Een mens zou het bijna vergeten, dat er tijden geweest zijn dat zo goed als elke post op deze blog ging over diëten, al dan niet magen laten verkleinen, magen laten verkleinen en de gevolgen van magen laten verkleinen. For the record: ik heb maar één maag, maar als u hier al was in die dagen dan heeft u door het aantal posts met betrekking tot het onderwerp vast op dagelijkse basis getwijfeld of het er niet meer waren.
Soms lijkt het allemaal een geweldig ver verleden, de tijd dat ik me met de moed der wanhoop liep opensnijden en mijn maag liet vierendelen, omdat ik doodongelukkig werd van mijn gevecht met eten. Maar soms besef ik maar al te goed dat ik een gastric bypass heb gehad, destijds.
Zoals de afgelopen week, toen ik me in New York constant liep af te vragen hoe ik de week zou doorkomen zonder constant kotsmisselijk te zijn. Het antwoord bleek: niet.
In Amerika, daar hebben ze namelijk nogal veel fastfood, en mijn leaf, die is daar nogal zot van. Ik gun hem dat, een van het vet druipende hamburger op zijn tijd, en dus trappel ik achter hem aan, op zoek naar het gezondste voedsel op de fastfoodmenukaart. Doorgaans zijnde: een vettige chickenburger met een dikke lap kaas, waar ik de helft nog niet van opkrijg en achteraf zo mottig van ben dat ik me moet inhouden om niet de hele Brooklyn Bridge onder te kotsen.
Voor u met pek en veren naar mijn liefste Youri begint te gooien omdat die dikke vette egoïst me meesleurt naar fastfoodrestaurants: de arme stakker moet nog veel vaker met mij mee naar plekken waar ze alleen maar slaatjes en andere gezonde dingen verkopen, en waar hij letterlijk niks lust. Dat is pas erg.
Ik ben zo ver gekomen dat ik dankzij mijn operatie zelfs nooit meer zin heb in hamburgers, of frieten, of chicken nuggets. Ik heb er bijna een degout van gekregen. Maar hoe goed ik ook heb opgelet, toch heb ik een significant deel van de afgelopen week doorgebracht met buikpijn, en flarden mottigheid, en krampen. Geen idee wat die Amerikaanders stiekem in hun gezond uitziend voedsel draaien, maar het deed me precies geen deugd.
Ik ben twee dagen terug, en alle problemen zijn over.
Of het een beetje te doen is, zo’n maagverkleining?
Zolang ge in uw kot blijft wel, precies.
http://nymag.com/listings/bar/blue_fin00/photo_gallery6.html
the best tunaburgers in town
lovely sushi
delicious lobster
super breakfast with healthy smoothies and oatmeal pancakes…. super capuccinos
great hotel on top of it the ‘W’
Sinds ik een darmprobleem heb (niets vies), kan ik geen koffie meer drinken. Ik drink nog wel koffie. Vooral in de examens gaan er liters door. Dan lig ik later te kreupelen op de vloer, om te voorkomen dat ik flauwval. En dan sta ik nadien weer op, en moet ik wat inhalen… met koffie. Zo blijf ik bezig. Want alé ja, ’t zou nogal zot zijn moest je je niets gunnen af en toe…
mira eet tegenwoordig ook van die potjes. tuingroenten met rijst, wortel en aardappel. 120gr puur gezond eten, zonder bewaarmiddelen en kruiden en zonder vet. op te warmen in de microgolf of een potje water. Ge hebt alleen een lepelke nodig, geen mes en vork. Volgens mij passen er zo wel een paar in uw sjakosch voor onderweg.
en ge moogt het zeker eten, want het is vanaf vier maanden. voor uw leeftijd zijn er zelfs al varianten met vlees, vis en pasta op de markt. feest!
Mijn maag is nog altijd in zijn originele staat, maar ik heb een zeer gevoelig spijverteringsstelsel. Vraag me nooit op de spaghetti, thuis of op restaurant, want ik kan daar niet tegen. Gegarandeerd dat nog geen half uur na de eerste lepel de krampen beginnen voor de rest van de avond. Ik heb het bij verschillende soorten eten. Ondertussen heb ik yakult ontdekt, zo van die kleine roze flesjes. In tegenstelling tot de actimellekes, werkt yakult altijd op mijn protesterende darmen. Het gaat zo ver dat ik ze nu al drink voor ik ergens ga eten, uit voorzorg! Misschien eens het proberen waard, je weet nooit.
