WOAAAH. De afgelopen twee weken waren met voorsprong de allerzwaarste uit mijn leven. Ik ben nog nooit tegelijk zo wanhopig geweest als compleet over the moon. Ik heb nog nooit zo weinig geslapen, zo veel paniekaanvallen en huilbuien gehad, zo veel donkere gedachten afgewisseld met zo veel gevoelens van verantwoordelijkheid en verliefdheid en zei ik al vermoeidheid?
Dexter is een ongelooflijk lief, tof mannetje, alleen heeft hij last van bepaalde kwaaltjes waarmee we een beetje aan ons lot worden overgelaten, en hij dus ook. Wat mijn moederhart breekt, want als volwassenen ergens heel veel last van hebben dan krijgen ze hulp, en als babietjes dat hebben dan zegt de dokter “dat is iets dat babietjes hebben. Dat gaat over, binnen een maand of zes”. Als je elke nacht en elke dag met een hysterisch lief tof mannetje op je arm zit dat amper te sussen valt, dan lijkt zes maand een eeuwigheid. Eerlijk waar: soms lijkt morgenmiddag al een eeuwigheid ver.
Maar dan kijk je naar dat hoofdje, en dan weet je dat de natuur dat geweldig goed geflikt heeft: al die donkere nachten met geweldig weinig slaap en geweldig veel wanhoop stellen niks meer voor als je ernaar kijkt. Echt niet. Hoe geweldig weird is dat?
Nog zo’n dingen die ik me afgelopen week bedacht, tijdens de weinige momenten dat ik tijd had om na te denken:
* dat op het ritme van je baby leven dan wel heel zen klinkt, maar in de praktijk betekent dat je om elf uur al eet voor middag omdat hij net even vijf minuten geen ongemakken heeft, of in drie minuten je haar wast omdat dat al meer dan een week geleden is en het dan niet eens geeft dat je nog vol shampoo hangt tegen dat hij je weer ergens voor nodig heeft
* dat je leven niet hetzelfde blijft na het krijgen van een kind maar dan plus kind. Dat life as you knew it eerst platgeslagen wordt met een hamer, waarna er drie wervelwinden overheen trekken, er een kolkende vulkaan over uitbarst, alles ondersteboven wordt gedraaid, en dan nog eens averechts, en o, er is ook nog een baby waar je plots 24/7 voor moet zorgen. En alle routine is weg, en alle dingen die je moet doen zijn nieuw, en daardoor moeilijk. En dat je denkt: WTFOMGWTF?!, en troost zoekt in de ogen van je man, en hem even hard WTFWTFHUHOMFGWTFJUSTHAPPENED?! ziet denken
* dat je zo snel gewoon wordt aan gesprekken over kaka, kotsen en scheten, als koppel dat dat daarvoor echt nooit deed. Dat je ineens met je man zit te juichen over een dikke wind of een gevulde pamper, of een maaltijd die niet volledig over je heen wordt gekotst
* dat een mens veel kan doen met één hand. Bijna alles eigenlijk, als hij daar plots toe verplicht wordt
* dat je pas echt begint af te takelen als je een kind hebt gebaard. WALLEN MAAT, MAAR WALLEN!
* dat je zo anders naar de man van je leven kan kijken als hij plots de vader van je kind is. En je hulp in bange dagen en nachten. Toch speciaal zulle, plots ouders zijn
* dat de draagdoek de beste uitvinding ooit is, na de epidurale verdoving. Dat ik de uitvinders ervan dringend een grote bloemekee en een doos witte Leonidas met nootjes moet laten bezorgen
* dat het allemaal vast wel goed komt, met tijd en boterhammen. Dat de babyblues gene zever is, en de roze wolk volgens mij wel. Dat dag per dag soms de enige manier is om bepaalde dagen en uren door te komen, als het enige geluid dat je hoort dat van een krijsend tof klein mannetje is
* dat ik nog meerdere keren per dag bijna kan janken als ik naar het toffe kleine mannetje kijk, en besef dat hij onze zoon is, en dat we hem mogen houden. Onwerkelijker dan dat wordt het allemaal niet, y’all
Ocherekes Lilith, ik hoop echt dat de ongemakskes kunnen opgelost geraken zodat jij wat kan recupereren en genieten van je toffe manneke! Veel sterkte!
Heel herkenbaar! Maar het wordt langzaam beter, meer genieten, minder wanhoop. (Die lachjes, dat is elke keer smelten)
Wat ik ook nog verschrikkelijk vond: in al die wanhoop babybezoek ontvangen dat veronderstelt dat de roze wolk immens is. Volgende keer zet ik op het geboortekaartje dat bezoek pas welkom is drie weken na de geboorte.
En ook: héél veel sterkte! ‘k Hoop dat de kwaaltjes snel opgelost raken (of dat die zes maanden voorbij vliegen).
Ochgotte meiske toch…
Dat komt allemaal zwaar in de sjakos.
En als die dokter niet veel van helpens is, ne keer veranderen, want er zit véél verschil in kinderartsen.
Al is het maar omdat ik hier precies tussen de lijnen iets lees: reflux-baby?! Allez ja, mss is het paranoia na zelf eerst weken met een ontroostbaar kind met een verbrande slokdarm te hebben rondgelopen…
Soite, het betert heus allemaal veel sneller dan je kan geloven, binnen een week of twee ziet het er allemaal anders uit. Zie het als een zware examenperiode!
