En dan kom je thuis en bulkt je inbox van de lieve woorden en voorstellen, zelfs van wildvreemde maar extreem lieve bloglezers. Om een hand te komen toesteken, even te komen babysitten, eten te komen binnensteken, en nog zo veel meer. Dan arriveert er een bos bloemen aan je deur, met een kaartje om je heel veel courage te wensen. Dan word je op een zonnige donderdagavond gekidnapt door een vriendin om op een terras tussen de wijngaarden echte kaviaar te gaan eten.
Dan zijn er tientallen lieve smsjes en kaartjes, van mensen die het zo goed met ons menen dat ik vandaag en gisteren meerdere malen hard heb moeten slikken omdat ik niet weet waaraan ik dat allemaal heb verdiend.
Laat niemand jullie ooit wijsmaken dat het internet onpersoonlijk is.
Als ik deze periode internetloos had moeten doorkomen had ik me nog zo veel meer alleen gevoeld dan ik nu soms heb gedaan. Deze periode is extreem zwaar, maar ik ben zo blij dat ik dat heb durven toegeven. En dat er hulp is, onder meer in de vorm van mijn geweldige schoonouders, die Dexter vannacht opvangen, zodat wij kunnen bijslapen. Die mij deze week ook gigantisch te hulp zijn gesneld, toen ze zagen dat ik na meer dan zes weken pompen plots in sneltempo begon te verzuipen.
Neen, het is niet wat ik ervan had verwacht, deze eerste weken. Dexter heeft vast niks ernstigs, maar staat sinds een paar dagen op de meest extreme poedermelk die er is. En als die niet binnen enkele dagen helpt, dan gaan we binnenkort toch nog een onderzoek laten doen in het UZ van Gent.
Laatste opties aflopen, terwijl ik steeds meer begin te vrezen dat het kolieken zijn. Niks ergs, maar ook niks aan te doen, behalve het uitzweten. Kan duren tot hij drie maanden is, duurt vaak ook veel langer. En dan zal het hier kwestie zijn om ons hoofd boven water te houden. En dan zal het alleszins niet aan jullie liggen, want jullie zijn allemaal extreem lief, en meelevend, en geweldig. En dat warmt mijn hart. Dat warmt mijn hart zelfs heel erg.
Dus echt: danku danku danku, aan iedereen die op om het even welke manier een blijk van medeleven our way heeft gestuurd. Ooit bedank ik jullie allemaal voor echt, als ik wat meer tijd heb. Ik weet dat het goed komt, en dat ik mijn kind op de wereld heb gezet waar mensen nog moeite doen om iemand anders te laten weten dat ze niet alleen zijn.
This too shall pass, en dan zal ik nooit vergeten hoe geweldig jullie allemaal waren.
For reals.
Merci.
Sure thing gal! Hang in there!
Dit is waarschijnlijk compleet naast de context van uw bericht. Maar waar was dat terras en welk restaurant hangt daaraan vsst? :-)
zo hoor ik het graag Kelly,doe zo voort,tgaat allemaal goed komen,ga je wel zien.
dada grtjs bernadine
*duimt dat het toch snel mag beteren*
En inderdaad: this too shall pass!
Geweldig zo’n schoonouders. Hiep! Hiep!
ik volg je blog al een tijdje en ik vind het fantastisch dat je zoveel hulp krijgt. als je je daaran nu kunt optrekken om het draaglijk te maken is dat mooi meegenomen! Fijn dat je schoonouders even een nacht over nemen want door slaaptekort kun je vaak ook niet meer helder verder denken! Voel je daar aub niet schuldig over….
Ik volg je foto’s ook via instagram en als hij dan zo mooi ligt te slapen of zo schattig lacht denk ik yes het ergste is voorbij… Maar dat bleek jammer genoeg niet uit je laatste berichten :-(
Sterkte meiske
X
Mama van een huilbaby, mijn tweede, die nu 15 is, het gaat eens voorbij…
Wat fijn dat je op je schoonouders kan rekenen!
Aan de stralende lacht zie ik dat je schoonmama het met heel veel liefde zal doen!
