Hij zag eruit als een man die met zijn handen werkt. Een no nonsense man, van niet te veel zever. Handen die hij over zijn ogen hield, in de veronderstelling dat niemand hem kon zien snikken. Ook ik niet, vanuit kamer 518, oftewel de Amerikakamer. Alle kamers op de kinderafdeling van het ziekenhuis hebben de naam van een land, namelijk. Slechts één van de vele feitjes waar ik in de afgelopen zotte weken op ben gebotst. Misschien omdat het voor de ouders iets minder erg lijkt op die manier, want de meeste kindjes op de afdeling -zoals het andere nonstop huilende babietje en de jongen van maximum anderhalf met de beentjes aan kabels in het plafond- kunnen niet eens lezen. Misschien putten zij dan weer troost uit de vlinders op de gang, of de uniformen met een kikker op. Misschien ook wel helemaal niet. Vrolijke dingen die aan een zorgeloos kinderleven buiten de muren van het ziekenhuis doen denken maken het voor mij in elk geval nog confronterender.
De naamgeving van de kamers had ook de man op de gang niet geholpen. Er volgde een snik die vanuit hele diepe dieptes leek te komen. En toen nog een. En alhoewel hij duidelijk uit een kamer was weggelopen om naar een plek te gaan waar niemand zijn verdriet kon zien, ook ik niet, vanuit kamer 518, deed hij er toch alles aan om de snikken die nog klaar zaten de kans niet te geven om hem te overspoelen. Ik keek naar de man, en dan naar mijn klein mannetje met een gigantische sonde in zijn neusje, en ik slikte wel honderd dingen weg.
Na twee dagen Amerikakamer en heel veel onderzoeken om te checken wat ons kind zo door het lint doet gaan van de pijn was er goed en slecht nieuws. Het goede is dat hij niks ernstigs mankeert. Wat een enorme opluchting is, laat dat duidelijk zijn. Het slechte is dat hij nog een hele tijd serieus kan afzien van zijn ongemakken, en dat het enige dat wij kunnen doen heel veel troosten is. En op onze tanden bijten. En duimen dat er een dag komt dat ik erin slaag om meer te doen dan een boterham voor mezelf smeren en eens naar het toilet gaan.
This too shall pass, dat kan niet anders.
Als ik tijd had om het op mijn hand te schrijven, ik deed het.
Och arme, je kleine man doet me toch heel veel aan mijn tweede denken, die van het moment dat hij geboren is, op z’n zachtst gezegd “intens” is. Niet om je te ontmoedigen, want intense kinderen groeien op tot prachtige individuen, maar ik begrijp waar je doorgaat. High-need babies heet het.
Ja, this too shall pass, maar het zal (helaas) nog even duren. Probeer zoveel mogelijk energie te halen uit de mooie momenten met je kleine mannetje, en laat het los, accepteer.
Sterkte !
(ps: Amerika is geen land ;))
Och arm manneke! En arme ouders. Heel veel sterkte en kracht toegewenst van een trouwe meelezer.
Lieve meid, we leven hier héél hard met jullie mee! Net als de halve blog-wereld waarschijnlijk! Ik weet dat het jullie nu weinig helpt, maar er wordt héél hard aan jullie gedacht en we duimen zo keihard dat die weken vol tranen gauw voorbij zijn… Véél courage en dikke virtuele knuffels…
Auch, zo zielig :-(
Gelukkig niets héél ergs, maar daarom niet minder *kak*. Hebben ze dan wel een idee wat het precies is what’s bugging him? Hopelijk bestaan er toch truukjes om de ongemakken voor hem wat te verlichten zodat het voor jullie wat dragelijker wordt. Vergeet niet op tijd wat hulp in te schakelen hé. Dat je zelf wat kan bijtanken.
Veel sterkte en vooral veel beterschap gewenst!
Onze oudste ontpopte zich ook tot huilbaby, bij hem bleek het verborgen reflux te zijn. En bij hem hielp osteopathie wel. Sterkte. En laat je af en toe aflossen, zo’n kindje kruipt niet in je kouwe kleren.
Veel sterkte!
Hier ook 3 dagen ziekenhuisopname wegens ‘excessief huilen’ bij onze jongste (ze was toen 2 maanden). En net als bij jullie ventje was er bij haar niks ernstigs aan de hand. Conclusie van de kinderarts: “het zullen hevige krampen zijn. Daar kan je weinig aan doen, heel vervelend, maar het groeit eruit.” We hebben hem gelijk moeten geven: op 3,5 maanden veranderde onze kleine bruller in de blijste baby ever. Wat niet wegneemt dat die eerste maanden zwaar zijn. Zoals Jessie al zei: hulp inschakelen. Als je eens een keertje goed geslapen hebt, kan je er weer enkele dagen beter tegen.
Fijn dat er goed nieuws was. En heel veel sterkte met het troosten, bijten, duimen en wens u meer dan boterhammen en wc. Veel meer.
Tijd voor een shall pass lotgenotenclub.
Wou dat ik iets kon doen of zeggen… en daar zit je dan zonder antwoorden.
Heel veel sterkte voor jullie drietjes.
Ge wordt er stil van … Sterkte en ik duim dat het snel voorbij mag zijn. En wat heeft jullie kleine manneke een schoon kopke haar zeg!
Meiske,
Wij zaten in dezelfde situatie. Krijsen, krijsen, krijsen, en mama en papa bijna gek geworden (ik heb er zelfs een postnatale depressie aan overgehouden). Verdict was reflux. Medicijn? Zantac siroop. Resultaat? Een totaal andere baby! Geen gekrijs of gehuil meer. Echt, laat je niet in het riet sturen. Zorg goed voor jezelf.
