Daar zit je dan, in de eerste naailes voor dummies, met grote ogen naar de lerares/couturière te staren die al na twee minuten met termen goochelt waar je totaal geen weg mee kunt. En bij elke vraag naar verduidelijking met een monkellachje duidelijk maakt dat dat “voor dummies”-gedeelte maar om te lachen was hoor hastn. O ja, en het beleg moest daar, en de schuine stofrichting was zodanig, waardoor de naadtoeslag natuurlijk zoveel was, en terwijl biebie nog geen idee had hoe ze de machine moest aanleggen was er al sprake van een lichte vorm van angstzweet. Lees: serieuze paniek en een vluchtreflex om u tegen te zeggen. Dit kwam niet goed.
In situaties waarin het niet goed komt stop ik gewoon met luisteren. Echt ver heeft het me nog niet gebracht in mijn leven, dat is waar, maar ik ben immens bang voor kortsluitingen in mijn hoofd, en nadat de couturière voor de derde keer het woord zelfkant had gebruikt alsof de hele wereld weet wat het betekent moest ik me beroepen op een zekere vorm van zelfbescherming. Ik keek naar de andere meisjes in de zaal, en naar hun machines. Het hielp niet.
Bij hen zag ik halve computers en led-dingen en zotte programma’s, bij mij zag ik de naaimachine die al jaren in het kamertje van mijn dode mama staat, en waarvan gisteren plots bleek dat de naalden bot waren en het lichtje kapot. Dat komt ervan, van je machine, als je al bijna vier jaar gestorven bent aan kanker en geen dochter hebt die er iets mee doet. “Zo’n machine heb ik nog nooit gezien”, sprak de couturière nadat mijn draad voor de zevenendertigste keer was losgesprongen en er een dringende interventie nodig was. “Het is een Toyota”, zei ik.
En plots, in een flits, zag ik haar weer zitten, mijn mama, achter haar Toyota. En bedacht ik me hoe hilarisch ze dat vond, dat haar naaimachine een Toyota was. Ook zij was geen bijzonder grote naaister, maar ze was wel geweldig goed in alle kleren van haar dikke dochter herstellen, nadat haar broeken kapot waren van het tegen elkaar wrijven van te dikke bovenbenen, en er niks over te zeggen, omdat ze wist dat de dikke dochter zich dood schaamde, zelfs tegenover haar moeder. Zeker tegenover haar moeder. Mensen durven wel eens denken dat iemand met zo’n dikke dochter wel een slechte moeder moet zijn die haar kind niet in de hand heeft. Bedacht ik me ineens. En dat dat keihard niet waar was.
“Het is wel een hele stugge machine”, zei de couturière.
“Het is die van mijn moeder”, zei ik.
En ik vroeg me af of je aan iemands naaimachinehulpeloosheid kon zien dat die er al jaren niet meer was.
Ow. Mooi. Onverwacht. Een grappig stukje, dacht ik na de eerste regels. Maar het eindigde intens en vol emotie, mooi verwoord en meeslepend. Bedankt.
Inderdaad een mooi geschreven stukje. En ik ben blij dat ik niet de enige ben bij wie de broeken kapotschuren tussen de benen.
oh ja, ik ben ook schuldig aan het gescheurd tussen de benen syndroom.
Mooi geschreven. ik zal je blog wat vaker komen bezoeken.
eerlijk en open gesproken. da’s mooi.
en dat naaien: keiplezant maar supermoeilijk. ik zal nooit een grote naaister worden. het is trouwens mijn eerst gesneuvelde hobby…
Een compleet ander stukje dan ik me had voorgesteld, ‘k had er wel al aan zitten denken… zo leren naaien op de machine van je mama…
Oh en ik heb dat ook hoor dat gescheurd-tussen-de-benen-syndroom! Volgens mijn lief komt dit omdat ik een redelijke hoog ik-schud-met-mijn-gat niveau heb!
Bij “Het is een Toyota” moest ik keihard lachen, de alinea eronder stond ik op het punt te huilen.
Echt, als Youri u ooit verlaat, trouw ik met u. Ofzo.
Tranen…
(En herkenning : dat van die dikke bovenbenen en kapotte broeken. Maar ik ben dan gewoon boos op de couturières van de kledingmerken die niet bedenken dat die broeken wel een beetje steviger mogen, daar. Of daar lak aan hebben, natuurlijk. Nog bozer :-)
Hier ook die broeken-kwestie en ERG dat ik dat vind !! Dan heb je de broek van je leven en moet je altijd vroegtijdig afscheid nemen, omdat die benenregio alweer maar eens eerder verslijt dat de rest … Ooit had ik een prachtige linnen broek, die me eindelijk eens stond (want in de meeste lijk ik een wandelende zak), ik kreeg er geweldig veel complimenten over, maar ’t mocht niet zijn, slechts één zomer was ons samen gegund …
Blij dat ik niet de enige ben ! “Ze” zouden daar inderdaad iets moeten aan doen !!
Mooi!
En ik heb dat ook, dat met die broeken. En met dat niet snappen van die woorden. Ik heb de laatste weken al het verschil tussen een zoom en een naad geleerd, wat een biaislint is en hoe ik dat moet uitspreken en dat beleg niet altijd voor boterhammen is.
Jij verstaat echt de kunst om je lezers een lach en een traan te ontfutselen!
Die laatste zin is zo mooi. Zit nog met de tranen in mijn ogen.
Ooit wil ik dat ook leren.
Mooi geschreven weer.
Ik ging enkele weken geleden ook voor het eerst aan de slag met de naaimachine van mijn moeder… ook een toyota! Na 3 kwartier heb ik het aan de kant moeten zetten van frustratie :) Succes ermee!
En nogmaals en erg eerlijk en ontroerend stukje van jou…
Heel mooi.. En ook ik ben een slachtoffer van het afslijten-tussen-de-bovenbenen. En als we dan een rok dragen, doen onze benen na 10 minuten keiveel pijn op dezelfde plek waar de broek zou slijten! Rode vlekken alom.. Lang leve de legging!
Mooi…en opnieuw zo herkenbaar.
De naaimachine van mijn mama staat nu ondertussen ook al bijna 5 jaar te bestoffen. En ik wil het ook zo graag leren, dat naaien. Mijn mama kon zo goed naaien, dat het eigenlijk al een verloren zaak is. Ik zal nooit zo goed zijn als haar…
Veel courage: met het naaien en het autorijden! Het lukt vast wel.
Echt wel een naaitsunami onder de “Vlaamsche meiskens”!
Veel plezier met de lessen!
Heel pakkend verhaal! mooi geschreven hoor, en heel oprecht.
Ik deel je mening wat betreft de ontbrekende ‘for dummies’ factor… Kwestie van ‘kennis delen’ is onze lesgeefster toch een man hoor ;-) En ja, de broeken/rokken = rode plekken is mij ZEER goed gekend. Ik ben niet zo aan leggings echter, Inne, ik toon dan nog breder :p Ik ben eerder aan de nylon kous, zelfs al is het warm.
volgende keer zal het beter zijn Lilith ;-) En als we het niet verstaan trekken we aan haar arm. per slot van rekening betalen wij haar voor die uitleg (néh)
Ik heb een paar weken geleden een naaimachine gekregen van mijn mama. Een tweedehands zonder handleiding. Ook een Toyota. Hij staat nu nog altijd op mijn kast stof te vangen. Zelfstudie is toch ook dat niet.