“Wie heeft je dat wijsgemaakt?”, vraagt mijn meme, terwijl ze de tafel afruimt. “Helemaal niet. Allebei perfect op tijd, zowel jij als je broer”. “Aah oke”, zeg ik, een beetje uit mijn lood geslagen. En ik vraag me af of ik het dan gedroomd heb, die keren dat ik mijn moeder meende te horen vertellen dat ik een achtmaandertje was. Om zeker te zijn check ik het een paar weken later bij mijn broer. “Op acht maanden ja, zowel jij als ik. Dacht ik”, zegt hij. Enkele dagen later zoek en vind ik toch nog bevestiging bij mijn vader: “Omdat jullie allebei te groot aan het worden waren moesten jullie vroeger komen”. En dat ik toch wist dat ik een gigantische huilbaby was, en mijn broer totaal niet?
Vaag, ja. Iets met hele nachten rond de salontafel moeten lopen met een paars aangelopen huilend kind op de borst, dat soms enkele seconden weigerde te ademen van hysterie en maar niet gesust wilde worden. En ook iets met een paar maanden moeten platliggen tijdens de zwangerschap, al herinner ik me niet meer of dat bij mij was, of bij mijn broer. Omdat het, op de momenten dat de verhalen werden verteld zo ongelooflijk vanzelfsprekend was, dat mijn moeder er nog duizend jaar zou zijn om ze te hervertellen op de momenten dat ik meer interesse had in kinderen en zwanger zijn. Nu dus. Maar ze is er niet, en de puzzelstukken vallen langzaam maar zeker uit elkaar omdat de mensen die ze nog zouden kunnen leggen net als ik vanalles beginnen te vergeten.
Of ze veel was bijgekomen. Of de bevallingen makkelijk verliepen. Ik herinner me vaag dat ze me ooit zei dat ik wel een Conehead leek, door de verlostang. Meer info ontbreekt, hoe hard ik mijn hersenen ook pijnig om wat ze me ooit over die tijd heeft verteld terug op te roepen. Zou het me helpen als ik nog meer details kende? Vast niet. Alleen leek het me ooit zo ongelooflijk vanzelfsprekend, dat zij er zou zijn met alle info en antwoorden en advies over hoe je dat juist doet, kleine mensen opkweken. Dat er nog tijd genoeg zou zijn om ze opnieuw te vertellen, al die verhalen, en dat ik dan nog veel beter zou luisteren dan toen. Het leek ooit zo voorspelbaar, wie er het eerste aan mijn bed zou staan eens kind 1 er zou zijn. Ik stond er zelfs niet bij stil, tot de dag dat ze me, ziek van de chemo, totaal uit mijn lood sloeg door te zeggen dat ze zo graag ooit grootmoeder was geworden, en het zo erg vond dat die dag nooit zou komen.
Ik had toen, op mijn vijfentwintigste, zelfs nog niet stilgestaan bij de optie van kinderen, laat staan bij het feit dat zij daardoor grootmoeder zou worden. Of dat ze het dus niet zou worden, nooit, omdat ik er nog niet over had nagedacht en het plots allemaal te laat was. De klok tikte onverbiddelijk toen, nog maar een paar maanden te gaan volgens de dokters. Ze zaten er maar al te boenk op.
Nog iets meer dan drie weken en het is aan mij. En ik durf wedden dat ik weer een beetje ga moeten wenen, soms, in nachten met salontafels in de hoofdrol. Omdat ik zal zijn waar zij toen was, en daardoor nu pas begin te beseffen dat ik vijf jaar geleden nog veel en veel meer ben kwijtgespeeld dan ik me toen kon inbeelden. Ik vrees dat dat maar best is ook.
De mama en ik, augustus 1981. <3
Prachtig stukje.
*knuffel*
en wenen dat mag best want dat kan zo een deugd doen.
zo schoon. en zo hartvescheurend.
Oh, zo herkenbaar… maar het mooie is, dat je ook je mama terug zal vinden in de karaktertrekken van je kindje.
snik. slik.
Pfff zeg :(
Courage meid, echt.
Ook ik heb al vreselijk gebleit, die twee eerste maanden hier met ons 8-maanderke, twee maanden dat hij n.i.e.t. sliep ’s nachts, inderdaad, stappend rond de livingtafel om hem toch maar stil te krijgen, al was het maar een kwartier, vloekend ook, wel nog een levende oma hier, maar wel met de opmerking “Tja, gebt er toch zelf voor gekozen hé, voor nòg een kind?”.
Maar alles gaat voorbij, en voor je het weet, schijnt de zon, en stopt een kind wel met wenen en de moeder in kwestie ook.
