Little do you guys know, maar ik ben op de wereld gezet met een geweldig natuurlijk voordeel in het machtige spelletje “Jij mag mij niet pijn doen, want mijn vader is poliesie en hij zal je in de bak steken“. Namelijk: mijn vader is soldaat. Een echte, met een geweer, medailles, een vrachtwagenrijbewijs en genoeg mitrailletten om jullie hoofdjes aan frieten te schieten indien nodig.
Ik weet het, als jullie in zo’n bevoorrechte situatie zouden geboren zijn hadden jullie vast tot in den treure gestoeft met jullie legervader, maar geloof het of niet: geen enkele keer heb ik mijn voordeel uitgespeeld. Dat was ook helemaal niet nodig, want ik had een nog veel indrukwekkender familielid in mijn mouw zitten. Een grootvader die uitvinder was. Nu gulder!
Ooit was hij banketbakker geweest, maar na een betrekkelijk vroeg pensioen had hij zich bekeerd tot het uitvinden. Dat wist ik, want als ik bij hem op bezoek ging nam hij me mee naar zijn garage waar het vol hing met roestige tangen en vijzen en draaiers en stukken oud ijzer die mijn hoofdje deden duizelen. “Kijk eens goed”, zei mijn pepe dan, “Ik steek hier een appel op, en ik draai aan dit hendeltje, en de appel schilt zichzelf. Zelf uitgevonden.” En warempel, een paar seconden later had ik een geschilde appel in mijn handjes.
Geen kind of leerkracht in de Rijksbasisschool van het dorpje V. die ik niet heb lastig gevallen met het verhaal van de appelschiller, of de grandioze uitvinding van het lichtje dat aansprong als je voor de garage passeerde. Mijn pepe was niet minder dan geniaal. Heelder opstellen heb ik daarover geschreven, en ik stelde me voor hoe mijn pepe een paar keer per jaar hoge toppen scheerde op uitvindersbeurzen over heel de wereld, waar mannen met baarden zich goedkeurend mompelend rond zijn appelschiller verdrongen.
Tot ik een paar jaar geleden zowel de appelschiller als een lichtje met een bewegingssensor aantrof in de Suprabazar, bijna in extase naar Youri wilde roepen dat mijn pepe en niemand minder dan mijn pepe dat had uitgevonden en plots mijn frank gigantisch hard hoorde vallen. Het was niet waar geweest. Hij had me dat wijsgemaakt, begot. Een mens moet de vijfentwintig voorbij zijn om dat dan ineens te beseffen.
Ik was er zo door aangedaan dat ik een tijdje getwijfeld heb of hij dan wel echt ooit bakker was geweest. Maar zie, mijn favorietste pepe is vorige week tachtig geworden, en bakte voor de gelegenheid het ultieme en overheerlijke bewijs:
Congrats, jij oude mafketel van me! Congrats indeed!
Hopelijk denkt niemand nu dat ik een koele killer ben.
Trouwens zeer mooie geschreven,maar dat zijn we wel gewoon van jouw.
Vreselijk als je oude kinderdromen geplet worden als , wat er ook maar geplet kan worden! heeft zo’n eng gevoel, mja kan het best vergelijken met sinterklaas! Ik snapte niet dat de man waar ik veel slaag van kreeg van de martenee ineens mijn vader was! Hoe kon je nu je kind slaan en er toch speelgoed voor komen terwijl ik er elke dag wel aan herinnerd was hoe fout het was, een halve jongen te zijn, in de bomen te kruipen, fruit af te slaan bij de buren, salamanders te gaan vangen en met mijn witte sportkousen in het water te staan tot aan mijn onderbroek! Neen, dit ging mijn petje te boven!