“Hey Youri, Youri, Youri”, zei ik enkele weken geleden, zwaar overenthousiast in de richting van mijn partner porrend.
“Volgens tripadvisor.com is het allercoolste dat je in Berlijn kunt doen iets met Segways.”
“Really now, mijn kleine donderwolk?” sprak Youri, opkijkend van zijn Financieel Economische Tijd.
“Uhuh”, sprak ik terug, en ik hoorde mezelf een zin uitspreken waar ik achteraf nog minstens zeventien slapeloze nachten door heb gehad. “Moet ik daar anders eens voor reserveren, anders azo?”.
Zo snel gaat dat. Het kwaad was geschied.
En zo zat ik me al op het vliegtuig naar das Deutsche Reich voor te stellen wat er allemaal kon misgaan op een Segway die door het moordende verkeer van een ongelooflijk drukke hoofdstad van een land rijdt, met mijzelf er vanboven op. Ik had immers nog nooit van mijn leven een Segway bestegen, en blijf altijd ver uit de buurt van fietsen, bromfietsen en andere vervoersmiddelen die mij regelrecht de dood in kunnen jagen omdat ik ze nu eenmaal moet besturen. Doe mij maar de voetjes.
Op dinsdagmorgen, toen ik al tien keer badend in het zweet was wakker geworden en Youri had vastgeklampt met de boodschap dat ik toch echt niet meer wilde gaan Segwayen was het zover. Ik moest Segwayen. Recht door Berlijn. Met een mallotige helm op mijn hoofd.
“Je lichaam is het niet gewoon om op een Segway te staan”, sprak captain obvious en eveneens tourguide Walid. Ik slikte. Als een doorsnee lichaam al genoeg moeilijkheden zou hebben om het te vermelden in je verwelkomingsspeech, wat zou het dan zijn met dat wiebelige scharminkel van yours truly?
Geloof me, ik heb mezelf al in meer dan voldoende situaties teruggevonden waarin heel de groep iets zonder problemen kan uitvoeren (aan een touw omhoog klimmen, over een beek fierljeppen, de horlepiep dansen met mijn nonkel René,…) terwijl ik er alleen in slaag om blozend naar de grond te kijken en net niet in beschaamde tranen uit te barsten. Omdat mijn lichaam het niet kan. OMDAT IK DE TEAM SPIRIT HEB VERMOORD!!!8! *snuit neus in eigen mouw*
Maar you know what, beste bloglezertjes?
Na een minuut of vijf doodsangsten uitstaan en afgaan op het oefenterrein bleek dat er diep in mijn binnenste een Segwaywonder verscholen zat, al zeker jaren aan een stuk! En eens dat wonder was losgelaten sjeesde ik zo zelfverzekerd en voorzien van hier en daar eentje met effect langs de laatste overblijvende brokken Berlijnse Muur dat mijn partner me achteraf een beetje berispend moest toespreken. Dat ik soms toch wel heel dicht langs paaltjes en toevallige voorbijgangers was gesjeesd. Maar volgens mij was Youri gewoon geweldig jaloers op hoe benauwelijk smooth mijn moves waren.
In elk geval: als u ooit naar Berlijn denkt te gaan, kruip eens op zo’n Segway.
Het is mijn geweldige dankuweltip voor al jullie geweldige tips die we devoot hebben gebruikt. En doe mijn hartelijke complimenten aan Walid. (l) Als hij geen homoseksuele death metalgitarist was geweest, ik had hem binnen gedaan uit dankbaarheid voor mijn Segwayavontuur. Wirklich.
Daarvoor moet je toch niet perse naar Berlijn gaan? Dat kan gewoon in Leuven ook, hoor.
Maar ik kom nooit in Leuven. :)
kan ook in brugge, gent , antwerpen , brussel
en zeg nu niet dat je daar nooit komt :-)
Kan dat echt ook in België al? Lijkt me leuk!