Vooral in dat ‘mogen houden’ kan ik me vinden. Na zes maand is het hier soms nog een bizar gevoel ‘ dat die van ons is’ :) en ‘ dat we die niet terug moeten brengen’…
moedergevoelens, tis iets raar!
De laatste roze wolk werd gesignaleerd boven Kensington Palace, bij de geboorte van Prince William. Diana Spencer, de moeder van het hummeltje, werd nogal geholpen bij alle taakjes. Daarna ging het minder. Ook bij de geboorte van Harry, haar tweede spruit met Charles Windsor, genaamd Prince of Wales, bleef de roze wolk weg.
Vermoedelijk zullen roze wolken nooit weerkeren, maar de Urban Legend lives on.
Owneeh :s.
Dat klinkt als wij, vier jaar geleden. Overleefd dankzij die draagdoek, en niet verder denken dan seffens, en de boel de boel te laten. En dan proberen om mensen die vrolijk komen vertellen dat het ‘wel zal overgaan’ niet te hard te slaan. Want dat blijkt dan uiteindelijk toch waar te zijn.
(Weet dat er ook een heel internet vol mensen met koters is waar je gerust WTFOMGWTF?! naar kan roepen hé? Niet iedereen doet mee met de rozewolk-scam ;))
(En ook: als moeder heb je het recht om bij dokters tot op het hysterische af op je strepen te staan. Moederinstinct overrules all.)
Ik wil ook geen conclusies trekken, maar kan toch ook alleen maar aanraden om eventueel een tweede opinie te zoeken. Een goeie pediater ook, ipv de gewone huisarts. Want JA, alle babies wenen wel’s en alle babies hebben last van krampen andere rare dingen. Maar babies die echt héél veel krijsen en hysterisch zijn, daar is toch vaak iets anders aan de hand. Volg je gevoel. En als jij denkt dat er meer aan de hand kan zijn, dring dan aan op verder onderzoek.
Zeer herkenbaar!
Ik heb ook altijd goesting om met mijn ogen te rollen als ik weer mensen ‘geniet er maar lekker van’ hoor zeggen tegen pasbevallen moeders.
Misschien is het ook omdat ik vorig jaar een hysterisch krijsend kind met reflux en koemelkallergie had…ik wens het niemand toe… hopelijk gaat het snel beter bij jullie!
(en ik kan je ook alleen maar aanraden om je niet te laten doen door dokters en te blijven teruggaan zolang uw baby krijst, ook al zeggen ze ‘och zolang ze minder dan 3 uur per dag krijsen is dat normaal hoor’ of ’tis gewoon een gevoelig manneke’ of ‘kom over een weekje nog eens terug’ – ‘WAT? nog een hele week???)
Ondertussen is onze kerel 1,5 jaar en ik moet zeggen, het is idd goed gekomen, maar als ik toen wist wat ik nu weet, was het toch allemaal wat aangenamer verlopen voor alle partijen ;)
Veel geduld, succes en ook een beetje rust gewenst!
Heel herkenbaar allemaal! Rechtop dragen (kikkerhouding) in de draagdoek kan misschien verlichting brengen?
Ik weet nog dat ik als kersverse mama dacht dat iedereen me zei dat ik ervan moest genieten want dat de tijd zo snel gaat, wel de tijd kon niet vlug genoeg voorbij gaan…
Het betert! Echt!
mommie knows best….dat was mijn enige slagzin vorig jaar deze tijd… :-)
Het betert, echt waar. Aan die wetenschap heb je op dit moment weinig, dat besef ik, maar het betert écht. Mijn mantra: “this too shall pass”. En voor de rest sluit ik me aan bij wat hierboven al meermaals gezegd is: ga zeker eens naar een andere kinderarts voor een second opinion. Ik ben uiteindelijk bij onze 2e bij een voedingsdeskundige voor baby’s beland, ik wist nog eens niet dat dat bestond maar oh wat ben ik die man dankbaar voor zijn kordate actieplan! Volg gewoon je gevoel: als jij denkt dat er meer aan de hand is, laat het dan gewoon nog eens onderzoeken.
En dat “onwerkelijke” gevoel van “ik heb gewoon een kind of wat”, dat duikt hier zelfs na 2 kinderen nog op bij momenten ;)
Anyway: veeeeeeeeeel succes daar en veel fantastische, rustige nachten toegewenst.
