* ze gaan ons nooit meer vragen om die eerste zes weken nog eens over te doen. Wat er ook gebeurt, die eerste zes zijn al voorbij. En we leven nog
* hij is nog nooit blijven wenen. Hij heeft al heel lang geweend, maar hij is altijd al gestopt. Hij zal ook nu ooit stoppen
* later gaan we hiermee kunnen lachen. Ooit zal het later zijn
* we zijn al weer een dag dichter bij later
* er bestaan geen kindjes van vijf die elke dag uren en uren krijsen van de buikpijn, zonder dat iemand wil helpen. Nog vijf jaar en hij is vijf
* nog een uur. En daarna nog een uur. En dan zijn we al weer twee uur verder
* dat kan gebeuren, dat alles dat bij andere mensen helpt niet helpt bij ons. En dat die ene wonderdokter die iedereen kan helpen, als ik de mailtjes mag geloven, moet toegeven dat hij die van ons niet kan helpen. Sommige mensen hebben gewoon een beetje pech. Wij hebben een beetje pech
* dat ik het zinnetje “en toen deden we dat, en hadden we plots een ander kind” niet meer kan lezen. Omdat ik al die dingen ook al heb gedaan. En ik had geen ander kind
* hoop is een vies beest. Stop toch eens met die hoop, lilith
* wanhoop is ook een vies beest
* maar ooit wordt het later
* ooit gaat het beter
* dan gaan we lachen
Tales from the Crib
Putting the sfeer in blogosfeer since 2004
pfff :-( Sterkte en dat het maar snel een beetje later is.
Ik heb geen tips, het ene kind is namelijk het andere niet. Maar ik herinner het mij nog wel heel goed, die eerste 6 à 7 weken waarin er alleen maar gekrijst werd. Wij vonden toen de ooorzaak/oplossing, en ik wens vanuit de grond van mijn hart dat jullie die ook snel gaan vinden. Want dat het bij momenten door merg en been gaat is zeker. Zoals je zegt, ooit zal het beter gaan. En probeer tot dan te genieten van de kleine dingen.
Neem op tijd een pauze, het kan geen kwaad om hem eens eventjes over te laten aan de zorgen van iemand anders.
Zeker niet als die iemand anders erop voorbereid is dat hij wel eens zijn keel wagenwijd openzet.
Gewoon doen.
Bij mijn oudste hielp ook niets, dat was ook mijn eerste (duh) en dat maakte het nog zwaarder want dan weet je al helemaal niet meer of je goed bezig bent.
Het bleken dus groeipijnen te zijn bij haar, volgens de kinderarts.
Maar of dat echt zo was of dat ze het zei om het beestje maar een naam te geven…?
In elk geval, mijn hart gaat naar jullie uit en echt waar, this too shall pass.
Iemand heel dichtbij mij heeft eens gedacht: ik gooi mijn baby uit het raam. Hij huilde continu, al weken en weken. Meteen na die gedachte heeft ze overstuur de huisarts gebeld en is haar kindje in het ziekenhuis opgenomen om haar en haar man even te ontlasten. Ze ontdekten toen, ondanks al talloze eerder onderzoeken, dat hij reflux had. Met een medicijn in de melk was het over. Maar dat geluk moet je hebben, dat ze ’t vinden. Veel sterkte!
Bij mij was het ook pas na ettelijke weken huilen/krijsen/jammeren dat ik een oplossing vond en echt een ander kind kreeg … sorry …
Geef hem af en toe eens mee aan de vrijwillige vrienden of familieleden, zorg er voor dat je rust krijgt. En kijk uit voor de tekenen van een postnatale depressie. Je zou de eerste niet zijn …
Veel succes!
Bedankt voor de wensen, y’all. :) Ik ben niet depressief, gelukkig slaag ik er tot nu toe in om de dagen dat ik het echt niet meer zie zitten te beperken tot een minimum.
En gelukkig heb ik familie die soms even overneemt, gisteren zijn we voor het eerst sinds zijn geboorte uit eten geweest om ons negenjarig jubileum te vieren, en daar hebben we allebei deugd van gehad.
Het is gewoon frustrerend, al dat zoeken en proberen, en altijd weer moeten toegeven dat het niks oplevert. En dat je je er dan toch niet bij wil neerleggen, en nog een iets probeert. En niet meer durft hopen. Maar dat je, als je heel eerlijk bent, toch nog hoopt. Vermoeiend! :)
This too shall pass, het zou alleen leuk zijn dat die miracle solution er toch nog komt, al was het dan dat jullie ventje geen pijn meer heeft …
Courage courage courage! En hoera voor de familie die soms even overneemt.
écht wel héél vervelend en vermoeiend inderdaad, die hoop, het zoeken….Ik blijf hopen voor jullie dat er toch een oorzaak wordt gevonden, want met een oorzaak volgt meestal toch een oplossing. En blijf inderdaad op tijd hulp en vooral aflossing vragen. You’re only human too….
Tegen mijn ouders zeiden ze 40 jaar geleden over mijn zus: “Er mankeert niks met uw kleine, het gewoon nen bleiter!”. Ze is daarmee gestopt toen ze kon lopen. We vermoeden dat ze huilde uit frustratie omdat ze niet kon lopen. Geboren worden met teveel ambitie, het zal je maar overkomen. :-)
Veel sterkte en goede moed!
