Na vier dagen in het ziekenhuis besef ik meer en meer wat voor een geweldig weirde plek dit is, met regeltjes die ik niet meer voor mogelijk hield in deze eeuw en vragen die mij met een constante frons doen rondlopen.

Dat er op zondagmorgen op mijn deur wordt geklopt en een knap blond meisje mij komt vragen of ik vandaag de communie wil krijgen, bijvoorbeeld. Zo’n zaken slaan mij nogal met verstomming. Zeker omdat ik eerst dacht dat “de communie” ziekenhuisslang was voor iets anders (ik: “de communie?!” zij: “ja, zoals in de kerk” ik: “aah. Neen bedankt”)

Of dat perfect gezonde mensen (zoals ikzelf op dit moment en een meneer iets verder op de gang) heel het weekend niet uit het ziekenhuis ontslagen mogen worden omdat onze behandelende dokter al van donderdagavond op weekend vertrokken is, en hij en alleen hij over ons lot mag beslissen. Ik kus mijn pollekes dat dokter god in eigen persoon niet voor twee weken in Gran Canaria zit, met de beentjes in de lucht.

Dat het compleet idiote schortje met open rug zo’n eeuwige constante is in deze wereld van ziekte en miserie, en het hier belangrijker lijkt dat iemand het schortje aan heeft dan dat je hem helpt. Aan het doodbloeden? Oke, kan goed zijn, maar eerst het schortje aandoen, meneer. ALTIJD EERST HET SCHORTJE, DAN HET PROBLEEM. :aah:

Nog iets waar ik dit weekend voor het eerst in mijn leven over nadacht: zo’n baxter, mag je daarmee eigenlijk wel in de zon gaan zitten? Wordt die vloeistof dan niet kokend heet, en doet dat niet verschroeiend veel pijn als dat in je aders loopt? Youri en ik zijn voor de zekerheid toch maar in de schaduw gaan zitten, gisterennamiddag, als een oud koppel dat het allemaal toch een beetje té vindt, al die warmte.

Wij leven duidelijk niet bijzonder graag on the edge als het over mijn aders gaat.