roze wolken, ik denk ook echt dat het overroepen is ;-)
ons 1ste was ook een huilbaby van formaat die bijna nooit wou slapen en ik begreep (pas op ik keurde het natuurlijk niet goed) toen voor het eerst dat er mensen zijn die hun kind iets aandoen
courage!! en
ik sus(te) me met de slagzin “alles komt wel goed”
wel duizend keer op een dag als het moet :)
Heel herkenbaar, ben zelf in januari voor de eerste keer mama geworden van een tweeling, ze zijn nu 5 maanden. De eerste 3 maanden waren hel (o.a. koemelkallergie hier) en gaan traaaaaag, maar, hoe moeilijk het ook is om nu te geloven, het wordt makkelijker en het wordt beter. Roze wolk heb ik ook nooit gezien maar geloof me, het is het allemaal waard. Enkele tips: klaag bij vriendinnen die zelf kinderen hebben en weten wat het is (en niet bij die ene vriendin die iedereen wel heeft en die de makkelijkste baby ooit heeft die nooit weent), laat hem af en toe een paar uurtjes achter bij iemand die je vertrouwt en ga even een paar uurtjes iets alleen doen, praat met je vriend en voel je vooral niet schuldig als je twijfelt waarom je in godsnaam aan kinderen wou beginnen. Pas nu ik zelf kinderen heb begrijp ik mensen die geen kinderen willen volledig ;-) Begrijp me niet verkeerd, ik zie mijn kinderen doodgraag maar de roze wolk komt inderdaad bij niet zo veel mensen voor en de eerste maanden zijn voor veel mensen gewoon een hel, ik weet dat iedereen je dit al zegt en dat je er nu niet heel veel aan hebt maar: het wordt beter, het wordt makkelijker, echt waar.
Google ook eens naar de blog Asshole baby, ik denk dat je daar ook veel in zal herkennen ;-)
Veel succes en probeer tussen de moeilijke momenten door ook te genieten en je daar aan op te trekken!
Maf, da’s zo herkenbaar :) Ook hier zo’n zelfde ventje! Nu bijna anderhalf jaar later is’t ne zoon om op te vreten! Geen paniek, dat was veel vroeger ook al, maar nu is het echt geweldig. De fratsen die hij begint uit te halen,…
Hier was het toen de reflux dat zoveel “problemen” veroorzaakte, VEEL wenen/krijsen, weinig slapen, vaak drinken, supernerveus bij momenten en ook: lang leve de draagdoek. Komt allemaal dik in orde maar het is vooral zoeken en proberen want geen enkel kind (en zijn ouders) zijn hetzelfde. Wij zweerden bij een draagdoek, puckababy, veel borsten of flesjes en bakstenen onder het bed (ooh en een wasmachine vol tetradoeken) en uiteindelijk toch ook medicatie… Laat al die boeken met hun schema’s maar achterwege, ge doet automatisch het beste voor uw spruit. Al de rest komt vanzelf
Zo herkenbaar… Ik apprecieer dat, die eerlijkheid! Een vriendin van mij leerder mij deze mantra: “Dit gaat voorbij, en het zal allemaal de moeite waard blijken te zijn.” Ze had gelijk! De eerste maanden zijn de zwaarste, en elke dag die jullie weer zijn doorgesparteld, maakt die periode weer wat korter. Je mag alles en iedereen om hulp vragen, daar heb je meer dan wie ook recht op! En laat de rest maar op z’n beloop… Succes ermee!
Goh ons eerste was een krampjesmadam… Uiteindelijk was een van de oplossingen een kersenpitkussen… Zowel zomers als in de winter een kersenpitkussen tegen haar buikje, deed wonderen. Warmte verzacht de pijn . Ingeval van reflex helpt dat natuurlijk geen sikkepit.. Als het krampjes zijn venkelolie in de fles of mamaatje venkelthee drinken. En het belangrijkste, als je twijfelt aan het oordeel van de ene dokter, ga naar een ander. Dr boens is een heel goeie in ieper, vriendin met twee zoontjes met zowel reflux als koemelkallergie zijn goed geholpen geweest bij haar!
Misschien nog een tip: een osteopaat kan heel veel verlichting brengen. Best wel een osteopaat nemen die ook kinesist is (niet alleen voor de terugbetaling maar ook toch voor de extra achtergrond). Het kan maar helpen!
maar meiske toch, is echt zo herkenbaar, pinkt traantje weg. maar het komt goed, het komt goed echt! Gewoon je hartje volgen, je weet zelf echt wel wat het beste is. En die nachten, als het kan overdag meedutten (maar dat moet kunnen, bij ons ging dat ook niet) en als het niet kan op tijd roepen en iemand bellen om even met Dexter rond te lopen zodat jij een uurke of 2 kan middagdutten.
Echt jongens, jullie hebben geen idee hoe veel deugd het doet om dit te lezen na de vele “moh, die van ons sliep al de eerste week door zonder miserie”- dingen die we al hebben gehoord.
Bij ons geen reflux, eerder problemen met krampen, maar ik ga eens te rade gaan bij een osteopaat die erin gespecialiseerd is.
In elk geval: ik trek mij nogal op aan het feit dat we niet alleen zijn en waren. Serieus. :)
Hier ook kraampjes gehad in’t begin. Wat hielp hier: venkel druppels in pap doen, balifen druppels en de pap nutrilon omneo met nutriton als dikkingsmiddel.
Herkenbaar tot in het oneindige! En de osteopaat rules! Wij hebben de krampjes onder controle gekregen (niet weg, maar wel beter) met probiotica (via de osteopaat) en 3 keer osteopatie. En beebje veel in “koliekhouding” nemen: plat op je voorarm, met zijn buikje op je arm, koppie in je elleboogputje. Zo heb ik de eerste 6 weken overleefd. Daarna betert alles, you’ll see. En routine komt er ook weer aan, al wisselt die dan weer om de 3 dagen ;-) Mijn dochtertje is bijna 10m en als mede-lijstjes-en-controle-freak-madam ben ik blij dat er nu al een paar maand weer regelmaat is. Courage, meid!
