“This better be good”, dacht ik toen onze GPS vanmorgen in Palm Beach aangaf dat we zo maar eventjes vijf uur en een beetje onderweg zouden zijn naar Key West. Niet eens omdat Key West lichtjaren verwijderd is van Palm Beach, maar vooral omdat je op bepaalde Amerikaanse wegen zo traag moet rijden dat je moet opletten dat je auto niet omkantelt.
Hoe dichter we van Key West kwamen, hoe meer ik begon te beseffen dat het het wel eens waard zou kunnen zijn. Wegens dit, onder andere.
En daarna werd het eigenlijk alleen maar beter.
Ons hotel is een verzameling huizekes rond een zwembad, vlakbij Duval Street, één van de bekendste straten van Key West.
Iets verder, op Malory Square, heb ik een Rum Runners-cocktail gedronken met een kersje en de beste view ooit.
Hier zijn trouwens zoveel cocktailbars en andere drankaangelegenheden dat het een wonder is dat ik de enige ben die erbij loopt alsof ze constant een stuk in haar voeten heeft. Al heeft dat ook te maken met mijn vermoeide benen en kapotgetrappelde voeten, soms.
Orkaan/tropische storm/groot geweld Ike is hier nog maar net gepasseerd, en dat valt op sommige plaatsen compleet niet te ontkennen. Zoals aan het strand, dat op andere momenten naar het schijnt compleet postkaartje is, maar op dit moment vooral een beetje vies en smelly op ons overkomt.
We zijn ook nog even gepasseerd aan het plaatselijke kerkhof, waar het net als in de rest van Florida krioelt van deze kleine rakkertjes.
En van de kerkhofkluchten.
En oe, check mijn overheerlijk caraïbisch avondmaal. Een curry van kip in kokosroom met banaan, papaya en rijst. Superbe!
Mijn internet is hier trouwens maar zwak. Lees: ik moet aan het einde van mijn terras gaan staan om verbinding te hebben. Maar verbinding heb ik. Ik groet u van tussen de hagedissen, y’all.
OOOO Lilith, guess what…ik trek in november voor een jaartje naar Florida (werkgerelateerd en zo) en ja…ik zal met een heel klein hartje vertrekken. Maar door jouw super verhalen en foto’s (al die kleuren), kijk ik er toch ook wel keihard naar uit om het avontuur aan te gaan! Merci en laat ze daar maar weten dat ik achterkom :)
De grafsteen intrigeerde me en ik vond op Flickr de volgende uitleg bij een gelijkaardige foto van de steen:
B.P. Roberts was a hypocondriac. This epitaph was made out of her nightstand that she kept all her pills on.
Mahaha – geniaal!
Yummie!! Zowel de coctails, het uitzicht als het eten zijn er fantatisch uit.
Steken van jaloezie en heimwee trekken door mijn maag…
Ik heb Ike ook van dichtbij zien passeren maar dan in Cuba. Hij heeft ons verdorie 2 dagen gevangen gehouden in het hotel. Mooi reisverslag, het doet me ook zin krijgen dat stuk van de wereld te zien.