Als je weet hoe de wenkbrauwen van mijn echtgenoot omhoog gingen van oprechte verbazing toen ik voor ons trouwfeest in Vegas liet blijken dat ik toch echt wel een trouwring wilde als het zo ver was, dan kun je je inbeelden dat de kans dat ik een geboortejuweel onder de neus kreeg geschoven na de geboorte van kind 1 nogal nihil was. Gelukkig voor de echtgenoot had ik op dat moment in mijn leven geen benul van het bestaan van het concept “geboortejuweel”, en hoorde ik maar achteraf dat mannen hun madam al eens bedanken voor al hun gepers en gescheur met iets van zilver of goud.

Ik kreeg dus niks. Ik heb daar ook geen spel van gemaakt. Ik ben een toffe. En ik ben ook niet zo juwelerig aangelegd, of het moet nerdy of kinderachtig zijn. Liever plastiek dan goud en smaragd, dus dat zou voor zijn portemonnee ook best leuk meegenomen zijn, mocht hij ooit juwelen voor mij willen kopen. Ik wacht de dag nog steeds geduldig af, ik.

Gelukkig was daar onlangs Millie, die mij een paar weekends geleden op de verkoop van haar trouwens geweldig leuke juweeltjes omver sloeg met het coolste en meest nerdy mamacadeautje ever: oorbellen in de vorm van Yoshi’s eitjes, die ik ooit had gepind op Pinterest, en zij speciaal voor mij had gemaakt. Een mamacadeautje, zeg!

I love them, en nog geen klein beetje.

En over mamacadeautjes gesproken: dit kreeg ik van de dame achter NimZu, ook al zo’n leuke juwelenlijn.

Een superleuk en simpel hangertje met de eerste letters van de mannen van mijn hart.

Ook al zo mooi, vind ik. Thanks, lovelies! Dankzij jullie kwam het toch nog een beetje goed met mijn persgoud, zonder dat mijn halve trouwboek er zijn hoofd over moest breken. Iedereen blij!