Owja en ook een buikslaper. Als we hem op zijn rug legden schreeuwde hij het uit. Op de buik sliep hij direct in. Maar volgens K&G mag dit weer niet maar daar trokken we ons niets van aan.
Owja en ook een buikslaper. Als we hem op zijn rug legden schreeuwde hij het uit. Op de buik sliep hij direct in. Maar volgens K&G mag dit weer niet maar daar trokken we ons niets van aan.
Waaah ja, precies dat alles, een caleidoscoop van emoties is het, en je zult het overleven en alles komt goed en is goed. Desalniettemin zwaar, die eerste periode- troost u, het wordt alleen maar mooier.
Waaah ja, precies dat alles, een caleidoscoop van emoties is het, en je zult het overleven en alles komt goed en is goed. Desalniettemin zwaar, die eerste periode- troost u, het wordt alleen maar mooier.
Onze kleine man vond zijn eerste weken en maanden, behalve in de draagzak, ook rust in een baby-hangmatje.
Veel succes en sterkte, het komen helemaal goed!
Ik heb er twee, een dochter van bijna drie jaar en een zoon van zes maanden. Geen huilbaby’s ofzo, best wel gemakkelijke baby’s alles bij elkaar, en toch: die eerste dagen / weken zijn inderdaad ongelooflijk zwaar!
Krampjes zouden moeten beteren rond 3 maanden. Mijn zoon had er in het begin ook veel last van, in heb in het ziekenhuis nauwelijks geslapen daardoor. Maar het beterde echt wel en op 3 maanden was hij er vanaf.
Reflux is iets anders, maar dat hadden die van mij niet echt.
En ja hoor, ik ken ook mama’s met baby’s die al doorslapen nog voor ze zowat geboren zijn. Maar de andere mama’s lopen volgens mij toch nog met meer rond. Mijn zoon slaapt nog altijd niet door trouwens, een zeldzame keer wel. (En hij krijgt ondertussen flesvoeding.)
Mijn tips: uur per uur leven, dingen uit handen geven, bezoek uitstellen, huilen als dat moet, klagen als dat moet, je niet schuldig voelen omdat het niet is zoals je had gehoopt en vooral: in je achterhoofd houden dat het zal beteren. Want ja, dat is echt wel waar.
Veel goeie moed!
ps. Je leven zal er nooit meer uitzien als voorheen maar je zal leren genieten van dat nieuwe leven, hoe raar dat nu misschien soms klinkt.
Och Lilith,
heb hier ook van die huilbaby’s gehad. ook nog momenten dat ik aan de betere helft zei: pakt gij hem, of ik doe hem iets. En dan ging ik een blokje om wandelen. Het gaat over (helaas pas na 2 jaar: koemelkeiwitallergie, maar pas laat ontdekt). Nu slaapt hij als een roosje. En onthou: jij kent je baby het beste. Laat je niets aanpraten door de anderen waar je zelf niet in gelooft. Al zit er soms wel een goeie tip tussen. En al de rest: van je af laten glijden.
de eerste 6 weken zijn meestal het ergste, omdat hun maag en darmpjes moeten leren werken, daarvoor ging dat allemaal lekker langs de navelstreng. Ik dronk borstvoedingsthee van Weleda (Di of Biowinkel), dat zou via de borstvoeding moeten helpen tegen de krampjes bij de baby. Als je geen borstvoeding geeft, er zijn inderdaad ook venkeldruppeltjes (apotheker) die je rechtstreeks aan hem kan geven. En ik warmde soms een graankussentje op (lauw natuurlijk!). En legde dat op zijn buikje, dat vond hij leuk. En voor de rest, slaap wanneer je kan, zet bezoek buiten!
Ik zeg het al jaren, van toen ik zelf nog baby’s had: “een boorling is mooi op een ander”.
Ik sluit mij aan bij de andere ervaringsdeskundigen: eens ze drie maanden oud zijn is het ergste leed geleden. Ik leef met je mee.
Omdat deze er nog niet bijstaan, onze Casper was ook een man van krampjes… dingen om jezelf bezig te houden en die de kleine (soms) verlichting brengen. Onder het motto ‘baat het niet dan schaadt het niet’:
– kindje met hoofdje naar je rug kijkend op/over je schouder en buikje tegen je borst. Cirkelbewegingen maken op zn rugje. Hielp extreem goed bij Casper!
– venkelthee, als je BV geeft, for real, aanschaffen en drinken desnoods met een halve pot suiker in ;) (ook letten op je eten trouwens, geen tomaten, paprika’s, koffie etc – maar dat wist je waarschijnlijk al..)
– kindje met buikje op de muis van je hand (lijkt verschrikkelijk gevaarlijk, maar is perfect ok ;) ) en ook op zn rug wrijven
– cirkels maken met je hand (soort massage) op zn buik, met de klok mee, zou de spijsvertering helpen
– last but not least… fietsen, kindje op zn rug leggen en fietsbewegingen maken met zijn beentjes..
Veel geluk ermee, ik hoop echt dat er eentje helpt voor jullie, misschien niet altijd, maar toch veel… en vooral, het helpt om je niet – helemaal- machteloos te voelen.
Trouwens, +1 bij alle comments over een goeie (kinder)dokter.
