Ik ken iemand die een panische angst heeft voor kippen. Panisch als in hysterisch gillend weglopen als er een kip een paar pluimen beweegt in een straal van vijftien meter. En het is een man. Batshit cuhrazy. Nadat ik uitgeschaterd was bleek dat ook de mama van de man en de zus van de man dergelijk van de pot gerukt gedrag vertonen. Toen maakte het opeens net iets meer sense, vond ik.
Soms vraag ik me af of moeders wel beseffen hoeveel invloed ze op dat vlak op hun kinders hebben. Alle mensen die ik ken die doodsbang zijn voor honden hebben moeders die ook doodsbang zijn voor honden. Hetzelfde geldt voor spinnen, knaagdieren en drilboren. Ik vind dat een bijzonder akelige gedachte, maar vertel het asjeblieft niet aan mijn toekomstige koters.
Mijn persoonlijke moeder was bang om op autosnelwegen te rijden. Als je op de momenten dat zij aan het stuur zat bloed had willen trekken (wat vreemd zou geweest zijn, maar je weet nooit), dan was er volgens mij geen druppel aan te treffen in heel haar lichaam. Gelukkig werkte mijn moeder niet ver van huis, op een plek waar je naartoe kon rijden tussen de velden. Zo diep in de West-Vlaanders dat de dieren er nog konden spreken. Om de zoveel maanden nam ze toch een autosnelweg, omdat ze naar de Auchan moest en ze via binnenweggetjes zeven keer langer dan nodig onderweg zou zijn . Als ik dan naast haar zat rolde haar doodsangst in grote golven over mij heen. In het kwartier op de A19 tussen Ieper en Menen zag ik mijn jonge leven dertig keer aan me voorbij flitsen. Al die vieze vieze camions!
Maar toen kreeg ik dus een lief dat zijn dagen vult met autosnelwegen aan elkaar rijgen. Het doet hem niks. Ineens werd ik vlotjes over de Brusselse ring gechauffeerd alsof het niets was, en toen ik -toegegeven, niet volledig op mijn gemak- zelf werd aangemaand om met de L op de bolide zo’n snelweg op te rijden viel ik bijna omver van hoe mijn ervaring verschilde van die van mijn mama. Ik vind autosnelwegen eigenlijk feitelijk helemaal niet zo vreselijk als mij altijd is ingeprent.
Net zo met béchamelsaus maken. Iemand heeft mij er ooit van overtuigd dat dat aartsmoeilijk is, met een roux enzo. EEN ROUX! :aah: Daardoor heb ik jaren vanalles uitgeprobeerd in de keuken, maar een béchamelsaus? Ho maar, dat moest Youri voor mij oplossen! Op een blauwe maandag voelde ik me zo stoer dat ik het toch heb geprobeerd, en wat bleek? Béchamelsaus is zowat het makkelijkste dat in een keuken kan gemaakt worden. Was dat even schrikken.
Zo moet het toch constant met vanalles zijn, denk ik dan.
En dat ik misschien toch eens moet proberen om zelf een lamp in te draaien, het gras af te rijden, een IKEA-kast in elkaar te steken of een kader op te hangen. Wie weet maak ik wel eens zelf mayonaise!
Hoe gek kan het worden?
Mayonnaise maak ik gewoon met de keukenrobot! Zo’n klein spellement dat al over de 15 jaar oud is , waar ik alle hulpstukken al lang kwijt van ben, maar nog net gaat om iets te malen , verse pesto te maken en stevige mayonnaise te maken. HIer komt nooit een pot mayonnaise in huis!
Ik smijt twee hele eieren in dat ding, een lepel mosterd, laat dan robot draaien en voeg redelijk snel de olie toe, als het te dik wordt, doe ik er wat azijn bij . Als het te zuur zou worden doe ik er wat water bij. IK maak altijd bijna een liter mayonnais , aja uiteraard peper en zout!
En ik doe die dan in een grote bokaal en zo hebben we steeds verse mayonnaise in huis! Just give it a trie!
Ik ben bang van honden, maar doe alle moeite van de wereld om dit weg te steken voor mijn koters. Met als gevolg: de oudste is bang, en de jongste niet. Waarom? Ik weet het niet, ik heb nooit in het bijzijn van de kinderen laten merken dat ik dat niet zo een aangename beesten vindt.
