Het begon eind vorige week met klasjes vol kleuters. Kleuters die hele wagons op stelten zetten door geschminkt in een piraat door gangpaden te rennen en luid zelfbedachte liedjes in mijn richting te zingen met teksten als “Wij gaan naar het schoolfeest! Met juffrouw Linda! Wij gaan naar het schoolfeest! Mehet dansen!”.
Tijdens treinritten als hierboven beschreven kwam ik tot het besef dat ik sociaal gehandicapt ben wat betreft omgaan met mensen ouder dan twee en jonger dan tien. Wat doe je als een meisje van vier veel te luid en starend in jouw richting zingt? Vriendelijk lachen? En wat doe je als ze blijft zingen? Blijven lachen? Als een complete malloot? En hoe erg maak je de persoonlijkheid van zo’n kindje kapot als je plots van pure ongemakkelijkheid uit het raam begint te staren, alsof ze er helemaal niet is en dit moment nooit heeft plaatsgevonden?! Het zijn vragen die mij deze week serieus wakker hebben gehouden.
Na de kleuters kwamen de Bobbejaanlandgangers.
Ineens ging echt iedereen naar Bobbejaanland, werd er alleen maar over Bobbejaanland gebabbeld en zeiden conducteurs niet asjeblief dankuwel maar “veel plezier in Bobbejaanland!”. Tijdens deze dolle dagen kwam ik tot het besef dat ik nog nooit van ze leven in Bobbejaanland ben geweest. Geen idee wat ik met dit gegeven aan moet, maar dan maar naar Bobbejaanland gaan gaat me net iets te ver.
Vanmorgen was het de beurt aan de metalhastn op weg naar Graspop.
Bier drinken om kwart voor acht ’s morgens. Bulderlachen als de conducteur iets vraagt. Elkaar “patatte” en “zjeeten” noemen en dit veel te luid en veel te enthousiast voor kwart voor acht ’s morgens.
Er zijn namelijk mensen die nog steeds gewoon gaan werken en al die blijde verstrooiing kunnen missen als kiespijn, ja. Ik hou mijn hart vast voor het moment waarop de paniekerige gepensioneerden en masse richting zee beginnen treinen. En Berchem ligt niet eens aan zee.
De puberende meisjes vind ik het irritants, die zijn pas luid!
Er was een periode dat ik boebels kreeg als ik het woord ‘Planckendael’ nog maar hoorde. Dat was ’s namiddags bij het naar huis treinen in een coupé met mama’s en jengelende kinderen. Vréselijk!
Er zijn ergere dingen in het leven dan even in eenzelfde wagon zitten met een stel mensen die u op de heupen werken, vind ik. ‘Awel gij kunt wel schoon zingen’, ‘heb je dat zelf bedacht?’, ‘verlang je al naar de vakantie’ zijn van die dingen die je trouwens kunt vragen (behalve als het schooljaar juist is begonnen). En ge hebt nog het voordeel dat ge vrouw zijt, ik denk dat ik als vent scheef bekeken zou worden als ik tegen zo’n kleuter begin.
Metalhastn, dat zou ik dan weer een aangename verpozing vinden. Ik bedoel, op die manier wordt een treinritje altijd weer een verrassing en zou ik dat als ‘het schouwspel van de dag’ bekijken.
Nee, als einzelgänger op een trein vind ik het de max om toeschouwer te kunnen zijn die alles gadeslaat. Liever zo dan effectief ook met iemand te moeten zitten práten (tot hier gaat alles wel nog goed) terwijl er twee total strangers naast je zitten die geen woord wisselen maar wel constant het gesprek zitten te volgen. En dat er dan een vraag uit de privésfeer wordt gesteld waar ge liever niét op antwoordt. Dat vind ik al erger eigentlijk.
En dan hebde blijkbaar nog geen last gehad van ons stakers die dinsdag zijn gaan betogen in Antwerpen :-)
de happy housewife die eens haar dochter op het kot gaat bezoeken met de trein “om eens lekker samen te gaan eten” en “eens bij te kletsen” die zijn altijd in de stemming voor een praatje, meestal hebben ze hun trui over hun schouders gebonden en een bloesje aan… die heb ik meestal op de trein
Vandaag nog naar Bobbejaanland geweest, echt het leukste pretpark in België. Moet je echt eens doen hoor met je leaf of een vriendin.
Antwerpen is de hell als pendelbestemming… K3-shows, de Zoo, shoppende bejaarden… Zucht…
Neenee, het kan nog erger. Kanjer van een ochtendhumeur, onderweg zijn naar Mechelen en bijgevolg aan Technopolis passeren en daar zo’n bende ongeregeld in fluovestjes zien staan. Die dan dus ook nog is met zijn 180000 in dezelfde (enkele) bus moeten gepropt worden. Alhoewel dat dat wel voor grappige scenarios kan zorgen als er 12-jarige huppeltrutjes beginnen over ‘hun imago’ (welk imago?) dat verpest gaat worden omdat al die KNAPPE JONGENS (welke knappe jongens?) aan het station hun gaan zien enzo. Want ze kennen die wel he, mevrouw, allez mogen we ons vestje niet uitdoen? ONS IMAGOOOOO! Bedenk het dan nog met een irritant ‘ik ben een puber, dus luister naar mij’ toontje, en we zitten op dezelfde pagina.
Wat mij op lange duur begon te ergeren waren de bejaarden die elke halte de naam van de stopplaats luidop tegen elkaar vertelden. En dat deden ze allemaal he, maar niet tegelijkertijd. Iedere halte golfde “Zichem” – “Ah, Zichem” – “Hier se, Zichem” (vervang Zichem naar halte van het moment uiteraard) door de coupé. Ik vraag me af of ik later ook niets meer ga hebben om over te praten, en dat luidop herhalen van plaatsnamen het enige conversatiepunt in mijn gezelschap zal zijn :/
En Bobbejaanland is nochtans een sympathiek pretpark :)
Ik zat vanmorgen ook met een bende (zatte) metalfans in de trein. Zelfs vertraging gehad omdat er eentje knock-out ging – oeps.
Ik ga voortaan ook de trein nemen, dan heb ik tenminste ook iets om over te zagen. ;-)