Sinds ik hem een viertal weken geleden spontaan heb meegenomen naar een hondenkweker om een puppy uit te kiezen praten mijn vader en ik alleen nog maar over uitwerpselen met elkaar.

Het kan goed zijn dat dat in uw omgeving niet zo speciaal is. Ik heb ooit een vriend gehad die zijn mond niet kon opendoen zonder dat er woorden kwamen uitgerold die te maken hadden met menselijke excrementen. Sinds ik een diploma heb heb ik evenwel al het contact verbroken. Er zijn grenzen.

Om maar te zeggen dat over stront babbelen niet van mijn gewoonte is. Ik sta in mijn straat zelfs bekend als dat vrouwmens dat over alles praat, behalve over stront, seks en auto-onderdelen beginnend met een r. Ik kan daarmee leven.

Sinds ik een paar weken geleden voor het eerst het woord stront in de mond nam in het bijzijn van mijn vader (sla toe, googlezoekbots!) is het hek volledig van de dam. Eén en ander heeft te maken met de zindelijkheidstraining van de puppy waarvan sprake. Die zit eindelijk in het stadium “lichte vooruitgang van de sluitspiercontrole”. Ik weet dat, want ik pols elke dag telefonisch naar grote en kleine boodschappen, vastheid van de substantie en aantal keren dat mijn vader zijn living heeft mogen dweilen. Geur en kleur, dat passeert tegenwoordig de revue alsof het niets is.

Echt tof, dat. En bevrijdend! Stront. Kaka. Drol.
Ik voel mij precies een hippy tijdens de seksuele revolutie, maat.
Een nogal extreme seksuele revolutie waar ik liever niet te lang over wil nadenken, but still.