Juicht allen, want nog een paar dagen en kind 1 is geen prematuurtje meer op het moment dat hij beslist om mijn baarmoeder in te wisselen voor dit grijze en regenachtige stukje aardkloot. Volgens de boekskes is hij nu zo goed als voldragen, al is het voor iedereen beter als hij nog een week of drie blijft waar hij is. Alleen al voor de mentale gezondheid van de mama in kwestie, die dat nu toch wel allemaal heel zot dichtbij vindt komen, zulle.

In de zevendertigste week:

* maakte ik kennis met het fenomeen oefenwee. Gat in de nacht, dan nog. En vroeg ik me na twee bijzonder pijnlijke voorbeelden af wat die echte dan wel niet moeten geven, als deze maar om te lachen waren. :eek: De epidurale verdoving mag anders nu al geprepareerd worden, zuster

* nam mijn eerste week zwangerschapsverlof een aanvang, en besliste ik om me niet te vervelen, maar heel hard te genieten van het feit dat ik eindelijk tijd heb. Om languit in bad te gaan, te lezen, opgenomen documentaires te bekijken van op de BBC en op twee dagen tijd drie maaltijden van Julia Child te koken voor mijn werkende husband.

Gevulde champignons, provençaalse gratin en aardappel-preisoep, om precies te zijn. Jezus christus, met een kilo of vijftig minder rond mijn gebeente zou ik perfect een trophy wife van een sugar daddy kunnen zijn, ik

* werden mensen steeds nieuwsgieriger naar de naam van kind 1. En begon ik hem steeds vaker luidop te zeggen als ik het met het papatje over kind 1 had, en hoorde ik dat het goed was. En dat zelfs ik hem kan uitspreken, dus gene paniek, oma van lilith. Gij gaat dat kunnen

* kocht ik pampers in maat 1. Dacht ik de rest van de dag: “Aumagad, ik heb pampers gekocht. In maat 1”

* had ik het toch bijna gehad met de liters fruitsap die ik tegenwoordig drink op recepties en andere feestjes. Nog even en ik verander in een gigantische fles Appelsientje

* werd bijna alles in mijn bestaan gedomineerd door rugpijn. Slapen, achter de computer zitten, naar de stad stappen, het worden ware calvarietochten als je constant het gevoel hebt dat ze met messen in je ruggegraat zitten te ploegen. Nu nog veel slapen voor straks? Laat me asjeblieft niet lachen. Al was het maar omdat zelfs dat pijn doet

* verslikte ik me dus ook bijna toen de Zappybaby-app op mijn iPhone vriendelijk informeerde of ik “ook niet kon stoppen met poetsen?”. Volgens mij heeft boer Charel meer nesteldrang en poetsgoesting dan ik op dit moment, zappybabypeoples

* begon ik aan mijn zeventiende boek van 2012 en had ik nu al weemoed naar de tijd waarin ik tegen mei zeventien boeken kon lezen

* werd ik even niet goed van deze foto. Oke, schrap even. Vervang “niet goed” door “zo mottig als een aap”

* waren we plots nog maar een paar dagen verwijderd van de Kattenstoet, het evenement waarvan ik aan het begin van deze zwangerschap hoopte dat ik het nog zou kunnen meemaken, wegens nog nooit één gemist sinds ik in Ieper woon. En omdat het maar een keer om de drie jaar is enal.

Het zal vast wel lukken, al vrees ik voor mijn rug als ik langer dan drie minuten langs het parcours zal moeten staan. Of mij als een wildeman tussen de kinders en Japanners zal moeten gooien om toch maar een pluchen katje te vangen dat door de stadsnar van de Lakenhalle wordt gegooid. Aangezien het kindje in de buik van de zwangere altijd kleiner is dan het kindje dat het katje van de vrouw probeert af te pakken heeft de zwangere vrouw namelijk ALTIJD gewonnen. Willen we dat zo afspreken?