Lieve Dexter,
ik was het aan het denken toen ik zakken aan het vullen was met je eerste kleertjes in maat vijftig, waar ik je met geen stokken meer krijg ingepropt: het gaat snel. Je bent ondertussen drie maanden oud, zeg. Je wordt elke dag groter en als ik je even niet in de gaten hou heb je plots weer een nieuwe crazy vaardigheid in de vingers. Oke, nog geen echt indrukwekkende dingen als kantklossen of fierljeppen, maar ik vind dat wel zotjes, dat jij ineens je doekje kan vastpakken en in je mond steken, of naar een speelgoedbeest kan grijpen, of hebt ontdekt dat je handen en duimen hebt die perfect zijn om op te zuigen.
Tegelijk gaat het ook traag, want het blijft hier moeilijk. De krampen zijn beter, maar je blijkt nog altijd een erg onrustig kindje dat moeilijk langer dan vier seconden te entertainen valt. En dus zijn longen openzet, als de verveling toeslaat: “ENTERTAIN ME DAN, WOMAN! :aah:”. Wat heel vaak is, laat ons daar eerlijk in zijn. Waardoor je vader en ik heel vaak altijd neen moeten zeggen op uitnodigingen om terrasjes te doen, te gaan aperitieven of ergens een barbecue mee te pikken. Het is dat of heel het evenement op een schreeuwvolume tegen iedereen moeten uitleggen hoe het komt dat jij zo luid kan schreeuwen, en dat zo vaak doet. En het ding is: we weten het zelf eigenlijk niet eens.
We hebben er ons ondertussen een beetje bij neergelegd, met “dit is een fase” als mantra. Ooit komen we weer onder de mensen, lieve Dexter, en dan mag jij het allemaal uitleggen. Ondertussen trek ik me op aan het feit dat we niet alleen zijn. En dat je in dat superleuke pakje past dat een paar maanden geleden mee was met de post, en waar ik me toen nog geen jongentje bij kon voorstellen. How cute is THIS?
Maar kijkt, ondertussen drie maand al zeg. Het pasgeboren babytje is eraf aan het gaan, vind ik, en het maakt plaats voor een echt kindje.
Een echt kindje dat ondertussen stoer naar de onthaalmoeder gaat, met een echte moeder die daar alleen al tien jaar ouder door geworden is. Want ik kan niet anders dan toegeven dat ik me zorgen maak, over of je het daar wel leuk vindt, of de onthaalmoeder jou wel leuk vindt, of je niet verslaafd gaat geraken aan de Duplo, of je daar niet te weinig slaapt en eet, en nog wel dertig dingen die constant door mijn hoofd schieten als je heel de dag ergens anders bent. Soms zit ik in een vergadering en slaat het besef me keihard in het gezicht: “IK BEN EEN MOEDER. :wtfomghoekandanu:”. De volgende tien zinnen die na dat besef worden uitgesproken gaan dan van de totale shock aan me voorbij, ik moet daar niet over liegen.
Als je vader ’s avonds thuis komt met de maxi cosi in zijn handen met jou erin, dan voel ik mijn hart altijd verschrompelen en ontploffen tegelijk, omdat je naar me lacht als je me in je blikveld krijgt, of een gek geluidje maakt omdat je eerder die dag weer een nieuwe klank hebt ontdekt.
Dexter, Dexter, Dexter, dat moederschap, dat blijft echt één van de meest weirde dingen die ik van mijn leven heb meegemaakt, serieus waar. Het is tegelijk heerlijk en verschrikkelijk en lastig en verfrissend en beangstigend en zotjes en allesoverheersend en nog twintig dingen door elkaar.
Wat het ook allemaal is en blijkt in te houden: ik zou het met niemand anders willen doen dan met jou, kiddo.
Dikke zoen,
je mama
Awwww, zo schattig :-)
Ach wat lief geschreven! En ik vind hem ook zo schoon in dat zorropakske, enne vergeef me als t geen zorropakske is, maar t doet me wel heel hard aan zorro denken!
groetjes
Oh, als je dit allemaal leest, heb je al bijna spijt dat Dexter nog niet kan lezen, toch?
:-) Zo mooi. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik ook brieven schrijf aan mijn dochter. De jongste, zij die net 2 grote stukken van haar te kleine tandjes verloren heeft, door van het srpingkasteel te vallen. En daar meteen ook een hersenschudding bij opliep. Die veel huilt, maar toch de liefste is. En dat ze het later allemaal terug kan lezen. X
aaah, ontroerend en lief, en zo is het, met geen pen te beschrijven dat moederschap (alhoewel je een aardige poging doet ;-))Ook ik heb al vele blogjes geschreven om te proberen te vangen wat het met je doet, maar al schrijf ik er nog een miljoen, dat gaat niet lukken. Het is veelomvattend en prachtig en angstig en alles.
ja je doet mij ook zin krijgen om toch nog te beginnen met gevoelens neer te pennen voor mijn kindjes, zodat ze later weten hoe ik alles ervaren heb :-)
ik vind het altijd superfijn om je brieven aan je zoontje te lezen, ik doet dat ook voor mijn pasgeboren dochtertje en dat is het mooiste geschenk dat je hem later kan geven!
mooi, effenaf
kippenvel schattig
Als ik het goed begrijp heb ik hier peentjes zitten zweten van ongerustheid en weken zitten duimen voor een menneke dat zich na vier seconden verveeld ? :)
Fijn dat er nog steeds vooruitgang is. Het is altijd weer ongelooflijk om te zien, hoe hard dat gaat, drie maanden. De zwartwit foto: lief!
Wat een vertederend mooi jongetje is het toch! By the way, wat is er mis met een verslaving aan Duplo?
Als ik het goed voor heb, kan je tussen regels lezen dat het precies wat beter gaat. Of is het hoop? Hopelijk gaat het beter!
zie ik daar Freddy de vuurvlieg. Dit zal een hit worden, net als mimsy de muis,…
Veel succes nog!
Wat een mooi jochie, ben ontroerd door je tekst en denk aan mijn eigen deugniet die ondertussen al bijna loopt ;-)
Blijft zo schoon om te lezen, die brieven van u.
En ik blijf het ook elke keer zeggen: wat is Dexter toch een mooi kindje!
Kelly, volgens mij hebben jij en ik hetzelfde type kind in huis: al willen, maar nog niet kunnen. Mijn motto tegenwoordig is: mijn kind is mijn grootste trots, maar ook mijn grootste zorg. Geniet van de trotse momenten :-)
Verslaafd geraken aan Duplo? Dat is wel het laatste waarover ik me zorgen zou maken.
Ik vond (vind) het altijd moeten uitleggen aan anderen zo vermoeiend. Hoeveel keer ik niet heb willen roepen: “Ik weet ook niet waarom hij zo luid jankt. Het is gewoon een luide janker! Punt!” Mensen bedoelen het natuurlijk goed, maar toch… ik vond dat moeilijk. Maakte me zo onzeker
O is ondertussen de huilfase voorbij, maar hij blijft luid (huilen) en moeilijk te entertainen. Wat ik al allemaal niet bedacht heb om hem bezig te houden. :)
Gisteren nog maar eens iets meegemaakt in de mall. O stond te huilen (luid, zoals altijd) bij een kauwgomballenbak. Hij wou snoep en ik wou het niet. Kwam er een wildvreemde hem opeens geld voor snoep geven!?
Every cloud has a silver lining. Je kan dus veel geld verdienen aan zo’n kind. ;-)