Er waren kaasbolletjes, zoals elk jaar sinds zolang ik het me kan herinneren, en toastjes met garnaaltjes en zalm en kleine pizza’s en minikopjes soep. Mijn meme had zoals elk jaar haar best gedaan om ons allemaal een indigestie aan te doen nog voor het voorgerecht, dus wij content. Er was vanalles veel en er was drank, en zoals elk jaar zong mijn nonkel de tekst van enkele Eddy Wallyhits compleet verkeerd nog voor we aan het dessert waren gekomen. Sinds mijn mama ziek geworden is zijn we gestopt met de overdaad aan cadeautjes op kerstavond, dus die waren er niet. Ze werden vervangen door af en toe een moment waarop iemand me kwam toefluisteren dat er toch iemand tekort was, en dat er nog elke dag aan haar werd gedacht, en ook vandaag, en dat het toch raar was, dat ze er niet meer was. Ik moest al die het kwamen zeggen gelijk geven: het wordt er precies niet minder ongelooflijk op, dat zij er niet meer is.
En toch kreeg ik één cadeau, dit jaar. Een cadeau dat de cadeau’s van alle jaren ervoor geweldig hard deed verbleken. Twee dvd’s, van mijn meter, met meer dan zeven uur beeldmateriaal van de jaren zeventig tot heden, waarvan ik niet eens meer wist dat het bestond. Zeven uur gevuld met bewegend beeld en geluid van familiefeestjes, en kerstavonden, en jubileums van overgrootouders en beelden van mijn mama als tienjarige op een paard.
En hoewel ik ervan overtuigd was geweest dat ik ze nog niet zou durven bekijken, omdat ik bang was dat één bewegend beeld van mijn moeder mij compleet zou doen crashen, deed ik het op kerstmorgen toch. In alle vroegte, terwijl Youri nog in de badkamer was. En ik huilde niet. Ik werd wel helemaal warm, van de geruststellende gedachte dat ik, ondanks het feit dat ik soms in paniek schiet omdat ik weet dat ik haar stem en haar lach aan het vergeten ben, nog altijd eens kan terugkijken. Naar de manier waarop ze keek als ze wist dat ze gefilmd werd maar deed alsof ze het niet wist, of naar haar geschater als mijn vader aan de kerstdis één of andere opmerking maakte die ze duidelijk geweldig vond. Naar mijn mama en ik, samen in beeld tijdens één of ander gesprek, op momenten dat we geen idee hadden dat er gefilmd werd.
Ik keek en keek, naar mezelf als zevenjarige op de schommel, samen met mijn broer. Ik had geen idee dat daar beeld van gemaakt was, en dat ik zo’n kind was dat steeds moest weten of ze echt aan het filmen waren. (“Marraintje, ben je nu echt aan het filmen?”, “Ja, lilith”. “En nu ook nog?” “Jaja, schommel maar”) Ook geweldig: beelden van mijn overgrootouders in het huis dat al jaren verkocht is, maar waar ik me nog elk postuurtje van herinner. Of mijn broer en ik, als pubers, voor de badkamerspiegel Studio Spillonimo nadoend. Ik heb even gekeken of ik printscreens kan maken, maar het lukt niet. Ik denk dat dat eigenlijk feitelijk ook maar beter zo is.
Maar toch: BESTE CADEAU OOIT.
Hey Lilith, ik krijg het er warm en koud tegelijk van, dit te lezen!
Wat fijn dat je meme dat voor gedaan heeft! Een cadeau om te koesteren, je hele leven! Het moet pijnlijk en zalig tegelijk zijn je mama te zien praten, lachen, bewegen! In elk geval een dvdtje om direct te copieren voor t geval het ooit zou crashen en het voorgoed verloren zou zijn!
Fijne kerst Lilith!
Christa
Hey Lilith,
Ik ben blij dat je zo’n prachtig cadeau gekregen hebt.
Wij hebben gisterenavond tijdens het kerstdiner bij mijn ouders ook video’s van vroeger bekeken. Mijn bomma – die in 1996 gestorven is – kwam voor in veel video’s. En weet je wat mijn eerste gedachte was: ‘het is precies of ze nooit weggeweest is …’. Het kwam allemaal zo vertrouwd voor, haar lach, haar bewegingen, wat ze zei. Net alsof ze elk moment bij ons in de living kon binnenstappen.
Gelukkig dat we dit beeldmateriaal nog hebben – dan kunnen we ernaar kijken als we ons wat minder goed voelen en er troost uit putten.
Fijne feestdagen nog!
Groetjes,
Sabine
krijg er tranen van in mn ogen. hoe heerlijk zo’n cadeau. hoewel het natuurlijk echt niet te vergelijken valt heb ik me de laatste weken vaak bedacht hoe jammer het is dat ik niet meer filmpjes heb van mn poesje dat ik onlangs verloor. bewegende beelden zeggen idd zooo veel meer dan foto’s… knuffel!
Wat een prachtig cadeau! Ik word er helemaal stil van.
Prachtig, wat een lief en mooi cadeau.
Prachtcadeau! Geniet ervan!
Prachtig cadeau, word er stil van. Ik heb ook nog een video liggen, zo één die je kon laten maken op vakantie, tijdens een uitstap of zo. Zo’n video waarvan je denkt ‘pfft, daar kijken we toch nooit meer naar’. Maar dat is nu de enige ‘bewegend beeld-‘herinnering die ik heb van mijn mama.
’t Doet me plezier te lezen dat jij nu ook zoiets hebt om te koesteren. Groetjes en nog een fijn eindejaar!
Ik ben blij dat je ernaar hebt gekeken. Ik heb ze al zo dikwijls bekeken maar iedere keer brengt het zo’n verschillend gevoel naar boven: lachen en huilen door elkaar…maar het doet toch zo’n deugd om je mama te horen zingen of ze te zien op tafel slaan van het lachen. En geen schrik hebben dat de dvd zou crashen er bestaan kopies van hé!
Waw, echt een prachtig cadeau!!
Zo zie je maar: goeie cadeaus, écht goeie cadeaus kosten zelden veel geld…
zo mooi…
waarschijnlijk het mooiste persoonlijke cadeau sinds jaren !!