Jetlags zijn den duvel, maar als je daar creatief mee omspringt maak je wel kans op dolle avonturen. Ziedaar de les die wij leerden op dag 32 van project TFTC365. Toen Youri en ik rond een uur of vier ’s morgens met onze vingers zaten te draaien in onze crib kwam biebie namelijk op het ronduit geweldige idee om eens naar het Griffith Observatory te rijden, om daar de zon te zien opkomen over the city.

Hoe dichter de berg kwam, hoe mistiger het werd, zo mistig zelfs dat we bij het opdraaien naar de top drie kilometer lang geen hand voor onze auto zagen. Ik dacht: ik neem anders eens een foto, in plaats van doodsangsten uit te staan wegens dat de kans bestond dat we in een ravijn gingen stuiken. Geen masterpiece, die foto, maar meer dan duizend woorden, I think yes.

Gelukkig zagen wij eens aangekomen aan de uitkijkpost (ik had mezelf net niet bevuild) ineens opvallend veel auto’s voor vijf uur ’s ochtends, en straffe lichten. Ik dacht nog: man, er zijn hier veel toeristen met scandaleuze jetlags, misschien kunnen we samen een koffie drinken en er een keer van klappen, maar toen zag ik dit:

En dit:

Bleek wel niet dat we in het midden van een filmset stonden zekers, wat in Amerika niet zo vreemd is, want openbare plekken worden daar niet voor afgesloten. Na een kleine rondvraag bij de mannen van de crew bleken we op de set van The Gangster Squad te staan, een film die in 2013 uitkomt en waarin Sean Penn en Nick Nolte meespelen. Maar die waren daar nog niet, want het was, as said, pokkevroeg.

Wel een speciaal sfeertje trouwens daar, bij mist en voor zonsopgang.

Wel geen zak te zien.

Ook niet na zonsopgang. En dus dropen we dan maar af, richting Beverly Hills Hotel, voor ontbijt in de jaren zeventig.

En dan op naar Burbank, voor dees!

Aumagad, het is de auto uit Harry Potter!!

We hebben eigenlijk zo goed als alles uit Harry Potter gezien, en wel duizend andere dingen waar geen foto’s van mochten gemaakt worden maar die wel compleet de max waren. Gelukkig mochten hier wel foto’s van gemaakt worden…. [hapt naar adem]

Aumagad guys, het is Central Perk. I know!

En ik stond daar, met mijn kodakske. Ik, een gewone stervelinge uit Ieper. *bijt op lip*

Vijf minuten later passeerden wij aan een studio waar Brad Pitt doodleuk een interview aan het geven was aan Ellen Degeneres as we drove ernaast met ons treintje, en die gedachte vond ik bijzonder moeilijk te handelen. Brad, op een paar meter van mij vandaan, en TOCH ZO VER WEG.

Voor de rest waren er nog de beste nacho’s ter wereld, en zotte mutsen.

Ow, en dan vergeet ik nog het geweldige optreden van Bon Iver.

Een toffe dag, vragen jullie? Bwa, ik mag niet klagen.