Geniet van de deugddoende slaapje!
heel veel warmte gewenst
Christa
Ik heb het hier al gezegd, maar bij ons was het ook zo. Misschien niet zo extreem of toch weer net ietsje anders maar de eerste maanden waren moeilijk. Da’s nog maar anderhalf jaar geleden en toen las je zoiets precies niet. Bijna niemand wou toegeven dat een kind krijgen ook best moeilijk kon zijn. Zowel voor de mama als voor de papa. Bij iedereen leek het rozengeur en maneschijn. Ik kende het verhaal van Sophie Dewaele en daar bleef het zowat bij. Ondertussen zijn er meer en meer vriendinnen en collega’s bevallen en eindelijk hoor ik daar ook eens de minder leuke kant van het baby-verhaal. Dus eigenlijk: dikke merci dat jij dit neerschrijft op een plaats waar VEEL mensen komen lezen. Mama’s, bijna mama’s, meisjes die ooit een kind willen,…
We moeten maar eens afstappen van dat roze-wolk gedoe! Voor veel mama’s zal dat roze zijn, maar voor evenveel (al dan niet meer) mama’s is het eerder paars of grijs of zelfs zwart. Een kind krijgen is plezant maar er komt echt wel meer bij kijken dan wat koetsjie-koetsjie doen ;) Alleen durven de mensen er niet voor uitkomen precies.
Bij deze: men vertelle dit verhaal voort en we zwijgen tegen onze dochters en zonen over dat roze gedoe. Deal?
Ik ben blij om dit te lezen!
Veel courage, jullie komen er wel, en ondertussen blijf ik toch tegen beter weten in heel hard duimen voor de wonderoplossing die ineens uit de bus valt. Je weet maar nooit he!
Prachtige schoonouders! Toch zalig dat je zo’n opvangnet hebt. Dat heb je nodig, en zeker die hulp durven vragen.
Geniet van het bijslapen!!
Duimt nog maar wat :)
Het is geweldig om te lezen dat je zo’n geweldig opvangnet rond je hebt. Ik ben er zelfs ontroerd van! Lieve Kelly, ik vind het enorm moedig dat je over dit onderwerp schrijft. Zelf heb ik nog geen kindjes, maar ik ben er zeker van dat veel mama’s uit je blog enorm veel kracht halen!
Ik blijf duimen!
Groetjes, Nathalie
Je bent nooit alleen en er is altijd een oplossing.
Courage!
Je doet het zo goed!
(zin in een spoedbezoekje van een oude kennis maandag?)
Groetjes
Volgens mij ben jij (jullie) heel goed bezig.
Ok, beetje verzopen omdat het zo zwaar is, maar gelukkig zijn er veel mensen die je IRL helpen.
Laat die schoonouders nog maar een paar keer op hun kleinkind passen. (als je dat wil natuurijk)
Waarschijnlijk vinden ze het leuker om te helpen (en dus op een huilbaby te moeten babysitten die eigenlijk heel heel lief is) dan dat ze jullie zo te zien afzien.
Dexter kan er alleen maar wel bij varen met zoveel hulp. En jullie natuurlijk ook.
Ik lees in dit berichtje toch ook wat hoop in plaats van enkel wanhoop.
Ookal is de kleine man zijn probleem niet van de baan, het gaat toch ook een beetje goed. Niet? Ik hoop het van harte! Succes!
Neem alle hulp aan die je kan krijgen! Ik heb dat veel te weinig aanvaard en het heeft mij niet echt goed gedaan, achteraf gezien.
Anders houden jullie dit niet vol. Het slaaptekort vreet echt aan je. En dat constante gehuil ook, dat doet echt pijn op de duur.
Oh, Kelly, ik wens je zo hard een blije kraaiende baby toe, echt. *knuffel*
Ik vind het knap dat je dit kunt. In mijn omgeving heb ik iemand gezien die weigerde hulp te aanvaarden, waardoor ze na x aantal maanden echt tot niks meer in staat was en het zelf niet eens doorhad. Het heeft haar twee jaar hersteltijd gekost, gewoon doordat ze haar baby niet uit hande wilde geven. Ik heb daar uiteraard begrip voor, maar daarom vind ik het dus echt héél goed dat jij/jullie het wel kunt.
Maar daarnaast duim ik natuurlijk net als al die anderen heel hard mee dat die hulp heel heel heel gauw niet meer van doen zal zijn, gewoon omdat Dexter plots stopt met extreem huilen en een doodnormale roze-wolkbaby zal worden, waar je in hoofdzaak heel hard van kunt genieten in plaats van regelmatig tot wanhoop gedreven wordt.