Ik doe niet hysterisch als ik honden zie, maar de oudste wel hoor: moeke, ik ben bang, IK BEN BANG! En ondertussen huilen en tieren, het heeft geen naam.
Ik ben wel bang om op de autostrade te rijden. Maar dat is niet genetisch doorgekregen. En nu ik bijna nooit meer met de auto rijd (mijn werk is op 10 minuutjes fietsen van mij thuis), ben ik helemaal bang. Dus ik doe het momenteel gewoon niet (door te weinig rijervaring en geen gevaar te willen zijn voor mijn medeweggebruikers), op de autostrade rijden. En toen ik wel nog vaak reed, deed ik het alleen als er iemand naast mij zat om me te kalmeren.
Ooit werd ik door m’n schoonma gedwongen de mayonaise te maken, zij had geen tijd en ik stond daar toch maar niets te doen (waar haalde ze het…)
De werkwijze die ze me uitlegde was dezelfde als hierboven beschreven, en warempel, niemand heeft iets vreemds gesmaakt! Dus, als ik het kan…
Ik ben mij er ten zeerste van bewust, dat ik mijn angst voor spinnen van mijn moeder heb doorgekregen. En ik wil er graag alles aan doen om mijn dochter voor die angst te behoeden. Ik wil er vanaf. Want ik kan het zo moeilijk verbergen, als zij nietsvermoedend een spin zou pakken, dan weet ik niet of ik rustig kan blijven…
Bij ons klopt je redenering ook niet. Als ik doodsbang naar een spin of een slak wijs, lachen ze me alle vier uit. Maar als de 2 die bang zijn van onweer (aangeleerd door mijn schoonmoeder) krijsen, dan lach ik!
Ik ben bang van honden, katten, spinnen, … omdat ik zowat biljoen keer gehoord heb “Pas op van die…”. Ik kon pas heel laat zwemmen omdat ik zowat bij elke zwembeurt, bij een privéleraar pas op, aan de zijkant hoorde roepen “Pas op dat je niet verdringt hé!”. Ik kreeg geen rolschaatsen, ik mocht niet met de fiets naar school, enzovoort enzovoort… Je geeft idd veel over als moeder (en als vader) en het is idd niet zo simpel om als kind van, het dan op jouw beurt niet op dezelfde manier door te geven aan uw eigen kind. Daarom dat ik meer dan één exemplaar op de wereld gezet heb, ‘k denk dat dit dan iets beter zal uitdraaien dan wanneer ik alle aandacht maar naar één moet richten ;)
Huh, mijn ma durft ook niet op de autosnelweg. Paniekaanvallen en al. Argumenten daar zijn ook “de camions die op u afkomen!” en “die zotten op moto’s!!”
Maar de schrik bij haar is pas op latere leeftijd (euh, na de 40) gekomen, want vroeger deed ze dat wel. Ik heb het niet overgekregen, misschien ook omdat mijn pa een koerier is en haar vaak vierkant uitlachte met haar angst… Ik vind autosnelweg net gemakkelijker dan de gewone baan, er is veel minder waar je op moet letten (hier geen fietsers op de rijbaan, voorrang van rechts uit kleine zijstraatjes of kinderen die plots de weg oprennen), kan ik me rustig focussen op eventuele motorijders en de (dat wel) onvermijdelijke wegenwerken.
ik heb jaren gedacht dat soep maken keimoeilijk was. stom he.
Ach, Els heeft me nog eens van Gent laten afkomen omdat er een gigaspin in de living zit.
Maar panisch? Nee, dat is ze niet.
Aha, misschien moet ik mijn béchamelsausfobie ook maar es trachten te overwinnen.
Mijn ouders lieten mij vroeger nooit in de buurt van vuur komen (geen fobie van hunzelf, gewoon overbeschermend) waardoor ik op mijn 15e nogal voor paal stond in de chemieles omdat ik schrik had van de bunzenbrander. Mijn ma heeft mij dan ’s avonds de basistechnieken van omgaan met vuur geleerd, te beginnen met het aansteken van een lucifer. :)
Hé, mijn mama durft ook niet op de autostrade te rijden.
Ik durfde vroeger niet goed aan desserten te beginnen. En nu doe ik niets liever: bakken is super :-)
Prachtig wat je schrijft over mama want het was ook wel zo.