lilith doet stille voort

Vijf weken en half, ondertussen. Ik wou dat ik iets anders kon zeggen, maar we wisselen hier hele zware dagen en nachten af met af en toe eens een doenbare. Echt goed wordt het echter nooit, ondanks alle tips. Niet met druppeltjes, niet met veranderen van voeding, niet met osteopathie (toch niet tot op heden), niet met ander water, massages, oorkaarsen of duiveluitdrijvingen. Geduld, meneer, geduld en af en toe een uurtje bidden tot de goden van de mentale gezondheid. Dat ze mij heel laten, en de papa, en onze relatie ook, als het even kan.

Bieden wel een paar vormen van verlichting: af en toe eens iemand zien. Kilometers wandelen, want daar wordt hij kalm van. Hem al eens een uur of twee achterlaten bij de lieve zielen die voor hem willen zorgen, om even te bekomen. De tube gel met een suikersmaakje die we van Ysabje hebben gekregen, en hem soms weet af te leiden van zijn krampjes. Alle lieve mailtjes en berichtjes die ik al heb gekregen. De voorstellen van mensen om mij even te komen kidnappen om iets te gaan eten. Een iPad met allerhande vormen van white noise (wasmachines! stofzuigers! autogeluiden!) naast hem leggen. Lach maar, soms marcheert het keihard.

Het blijft zwaar, maar we leven nog.
En we hebben de foto’s om het te bewijzen.

Dexter5.jpg

Tyrranosaurus Rexter. <3 dexter6.jpg

(foto: Ysabje)

dexter7.jpg

Dolle pret soms, wulder.

dexter8.jpg

En neen, dat is geen spasme, dat is keihard het lachje waar we het POTVERDORIE ALLEMAAL VOREN DOEN. :aah:

Reacties

  1. Als je liever white noise hebt dat jouw iPad-batterij wat spaart, vrienden van me hebben hun wieg in de keuken gezet en steken de dampkap aan. Blijkt ongelooflijk goed te helpen. Voor op verplaatsing: er bestaan knuffelberen die baarmoedergeluiden maken. Ik schrik van mijzelf dat ik dat weet…

  2. this too shall pass…
    en ondertussen bid ik mee tot de goden van jullie mentale gezondheid. dat het een verdorie rap mag beteren.

  3. Wat bij ons ook hielp was het poedertje “orthiflor start” elke morgen in het eerste flesje doen.
    Dat hielp dus enorm bij de krampjes.
    Veel sterkte ermee, ik heb 4 kindjes, waaronder 2 huilbaby’s en ik ben relatief sane gebleven.
    Maar ik ben dan ook goed in het relativeren, dus ‘k weet niet wat dat dan betekent… ;-)

  4. dominique

    Wat bij ons goed hielp is de turkse manier van wiegen. Je zit op de grond met gestrekte benen en je tenen wijzen zoveel mogelijk naar het plafond. Je legt een hoofdkussen in de lengte over je benen (enkels, knieën en deel van je bovenbeen zijn bedekt). Hierop leg je de baby met zijn hoofdje ter hoogte van je enkels. En dan maar met je benen van links naar rechts zwaaien. Onze zoon werd direct rustig.

  5. Die iPad met white noise. Herkenbaar! Graafmachines en treinen. Ook altijd een hit! En daar hebben ze lang geniet van. Op 27 maanden luistert/kijkt hij nog. ;-)

    En… sterkte! Het gaat ooit beter.

  6. Sarah

    Hier vaak de stofzuiger int stopcontact gestoken!!! Aah zalig was dat! Ook sliep hij altijd in de zetel in een bolleke gedraaid! Veel met de auto rondgereden, autosnelweg, kms en kms. Waar is den tijd? Lol! Komt goed- kan niet anders! En anders smijt je hem maar ne keer binnen! No prob!

  7. ik kan er mij (gelukkig) niet te veel bij voorstellen, maar ik voel een ongelooflijk medeleven als ik hier kom lezen. Dan van die kisskinderen: als uwen kleinen krampen heeft, dan heeft hij krampen, dan helpt één of andere Eddy ook niet ;-)
    The only way is up …

  8. marjan

    Waw hij is zo stoer! En jullie ook!

    Verder brengen jouw verhalen allerlei herinneringen naar boven, het gevoel van wanhoop wordt steeds weer tastbaar als ik dit lees… Maar je bent keigoed bezig, alle dingen die jij schrijft had ik pas na een paar maanden door! Blijven gaan!
    :)

  9. @Hilde: ik had het al eens bekeken, maar ik herken niet zo heel veel van die kiss-symptomen bij Dexter. Wel dat hij een voorkeurshouding heeft, maar daar wordt door onze osteopaat aan gewerkt. Ik ga het nog even afwachten, vorige keer was ik wel tevreden van die van ons (al was het maar omwille van de tips van hoe we het voor ons draaglijk kunnen houden), en morgen gaan we voor de tweede keer.

    @eddiefromohio: dat was ik nog vergeten. Inbakeren doen we ook, helpt soms een beetje, soms ook niet. :)

  10. Nog een tip: Bij jezelf zeggen “Wacht maar tot je 16 bent en denkt van tot ’s middags in je nest te liggen / uit te gaan tot een gat in de nacht / (vul je eigen voorbeelden in), dan ga IK eens ambetant doen, revenge!!” Ik heb dat echt keiveel gedacht, en toen waren de bangelijk vroege ochtenden plots (plots, nou ja… na 20 maanden) over en waren mijn onzinnige en kinderachtige wraakgevoelens ook weg, maar op ’t moment deden ze me wel deugd. We zaten toen ook wel in de fase dat we met een scheet van niets content waren hoor :-)
    Natuurlijk, als dat mannetje afziet is het wel iets anders – bij ons waren vooral de ouders die afzagen, niet de madam herself. Maar een vleugje absurde, dwaze humor helpt misschien één en ander verlichten. Want het zal passeren hoor, echt.

  11. bee

    Amai, ik begin hier te panikeren dat ons tweede ook zo high maintenance zal zijn, want bij baby 1 was ik nooit ziek tijdens de zwangerschap en nu van smorgens vroeg tot savonds laat..miljaarde, en ik heb zo’n zin in Belgische frieten met bitterballen..ma we zitten een beetje ver, van Egypte nr st.Louis en nu in Hawaii..verder Kan nie meer van lekkere preparee en slagerij Marc in Vlamertinge ;( of bakkerij theresia..Allee nog veel courage!!

  12. Caro

    Als hij niet weent, ziet Dexter er een bijzonder alert en guitig manneke uit. Ik hoop dat het gauw beter wordt. Alleszins heel veel courage voor de vermoeide (= understatement zeker?)mama en papa.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>