Mijn grootvader heeft ooit een erg lange periode in het ziekenhuis gelegen.
Een schietoefening, een ontploffing, doden, een rechterarm die geämputeerd moest worden.
Geen fijn verhaal.
Sinds dat moment heeft mijn oma geen enkele ziekenhuisserie meer gezien.
Mijn opa wil het niet zien, hij vindt dat hij in het echt te veel ziekenhuis heeft gezien, en mijn oma schikt zich naar zijn verzoek.
Het is ondertussen bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst op de kankerafdeling van een ziekenhuis was.
Even lang heb ik niet meer bij mensen gepolst hoeveel keer zij nog bestraald moesten worden, of het een beetje ging met de chemo, en wanneer ze hun volgende scan hadden staan. Ik heb al bijna een jaar geen ziekenhuiseten meer gegeten of kruiswoordpuzzelboekjes gekocht in het winkeltje aan de receptie.
En toch blijf ik me aangetrokken voelen tot verhalen over kanker. Interviews. Reportages op tv. Van horen zeggens over mensen die ik niet eens persoonlijk ken.
Toen mijn moeder ziek was heb ik ze bewust links laten liggen, uit angst dat ik dingen zou beginnen zien die er nog niet waren, maar in dit jaar na haar dood lijkt het of ik iets in te halen heb.
Ik blijf blogs lezen van mensen die tegen de ziekte aan het vechten zijn. Ik blijf de verhalen volgen van de mannen en vrouwen die net als ik iemand hebben verloren die hen heel dierbaar was. Alsof ik wel weg wil uit kankerland, maar het nog net niet helemaal kan. Omdat daar de laatste herinneringen liggen. Ofzo.
Er zijn ook dingen die beter worden.
Dat ik -als ik terugdenk aan mijn moeder- steeds vaker een gezonde moeder voor ogen zie, in plaats van een zieke. Dat ik soms aan haar allervrolijkste momenten denk, en niet altijd alleen maar aan haar laatste maanden. Dat deze foto vaker een glimlach bij me naar boven brengt dan tranen.
(klikken voor groter)
Eigenlijk haat ik het als mensen zeggen dat ze snappen wat ik meemaak of voel omdat ze er 9 van de 10 keer dan net naast zitten. Of heel ver ernaast. Maar soms, zoals nu, is dat ook het enige wat ikzelf als reactie kan geven; been there, done that nietwaar. Je moeder was een mooie, leuke vrouw om te zien, en dat heb je dan alvast van haar geerfd :)
Mijn mama heeft het gelukkig doorstaan… Al denk ik nog soms gezien haar leeftijd, gezien de aard van de ****** (ik haat het woord), wat als…? Ik vind je superstoer, lilith. En al ben je dat een dagje minder, dan nog. En je mama ziet er fantastisch uit op de foto. Reason to be proud!
Ik heb dat ook jong, met die verhalen. Ik blijf ze lezen, aanhoren en vertellen: verhalen over kinderen die aan wiegendood gestorven zijn. In hun stoel, in de auto, op rare plaatsen. Lijkt sterker dan mezelf.
Neen, ik kan het nog steeds niet. Na 9 jaar laat ik de gelijkaardige verhalen nog steeds links liggen. Ik kan praten over mijn gemis. Ik kan haar missen zonder de pijn. Ik kan heel erg vaak blij zijn dat ze mijn mama is (ja, nog steeds is). Maar die verhalen daar blijf ik nog steeds mijlenver van weg. Ik ben blij dat het jou wel lukt…
Ik vind al die verhalen aangrijpend en het doet je altijd weer beseffen dat het héél dicht kan komen
Ik werk als verpleegkundig op een longafdeling. Ik kom dagelijks in contact met deze patiënten. Het valt me telkens weer op hoe sterk en positief ze kunnen blijven (naast de mindere momenten natuurlijk)!! Ook de familie heeft het er moeilijk mee. Als leek op dit gebied (het verliezen van een familielid aan ******) moet ik eerlijk zijn dat ik niet begin aan het begrijpen van zo een verlies, want dat weet je pas als je het zelf meemaakt!
Toch goed dat je zo sterk blijft in deze situatie!!! en inderdaad, je herinnert je moeder beter hoe ze was, dan wat ze had!
Groetjes,
Sara
Wat leuk dat je al meer aan de goede en leuke momenten denkt. Mijn verlies is nu al 14 jaar geleden, ik was toen 14 en het is heel vreemd om te weten dat ik nu mijn mama al even lang moet missen dan als ik haar in mijn leven gehad hebt. Maar toch ben ik blij want net als jij had ik een super mama! En als ik dan verhalen hoor van niet zo’n super mama’s dan zou ik opnieuw de keuze maken om maar korter mijn beste mama te hebben dan voor lange jaren een niet zo’n goede mama! En dan komt in plaats van het verdriet toch het geluk om mijn mama!
Groetjes, Cindy
ben héél blij voor jou dit te lezen.
Want dat zou ongetwijfeld ook zijn wat zij zou gewild hebben.
Veel moed en sterkte op de mindere dagen en hopelijk steeds meer goede dagen!
Voor wat het waard is… je doet het enorm goed in je verwerkingsproces. Bij mij heeft het twee jaar geduurd eer ik weer een mentaal beeld van een gezonde vader had. Of zonder huilen een foto kon bekijken. Die foto van je mama is er eentje om te koesteren, voor altijd en altijd en altijd…