Het ene moment was ik nog gezwind aan het Zumbaën en langs de Ieperse vaart aan het lopen, het andere moment smeekte ik de dokter om me nog een vierde dosis morfine in te spuiten omdat de drie vorige OBVIOUSLY GEEN ZAK UITHAALDEN. :aah:
Ik zal hier ooit wel eens verkondigd hebben dat een niersteentje het pijnlijkste ooit is, maar god liet me zondagmorgen op accute wijze weten dat ik het bij het foute eind had: een obstructie van de dunne darm, van het type waarbij alles compleet in elkaar gedraaid is, dat is nu eens echt het allerpijnlijkste, pijngewijs.
Zo pijnlijk, dat de dokter mij – toen ik al vier uur lag dood te gaan- hoop gaf met de boodschap: “Maar allez, met zoveel morfine kun je iedereen platleggen, en jij voelt niet eens een verschil”. Geweldig geestige momenten gepasseerd op de dienst spoedgevallen, ik.
Toen ik van onder de scanner vandaan kwam en het duidelijk was wat mijn helse pijn aan het veroorzaken was kwam het verlossende woord: operatie. Direct.
Ik hoorde alleen maar “VERDOVING!!! VERDOVING!!!!”, als gezongen door een inderhaast opgetrommeld engelenkoor, geflankeerd door bambi’s. Ksweertu hastn, als iemand me daar had voorgesteld om keihard op mijn hoofd te slaan met een gietijzeren wok, zodat ik de pijn niet meer zou voelen, ik had “Goed idee! Doen!” geschreeuwd.
Vijf dagen later ben ik al veel minder enthousiast over het hele ziekenhuisgebeuren, wegens drie dagen niks mogen eten, en daarna alleen maar gele puddinkjes. Wegens dat mijn enige verzetje hier Masterchef is, en ik dus wel heel mijn bed onderkwijl van de honger en de goesting. Wegens de ultieme saaiheid van een ziekenhuiskamer, ook al heb ik veel bezoek en telefoontjes en bloemen en tekeningen gekregen, waarvoor dank. En wegens dat Youri het niet kan laten om mij te doen lachen als we samen naar de Tour de France kijken, wat geweldig veel pijn doet als je het gevoel hebt overreden te zijn door een bulldozer.
Maar ik mag dus straks naar huis.
Mijn leven van Zumba en langs de vaart lopen lijkt ineens weer extreem ver van me verwijderd, met doorgesneden buikspieren en alles, maar ik kom er wel weer. Eerst weer leren om de trap op te gaan.
En een heel klein lichtpuntje – gezien één van je vorige posts – waarschijnlijk wel weer minder Lilith dan voordien door dat weinige eten…
Maar het belangrijkste is dat je gewoon snel beter wordt en dat de pijn verdwijnt. Beterschap!
Veel beterschap!!! Hopelijk ben je snel weer de oude…
Ik wens je héél veel beterschap, hopelijk ben je snel terug de oude, dan wel met een stukje darm minder waarschijnlijk.
Ik ben al een hele tijd fan van je blog en lees regelmatig je verhalen (heel leuke stijl van schrijven trouwens!)
Succes nog, Marielle
Ik wens je veel beterschap!
Wat sterk trouwens dat je onder die “ellende” zo vrolijk kan blijven en er zo grappige stukjes over kan scrhijven…
Veel beterschap!!
Jeetje!
Heel veel beterschap!
(en gezien je weer een berichtje kan tikken, voel je je waarschijnlijk nu al weer wat beter. Moge die lijn zich voortzetten.)
Veel beterschap!
Wéér een GBP’er met darmproblemen in het ziekenhuis. Het zijn er wel véél hoor, de laatste tijd. Word maar snel beter. Wie weet vind je in je herstelverlof nog wel de tijd om je wedervaren even te posten op het Groene Forum. ;-)
Veel beterschap! Hopelijk niet al te veel pijn de komende weken.
Nu kom ik dat hier is terug lezen , ligt ge in’t ziekenhuis zeg …
veel beterschap
van T & A
Ma kind toch! Je hebt het over darmmiserie en nog is het grappig. herstel maar snel!