarmen die er door veelvuldig vermageren en verdikken en weer vermageren nogal als kipfilets beginnen uit te zien als ik hard zwaai.
* mijn onderarmen waar ik in zatte puberbuien de meest idiote dingen in heb gekerfd met een breekmes. Ja, ik was zo eentje, ja. En ik kan het bewijzen als ik gebruind ben.
* mijn rechterwenkbrauw, waar een kapje in zit als blijvende herinnering aan een piercing, net als in mijn rechterneusvleugel.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Het blad waarvoor ik werk heeft een moderubriek, waarin bekende mensen verschillende outfits showen. Die mensen zijn doorgaans jong en mooi, en hebben dus weinig reden tot complexen. Dacht ik. Tot moderedactrice K. vorige week vertelde over hoe iemand die ooit het kroontje van Miss België heeft gedragen en nog steeds aanzien wordt als een geweldig schone madam eens in de fotostudio aangekomen veranderde in een onzeker klein meisje. Een klein meisje dat zich doodschaamde over haar knieën.

Hoe aanlokkelijk het soms ook lijkt om eruit te zien als de schoonheden die de laatste weken de moderubriek zijn gepasseerd, toch denk ik dat ik zou passen. Om de simpele reden dat zo goed als geen enkele van mijn lichaamsdelen eruitziet zoals het volgens kenners zou moeten, en ik me dus nog geen moment in mijn leven heb drukgemaakt over mijn knieën. Of mijn oorlellen. Sommige mensen zijn zo perfect op allerlei plaatsen dat ze zich doodschamen over die ene plek die uit de boot valt.

Geef mij dan maar mijn lichaam, waar zo hard “UIT DE BOOT GEVALLEN” opgeschreven staat dat de verwachtingen draaglijk zijn. Ik had de laatste keer maatje zesendertig toen ik nog in de lagere school zat, en dus verwacht geen mens dat ik in een bikini in een fotostudio zal plaatsnemen onder lichten die niets aan de verbeelding overlaten. Mijn borsten en billen zijn niet zo adembenemend glad en perfect dat mensen direct naar mijn lelijke knieën kijken, op zoek naar imperfectie. En ik mag dan wel eens een effort doen om mijn teleurstellend normale huid op te smukken met een laag goe poeier, ik maak me geen illusies: ook daar worden mijn knieën niet opvallend lelijker door.

Ik ken mijn gebreken, o wat ken ik ze, en ik heb jaren geleden al beslist dat ik niet zo nodig hoef. Ik besef dat mijn benen en kuiten er aantrekkelijker zouden kunnen uitzien op hakken van tien centimeter, maar weet u wel hoeveel pijn het doet om je voeten heel de dag in die marteltuigen te wringen, terwijl je tenen door riempjes in twee worden gesneden? Ik weet dat mijn haar eigenlijk elke morgen zou moeten gebrusht worden om het resultaat te hebben dat mijn kapper in zijn hoofd had. De gedachte aan alle moeite die dat zou kosten jaagt me echter elke morgen de deur uit met weerspannig haar dat alle kanten uitspringt. Op baskets en in hoodies. Compleet clueless over hoe mijn knieën er vandaag uitzien. En ik prijs mezelf gelukkig.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, maar check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Het drama begon met een mailtje dat een maand geleden in mijn werkinbox viel: wie dat wilde kon weldra op het Bedrijf een huidanalyse (en staaltjes!!) krijgen door een specialiste van een bekend crèmekesmerk waarvan de naam begint met een L en eindigt op ancome. En of wij dat wilden. Wij wilden zelfs niks liever, mijn vrouwelijke collega’s en ik. Huidanalyses tijdens de werkuren, wij zijn het waard.

Op huidanalysedag wandelde ik nietsvermoedend door de draaideur van het Bedrijf. Twee seconden later probeerde ik met open mond te begrijpen hoe onze inkomhal overnight veranderd was in een dermatologisch paradijs vol wit licht en spiegels en huidanalysetoestellen. Ik waande me in de Laboratoires Garnier, maat! En al helemaal toen ik even later een toestel op mijn gezicht kreeg gedrukt dat naging hoe het met mijn epidermis gesteld was door er foto’s en staalkaarten van te maken. Mijn huid werd uitgebreid geanalyseerd en zelfs becomplimenteerd door een professionele mevrouw, en de conclusie was: gezond, maar immer ruimte voor verbetering. Die verbetering kreeg ik in mijn pollekes geduwd in de vorm van staaltjes in een mooi zakje met een strikje rond. Sinds dat moment zijn alle remmen los.

De eerste weken smeerde ik me ’s morgens de pleuris met alle maskertjes, verzachtende crèmes en tonics die ik van mijn persoonlijke huidanaliste had meegekregen. Gemiddelde badkamertijd + vijftien minuten, minstens, maar hell, mijn huid was niet alleen glad, maar ook zacht. Dus ik geweldig blij. The sky was compleet the limit.
Tot de tubetjes opraakten en ik heel mijn meerjarenplan van gezichtsgladheid als een kaartenhuis ineen zag storten. Er zat dan ook niks anders op dan met een hoofdschuddende Youri in mijn kielzog alle taxfreeshops en parfumeries die we van, naar en in Lissabon tegenkwamen in te stormen. Toen ik vond wat ik nodig had bleken de potjes zelfs taxfree zo pokkeduur te zijn dat ik uiteindelijk buitenwandelde met een miezerig reissetje gevuld met drie tubes die amper groter waren dan mijn gratis staaltjes. Goede gezichtscrèmes zijn duur, dat klopt, maar een zichzelfrespecterende vrouw kan echt niet zonder, zo sprak ik tegen Youri, die ook wel eens baat zou kunnen hebben bij een goedgefundeerd huidverzorgingsplan. En nog liever steendood valt, dat spreekt.

Maar nu begin ik toch te twijfelen.
Dit weekend verschenen er plots twee hardnekkige puisten ter hoogte van mijn rechterwang. Mijn rechterwang, waarop het normaal gladheid alom zou moeten zijn na al mijn faciale investeringen. Aangezien ik al tien jaar geen puistjes meer heb gehad begin ik te vrezen dat overmatig crèmegebruik mijn porieën compleet heeft doen dichtslibben. Ondertussen is de huidanaliste natuurlijk met de noorderzon verdwenen, op weg naar een nieuw avontuur, en zit ik hier, met mijn mismeesterde opperhuid en een lege portemonnee. Een vrouw heeft wat voor, zeg. Een vrouw heeft wat voor.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Weet u nog, die keer dat Steven Lemmens mijn blog een wijvenblog noemde? Weet u nog hoe ik toen de bedenking maakte dat hij een wijvenblog kon krijgen als hij er één wilde, vol verhalen over nagelvijltjes en maandverband? Samen met mijn goede blogvriendin i. en enkele welwillende medewerkers hebben wij voor dat tegenaanvalletje gezorgd: wijvenweek.

U leest er alles over op de site, ook hoe u zich kan inschrijven en mee kunt doen.
Mee moet doen, als u een madam bent.
Als u een meneer bent moet u vooral komen lezen.
Vanaf morgen dus.
Fun fun fun.
Popel popel popel.
Zorg dat u erbij bent.
I say.