Als ik er geen honderd heb geschreven heb ik er geen geschreven.
Gedichten.
Gemiddeld voor elke puberale verliefdheid één.
Heel slechte gedichten, waarin het er vooral op aankwam om te rijmen op jongensnamen.
Met Jan is dat niets, maar begin maar eens met Bjorn, of Kevin. En dan was ik Youri gelukkig nog niet eens tegengekomen.

Er was één gedicht van eigen makelij dat ik fantastisch vond.
En ik vind dingen – wat u daarover ook mag denken- doorgaans helemaal niet zo fantastisch van mezelf.

Ik las het, en ik las het opnieuw, en ik dacht: misschien moet ik wel dichteres worden. Dit ene gedicht, over straten en namen, overstijgt alle andere karamelleverzen die ik ooit heb geschreven.

Na een week twijfelen liet ik het aan mijn moeder lezen.
Toen ik haar ogen over mijn tekst zag gaan werd ik met de seconde zenuwachtiger.
En ook een beetje trots, toch.

Ze was klaar met lezen.
Ze keek me één seconde aan.
En sprak:
“Ik vind het eigenlijk nogal stom”.

EINDE.