* over baby’s met de diagnose kolieken, aka “dat waar ze niks aan kunnen doen behalve wachten en hopen dat het snel betert”
* over moeders die al zo lang wachten met een krijsende baby dat ze ook een diagnose hebben gekregen, en druppeltjes
* over hoe ik keihard een moeder 2.0 ben, en hoe zich dat zoal uit
* over donkere dagen, en een zomer die passeert zonder dat ik er erg in heb
* over de dingen die mij dezer dagen redden
* over alle lieve dingen die op mijn pad zijn gekomen en blijven komen
* over het feit dat ik wel nog plannen heb
* en dat ik mij daaraan optrek
Ik ben er dus nog.
Ik ben er alleen nog lang niet.
Maar het komt wel.
Wow, ik heb zo hard een flashback naar het voorjaar en de zomer van 2011. Toen dacht ik dezelfde dingen als jij nu…Hang in there, Kelly! Er komt een dag dat je
1.terug spontaan kan lachen
2.je je ’s morgens afvraagt welke outfit je zal aantrekken (nu = maakt niet uit)
3.het gehuil op een moment naar de achtergrond gaat verschuiven.
Probeer je op te trekken aan de kleine dingen én zorg goed voor jezelf!
Veel liefs
Ah, u bent er nog. Mooi (*opgelucht zuchtje*).
De eerste doet stiekum vermoeden dat er een sortof goed nieuws is, alwaar dan geen grote blijdschap uit voorkomt, helaas. hmm.
Heb u slechts medeleven te bieden, maar wel trouw iedere dag.
Blijf vooral keihard Uzelf zijn daar. Met of zonder drup. Aan deze zomer mist u weinig, deze zomer mist u.
Jah, kolieken…
Ik heb het zelf ook voor gehad, het overkomt niet enkel baby’s.
Ik kan u zeggen dat ik ook lag te bleiten gelijk een klein kind.
Dus dan verstaat ge die baby’s wel.
Trekt u op aan’t feit dat hij op zijn 18de niet meer zo zal krijsen. ;-)
Véél goeie moed. Véél.
Ik heb het zelf niet zo erg meegemaakt, maar ook kortere huilbuien zorgden er toen voor dat ik me vaak machteloos voelde, en opgesloten. Afgesloten van dat andere leven met terrasjes, film, vrienden, zorgeloosheid, rust en impulsieve ideeën.
En ja hoor, dat passeert. Geleidelijk. En ineens merk je dat er zit, op dat terrasje, met een peuter naast je, terwijl je van een wijntje nipt. En dat het achter de rug is.
Ik vind het straf dat je er zo open over bent, dat lijkt me al een stap in de goeie richting.
Veel beterschap voor Dexter. Ik zou willen schrijven dat die koliekjes sneller over zullen zijn dan je nu denkt, maar aangezien de dagen allicht héél traag gaan voor jou, zou dat gelogen zijn.
Maar je bent niet alleen, ik merk dat iedereen hier heel hard met je meeleeft. Sterkte!
Ik zou zeggen: hang in there… Ik wens jullie veel moed en Dexter veel beterschap. We leven allemaal met jullie mee! Laat je goed omringen door familie, evt kraamzorg, dokter, vrienden, … En ooit komt er een dag dat het beter gaat, en dat gaat niet eeuwig meer duren. Elkde dag een stapje dichter! Succes! Xxx
Ook een helse zomer beleefd met een baby die uren aan een stuk krijste. Na drie uur begin je gewoon mee te wenen uit radeloosheid en onmacht. Tel die vermoeidheid er nog eens bovenop en je ben een zombie op de rand van zenuwinzinking.
Nog steeds moet ik cynisch glimlachen als ik “geniet ervan!” lees als reactie op een geboorte. Pure lijdensweg was het. Iedere helse dag die voorbij is, moet je niet meer opnieuw beleven. Vanaf 4 maand ging het beter. Ik telde de dagen meer af dan in een examenperiode. Hou moed want dat het voorbijgaat is geen leugen!
Goed dat er toch nog plannen zijn waaraan je je kunt optrekken. Ik kan je alleen maar heel veel courage blijven wensen.
Hier gaat de zomer ook voorbij zonder het te beseffen, dus je bent zeker niet de enige die hem niet bewust meemaakt. Hou vol daar. Dikke knuffels!
Hoi, Ik lees vol belangstelling je blog over de babytijd. Het is heeeeeeel herkenbaar. Onze vijfde ! heeft ook alleen maar gehuild.. uit eindelijk aan de Nutramigen AA voeding.. koemelk?.. En toen we met bijvoeding stratten.. was ie van 3 hapjes wortel al gans van t padje.. Uiteindelijk weten we wat hij heeft.. en gaat het nu ( klop klop) met 8,5 maand beter. De kinderarts noemde het een darmmotoriekstoornis.. Hij staat op de site van www. inabkeren.nl bij refluxbaby casus..