Ondertussen zijn alle koffers uitgepakt, is alle was gedaan, zitten mijn echtgenoot en ikzelf al weer tot over onze oren in het werk en lijkt onze vakantie alleen nog maar een verre herinnering. Allemaal goed en wel, maar niet voordat ik mijn prijzen heb uitgedeeld, zulle!

Het meest indrukwekkende moment van de reis

Tijdens onze trip hebben we zo goed als elke dag iets gezien waar we zwaar van onder de indruk waren. Soms onverwacht, zoals tijdens de talloze keren dat we over een berg reden en een landschap aan ons zagen opdoemen dat nog zotter was dan het vorige.

Zoals hier.

Of hier.

Of zelfs hier.

Allemaal bijzonder indrukwekkend, daar zeker niet van, maar er was in die drie weken één moment waar ik nog altijd niet overheen raak. Op een klein bootje op zee zitten, en plots één bultrugwalvis zien, en dan twee, en uiteindelijk zo maar even tweeëntwintig (22!) bultrugwalvissen rond je boot zien. Werkelijk, niks minder dan amazing.

Zelfs nog veel indrukwekkender dan de kust afrijden, en ineens een serieus nest zeeleeuwen zien liggen op het strand.

Het dieptepunt van de reis

Geloof het of niet, maar het heeft eigenlijk bijzonder weinig gescheeld of er was geen. Omdat het gewoon een fucking beestig coole reis was. Gelukkig waren er twee dieptepunten die ervoor zorgden dat de rest van de reis nog meer glans kreeg. Dieptepunt 1 ligt in het verlengde van de fantastische walvisvaart, namelijk: de vaart naar de plaats waar walvissen te spotten waren. Als in: geweldig ruwe zee, ijskoud, veel te veel wind, en de helft van de boot die zijn hart lag uit te kotsen aan de achterkant van de boot, en nog geen bultrugwalvis zou gespot hebben als hij kwam bovendrijven in de voormalige inhoud van hun maag.

Geloof me als ik zeg dat ik nog nooit zoveel braaksel van dichtbij heb gespeurd. Vier uur en half aan een stuk. En dit was dan nog niet eens het dieptepunt, o neen. Dat is gereserveerd voor onze tussenstop in Bakersfield, California, een plaats zo marginaal met een motel zo deprimerend dat we er zelfs niet eens foto’s van hebben genomen. Behalve deze:

Geloof ons, nadat we de avond ervoor in een vies steakhuis genaamd Sizzler’s hadden gegeten tussen de vele mental patients die Bakersfield rijk is vonden wij dit simpele maal van fruit loops en niet eens zure melk een geschenk van god zelf. De ontbijtzaal werd trouwens ook verhuurd als trouwzaal, zo merkten wij de avond ervoor toen er allemaal mensen in margi tuxedo’s in de buurt van onze dieptrieste hotelkamer gesignaleerd werden. Ooit ga ik een boek schrijven over Bakersfield. En over die keer dat Youri bijna instortte omdat hij er één nacht moest blijven.

Etentje met mooiste uitzicht

Die keer dat we stopten in een klein cafeetje in Lucia, langs de kust, door de deur liepen en zagen dat er ook nog een view aan vast hing. Compleet met rondzoevende kolibrietjes. (l)

Ook nogal machtig: Schooner’s Bistro in Monterey Bay, knal aan het water, met het geluid van zeeleeuwen op de achtergrond. Man.

Aankoop van de trip

Lezerspubliek, meet de kleine politieman. Gekocht in een winkel met alleen maar handpoppen in San Francisco. Wij hebben niks met handpoppen, wij hebben geen idee wat we ermee aan moeten, maar de kleine politieman stal ons hart. En dus woont hij nu bij ons, in de crib. Alwaar hij ons soms streng maar rechtvaardig berispt.

Meest gigantische aardbeien die ik ooit zag

Die op de pier in San Francisco. Vinden jullie dat eigenlijk nog normaal?

Allemaal hormonen, zeg ik!

Beste reis ooit

Deze. Met voorsprong.

Het was niet minder dan beestig. En nu ga ik erover zwijgen. Ik beloof het. *zugd* Over tot de orde van de dag!