“Ey!” riep de zotte garagist vorige week voor heel de straat en de omliggende Berchemse banlieues. Ik denk dat de zotte garagist doodsbang is dat er één hardhorige bejaarde binnen een straal van vijf kilometer iets van zijn mopjes zou moeten missen. En dat zou -zoals we allen weten- geweldig jammerlijk zijn.
“Ey! Aa oar is elke kier anders!”, riep de garagist, alsof ik honderd keer verder van hem verwijderd was dan de twintig centimeter waarover het ging. Met deze woorden bedoelde hij volgens mij dat mijn haar er telkens anders uitziet als hij me ziet. Wat kan kloppen. Toen de garagist mij voor het eerst ontwaarde aan zijn garage was het kort en zwart. Later lang en zwart, maar wel met een korte froefroe. Toen weer iets korter, en roder. En nu lang, met de kortste froefroe ooit, en nogal ros. Een mens zou van minder compleet in de war geraken.
Ik wist niet goed wat ik op de opmerking van de garagist moest antwoorden. “Inderdaad” leek me het beste antwoord, en dat zei ik dan ook, maar toen moest ik nog drie stappen zetten voor ik hem voorbij was. Drie stappen waarin er tussen ons zo weinig werd gezegd dat het nogal ambetant werd. Volgende keer zeg ik niks, of iets van meer dan één woord. Suggesties welkom in de comments.
Anyway. Wat ik wilde zeggen.
Als het eens alleen maar mijn haar was dat elke keer anders is, het zou nog meevallen. Het is dat ik ineens weer vanalles anders wil. Ik wil mijn werk anders, en mijn huis. Ik wil zelfs een ander huis, en het ene is nog niet eens af. Ik wil auto kunnen rijden, en tien kilometer kunnen lopen. Ik wil andere schoenen, en anders gaan leven. Ik vraag me af of de jeugd wel weet dat ik net een politiek statement heb gemaakt, uit den schonen ouden tijd. Ik wil mijn dagen vullen met andere dingen. Ik wil een andere garagist. Een ander cijfer op mijn weegschaal. Ik wil eigenlijk helemaal geen weegschaal. Of het zou een andere moeten zijn dan ik nu heb.
Mijn leaf, die mag wel blijven. Omdat hij weet dat dit een fase is die om de twee jaar terug komt. Omdat hij zegt dat hij het allemaal wel snapt. En dat hij toch en ondanks alles geen andere zou willen dan ik. Ik heb mijn lieven duidelijk even graag zo zot als mijn garagisten. En ik zou het niet anders willen ook niet.
Kijk jij niet meer naar de sterren Lilith?
@Hel1: goed opgemerkt. :) Dat was ook al in het kader van “alles moet anders”. Dus er waren echt mensen die dat lazen? ;)
Awel ja, dat heeft mij toen zelfs voor het eerst de Story doen kopen! En sindsdien laten ik mij zo eens id maand weer eens verleiden. Ook aangezien voor de “nieuwe” Story fotoblogger Artur Eranosian foto’s trok. Goed gezien allemaal van de Baas…
Maar om de twee jaar? Ik heb er elk jaar in mei last van… mijn man wordt er gek van.
hihi, leuk om te zien dat er nog mensen zijn die de fase krijgen : “verandering en wereldgoeddoening” :p ik dacht al dat het verveling was in het begin, maar om de zoveel tijd krijg ik het, mijn conclusie : OOIT gaan we iets bereiken! :)