By the way: ik las hier net door wat oude logjes van je, en plots vroeg ik me af of zijn naam komt uit ‘One Day’ van David Nicholls?
Sterkte, meid …
Ochiere, onze tweede was ook zo. Heb moed: ondertussen is hij 20 maand en we leven ook nog (weliswaar met wallen enzo maar whocares?)
Vooral u ne keer goe laten soigneren door vrienden en loved ones en af en toe eens flink kunnen zagen. Da lucht soms wel eens op he
Bij ons was het ook pompen (al zou ik het niet willen vergelijken met wat jullie meemaken), en (gelukkig) op het moment dat ik verzoop, was er een vriendin die mijn dochter uit mijn handen nam en gewoon meepakte. Ik heb me geen vragen gesteld, heb meer dan 15 uur aan een stuk geslapen en voelde me daarna een pak beter. Na de geboorte van haar derde hebben we dan de rollen een keertje omgedraaid. Jullie komen er wel, het lijkt nu uitzichtloos, maar (zoals onze kinderarts zegt) “ik heb er nog nooit eentje gekend die er vroeg of laat niet uitgroeide”. Houd vol!
Hey, zestien maanden geleden ben ik bevallen van een zoontje en de eerste 8 weken waren…wel, alle zekerheden die ik had over mezelf en de wereld waren gewoon weg! Ik durfde nauwelijks mensen te ontvangen wegens onzekerheid, huilbuien (bij mij en de baby) en paniek (wat doe ik verkeerd?). Langzamerhand is het beginnen beter. Ik geloof niet meer in de roze wolk, maar wel in de zonneschijn die na regen komt. En ik hoop/duim dat die voor jullie snel mag gaan komen. Succes!
Na enkele dagen vakantie terug “mijn” blogs aan het bijlezen en zat hier ff met krop in keel van deze post. Ben oprecht heel blij voor jou/jullie dat er zoveel positieve wensen richting jullie komen en dat jullie omringd worden door zoveel positief!
Zelf ben ik geen mama, dus kan me niet inbeelden hoe het moet zijn, ik wens je alleen heel veel succes en sterkte! En bij deze zend ik ook veel positieve vibes richting West-Vlaanderen!
Groetjes,
Barbara
ge zijt voorbij de helft, als het kolieken zijn. mijn (twee) kindje(s) hadden het ook, en het klinkt zo aanstellerig als ge erdoor zit, want ‘och, ze hebben krampjes’ maar inderdaad,zoals andere lezers zeggen: aanvaard af en toe ne keer wat hulp met beiden handen tegelijk.. en die van mij zijn nu 7 en 8 jaar en ik herinner me het nog levendig maar alles gaat voorbij.. wat goed dat je af en toe wat steun voelt van volslagen vreemden, want nu behoor je tot de moeder-club, geen ontkomen meer aan
Goed dat je de goede dingen nog kan zien, ook al zijn sommige dagen hels. Maar zoals vaak gezegd; het komt echt wel goed. Voor je het weet zit je weer in een nieuwe fase (zoals ik: dochter van 6 vandaag haar eerste tand verloren. Hup, weeral een mijlpaal). En Dexter is echt de max! cutie…
relationresultThe middle-aged manstill squinting, ha-ha laughs: the child ,nothing is difficult if you put your heart, I know you are worried about this ,but your mother and I must strain every nerve ,for all your school fees, that you will not have to worry about it .
I have been to the village committee heard ,although Shanghai Central University is the best school ,but also a good school ,you may want to satisfy you shoptnf.com,don take it forgranted . , relationresultSlowly,he continued : we poor children ,only by reading ,can only be a cast to ,can change the fate of the future ,can for the nation .
Your mother and I expect of you is not too high ,just want you to the best of their ability ,find themselves in the disc space .If we two lower Styx ,also can be at ease go . , relationresultDad ,how can you say it like this ! He looked back at the crowd of the beat gongs and sound drums ,mind is a confused .
He didn what to do now ,is it right? That hard work and sacrifice to their parents in exchange for his out of university .relationresultThemiddle-aged man ,still a squint eyes ,looked at the boy ,looking to the distance .
Perhaps ,this matter ,he sees hate side .The older people suffering through ,what have not had ,how will not understand .Just before a big son ,he unfortunately fell mountain ,not life and death .