Ook hier eentje die naar de roze wolk gekatapulteerd werd en er bij thuiskomst als een baksteen weer afviel. Een over en weer beweging die nog wel een paar keer herhaald werd. Vermoeiend :-) Maar dat passeert jong. Mijn redding was een zitbal. Uren heb ik met onze oudste op die zitbal zitten wippen. Rondwandelen werd ik zelf ongelooflijk zenuwachtig van, het ritmisch wippen op die zitbal bracht mijn moederziel en dus ook de zoon tot rust :-) Als dat geen originele tip is :-)
…ik bedoel uiteraard boreling….;-)
Oh, Lilithjen, trek u deze keer ook maar op aan de wetenschap dat je niet alleen bent! Er zijn u veel radeloze, doodvermoeide moeders voorgegaan, en zowel moeder als baby hebben het overleefd!
Het betert écht, maar daar heb je nu niet veel aan.
Laat je niet te snel de mond snoeren door dokters die zeggen ‘dat het wel allemaal zal passeren’. Ja, in veel gevallen is dat zo, maar soms gaat het niet zomaar over hé? 2de opinie vragen, raad vragen aan andere dokter/vroedvrouw…dat kan zeker geen kwaad. En denk zeker niet ‘oei, zou ik dat wel durven vragen? Of zou ik nu alweer bellen naar die dokter?’ Als je denkt dat het nodig is, doen.
Even luchtje gaan scheppen, weg van het gehuil, doet ook al eens wonderen.
En voor de rest: geniet van jullie kleine wonder ;-) Die wel extreem cute is!! En op die foto’s ligt hij toch rustig te slapen ze…Allee, is dat echt zo nen bleiter? ;-)
Aiaiai! Zo pijnlijk herkenbaar. Ik kon in één van je vorige postjes “Lilith trekt zich op aan anderen hun miserie” niet nalaten om te waarschuwen voor de vermeende roze wolk. Na jaren ben ik het boorlingtrauma nog niet vergeten. Zelden zo veel gehuild uit wanhoop, vermoeidheid en empathie met de pijnlijdende baby als in de eerste vier maand. Laat je vooral niet afschepen door kinderartsen. Ook al zou je je een aanstelster beginnen voelen: opkomen voor kind één totdat ie verlost is van ongemak! Met kind twee nemen ze je al sneller serieus.
Omeprazole is het codewoord!
Of Infacol!
Ik mag echt, echt niet klagen. Ons meisje slaapt al ferm door, zo zelfs dat ik ze ’s morgens moet wakker maken.
Tot nu toe nog geen last van krampjes. En als ze een huiluurtje heeft is het ’s avonds, en dan kunnen we ze makkelijk bij ons in de zetel pakken.
Ik geniet, en hoop dat ik niet te snel van mij roze wolk af donder! (of helemaal niet, zou echt geweldig zijn :-) )
Herkenbaar. Het is al gezegd, Osteopaat, heeft hier ook wonderen gedaan. Mijn tweede bleek een aantal blokkades te hebben waardoor hij z’n hoofd niet goed kon draaien en dus constant pijn had. Vanaf het moment dat hij geboren was een huilbaby die enkel op m’n borst kon slapen, Uiteindelijk osteopaat gevonden, maar ik voel me nog schuldig dat hij toen al 4 weken had moeten afzien.
Nog iets, wees voorbereidt op de 3 weken groeisprong, wees niet verbaasd als hij over een week opeens nog net iets meer huilt, nog meer honger lijkt te hebben, is heel normaal en regelt zich daarna vanzelf weer (tot de 6 weken sprong…) .
En ja, nog maar heel even, net als je denkt dat je het niet meer trekt allemaal, gaat hij je opeens z’n eerste echte lach geven, en weet je weer waarom mama zijn het mooiste is wat er is.
Ik word zelf al warm van al die liefdevolle en helpvolle tips en woorden die zoveel mensen hier achterlaten en dan ben ik niet eens lilith zelf. Veel heb ik niet meer toe te voegen aan de al zeer volledige lijst van tips, mijn mantra in koliekerige baby-tijden was ook “het kan alleen maar beter worden” en gelukkig waren er, op mijn zwartste momenten, mensen rondom mij die meer in mij geloofden dan ik dat zelf deed, en die mij dat ook zo een 20 keer per dag zegden.
Maar waar ik dus nog warmer van word is de blogpost zelf: “lilith is daar eerlijk in”. Zoveel jonge moeders zijn er niet eerlijk in (ja, ze slaapte al door sinds de tweede week – och die van ons is zo een schatje, weent nauwe
elijks – ons bolleke toch, ik zou hem den gansen dag kuskes geven – Echt gehoord!!!) en die Stepford moms maken het voor ons, normale moeders, alleen nog erger, vind ik.
Maar lilith, die is daar eerlijk in, en zodoende zorgt ze er niet alleen voor dat wij, die het al eens doorstonden, ons zo herkennen in die chaotische momenten tussen hoog geluk en diep ongeluk, maar ook relativeert ze bij de meelezende toekomstige moeders dat roze-wolk-onding. Dankzij lilith zullen er in de volgende maanden zeker een aantal kersverse moeders het ietsje gemakkelijker hebben want zij weten dan al dat die roze wolk er toch eerder een donkerblauwe onweerswolk is waar je navigeert tussen de “typische” paniekaanvalen en huilbuien van een babyblues.
