Het is december, HET IS DECEMBER!
Aka de allerallerbeste maand voor lijstjesmensen als ik, aangezien binnenkort de eindejaarsvraagjes weer in de Humo staan en ik weer traditioneel zal zitten bleiten bij de jaaroverzichten. Zeker dit jaar, want op de dagen dat Yasmine en Felice en Michael Jackson en Farrah Fawcett en Jef Nys en Frank Vandenbroucke het tijdelijke voor het eeuwige wisselden was het ineens zo druk op Het Bedrijf dat ik het allemaal nog goed en wel moet beseffen.
Als het voor u dus niet geeft ga ik dit verloren blogjaar de komende tijd wanhopig proberen in te halen door middel van terugblikken, lijstjes, en andere dingen die de nostalgicus in mij geweldig hard aanspreken.
Dit was 2009, in snelle, vaak sneaky genomen iPhonefoto’s.
Dit, beste vrinden, is de stulp van een zeer bekende Vlaming. Enig idee van wie?
Heel soms ben ik bang dat mijn kapsters mij voor de zot houden als ze mij onder dit spacy spellement zetten en mij wijs maken dat mijn haarkleuring zo sneller zal “pakken”. Om dat vieze gevoel weg te krijgen drink ik vruchtensap en neem ik foto’s als ik denk dat niemand kijkt.
Waren het vorig jaar nog Mojito’s, dan heb ik afgelopen zomer vooral Quint Sangria in mijn lichaam gegoten. Veel Quint Sangria. Eerst vooral rode, daarna ontdekte ik dat er ooh vreugde ook witte Quint Sangria bestaat. Ik hoop dat ik genoeg Quint Sangria heb gezegd om eens een groot karton Quint Sangria toegestuurd te krijgen, Quint Sangria.
Drie oude bekenden in vreemde poses, getrokken vanuit de bosjes.
2009 was ook het jaar waarin echte mensen op echte treinen echt mijn column zaten te lezen, en ik hen in het geniep fotografeerde.
Wahaha, Stop Hammertime zeiden ze! LOL.
Het ultieme bewijs dat ik al verliefd was op Sergio Herman voor er sprake was van de Beste Hobbykok. *zugd*
Londen voor het werk, en mijn eerste Engelse ontbijt ooit. Mijn collega-journalisten waren een beetje gedegouteerd, geloof ik, maar ik ben sindsdien wel erelid van de facebookgroep “helemaal voor bonen met tomatensaus op een nuchtere maag!!”.
Datzelfde geldt voor Starbucks koffie. Ook daar ben ik compleet voor, tegenwoordig. En u moet weten dat ik tot een paar maanden geleden niet eens koffie lustte! Hetzelfde geldt trouwens voor wijn.
Daaahaaag! :)
Geweldige foto’s weer. En dat huis….van een snelle collumniste toch zeker?
ps; ben ik nou zo blind dat ik tig keer opnieuw die letters moet intypen of lijkt dat maar zo? zucht…
Mijn eerste gedacht bij dat huis was ‘Eddy Wally’. Maar ‘k kan helemaal mis zijn natuurlijk.
(En – joepie – ik kan blijkbaar weer reageren en word niet meer aanzien als spammer. Dank u Joeri!)
Het huis is zeker Eddy Wally. En die mens is niet van Ertvelde, die woont gewoon in Zelzate.
Aan zijn deur hangt zelfs een bordje met 5 sterren op :-)
Moh how! Vergeet die lijstjes! Gewoon méér van Sergio! Sergio! Hoooh!
* ga nog wat in mijne verse pot stoverij roeren *
Het is inderdaad het huis van Eddy, en tragisch genoeg was zijn plakkaat met zijn vijf sterren op diezelfde nacht gestolen. Voor de tweede keer in een maand. :'(
Kunnen jullie zien wie de drie oude bekenden zijn, trouwens?
Awel, ik gok op de broers Wauters, samen met Frans Bauer ! Maar ik kan er geweldig naast zitten, de foto is van verre getrokken é. Maar als ik wel juist ben, was ik er graag bijgeweest ! :-))) Als ge nog eens “moet”, wil ik u wel voeren of zoiets, ik verzin wel een reden :-))
@Madam Frutsel: goed geraden. :) En ik kan altijd een bekwame chauffeur gebruiken, eigenlijk. ;)
Mo kiekt e ki do :-)) ik had het dus goed !! Heb ik nu iets gewonnen ?? ;-)
En voor een lift mag je me altijd contacteren, ‘k zien van de west-vlanders, dus we kun’n a klapp’n :-)
Mohow zeg, Sergio, de Sergio Herman, DE man van m’n dromen *rrrr*
Wel, ik herkende de Ieperse Kreatos. Voila.
Ik dacht ook Eddy Wally, smaakvol wel, dat blauw paneel. ;)
Oooh, Sergio Herman! Meer van dat!