Het moet ergens midden november geweest zijn, al was het misschien wel nog eerder. Het gebeurde vlak na het ontstaan van het dolle idee om met oudjaar een hapjesbuffet te organiseren bij mijn schoonfamilie. Van zodra was beslist dat ikzelf en de broer van Youri het maken van de hapjes op onszelf zouden nemen werd ik nogal, laat ons zeggen, overdreven hapjesconscious.

Er moest immers een hapjeslijstje gemaakt, en daarna moesten die hapjes nog getest en getweakt, en het moesten ook leuke hapjes zijn, maar niet te moeilijk, en liefst niet alleen maar toastjes met preparé, maar een goede variatie van al wat moedertje natuur en de Delhaize ons te bieden heeft. En zo komt het dat ik sinds eind november niet meer ben gestopt met hapjes eten.

Eerst de kant-en-klare supermarkthapjes als kroontje van tijgergarnaal met cocktailsaus en rolletjes van zalmmousse. Dan de ovenhapjes. Met een glaasje wijn erbij, voor de televisie. Dan de toastjes, om te weten welke de lekkerste waren. Lompviseitjes, gevulde eieren en schuimwijn met hibiscusbloemetjes in. Oesters in de oven. Sinds eind november is het in de crib voedselgewijs eigenlijk constant oudejaarsavond geweest.

Een mens zou een beetje beginnen vrezen dat de hapjes de avond zelf niet meer zo speciaal zullen smaken, en dat er gewenning zal ingetreden zijn, maar neen, hoor. Niets van dat. Alles smaakte even geweldig. Sterker nog: wie zit er op de avond van 1 januari nog altijd toastjes met smeerkaas te smeren, gewoon omdat ze er zin in heeft?

Inderdaad: biebie.
De wijn sla ik vanavond voor het gemak even over. Ook op dat vlak had ik enige gewenning verwacht, maar dat viel vanmorgen precies nogal tegen.