Ik hoop echt heel heel hard dat er toch nog een oplossing gevonden wordt!
Moksje toch! Later komt inderdaad, zelfs heel snel, soms! xxx
Ik heb al de voorbije keren niet willen reageren. Ik werd zelf hopeloos van alle ‘goede’ raad. Op een of andere manier is moeder worden gelijk zijn aan expert zijn in wat er mis is met ieder ander zn baby (ik heb zelf 2 kinderen en ja k betrap mijzelf daar ook constant op) en voelen we daarbij de drang om onze mening te verkondigen en geloven we steevast dat alleen wij gelijk hebben.
Jij hebt een huiltertje, daar valt niks aan te doen. Het enige da je kan doen, doe je al: je houdt enorm veel van hem en je probeert zo goed en zo kwaad als het kan er voor hem te zijn als hij je nodig heeft. Dit maakt je nu al de beste mama die hij ooit kan hebben. Doe wat je moet doen voor jezelf om niet compleet wanzinnig en/of depressief te worden. Uiteindelijk wordt het beter.
Ik heb u nog nooit gezien. En toch heb ik u graag. Door hier te komen lezen. Alles wat Saskia zegt is waar. Het gaat over. En je bent supergoed bezig. Met het risico om te klinken als een slechte moeder: tijdens de nachten dat ik rondwandelde met mijn huilbaby had ik soms oordopjes in. Gewoon voor mijn mentale gezondheid. Courage. Het zal beteren.
* later wordt hij het rustigste en vrolijkste kind dat je je kan indenken
Voeg dat maar aan uw lijstje toe. Je hebt groot gelijk met alles wat je in je lijstje zet. Volhouden! Dit gaat inderdaad over.
Ik weet niet goed wat te zeggen, kind 1 is hier nog volop in de maak dus al zeker geen gouden tips of goede raad, maar ik wil je wel veel courage wensen, en een droom van een baby, zo snel mogelijk, dat ook. Ik hoop dat ze toch de oplossing vinden en dat je dan ook ineens een heel ander kind gaat hebben, zomaar, van de ene dag op de andere.
Een gecapitonneerd kinderkamertje, is dat al op de markt ? Want daar lijkt me behoefte aan :) Of mag men dat niet hardop zeggen ?
Het goede nieuws lijkt me vooralsnog, dat u nog steeds denkt. En knap verstandige dingen ook nog, na al die zware weken. Sterkte, aan alle drie.
In mijn geval zou dit vragen om een extra grote portie van die geweldige havermout-chocoladekoeken van u. (Ik wil zelfs een portie opsturen als je zelf niet aan bakken toekomt!)
ja man, dat moet lastig zijn voor jullie!
Inderdaad, alles gaat voorbij maar ik kan me voorstellen dat het hier en nu knap lastig is voor jullie en dat jullie niet altijd een boodschap hebben aan die belofte van later en beter.
Ik herinner me nog het antwoord van mijn moeder die vreselijke pijn leed na een operatie. We probeerden haar te troosten door te zeggen dat het voorbij zou gaan, dat het morgen al beter kon gaan. Waarop zij zei: je weet niet hoe lang een minuut duurt als je pijn hebt, een uur duurt eindeloos lang dan, aan morgen wil ik niet eens denken…
Ik leef dus mee met jullie in deze moeilijke, verwarrende tijd en ik hoop mee dat het snel mag keren en jullie ongestoord kunnen genieten van deze periode. Heel veel moed en sterkte.
vééééééééééél courage! Ooit wordt het later. Zoals je zei, één dag per keer, een uur dat voorbij is komt niet meer terug. En als niets anders helpt: oordopjes! anytime, anywhere.
Zodat je, als het ooit beter wordt, toch nog muggen kunt horen zoemen en ze vlugger kunt meppen (ik kan ze sinds de laatste huilbui van de jongste letterlijk niet meer horen. Nooit gedacht dat ik dat irritante geluid nog zou missen…)
En als troost: ons huilbaby’tje werd na 5 slopende maanden stiller en is intussen een vrolijke peuter. Nog maar hoogstens 2 jaar te gaan dus ipv 5 (en hopelijk voor jullie nog véél minder).
Mag ik je wel een gigantische pluim in je spreekwoordelijk gat steken voor deze post (en alle voorgaande)? Als mama van een kind dat er pas na vele moeilijke jaren gekomen is, erger ik me regelmatig aan mensen die letterlijk in een wip zwanger zijn geworden en dan nog zagen en klagen over alles. Omdat het niet loopt zoals ze verwacht hadden.
Gij kunt en moogt met recht en rede klagen en zagen en gij doet het niet en probeert positief te blijven.
Geweldig vind ik dat!
Het enige wat hier hielp tegen de krampen, was collikind, maar dat zal hier vermoedelijk al 500x gepost geweest zijn in reacties op eerdere posts.
Dit klinkt ZO ZO ZO herkenbaar…. Ik ga snel verder lezen om te ontdekken wanneer het beterde!
Ai, @TheMiss, ook een huilertje? Het is echt beginnen beteren rond een maand of vijf zes, al bleef het eerste jaar zwaar. Nu is het de max. Ik doe snel nog eens een update. :) Veel courage!