Daarom lilith, verdient gij een medaille! (En die doos van witte Leonidas pralinen met noot voor de draagdoek uitvinder verdient gij dubbel)
Mijn hart krimpt altijd ineen als ik dit soort verhalen lees. Na twee dagen thuis zette Jolien het op een ontroostbaar, permanent huilen. Zware verborgen (ze gaf bijna niet over) reflux. Dat eerste babyjaar is voor Mario en mij nog altijd een licht trauma. Zoek dus een kinderarts die je ernstig neemt. Ga snel genoeg terug als je vindt dat het niet goed genoeg betert (want het duurt toch altijd een dag of twee voor je effectief kan gaan en met zo’n ontroostbare kleine baby is twee of drie dagen zonder oplossing véél – elke drie uur tot aan de volgende maaltijd is al te veel). Sluit geen opties uit en dring aan op onderzoeken in plaats van “probeer dit twee weken en kom dan nog eens terug”. Draag je kleine schat lekker veel bij je in een draagdoek, maak je maar geen zorgen dat je hem daar nu te veel mee verwent – ik kreeg vanuit mijn omgeving veel kritiek op hoeveel mijn (beide reflux, maar Lena bijlange zo erg niet) kinderen wel in de draagdoek zaten en maakte mij ook zorgen dat ze niet alleen zouden leren slapen ofzo, maar ik heb twee prima slapers en Lena kan als geen ander op zichzelf spelen, dus ik geloof dat de aard van het beestje en een beetje opvoeding nog altijd veel meer impact hebben. Zoek steun, aanvaard hulp, besef dat dit niets zegt over je kwaliteiten als moeder en als er medicatie bestaat die kan helpen, gebruik die dan. Ik hoop dat je snel verlichting vindt!
alles op z’n kop. niks nog ooit hetzelfde.
en al die schoon verhalen van anderen nooit nog willen horen.
een kus
voor u
voor youri
voor dexter
Dienen draagdoek is fantastisch… Zelfs nu nog op 16 maand steek ik er hem al eens in, wanneer hij het heel moeilijk heeft: instant kalmte…argh
‘k Had je echt zo toegewenst dat je geen babyblues ging hebben, want da’s zo lastig, je voelt je plots een puber terug hé; wenen, maar niet goed weten waarom…tenslotte heb je t mooiste en liefste beebieke…en toch ben je op, moe, leeg, knockout. Veel moed!
Misschien heb je al iemand, maar indien niet, er zit een heel goede babyosteopaat in Gent: Charlotte Daems, Blaisantvest 53. En inderdaad bezoek afbellen, indien nodig (laten) buitengooien, geen etentjes aanbieden ‘omdat je zelf toch ook moet eten’, geen kinderen laten meekomen, want daar kan een moeder gewoon niet tegen als ze zo moe/emo is. En dat is niet flauw, wel heel zwaar. En hulp van buitenaf vragen om je kleintje eens een uurtje te wiegen en het gekrijs aan te horen. Ik heb op week vier en vijf alleen gezeten met mijn kleintje omdat mijn lief in het buitenland zat, en ik herinner me tranen op de voicemail van mijn ouders omdat ik geen vriendinnen wou lastigvallen met een krijsend kind — mijn eigen kind dat ik blijkbaar nog niet kende, zo dacht ik toen. Tot ik het achteraf aan vrienden, buren en kennissen vertelde en iedereen me zei: ‘maar had mij dan toch gebeld!’
Zelf geen kindjes maar vriendin van mij had ook een ‘huilbaby’ waarbij niets hielp en waarbij ze volgens de dokters gewoon op haar tanden moest bijten en dat het wel ging beteren vanzelf :s maar zijn op aanraden ook naar een babyosteopaat geweest en nu is dat kindje superkalm en superhappy en weent het vooral nog als het honger heeft of moet ververst worden, dus hopelijk helpt het voor jullie ook!
Zelf geen kindjes maar vriendin van mij had ook een ‘huilbaby’ waarbij niets hielp en waarbij ze volgens de dokters gewoon op haar tanden moest bijten en dat het wel ging beteren vanzelf :s maar zijn op aanraden ook naar een babyosteopaat geweest en nu is dat kindje superkalm en superhappy en weent het vooral nog als het honger heeft of moet ververst worden, dus hopelijk helpt het voor jullie ook!
Mijn raad:
– spreek af met iemand voor koffie. Je voelt je zoveel beter als je eens 5 min buiten komt en over iets anders dan de baby kan praten. Ik zou het nooit overleeft hebben, zonder de buren bij mijn eerste kind. Ookal was hij dan lastig, door de afleiding kon ik beter tegen. Waar alleen thuis zijn, zonder baby blizz is, is alleen thuis zijn met baby enorm isolerend.
– onze kinder dokter vertelde ons dat moesten we met een schreeuwertje zitten, we pro-biotica moesten proberen. Een studie heeft statisch aangetoont dat dit helpt. Zelf heeft ze een paar babies zo gehad en daar was er veel vooruitgang.