En bleiten doet deugd, heel veel deugd :)
Hey Kel, Als je mama in Ieper lag, lag ze nog in het oude moederhuis aan de recollettepoort. het waren groene ijzeren bedjes . Er waren twaalf kamers en een paar aparte nr 13 en 14. Ik lag ooit eens in de 13 voor een miskraam
Voor mijn dochter lag ik in kamer 11 en zoon in 10. Ja en moest mijn dochter zwanger zijn zou ik al die verhalen vertellen. Ik snap heel erg dat je dat mist. Veel sterkte meid. Laat het nieuwe wonder de bovenhand krijgen op het verdriet!
groetjes
Fuck, Armalilloh.
Soms overvalt er mij een soort van besef dat gij echt uw moeder kwijt zijt. Ik vind dat zo jammer voor u. Zò jammer. En voor uw moeder ook.
Op die momenten apprecieer ik mijn ma ook duizend keer harder. Zo’n schatje :) Dat is toch 1 mooi gevolg van al die miserie.
Kelster, zit ik hier te blekten bij uwen blog, maakt da mee:-). Mijn schoonmama zei zes jaar geleden hetzelfde tegen mijn lief. Toen waren we er niet zo mee bezig, nu beseffen we des te meer wat ze bedoelde; En da we ze missen…
Maar komt allemaal goe: ne goeie papa aan uw zijde, ne superbompa, en af en toe eens goe bleiten :-).
Ja, je zal moeten wenen. Misschien zelfs meer dan een beetje. Maar je zal ook jouw manier daarin vinden. Om haar te missen zonder dat je hart telkens breekt.
En ongelooflijk hoe hard gij nu op uw mama lijkt!
Ik sluit me aan bij Evelien, je lijkt inderdaad sterk op je mama. Ik heb ook een foto van mijn mama met mij op de arm, en het zou ook een foto van mezelf kunnen zijn.
Hier deze week een zoon met windpokken. En de vraag of ik die vroeger ook gehad had en of ik daar erg ziek van geweest was… Tja, ik kan het ook niet meer vragen hé. Mijn pa die weet dat allemaal niet meer. Gelukkig herinner ik me wél nog dat ik rond het huis liep al strooiend met de talkpoeder die je dan op je krijgt tegen de jeuk! Zo weet ik dus dat ik ze ook gehad heb vroeger ;-)
Take care!
Zo verschrikkelijk mooi geschreven. En oneerlijk, dat ook :-( Sterkte!
Echt zonde dat je mama de geboorte van kind 1 niet meer mag meemaken. En alle andere momenten die je later nog graag met je mama had willen delen. Alweer veel courage gewenst.
Zo pijnlijk en zo herkenbaar. Ik ging ook op zoek naar dit soort verhalen toen ik vorig jaar zwanger was. Helaas tevergeefs, want ook geen vader meer om in zijn geheugen te graven naar de details van mijn geboorte. En ook na de geboorte van mijn dochtertje dacht ik er constant over na, over hoe het zou geweest zijn als mijn ouders er bij hadden kunnen zijn. Zelfs na 17 jaar springen de tranen me erbij in de ogen…
Maar zoals met alles: het lúkt uiteindelijk wel, ook zonder mama aan je zij zal je zelf een prima mama worden. En wat ik een heel mooie, troostende gedachte vind: mijn kindje ís wel degelijk een kleinkind van mijn ouders, draagt hun genen in zich. Denk daar maar aan, tijdens die nachtelijke salontafelsessies met je kleintje…
Jawadde seg. Slik. Dubbel, he?
Het moet ontzettend moeilijk zijn, om je zwangerschap en geboorte van je kinders zonder moeder mee te maken. Om de puzzelstukjes te leggen. Meh. Sterkte daar!
dikke tranen op mijn toetsenbord. ontroerend mooi en persoonlijk pakkend. moed en sterkte! jij gaat een prachtige mama worden
Mooi, Kelly!
Ik herinner me hoe je mama bij meme thuiskwam.
Ze zag er stralend gelukkig uit en jij was een wolk van een baby.
Zo triest… Vind het echt spijtig voor jou, zou niet mogen he… Zwanger zijn wil je kunnen delen met je mama.
Ik ben ontzettend blij dat mijn mama de geboorte nog heeft meegemaakt. Veel uitwisselen van ervaringen hebben we helaas niet meer gedaan want door alle behandelingen was ze veel vergeten, maar ze heeft Zoon wel nog gekend en daar ben ik erg blij mee. Besef nu ik zelf mama ben pas wat het allemaal is en betekent en heb haar zo nodig, nu, maar het gaat niet meer. Maar er is geen andere weg. Jij gaat dat niettemin erg goed doen, ben ik zeker van.
Ik moest aan je denken toen ik een podcast hoorde over dit boek; het klonk als iets wat je leuk zou vinden: http://www.amazon.fr/Making-Babies-Stumbling-Into-Motherhood/dp/0099437627/ref=sr_1_4?s=english-books&ie=UTF8&qid=1337618074&sr=1-4.
Doe dat goed!