Sommige ervaringen blijven als een dun laagje op je vel liggen. Je bent het zo gewend geraakt dat je het bijna niet meer voelt, maar het is er wel altijd.
Ik zal altijd het laagje morbide obesitas rond me hebben, ook al heb ik de kilo’s die erbij horen ondertussen al een paar jaar van me afgeschud. Met kanker is het net zo. Toen ik vorige week in een stationsbuffet een dame zag met hetzelfde mutsje dat mijn moeder vaak droeg, een mutsje dat je exclusief in pruikenwinkels kunt kopen om je kale hoofd onder te verbergen. Je kale hoofd, dat een tijdje eerder door je dochter met de tondeuse is bewerkt om de laatste plukken haar weg te halen, zodat je ze niet elke ochtend confronterend hard op je hoofdkussen moet aantreffen. Ik ben in geen vijf jaar in contact geweest met morfinepleisters, chemobaxters of maskers die bepaalde lichaamsdelen tegen bestralingen moeten beschermen, maar ik voel me nog altijd een dochter van iemand met kanker.
Soms compleet zonder aanleiding. Soms als ik er een reportage over zie, er iets over lees, of dus zo’n mutsje spot. Het zou fijn zijn als het laagje een soort beschermend laagje was, maar dat is het niet. Mocht het wel zo zijn zou ik niet elke keer weer zo geraakt worden, recht in mijn hart, zomaar uit het niets.
Daarom. En omdat het keihard nodig is.
Oktober is traditioneel de maand waarin bestrijding van borstkanker in de kijker wordt gezet. De Stichting tegen Kanker koppelt daar dit jaar een online campagne aan en schakelt bloggers in om ruchtbaarheid aan hun actie te geven. Concreet roept de Stichting op om geld te doneren voor wetenschappelijk onderzoek naar borstkanker. Dit doen ze via hun site www.ikbengeraakt.be waar ze oproepen om spaarteams op te starten. Vanaf vijf euro kan er gedoneerd worden, zeer gemakkelijk en snel, allemaal online.
Het is inderdaad kei-hard nodig, bedankt om ons daar aan te doen denken. Mooie tekst van je, heeft me ook geraakt. Bijdrage geleverd :) Hopelijk levert je oproep veel op, en dan bedoel ik naast de onderzoeksfondsen ook andere dingen dan geld: bewustmaking en solidariteit…
hoi meid. Moeders gaan maar sterven niet zeggen ze he…
mijn mama is ook palliatief nu. Wel van een ander soort kanker. En ook bij mij doen de typische mutsjes mijn maag keren.
x
Ik ben er alvast ook door geraakt.
ik waspersoonlijk geraakt toen ik hoorde dat UZ Gent fouten gemaakt heeft bij bestralingen. Het had mij ook kunnen overkomen. ‘k was er toch even niet goed van.
Mooi! Ook hier sloeg het kankerbeest een 10 jaar geleden toe! Een dochter van 2 jaar oud, een zoontje van 6 maanden en een vrouw geveld door klierkanker. Gelukkig kwam het goed en behalve de eeuwige schrik gaat het leven nu gelukkig voor ons verder! Maar vele anderen hebben die tweede kans niet gehad!
Ben ook een stille meevolger… maar moet toch even kwijt dat het me ook erg raakt. Omdat we in onze vriendenkring recent een vriend verloren zijn aan die vreselijke ziekte, en een andere vriendin, met 3 kleine kinderen, ook haar strijd aan het verliezen is. Niet te vatten. Oneerlijk. Machteloos gevoel. Goed dat er mensen zijn die er even bij stilstaan.