Ik heb geen kinderen, dus tips of verhalen heb ik niet. Maar “dat ik nog meerdere keren per dag bijna kan janken als ik naar het toffe kleine mannetje kijk, en besef dat hij onze zoon is, en dat we hem mogen houden”, dat vind ik zo’n geweldig schone zin!
Er is al heel veel zinnigs gezegd, maar ik kan het niet laten om mijn eigen two cents toe te voegen.
– de draagdoek rules, maar in geval van krampen, … dan is ‘baby rechtop in de draagdoek’ zo mogelijk nog beter.
– ideaal met onze chronisch geconstipeerde dochter: haar op onze arm leggen, buikje op je hand, hoofdje op je elleboog en zo rondwandelen. de druk hielp de krampjes verlichten.
– de osteopaat heeft geen wonderen verricht, maar het zat er toch dicht bij, ook weeral voor die jongste.
– zorg ook voor jezelf. Spreek af met iemand voor een koffie, huil als je voelt dat je moet huilen, vloek eens hard in je kussen als je er nood aan hebt en bedenk de tijd dat je weer een nacht kan doorslapen komt echt wel, vlugger dan je denkt.
Ons Krijserke (met hoofdletter ja) gaat sinds vorige week een à twee halve dagen naar de crèche en echt, ik zou die mensen gewoon driedubbelen tarief willen betalen, zooooo content dat ik ben om eventjes verlost te zijn van dat ellendige gekrijs waar we al vier maanden naar luisteren (zowel overdag als ’s nachts), maar o wee, als ik dit durf verkondigen aan iemand, want wat voor een moeder ben ik dan wel niet (komt misschien allemaal door die borstvoeding die ik hem niet heb gegeven) en kijk, nu staat het zelfs op tinternet :p
Na twee extreem gemakkelijke babies, hebben we hier al serieus andere koek mogen eten met onzen derden (en laatsten!!!), maar het gaat voorbij, daar ben ik zeker van. Weet dat ge niet de enige zijt, roze wolken zijn regelrechte quatsch volgens mij, bleiten en vloeken zijn ook hier dagelijkse troef, mijn kuiten zijn nog nooit zo gespierd geweest door dat eeuwig rondstappen rond onze livingtafel (tegels zijn al aan ’t afsluiten trouwens) maar ’t zal voorbij gaan, voor we het goed en wel beseffen zijn ze zes en babbelen ze ons onder tafel.
Courage!!!
Ons Krijserke (met hoofdletter ja) gaat sinds vorige week een à twee halve dagen naar de crèche en echt, ik zou die mensen gewoon driedubbelen tarief willen betalen, zooooo content dat ik ben om eventjes verlost te zijn van dat ellendige gekrijs waar we al vier maanden naar luisteren (zowel overdag als ’s nachts), maar o wee, als ik dit durf verkondigen aan iemand, want wat voor een moeder ben ik dan wel niet (komt misschien allemaal door die borstvoeding die ik hem niet heb gegeven) en kijk, nu staat het zelfs op tinternet :p
Na twee extreem gemakkelijke babies, hebben we hier al serieus andere koek mogen eten met onzen derden (en laatsten!!!), maar het gaat voorbij, daar ben ik zeker van. Weet dat ge niet de enige zijt, roze wolken zijn regelrechte quatsch volgens mij, bleiten en vloeken zijn ook hier dagelijkse troef, mijn kuiten zijn nog nooit zo gespierd geweest door dat eeuwig rondstappen rond onze livingtafel (tegels zijn al aan ’t afsluiten trouwens) maar ’t zal voorbij gaan, voor we het goed en wel beseffen zijn ze zes en babbelen ze ons onder tafel.
Courage!!!
Na een reflux baby en eentje uit de boekjes waar je geen werk aan had nog mijn tips:
– buiten komen: al is het alleen en al is het maar voor 5 minuten – het helpt.
– draagdoek idd
– buikslapen: de tweede deed het overdag en in het tweede deel van de nacht (als hij na zijn voeding te onrustig was) en dat maakt volgens mij de helft van het verschil tussen kind1 en kind 2
– de opsteopaat hielp niet voor de huiler, maar wel voor de krampen bij de tweede. Op haar aanraden ook siroopje gebruikt tegen krampen (kruidending): digemel. Werkte goed.
– recuperatienachten: 1 iemand slaapt ergens apart, waar je de baby niet te veel hoort en de andere zorgt voor de baby (behalve eventueel voeding). Je recupereert zo hard als je eens 1 nacht deftig kan slapen, dan kan je er ook gewoon weer veel beter tegen.
Succes! Het betert!
‘alle babies hebben dat’ leren ze volgens mij in de cursus wat zeg je tegen ouders van pasgeboren babies.
Wij zijn uiteindelijk uit eigen initiatief (OMG on-ver-ant-woord!!stel je voor!) overgeschakeld van borstvoeding aangevuld met gewone melk, naar fulltime HA-melk. Dat is een voorverteerde melk. Ondanks herhaalde bezoeken aan de kinderarts (een goeie volgens vele en gespecialiseerd in allergieën) nooit dat advies gekregen.
De dag dat we zijn overgeschakeld, sliep ze voor het eerst (4,5 maanden oud) een hele nacht door. En sindsdien altijd (nu ja, meestal..). Gedaan met de krampjes, windjes en opgeblazen buikjes. Ik snap nog altijd niet waarom de dokter niet eens voorstelde om dat te proberen. Volgens mij gaan ze vaak toch wel héél ver in de veronderstelling dat alle mama’s hysterische wezens zijn van wie de baby geen kik mag geven..
