Ik herinner me het klaslokaal dat gedurende de zes jaar en vele uren dat ik er sleet nooit helemaal ophield met naar de oudheid te ruiken, of toch minstens naar oude boeken. Dat had hoogst waarschijnlijk te maken met de oude foto’s die aan de muren waren opgehangen, met beeldjes op van Romulus, en Remus, en andere namen die ik me nu waarschijnlijk nog zou moeten herinneren. Wat niet het geval is. Zo zie je maar weer.
Ik herinner me dat ik zes jaar tegen mijn ouders heb gezaagd dat ik wilde stoppen met Latijn, en dat ze me zes jaar hebben beloofd dat dat het jaar dat volgde zeker zou mogen. Ze kwamen uiteindelijk hun belofte na: na het zesde jaar mocht ik stoppen, want er was geen zevende jaar Latijn. Moehaha! (echt, sommige latinisten zouden dit grapje ongelooflijk grappig vinden. Neen maar echt, breek mijn muile niet open over sommige latinisten..)
Anyway. Ik herinner me ablatieven en genitieven en kadertjes met vervoegingen van rosa en lupus en bladzijden vol Latijnse woorden die we uit onze jonge hoofden moesten leren. Wat ik nooit deed. Ik haalde al mijn buizen op met de klassieke laatste opdracht van het jaar: de verhandeling. Ooit honderd op honderd voor gekregen, trouwens, en niet eens iets vies moeten doen met de leraar of nieten!
Ik herinner me veel, en tegelijkertijd ook bitter weinig, als je weet dat ik zes jaar van mijn leven met Latijn ben bezig geweest, op de één of andere manier. Dat we moesten scanderen. Dat ik de verhalen van Ovidius wel mooi vond, en dat die over Caesar en triumviraten me dan weer tot waanzin dreven van saaiheid. Dat we uren moesten kijken naar “I, Claudius”, in een donkere klas terwijl het buiten dertig graden was en onze jeugd aan ons voorbij trok.
Dat er geen geld was bij ons thuis om mee te gaan op de Romereis waarmee we zes jaar lang rond de oren werden geslagen, en dat ik dat eigenlijk niet zo erg vond omdat ik er niet mocht aan denken een hele paasvakantie lang naar kerken te moeten gaan kijken. Dat ik ondertussen nog steeds niet in Rome ben geweest.
Wat me eraan doet denken dat ik ooit twee jaar Grieks heb gevolgd. Nog zotter, dadde. Ik kan nog altijd het hele alfabet schrijven. Iemand enig idee of daar nog ergens vraag naar is, op de arbeidsmarkt?
(en dat alles, omdat Latijn nu eenmaal weer geweldig hip is, volgens de gazetten)
Onlangs bij de onlusten in Griekenland mochten leerlingen Grieks in MBH gaan uitleggen wat er de vitrines van de gefilmde winkels en zo stond. Er stond ook ‘polizia’ (maar dan in het Grieks) op de schilden van de agenten, en dat ene meisje wist dat dat ‘politie’ betekende. Zo zie je maar dat het te boeken voordeel op de rest van de mensheid soms in een klein hoekje zit.
Scanderen deden wij pas in het laatste, zesde jaar. Les na les na les, en ik maar les na les na les een complete mislukkeling zijn daarin. Moest het ook doen op het stukje mondeling examen, sloeg er een slag in, en de leraar zei dat het perfect was, thah.
En voor de rest herinner ik me vooral nog ons allereerste tekstje, over ene die een pot vol goud (pecunia, jawel!) ergens had begraven. En dat de juf in het tweede middelbaar telkens vroeg of we geheugensteuntjes wisten te verzinnen bij de aan te leren woordjes en dat ik telkens met de meest absurde linken afkwam. ‘John Terra is een aardige man’, bijvoorbeeld. Zucht. Al de lachers op mijn hand, zeg, keer op keer.
:D @ John Terra.
Ik snapte ook echt compleet niks van dat scanderen. En al helemaal niet waarvoor het eigenlijk allemaal nodig was.
