lilith vindt het nogal dubbel

Het kan allemaal niet snel genoeg gaan, en tegelijk wil ik liefst dat het nog een hele tijd duurt voor hij mijn op zich ook wel zeer oke leven overhoop komt gooien. Ik kijk vreselijk hard uit naar de start van mijn zwangerschapsverlof, maar ik ben ook nu al bang dat ik me steendood ga vervelen en ga vereenzamen, zo zonder collega’s en ander volk rond mij. Het mag algauw gaan beginnen, dat zotte nieuwe avontuur, en toch hoop ik dat kind 1 nog een paar weken op zijn gemak blijft zitten zodat hij helemaal af is en klaar om goed gelanceerd te worden.

Ik ben ongelooflijk benieuwd naar hoe hij er zal uitzien, maar er echt over nadenken durf ik toch nog niet. Een baby hebben lijkt me zowel de max als de hel, bij momenten. Ik popel nu al geweldig hard, maar ik moet ook nog tienduizend dingen afkrijgen en in orde zetten en zien te vinden en regelen, zodat ik precies wel nog een extra zes maanden zou kunnen gebruiken. Ik kijk uit naar alle nieuwe dingen, maar ben ook geweldig bang dat ik al het oude vreselijk ga missen. Dat ik na een week hysterisch huilend ga schreeuwen dat ik er nooit aan had mogen beginnen. Iets dat vriendinnen bevestigen: dat zal ik doen, maar het gaat ook weer over. Dat ik altijd moet denken dat het weer over gaat.

Ik voel de klok tikken. Tegelijk veel te traag en veel te snel. Omdat ik nog tien citytripjes wil maken met mijn vent, en nog een paar eeuwen zorgeloos wil zijn, en nog een keer of tien wil gaan eten zonder na te denken over een babysit. En dan stampt kind 1 elke nacht mijn maag tegen mijn ribben, en verrek ik van de rugpijn, en zie ik plots een baby van een paar weken en denk ik: dat hij hier maar snel is.

Hmm.

Reacties

  1. Uit ervaring weet ik dat jij je geen moment zal vervelen met je baby en dat je onmiddellijk verliefd zal zijn op dat kleine ventje,…en dat alles zo vanzelfsprekend zal verlopen, dat je je geen zorgen meer zal maken over gaan eten en de babysit,…..het komt allemaal goed in the crib.
    De eventuele spijt waarvan jouw vriendinnen spreken dat ga je veel later pas krijgen,….eerst is er het aloverheersende moedergevoel!!!

  2. Dat gevoel van ‘was ik er maar nooit aan begonnen’ krijg je niet na 1 week, geloof mij. Dat komt pas na ongeveer 2 jaar wanneer de chronische vermoeidheid echt begint te pieken ;-)

  3. Troost je, je bent niet de enige met dat gevoel! Toen ik voor het eerst mijn baby in mijn armen kreeg overviel me de paniek, van ” o wee, ik ga da nooit kunnen! En zie ze zijn 27 en 25!
    Veel succes!

  4. An

    maak je een nieuwe mantra eigen “it’s only a phase” en je doorstaat alles met glans ;-)

  5. saskia

    Wij hebben een paar fotos en een filmpje van net na de geboorte, die behalve wij, nooit iemand zal zien. Geen blik van ‘het typische idilische prille moeder’geluk op mijn gezicht, meer een van paniek.

    ‘Caught like a deer in the head lights’ is waarschijnlijk de beste omschrijving van hoe ik mij toen voelde (en die film en foto perfect hebben geregistreerd). Het was trouwens niet da mijne vent er beter op voorbereid was, ik moest hem eraan doen herinneren van het op de gevoelige plaat te leggen. Een week later en het was voor de buitenwereld alsof we dit al jaren deden. Dat dubbel gevoel, zelfs nu bijna 2 jaar later heb ik dat nog (alleen helpt de routine en het feit dat het kleine ventje nu wat woordjes kent om mij te zeggen wat hij wil).

  6. Een even dubbel gevoel hier, een paar dagen voor ik terug begin te werken na 4 maanden (zalige) baby-madness. Alvast een zeer goeie bevalling gewenst!

  7. Schoon, héél schoon,
    en zelfs compleet begrijpbaar voor een totaal niet-zwangere-en-t-zal-nog-efkes-duren-ook.
    Geniet gewoon nu keihard van alles, en daarna ook. Zo simpel is ’t.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>