Ik ben er als kleuter nooit in geslaagd om een knutselwerkje te maken dat ergens op leek. En als ik streng ben voor mezelf (wat ik ben, doorgaans) dan kan die zin uitgebreid worden naar “en in de rest van mijn leven trouwens ook niet”.
Het was mijn allergrootste kinderverdriet: een rol wc-papier in mijn handjes geduwd krijgen met de opdracht: “doe er iets mee”. Het enige dat ik er- na uren sukkelen en zuchten en stressen- mee gedaan kreeg was altijd zo beschamend dat ik het het liefst in de vuilnisbak had gegooid zonder dat iemand het ooit zou zien. “Kijk kinders, lilith heeft weer een wc-rol vol lelijke lijmresten gemaakt die nog lelijker is dan een gewone lege wc-rol met nog wat papierrestjes aan”. Wahey. Waarop het op het knutselrekje werd gezet waar de hele klas nog een volledig schooljaar werd geconfronteerd met mijn beschamend gebrek aan knutseltalent.
Ik haatte dat ene meisje in mijn klas, dat er altijd in slaagde om complete kunstwerkjes met wol en glitters te maken van eierdozen, wc-rollen en yoghurtpotjes. Haar wc-rollen die op echte meisjes leken braken mijn hart in tienduizend stukken. Om nog maar te zwijgen van haar kick-ass krokodil uit wasknijpers.
Bedacht ik mij toen ik vanmorgen stond aan te schuiven in een kleuterschooltje om te stemmen.
En dat ik wel dacht dat ik er voorgoed vanaf was, maar dat er vast een dag komt waarop mijn eigen kroost even belabberd zal blijken in knutselen als ik, en met zielige ogen mijn hulp zal inroepen. TERWIJL IK HET NOG ALTIJD NIET KAN. Heel mijn zondag naar de vaantjes, maat.
misschien een kleine troost: scrappen is ook een soort van knutselen en als je daar dan eens de tijd voor vindt zijn die meestal wel heel goed, die pagina’s van jou, dus ergens diep in jou zit toch wel een kleine kunstenaar verscholen.
Alsook jou teksten die jij schrijft zijn een kunst op zich
zo zie je dus maar…
Laat de WC-rollen maar zijn en concentreer je op je scrappagina’s! In mijn ogen zijn dat werkelijk pareltjes. Zou graag wat van jouw talent hebben :-)
Ze gaven jou gewoon de slechtste wc-papier-rolletjes :-) Het was een complot !
Och man, hoe herkenbaar is dit! Crêpepapier en lijm… Dat is nu toch een onmogelijke combinatie voor kleuters (en de mensheid)?
Misschien was dat meisje wel stikjaloers op jou wanneer het op stellen aankwam. Misschien vond zij wel dat jij pareltjes van opstellen schreef, terwijl zij dat helemaal niet kon. Je hebt een uitzonderlijk schrijftalent. Je kon er zelfs je beroep van maken. En daarnaast heb je een fantastisch scraptalent. Dat wc-rolletjes jou creatieve geest niet aanspreken zullen we maar snel vergeten. Er is immers zoveel ander talent om van te genieten…
Ik was ook niet zo goed met wc-rolletjes.. En mijn kind gaat bijna naar de peuterschool. Naar de Vrije School (Steiner) nog wel….veel knutselen dus, ook voor de ouders. Als het maar niets met wc-rolletjes te maken heeft!
oooo zo herkenbaar. Ik haatte het, en dan vooral ook wanneer de juf er niks beters op vond dan dat je een cadeautje in elkaar moest knutstelen voor een ander kindje om af te geven met kerst of zo… ocharme het kind dat het mijne kreeg :)
Maar, nu heb ik een eigen kinderschoenenwinkel en om mijn etalages te maken ben ik verplicht om creatief te zijn… en plotseling lukt het wel! Iedereen feliciteert me met de mooie creaties… dus toch een beetje jeugdtrauma dat verdwenen is :)
Ik was degene die in de kleuter- en lagere school werkjes maakte die jarenlang nog in de klas bleven staan omwille van hun hoogstaande kwaliteiten. Toen we maquettes moesten maken in de arch-opleiding was ik degene die zijn bouwsels eigenlijk al voor de jury in de vuilbak wilde kieperen wegens slordig en vol lijmresten.
Ik had ongeveer hetzelfde gevoel, maar dan bij handwerk