Een heel verwarrende periode, mijn middelbare schooltijd. :/
Grieks was gewoon veel wijzer, op een paar punten na. Zoals het feit dat we met de Griekse door de Latijnse als kneusjes werden gezien (zij waren hip, wij niet, don’t ask me why) en ze ons dat lieten voelen. En er was dan ook die buis aan het einde van mijn zesde jaar. Maar de Griekenlandreis, dat was lachen. Ontluikende liefdes en al. Ah, the joys of a faulty memory.
PS artikel op DSO werd niet gevonden.
Dit is zo heerlijk herkenbaar! Latijn en ik, dat klikte niet. Ook al was het één van mijn hoofdvakken, yuk. Determineren vond ik vreselijk. En dan sommige begrippen à la het gerundium gerundivum… Waar ging dat eigenlijk over? Het nut van scanderen heb ik ook nooit begrepen. Vertalen was ook niet mijn ding. Ik was ook vreselijk jaloers op de klasgenoten die al internet hadden en dan de letterlijke vertalingen konden opzoeken. Ik moest het doen met een rood, klein en stinkend woordenboekje. Bah! En dan altijd woordjes leren uit je reperio, brrr. Ik vraag mij nog altijd af hoe ik die vele uren overleefd heb… Bovendien heeft het niets, maar dan ook niets, opgebracht, want als mijn 13-jarig neefje uitleg vraagt, dan sta ik met mijn mond vol tanden.
O ja, gerundium gerundivum!
Waaargh! :)
Wow, it’s all coming back to me now … Hier eveneens zes jaar Latijn met zes jaar Grieks erbij (of nee, 5, dat begon pas in ’t tweede) en ik schààm me gewoon voor hoe weinig er blijven hangen is !! Ik zou NIEMAND kunnen helpen, zelfs geen eerstejaarke peis ik ! Maar er zijn wel allemaal fragmenten blijven plakken, net zoals bij iedereen blijkbaar … Scanderen vond ik nog te doen, gelukkig, want ook in het Grieks moesten we dit kunnen dacht ik, met compleet andere regelkes. Maar die tijden, die vond ik verschrikkelijk !! Ik redde me altijd met de jaarlijkse grote vertalingen, dat kon ik precies nog goed. Alleen stond te tekst dan wel telkens in de verkeerde tijd, maar kom, dat was dan van ondergeschikt belang.
Maar toch heb ik er gelijk geen spijt van. In dat Latijn-Grieks redde ik me nog goed, ik was al lang blij dat ik zo weinig mogelijk wiskunde en fysica kreeg (daar bakte ik wérkelijk niets van) en dat iedereen dacht dat je toch behoorlijk slim was als je in onze richting zat, wat compleet belachelijk is, maar hey, ’t was niet aan mij om die illusie te doorprikken, ik had wel andere dingen te doen op die leeftijd !
Don’t shoot me, maar dat Latijn was eigenlijk feitelijk gedurende die zes jaar wel mijn lievelingsvak, ‘k haalde daar dan ook decadente cijfers voor, ‘k was een freak in ’t kwadraat om al die woordjes te leren (‘k nam zelfs mijn lijsten mee tijdens babysitavonden, me nerd!), maar zwijg mij dan anderzijds van wiskunde, fysica en chemie bijvoorbeeld.
Kunt u dan wel de ontgoocheling bij mijn ouders voorstellen, enigste dochter met zes jaar Latijn in haar kraag en géén universitair diploma op zak: nationale ramp!
‘k Zou dat eigenlijk wel eens willen herhalen dat Latijn, maar da’s erover zekerst dat ik dat zo op ’t www verkondig? ;)
Man man, blijven gaan! Wat een trip door memory lane, allemaal. :)
Ik moet hier trouwens nog ergens mijn enorm blauw woordenboek Latijn-Nederlands liggen hebben. Ik haatte die vertalingen, dat had zo een vaste benaming. TOT ofzo.
Toets onbestudeerde tekst. Altijd al mijn tijden mis. Om van de rest maar niet te spreken. :'(
Lol ja, bij ons heette dat “Ongeziene tekst” (heel origineel).