Informeer je goed over alles en nog wat en volg dan je instinct!
o ja en zeker, buitenkomen! doet jezelf en je kind geweldig goed.
Heb je koemelkeiwitallergie al uitgesloten? Bij mijn eerste twee was het dàt dat voor gigantisch gekrijs zorgde. De darmwand geraakt daardoor geïrriteerd (daar komen dan vanbinnen blijkbaar blaasjes op, met alle pijnlijke gevolgen van dien als daar wat langskomt)
Om dat uit te testen moet jij een week niks eten met koemelk in (niet evident I know) als je bv geeft. En als je flesvoeding geeft wou ik de uitvinders van Nutramigen melk direct de nobelprijs geven. Eens ze beiden daarop waren overgeschakeld,geen enkel probleem meer.
Is wel pokkeduur die melk, maar zo hard zijn geld waard.
Als het gekrijs echt zo erg is,zou ik ook denken aan koemelkallergie – krampen of toch verborgen reflux, wij hebben hier een met het laatste, en ik dacht eerst ook dat dat krampen waren, verschil is moeilijk te zien in t begin. Hier zijn al veel goeie tips geweest, na 2,5 maand hebben wij hier en super lachend kind dat niet meer krijst dankzij anti reflux pap en medicatie. Een happy baby die doorslaapt, dat was die eerste weken wel wat anders. Het komt wel in orde, je bent dat snel vergeten hoe erg dat allemaal was nadien. maar een kinderarts die afscheept met alle kindjes hebben dat, vind ik maar flauw hoor van die arts. Huilbaby,s bestaan niet volgens die van mij, er is altijd een oorzaak. Osteopaat en misschien andere kinderarts = goed idee.
Ach, reflux, äerosol we have seen it all en toch het passeert het uiteindelijk allemaal! Je zal zien als het weer betert en je wat meer buiten kan gaan wandelen dat jullie allebei wat meer tot rust zullen komen!
Als je geïnteresseerd zou zijn, mijn schoonzusje is ostheopate, specialisatie babytjes.. Als je wilt, bezorg ik haar telefoonnummer.
Het betert. Echt waar, het betert.
De eerste zes weken sliepen Lief en ik in shiften. De eerste helft van de nacht sliep ik (door het Lief verplicht) met oordoppen in. Na de nachtvoeding sliep Lief. We probeerden ondertussen iedereen te overtuigen van ’t feit dat er iets niet klopte, dat onze hummel last had, maar ik had het gevoel niet au sérieux te worden genomen.
En toen kwamen we bij dokter Logghe (Heilig Hart in Roeselare) terecht via een vriendin die verborgen reflux, verschrikkelijke krampen en een verbrande slokdarm vaststelde en mij onder mijn voeten gaf omdat ik mezelf niet verzorgde, waardoor ik daar ook nog eens zaten te snotteren. Hij zei: een gelukkige mama betekent een gelukkige baby en omgekeerd. Die mens is onze redding geweest.
De kabouter kreeg medicatie en wij konden weer ademen. Die eerste zes maanden waren nog altijd lastig, maar het was helemaal anders. Na zes maanden betert reflux doorgaans.
Zoals iemand hier al zei: mummy knows best. Als jij zegt dat er iets scheelt, dan scheelt er iets. Naar een andere pediater dus. En vergeet jezelf niet.
En zoals ik al zei: het betert. Echt waar, het betert! En op zo’n scheetje word je trouwens iedere dag nog verliefder.
Courage ginder!
Dat van die osteopaat, overweeg dat maar eens serieus mocht je het nog niet gedaan hebben.
Het wordt beter, ooit… Maar tot het zover is:
* Leg je hele huis vol met oordoppen, zodat je oren niet blijven tuuten eens je kindje eindelijk stil is.
* Hou je NIET sterk voor visite (was mijn grootste fout, ik wou tonen dat ik het wel kon, maar dan krijg je ook minder hulp)
* Pak je man eens goed vast, want dat doet zooooo veel deugd, zelfs al heb je er misschien geen energie voor.
* Steek het op je hormonen als je ontzettend kribbig bent (bijvoorbeeld wanneer iemand insinueert dat hij/zij óók een zware dag had).
* Vraag ouders/buren/vrienden of ze alsjeblieft eens willen koken voor jullie, zodat je raprap een fatsoenlijke maaltijd kan binnenspelen zonder al te veel moeite
* Ween, vloek, roep. Het is frustrerend, het is vreselijk moeilijk, het is niet eerlijk én je kunt niet eens slapen om ervan te bekomen.
Blij tegen jezelf zeggen ‘ooit wordt het beter, ooit wordt het beter, ooit wordt het beter’. Als jullie deze periode doorkomen en elkaar daarna nog steeds graag zien, dan kun je de hele wereld aan. En om te eindigen met een positieve noot: de tweede kan een engeltje zijn. Als de eerste héél moeilijk was, dan hoeft het met twee kindjes niet zwaarder te zijn. Integendeel, hier is het met twee kleintjes nog steeds makkelijker dan de eerste 6 maanden van de oudste.
Veel courage!