• mijn platte tang: ik heb een aandoening in mijn hersenen die ervoor zorgt dat ik in winkels altijd denk dat ik een ideaal leven leef in een ideale wereld. Een wereld waarin ik ’s morgens tijd en geduld heb om mijn haar te doen, bijvoorbeeld. Een wereld ook waarin ik van dat geweldig glanzend geplattetangd haar heb als ik de deur buitenstap, naar het voorbeeld van mijn grote idool Showbizz Bart. DIE IK TROUWENS ONDERHAND PERSOONLIJK KEN! Anyway, ik kocht een platte tang, en ik slaagde er het afgelopen jaar welgeteld drie keer in om hem welgeteld vijf seconden te gebruiken. Het duurt langer om hem op te laden dan dat ik het volhoud om er iets mee te doen. Platte tangen is doodsaai, en het duurt eeuwen voor je ermee klaar bent. Meteen de reden waarom u mij altijd tegenkomt met haar dat eruit ziet alsof ik een erg woelige nacht heb beleefd in een hok vol ratten. Platte tangen zijn des duivels.
• mijn bentobox: eentje dat in hetzelfde bedje ziek is. Het leek me ergens in het afgelopen jaar een compleet fenomenaal idee om vanaf dat moment iemand te worden die elke morgen een Bento vult. Bento’s vullen is een eeuwenoude chinese kunst die inhoudt dat je ’s morgens je boterhammendoosje vult met zotte, gezonde dingetjes. Zoals hier. Niet dat ik werkelijk dacht dat het mijn humeur ten goede zou komen als ik elke morgen wortels zou moeten snijden in de vorm van Hello Kitty, maar ik had wel plannen om kerstomaatjes en blokjes kaas en druiven mee te nemen naar mijn werk, en er elke morgen mijn werk van te maken. Ik, die er niet eens in zou slagen om ’s morgens mijn boterhammetjes voor ’s middags al te smeren als ze een bazooka tegen mijn slaap duwden. De bento uit Japan zit dus al maanden in de kast, en ik eet ’s middags nog steeds spaghetti’s in de keet tegenover mijn werk. *zugd*
• mijn loperswindjack:de situatie is als volgt. De keren dat ik gaan lopen ben met mijn windjack waaide het wel, maar was de wind nog betrekkelijk warm. Wat wil zeggen dat ik zwetend als een rund de tweede loopminuut moest ingaan en het windjack de dertig minuten die volgden vervloekte in alle talen die ik meester ben. Nu het echt koud en winderig genoeg is om mijn loperswindjack te dragen ben ik niet meer uit mijn zetel te stampen wegens dat het te koud en winderig is. Exit loperswindjack.
• zwarte schoenen met hoge hakken: bahaha, I know! Ik heb het het afgelopen jaar in mijn hoofd gestoken dat ik zwarte schoenen met hoge hakken nodig had. Ik heb ze zelfs één keer gedragen ook: op het staatsdiner van de koning en de koningin in Roemenië. Voor de rest stonden ze in mijn kast, terwijl ik sneeuwbotten en conversen en andere dingen droeg die als voornaamste eigenschap hebben dat ze platter dan plat zijn. Het komt echt nooit goed tussen mij en hakken, vrees ik.
• de gigantische grijze sjaal die ik in New York kocht:

ik heb vorig jaar werkelijk de allermooiste sjaal gekocht die ze ooit hebben gemaakt. Een superlange dikke en wollen sjaal in zilvergrijs, om bij te huilen zo mooi. Alleen pluist die sjaal zo hard dat ik na drie seconden over mijn hele lichaam bedekt ben met grijze pluizen. Niet meteen de look waar ik voor wil gaan. En dus ligt de ALLERMOOISTE sjaal van heel de wereld in de kast. Vreselijk onrechtvaardig, maar o zo waar.

Voor de rest echt alleen maar perfect te verantwoorden aankopen gedaan, zelle. Honderd procent.