Ik vond Latijn super! Absoluut het leukste vak ooit, samen met geschiedenis. Maar wij hadden dan ook superleuke leerkrachten die ons niet naar I Claudius deden kijken, maar buiten les gaven als het zo’n mooi weer was. Ik was vooral dol op grammatica. En Catullus. Ik zou graag opnieuw Latijn volgen, maar helaas lijken ze dat nergens in avondles te geven…
Woordenboek? Wij mochten nooit een woordenboek gebruiken. Het resultaat was er dan ook naar. Als ik achteraf de juiste vertaling las, ontdekte ik altijd een compleet nieuw verhaal. :)
@E: dat had ik zelfs met woordenboek. Zo schaamtelijk dat dat soms was, dan maakte ik een fantastische tekst over een geweldig mooie vrouw die veranderde in een glas wijn, en dan bleek het te gaan over een gruwelijk stukje Romeinse oorlogsgeschiedenis, ofzo. Dolletjes. :)
Ongezien tekst !
dat was het idd :-)))
@Freaq: De pot met goud!
Man, het komt allemaal terug :-)
Ik weet nog dat de hoofdfiguur (ik kan niet op z’n naam komen) toen zo blij was dat die pot terug was, dat hij spontaan “io io io” begon te roepen. In ons boek fantastisch vertaald als “jochei jochei jochei”.
En onze leraar haatte honden. De eerste woorden die hij ons leerde waren dan ook “iste canis”.
Ik vond Latijn geweldig, zeker het vertalen van de ‘ongeziene tekst’ in de laatste jaren. Grammatica en vocabularium waren niet meteen mijn dingen, maar dat zitten puzzelen op teksten, daar had ik blijkbaar wel aanleg voor. Terwijl mijn klasgenoten de hele reeks ablatieven konden opdreunen, maar geen twee zinnen vertaald kregen, was het bij mij eerder omgekeerd: vroeg me niet welke ablatief het was, maar ik kon ‘m wel vertalen. Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik na één jaar met Grieks gestopt ben, wegens een draak van een leerkracht toen, en dat ik de rest van mijn middelbare schooltijd mij heb suf gekeken op wiskunde, fysica en chemie. Ik heb trouwens wel sterk het gevoel dat ik veel heb overgehouden aan dat Latijn: je moet me niet meer vragen een Cicero te vertalen, maar de denkpatronen die nodig waren om een tekst te vertalen, die zijn er nu nog.
Jaaaaa! Die vrek met zijn pot goudstukken. Daar heb ik al een jaar of 20 niet meer aan gedacht. Het allereerste woordje Latijn dat ik ooit leerde was trouwens lingua (tong, taal). Ik peins dat ik dat nooit meer zal vergeten.
Aber, Knecht was wel een zot coole leraar. Toch?
Ik heb t twee jaar volgehouden, enkel en alleen voor de vunzige mythologische verhalen (goden die in zwanen veranderen en dan vrouwen verkrachten enzo, wtf) en de leraar zelf dus.
Dan toch maar opgegeven, want hoe saai waren die grammaticale vragen enal niet =/
@Talitha: he was, en hij leest mee want ik heb hem de link naar dit stukje gemaild. :)
En hij heeft geantwoord, zwaai dus maar eens. ;)
Jaaah! Herkenning alom, urenlang Spartacus kijken. Mijn leraar Grieks leek zelfs op iemand uit de oudheid, en nee, dat was hij niet alleen in mijn tienerogen, maar dat denk ik nu nog steeds :) Maar hij wist het zo leuk te maken! Hij was de belangrijkste oorzaak dat ik Latijn en Grieks niet heb laten vallen, ook al was het zo niet cool om gymnasium te doen.
Medea die haar kinderen vermoordde. Die vreselijke aoristus. Rijtjes vervoegen :) En idd, scanderen! Felix in columna sedet. Servus in horta est.
*LOL*
The home loans seem to be important for people, which want to organize their business. By the way, it is not really hard to receive a short term loan.