Het drama begon met een mailtje dat een maand geleden in mijn werkinbox viel: wie dat wilde kon weldra op het Bedrijf een huidanalyse (en staaltjes!!) krijgen door een specialiste van een bekend crèmekesmerk waarvan de naam begint met een L en eindigt op ancome. En of wij dat wilden. Wij wilden zelfs niks liever, mijn vrouwelijke collega’s en ik. Huidanalyses tijdens de werkuren, wij zijn het waard.
Op huidanalysedag wandelde ik nietsvermoedend door de draaideur van het Bedrijf. Twee seconden later probeerde ik met open mond te begrijpen hoe onze inkomhal overnight veranderd was in een dermatologisch paradijs vol wit licht en spiegels en huidanalysetoestellen. Ik waande me in de Laboratoires Garnier, maat! En al helemaal toen ik even later een toestel op mijn gezicht kreeg gedrukt dat naging hoe het met mijn epidermis gesteld was door er foto’s en staalkaarten van te maken. Mijn huid werd uitgebreid geanalyseerd en zelfs becomplimenteerd door een professionele mevrouw, en de conclusie was: gezond, maar immer ruimte voor verbetering. Die verbetering kreeg ik in mijn pollekes geduwd in de vorm van staaltjes in een mooi zakje met een strikje rond. Sinds dat moment zijn alle remmen los.
De eerste weken smeerde ik me ’s morgens de pleuris met alle maskertjes, verzachtende crèmes en tonics die ik van mijn persoonlijke huidanaliste had meegekregen. Gemiddelde badkamertijd + vijftien minuten, minstens, maar hell, mijn huid was niet alleen glad, maar ook zacht. Dus ik geweldig blij. The sky was compleet the limit.
Tot de tubetjes opraakten en ik heel mijn meerjarenplan van gezichtsgladheid als een kaartenhuis ineen zag storten. Er zat dan ook niks anders op dan met een hoofdschuddende Youri in mijn kielzog alle taxfreeshops en parfumeries die we van, naar en in Lissabon tegenkwamen in te stormen. Toen ik vond wat ik nodig had bleken de potjes zelfs taxfree zo pokkeduur te zijn dat ik uiteindelijk buitenwandelde met een miezerig reissetje gevuld met drie tubes die amper groter waren dan mijn gratis staaltjes. Goede gezichtscrèmes zijn duur, dat klopt, maar een zichzelfrespecterende vrouw kan echt niet zonder, zo sprak ik tegen Youri, die ook wel eens baat zou kunnen hebben bij een goedgefundeerd huidverzorgingsplan. En nog liever steendood valt, dat spreekt.
Maar nu begin ik toch te twijfelen.
Dit weekend verschenen er plots twee hardnekkige puisten ter hoogte van mijn rechterwang. Mijn rechterwang, waarop het normaal gladheid alom zou moeten zijn na al mijn faciale investeringen. Aangezien ik al tien jaar geen puistjes meer heb gehad begin ik te vrezen dat overmatig crèmegebruik mijn porieën compleet heeft doen dichtslibben. Ondertussen is de huidanaliste natuurlijk met de noorderzon verdwenen, op weg naar een nieuw avontuur, en zit ik hier, met mijn mismeesterde opperhuid en een lege portemonnee. Een vrouw heeft wat voor, zeg. Een vrouw heeft wat voor.
Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.
dan is er nu goei nieuws : laatst hebben ze nen hoop huidcremekes enzo getest op hun effect, en wat blijkt : den boecht van den aldi was het beste, en natuurlijk ook een van de goedkoopste.
Hoera ! Leve den Aldi
Gemiddeld één keer per jaar laat ik me vangen en koop ik allerlei smeersels die ik welgeteld één week gebruik.
Gevolg mijn badkamerkasten puilen uit.
testen hebben idd uitgewezen dat een goedkope crème even doeltreffend is als de dure merken. Bepaalde bestanddelen werken alleen in heel hoge concentraties wat eigenlijk bij geen enkele crème het geval is. Het enige wat een crème kan doen is hydrateren.
ik gebruik dag en nacht de nachtcreme van den aldi…iets smeuiger dan de dagcreme voor mijn droog (lees ouder wordend) velleke.
leuk om die dure produkten te proberen, minder leuk dat je je rot voelde omdat je het geld niet had om ze te betalen.
leve den aldi dus.