Hier ook een kersverse gastric-bypasser met veel krampen en mottigheid. Ik merk vooral dat het bij mij te wijten is aan te snel eten en te vettig. Als ik me kan beheersen en rustig een paar happen eet, eventjes wacht en dan weer rustig een paar hapjes, dan lukt het wel. Als ik teveel honger heb, heb ik de neiging om te gaan schrokken en niet te wachten en dan loopt het gegarandeerd mis.
En dan die algemene twijfel: zou ik of zou ik niet? Iets wat je de ene dag eet zonder problemen, geeft de andere dag juist wél problemen. Grrrrrr!
Ik ben nu 2 maanden geopereerd en kan nog altijd niet met overtuiging zeggen dat ik me goed voel en dat ik geen spijt heb van de operatie. Misschien wel als ik nog wat meer kilo’s kwijt ben (nu 15).
En ik begrijp je heel goed als je zegt dat je gezonde dingen wil eten. Als mijn man en kinderen naar de frituur gaan, wil ik gewoon een gezond slaatje met kip of vis …
Veel sterkte!
Een lotgenootje
Hier een nog kersversere (bestaat dit woord wel?) GBP’er (nu bijna 3 wkn post-op) en nog maar één keer last gehad van “ongemak” en dat was dan nog omdat ik te gulzig was met de vers geperste sinaasappelsap. Nooit last van krampen of iets dergelijks. De eerste twee dagen ongelooflijk veel spijt gehad (pijn man!), maar sindsdien alleen maar blijer en blijer (vooral met de -10 kg…).
Ik ben nog volop in de ontdekkingsfase van wat wel en wat niet kan en dan vooral in de gepureerde sectie :) Ik moet er wel eerlijk bij vertellen dat ik enorm hard oppas omdat ik bang ben iets “verkeerd” te eten of te drinken hoor.
Alleen 1 ding had ik geweldig onderschat en dat is het mentale. Ik hbe soms moeite om mee aan tafel te zitten als er echt lekkere dingen worden gegeten. De honger voel ik wel niet meer, maar de goestingskes des te meer. En dan niet in de zoete dingen, neenee, frieten e.d. staan momenteel nog bovenaan het lijstje. Zo erg zelfs dat ik al over frieten gedroomd heb. Als da nie erg is :)
@iedereen: bedankt voor de tips!
Ik ben niet meer zo kersvers wat GBP betreft, ik ben al drie jaar en half verder, en dan is je voorzichtigheid natuurlijk niet meer hetzelfde als in het begin. Toen durfde ik ook zo goed als niks uitproberen.
Om jullie gerust te stellen: ik heb doorgaans erg weinig last van mijn operatie, omdat ik zelden frieten eet en heel voorzichtig ben met taart en chocolade en dat soort dingen. Ik drink ook alleen nog maar soyamelk, omdat ik anders ook ziek word. Ook versgeperst fruitsap moet ik niet meer proberen, wil ik niet een halve dag mottig rondlopen.
Voor de rest eet ik eigenlijk alles, alleen nog steeds minder dan vroeger. Als ik een spaghetti bestel moet ik de helft aan mijn collega’s geven, bijvoorbeeld. :)
Alleen op vakantie is het vaak lastig: van zodra je een paar dagen aangewezen bent op eten dat door andere mensen gemaakt is voel je pas hoeveel boter en suiker en vet er vaak wordt gebruikt om te koken. En dat gevoel komt altijd pas als je klaar bent met eten, natuurlijk…
kmoet er ni aan denken wat er in zo’n burger zit. niet moeilijk dat die amerikanen zo’n rare mensen zijn.
Ik heb géén gastric bypass maar wel plotseling opkomende voedselintoleranties. Zo van “tiens, gisteren at ik dat toch zonder problemen”. Alles wat vettig is, irriterend, of ook maar het minste spoortje lactose of melkeiwit bevat … en ik mag ook geen koffie of caffeine, of enige alcohol. Mijn eigenste leaf wordt er zot van, want hij is de kok. Sterkte, ik durf zelfs niet echt op reis uit angst in de badkamer opgesloten te moeten blijven.