Mijn man en ik leven al vijf jaar in een huis waarvan de woonkamerdeuren niet dicht kunnen. Iets met verbouwingswerken en muren die zich gezet hebben, en deuren niet mee. Al vijf jaar lopen mijn vent en ik om de zoveel tijd te zagen tegen elkaar over onze deuren. ‘Heb jij nu al eens gebeld voor die deuren?’. ‘Jamaarja, naar wie moet ik bellen?’. ‘Weetikveel. Een deurman?’. ‘Een deurman bestaat niet.’ ‘Ja oke, bel dan iemand anders.’

Jaren en jaren gingen voorbij, en de deuren, die bleven altijd op een kier staan bij ons thuis. Op zich is dat best mooi, dat je deur altijd op een kier staat, maar het bleef voor wrevel en ergernis zorgen, zeker toen ik na weer een kwartier gezaag over al dan niet gebeld naar de deurman (die dus niet eens bestaat) de dwaze woorden ‘Weet je wat?! Dan doe ik het zelf wel!’ sprak. Waarop ik dus maanden het lijntje ‘deurman bellen’ meesleepte door al mijn to do lijstjes. Of ik al had gebeld naar de deurman, vroeg mijn lief dan. ‘Denk jij eigenlijk dat ik maar dat te doen heb?’ was zijn verdiende loon.

Tot enkele maanden geleden. Bleken de ouders van hij-die-wel-zaagde-over-de-deurman-maar-die-ik-zelf-nooit-een-deurman-heb-weten-contacteren wel geen deurman te kennen zeker? ‘Laat de deurman dan toch tot mij komen!’, squeakte ik geëmotioneerd tot mijn schoonmoeder. En hij kwam. En hij zei niet dat deze opdracht compleet onmogelijk was, zoals ik al jaren dacht, maar wel: ‘Is het goed als ik volgende zaterdag kom? Dat zal niet te lang duren, komt in orde.’ Met een krop de grootte van een pingpongbal in mijn keel keek ik door mijn betraande ogen, en ik knikte: ‘We zullen er zijn, deurman.’

Dus nu sluiten onze deuren. Voor het eerst in vijf jaar. Alleen zijn wij het zo gewoon geworden dat onze deuren niet kunnen sluiten, dat we ze uit pure gewoonte op een kier laten staan.

En om de zoveel tijd woorden over.
Goed geraden.