Ja, hoe gaat dat? Op een dag word je gebombardeerd tot showbizzjournalist, en voor je het weet zit je je eerste BV’s te interviewen. In het begin is elk interview nog een zotte ervaring, of het nu met een absoluut icoon of een F-figuur is. Maar dat gaat over. Na een tijdje ben je niet meer zo snel onder de indruk. Besef je dat de Willy Sommersen van deze wereld ook maar gewone mensen zijn die de helft van hun dagen in triestige kleedkamers doorbrengen tussen belegde broodjes met veel te veel mayonaise.
Maar bij sommige BV’s heb je het wel nog. Dat je een beetje starstruck bent.
Omdat ze bijvoorbeeld Will Tura heten, en je een jaar of twee geleden met hen hebt afgesproken op de zevende verdieping van het Hilton in Brussel. Omdat je dacht “Mijn moeder zou nogal onder de indruk geweest zijn maat, dat ik hier afspreek met Will Tura enal. Van draaidanzevennegenzeventweenulvier. ENALLES.” En dat hij dan binnen komt in de hall, in zijn leren jekker, en je de hand schudt en je meetroont naar het zevende.
En dat hij dan plots even weg is, terwijl jij je in de zeteltjes laat vallen en op zoek gaat naar je bandopnemertje en je vragenlijst. En dat hij dan weer voor je staat, met een koffie. En dat je nooit nooit van zijn leven koffie drinkt, dat je koffie het meest vieze van de hele wereld vindt, zelfs, bleh en bah en beikes. Maar het is Will Tura. Je weigert geen koffie, als die op een schoteltje voor je neus wordt gezet door Will Tura. Je glimlacht en je drinkt je kopje leeg.
Sinds dat moment verexcuseer ik me altijd op die manier, als ik weer eens te veel koffie heb gedronken.”Het is allemaal de schuld van Will Tura”. En ik laat het casual matchen met mijn schouderophaal.
Het verhaal wordt nog straffer. Sinds vorige week heb ik mijn eigen koffiezetspellement. Ik, de koffiehater, ben compleet over the moon met mijn lungo’s en espresso’s.
Ik maak mezelf wijs dat ik het op deze manier wat binnen de perken kan houden.
Maar ach.
Redelijk genant dat ik hem koffie geserveerd heb uit een machine die volgens sommige collega’s ‘afwaswater’ produceert. Maar ik drink nog altijd geen koffie, wel.
Hahaha hilarisch :-)
op mijn project waar ik nu werk kan je koffie enkel krijgen als je een koffiekaart aanvraagt, waar je vervolgens geld moet opzetten. Ik heb bewust toen ik begon in januari GEEN kaart aangevraagd. op mijn vorig project had ik het maar gewoon te nemen.. NON STOP een hele dag doro ZOOP ik koffie tot ik er trillerig en misselijk van werd :-) Dit is veel beter :-)
SCHOL!
Will Tura, jong!
Voor mij is de viezigheid van de smaak van koffie zo erg dat niémand mij dat zou kunnen doen drinken. Jukkie bah!
Ik ben ook koffie-fan, maar af en toe doe ik een ontgiftingskuur , om mijn lijf wat te zuiveren en dan kan ik er gerust zonder!
Santé Lilith!
Wat een Will Tuttera allemaal teweeg kan brengen. :-)
Herkenbaar, dat koffie voorgeschoteld krijgen voor ge er erg in hebt. Nog steeds geen fan van, though.
Ook nog geen Will Tura voor mijn neus gehad, wel Nicole & Hugo, Bart Kaëll en Tom Waes, allemaal tijdens mijn éérste opdracht als freelancer –> :|.
En weet Will wat hij gedaan heeft met dat kopje koffie, hoe hij je leven veranderd heeft?
Jummie! Koffie het zwarte goud! Ik geraak mijn dag niet door zonder koffie!
De man moest het weten…
Geweldig leuk koffieverhaal! :)
Als student deed ik vakantiejob als postbode en er was een oud manneke op mijn ronde die iedere ochtend een kop koffie en een stukje cake had klaarstaan voor mij, durfde ook niet weigeren.. sedert #teamkoffie
Ik lustte vroeger ook absoluut geen koffie en weet eigenlijk niet meer hoe het bij mij veranderd is…, Maar wat heb jij een geweldig verhaal!