Oh, nog vergeten… de osteopaat heeft idd wonderen bij ons verricht. Zeker eens langsgaan. Die mannen weten echt wat ze doen hoor!
oh jee … veel sterkte aan jullie drietjes. Komt allemaal goed!
nogmaals: één adres: Eddy Lippens in Machelen. En lezen over het Kiss syndroom… Anders blijf je sukkelen
Vreselijk. Een ware marteling, denk ik. Slaaptekort, dat constant gehuil, machteloosheid, frustraties, wanhoop, hartzeer,…
Respect! En heel veel moed gewenst. En be-ter-schap. En snel.
En zoals Jessie al zei: hulp inschakelen!! Iemand anders kan hem ook enkele uurtjes ronddragen en troosten zodat jij eens (ergens anders!) kan een bad nemen, ontspannen, winkelen, wandelen, iets drinken, door ’t gras lopen, in de verte staren, whatever :) Maar dat heb je echt nodig, denk ik, om voort te kunnen. Allez ja, ik zou dat nodig hebben :)
Sterkte!
Goh, ik ken je eigenlijk niet maar heb wel veel met je te doen. En ook met de kleine Dexter. Ik veronderstel dat ze alle voor de hand liggende oorzaken hebben uitgesloten in het ziekenhuis. Dat is enerzijds goed natuurlijk, want dan hoef je je daarover al geen zorgen meer te maken. Maar je blijft wel zitten met de vraag waarom hij zoveel huilt natuurlijk.
Tja, ik kan je alleen véél sterkte wensen, en zit er niet mee in om te doen wat anderen hierboven al aanraden: het eens uit handen geven. Hoe moeilijk dat nu misschien ook lijkt.
Ik hoop ook dat je veel aan je vriend hebt. (Of is het je man? Ik lees hier nog niet lang genoeg om dat te weten.) Ik heb er ook een paar keer doorgezeten (wie niet – waarmee ik niet wil suggereren dat het bij ons even zwaar was) en ik was altijd blij dat mijn man er dan was, zowel voor de kindjes als voor mij.
Ik hoop dat je binnenkort goed nieuws brengt. Ik ‘duim’ ook voor krampjes, want dan gaat het enkel beteren en ben je er over twee maanden vanaf. (ja, dat lijkt nu heel lang, maar de periode die zal volgen is nog véél langer!)
Sterkte daar!
ohhh got…en het ziekenhuis…dat is zowat de meest deprimerende plek van heel Ieper…
Ik hoop vurig dat de hevig snikkende man ook wat goed nieuws mag krijgen…
Het is hierboven al eens vermeld: http://www.kiss-kinderen.be.
Ik heb geen idee of kleine Dexter past in het plaatje, maar een vriendin van me heeft 3 huilbaby’s gehad die allemaal enorm vooruit gegaan zijn dankzij die behandeling, bij Eddy Lippens inderdaad. De moeite waard om het symptomenlijstje even door te nemen, denk ik dan.
Maar ik duim heel hard voor jou dat het snel weer beter gaat. Hang in there!
Ik word heel stil van dit berichtje… Ik hoop dat de huilende man toch nog goed nieuws mag krijgen. En ik hoop ook dat kleine Dexter snel van alle ongemakken verlost is. Zoals hierboven al ontelbare keren gezegd: vraag af en toe aan vrienden, familie, … om even in te springen. 5 minuutjes voor jezelf, dat kan écht al eens wonderen doen. Veel succes daar, ik duim alvast keihard dat het elke dag een beetje beter gaat daar!
Ik herken dit ook zo goed. Mijn eerste deed hetzelfde,schreeuwen en schreeuwen… Mijn 2de was iets rustiger. Ons derde echter deed weer juist hetzelfde, maar met 2 kinderen rondlopen kun je niet meer ganse dagen besteden aan enkel 1 kind… Na 14 dagen totale slaapdeprivatie van mijnentwege heeft “Baby in een ritme” van Stephanie Lampe en een inbakerdoek van pacco hebben bij ons wonderen verricht. Ons derde is nu zo een gemakkelijk kind, ik heb nog steeds spijt dat ik dit niet bij ons eerste gedaan heb. Want idd, het is een echte hel een kind dat constant schreeuwt!!!
Je moet echter wel eerst medische problemen uitsluiten, maar dat is gebeurd zie ik.
Veel succes!!!
Ik duim heel hard dat het snel voorbij is en dat jullie ten volle kunnen genieten!
Groetjes
Wow seg. Kinderziekenhuizen zijn zo van die plaatsen waarvan je wou dat het niet nodig was dat ze bestonden he. Ik heb er ook héél wat tranen achtergelaten, en ik moest er dan nog meer één nachtje zijn (Anna zag in het begin wat geel en ze moest onder de lamp). Totaal niet te vergelijken dus, maar ik kan me al een fractie voorstellen van hoe hartverscheurend het moet zijn.
Ik hoop dat er snel een goeie, duurzame oplossing komt. Echt waar. En ik lees hier af en toe mee, maar ik had je nog geen proficiat gewenst met je zoontje. Dus bij deze, alsnog, van harte geluk gewenst met jullie mooie, lieve Dexter!
Voor iedereen die het ons heeft aangeraden: we zijn ondertussen ook naar een osteopaat geweest die gespecialiseerd is in baby’s, en hij heeft ons wel al kunnen helpen met houdingen die het voor Dexter makkelijker maken.
Binnen twee weken gaan we terug, want ik heb wel het gevoel dat zijn tips bij momenten echt helpen. Kwestie van dat jullie weten dat ik alle osteopaatraad niet in de wind heb geslagen. ;)