De crib kijkt sinds een paar maanden uit op een begrafenisonderneming. Dat intrigeert mij nogal, maar aangezien ik bijna nooit in de crib ben behalve ’s nachts en in het weekend heb ik dat gevoel nog niet volledig kunnen cultiveren.

Deze week is dat anders. Deze week is alles anders. Ik heb een opdracht voor een boekje, en die houdt onder meer in dat ik een week mijn huis niet uitkom. En dat ik dus een week werk met zicht op de begrafenisonderneming. Bij echt daglicht.

De begrafenisonderneming, en alles eromheen, ik mag er graag naar kijken. Bijna net zo graag als ik destijds naar Six Feet Under keek. Of naar die scène in My Girl, met Vada haar pa die een begrafenisonderneming had. Die is mij altijd bijgebleven.

Soms staan er ambulances van het Witgele kruis voor de poort van de begrafenisonderneming, die volgens mij dode lichamen komen afleveren. Alleen heb ik dat nog nooit echt zo gezien. Wel veel ambulances, af en toe een lijkwagen, maar nooit een lichaam. Er staat een bord aan het huis, met doodsbrieven op, dus er moeten wel lichamen zijn. Soms zie ik oude mensen even halt houden om de doodsbrieven te lezen, en vast ook om te checken of er geen bekende is komen te gaan. Maar lijken? Nope.

Een tijdje geleden was er op een mooie zonnige zondag opendeurdag, compleet met een hapje en een tapje en alles. En uitleg over de kisten. Ik heb de hele zondag getwijfeld, maar ik ben uiteindelijk toch niet gegaan. Dat vond ik ergens een beetje een tegenvaller, van mezelf.

En dus blijf ik kijken, af en toe, terwijl ik artikels typ. Ik typ, ik telefoneer, ik check of er nog geen bodybags aan te pas komen. Ik hoop deze week toch één aanwijzing te zien van een dode. Dat kunnen jullie vreemd vinden. En dat mag gerust.

Maybe I’m strange like that.
Maar just so you know: ik heb het gecheckt, en het is niet strafbaar. *piehoew*