Zeven jaar geleden werd ik elke ochtend doodongelukkig wakker. Met de gedachte: “Fucking crap, ik ben nog altijd ongelooflijk dik”. Gelukkig gloorde er op dat moment al hoop aan de horizon. Zeven jaar geleden had ik nog maar een goede maand te gaan voor ik onder het mes mocht, en mijn leven een extreme wending zou nemen, na al sinds mijn zevende bloederige gevechten te hebben geleverd met mijn gewicht, en het overschot daaraan.
Ik sta er eigenlijk alleen nog maar bij stil door de vele zoekopdrachten die lezers richting mijn gastric bypassarchieven sturen, en de sporadische mails die in mijn inbox vallen, vol vragen over hoe dat bij mij allemaal gegaan is en of ik nog steeds blij ben en of er nog complicaties geweest zijn, en hoe dat zit met mijn gewicht nu, zeven jaar later.
De meeste vragen over de procedure en het verloop van alles staan ergens op mijn blog beantwoord, behalve de update over hoe het nu zit. En aangezien ik me maar al te goed herinner hoe vaak zowel Youri als ik destijds aan de chirurg hebben gevraagd hoe het zat met de resultaten na vijf jaar, en na tien, en ik daar nu ergens tussenin zit, een update! Speciaal voor jullie!
For old times’ sake, en omdat ik destijds zelf zo’n sucker was voor een goede voor en na:
Niet te hard lachen, want ergens onder die vele extra kilo’s zit dezelfde persoon als ik nu ben, lieve lezertjes. Ze leest dus keihard mee.
Wat betreft cijfermateriaal: ik viel destijds 55 kilo af, maar zoals bij bijna iedereen met een maagverkleining ging dat gewicht na een paar maanden weer ietsje omhoog, om te stabiliseren op zo ongeveer min 52 kilo. Toen werd ik zwanger, en kwam ik zoals dat gaat bij. Iets dat mij trouwens heel vaak bang maakte, want de angst om ooit weer buitenproportioneel uit mijn voegen te beginnen barsten raak ik volgens mij van mijn leven niet meer kwijt.
Uiteindelijk leverde mijn zwangerschap me zeventien kilo extra op, en daar zijn er nu nog een stuk of vijf van over. Geen ramp, vind ik. Ik heb nooit een gezond BMI bereikt, maar dat was volgens mijn chirurg ook de bedoeling niet, en ook niet voor mij weggelegd. Sommige mensen komen nu eenmaal van heel ver, en mogen content zijn dat ze ineens kunnen winkelen in de Zara. Bij mij was dat het geval. Ik ben nooit in de buurt van maat 38 gekomen, en ik zie het ook nooit gebeuren. Maar ik ben al lang content met mijn 42-44, dankuwel.
Ik ben nog zelden echt op dieet, maar er gaat ook zelden een week voorbij waarin ik niet bewuster probeer om te gaan met wat ik in mijn mond steek. Wij eten hier nog altijd vegetarisch thuis, proberen pasta en brood te beperken en voor volkoren te kiezen, en ik doe keihard mijn best om veel groenten en fruit te eten. Dingen die er volgens mij toe bijdragen dat mijn gastric bypass nog altijd marcheert, want ik lees best een hoop andere verhalen, van mensen die al hun kilo’s weer zijn bijgekomen. Thank god dat ik dat heb weten te voorkomen, want ik zie mijn operatie nog altijd als een van de allermooiste cadeaus die ik in mijn leven heb gekregen.
Anywayz. Aangezien ik er nog best vaak over word aangesproken, IRL of via mail, wil ik gerust nog eens een Q&A doen. Vragen over mijn operatie, de nasleep, het emotionele of praktische van de zaak? Ik zie ze graag in de comments, en dan zorg ik voor een update, binnenkort. Shoot!
Mooi! Ik ging wel naar maat 38 (ik had 56) en wa ervan overtuigd dat ik de laatste paar jaar vele, vele kilos terug aangekomen was. Tot ik gister wel op een weegschaal móest, bij een arts. Ik blijk 10kg boven mijn laagste gewicht na de GBP te zitten (dat was 61, voor ik zwanger werd van mijn jongste)…ik dacht dat ik nu bijna terug op de 90 zat….ik was verbaasd, opgelucht en in de war tegelijk. Om maar te zeggen, het hoofd doet hele andere dingen dan het lijf en ik ben gewoon stabiel ipv Terug Heel Dik. Oh my, de opluchting! En die 10kg (!) die ik er nog af zou willen lijken ook ineens gewoon haalbaar :)
Je ziet er echt ongelooflijk stralend uit.
Zelf ben ik sedert mijn bevalling geen enkele kilo meer afgevallen, integendeel. Nu ben ik op mijn zwaarst ooit en soms zie ik het gewoon helemaal niet zitten.
Ik hou ontzettend veel van eten en drinken (met mate en vooral in gezelschap)
Het doet me deugd te lezen dat niet iedereen, ook niet diegene die onder het mes gingen,plots streven naar een maatje 36.
Ook doet het deugd te merken dat er nog steeds mensen zijn die wel houden en fier zijn op hun natuurlijke rondingen, ik wou dat ik dat vaker was.
Vele groetjes
En hoe zat het in het begin, hoe heb je de vraag gesteld aan je dokter en die stap gezet?
Ik heb bewondering voor je, maar zelf ga ik het nooit niet durven (mietje dak ben)
Het zou nogthans nodig zijn maar vrees dak door angst als eeuwigeperfektvoorbeeldvanjojoeffect door mijn verdere leven zal strompelen
Maat 42-44 en nog geen gezond BMI? Echt?
En hoezo, dat blijft niet altijd werken? Je kunt dan toch niet meer veel eten? Of kun je geleidelijk wel weer te veel eten en zo weer in oude gewoonten en de gevolgen hervallen? Ik denk ook niet dat ik het aan zou durven. Ik hoop na de vermoeidheid van dit eerste jaar met baby 2 (nu 5 maand) wat meer dan enkel de zwangerschapskilo’s (die ik dan weer amper had: leve 9 maanden misselijkheid ;-) ) kwijt te raken. En dan niet voor de looks, maar omdat ik niet zoals mijn mama met een kapot lijf wil geconfronteerd worden tegen dat ik met pensioen ga. Maar eerst mijn lijf de vermoeidheid laten overleven, dit eerste jaar :-) Ook ik word nooit écht slank, zo zit mijn lijf niet in elkaar, maar ik hoop een maatje of 2 te kunnen zakken door sport en aandacht voor mijn eetgedrag. We’ll see. Eerst nog overleven :-)
dat van die maat 42-44 en de BMI is oprechte verbazing, dat jij met je lijf zoals het er uit ziet nog steeds niet “gezond” bent volgens BMI normen…
Dat je toen één van de eersten was die ik kende die deze operatie laten doen had. Daarna kwam de Heldin erbij, nog voor ik er zelf begon over na te denken.
Nu, na iets meer dan drie jaar geleden zelf de stap gezet te hebben, ben ik heel erg tevreden. Net zoals jij was afvallen een straatje zonder einde en leek het of ik me erbij neer moest leggen dat ik altijd “dat dikkertje” zou zijn…
Ondertussen weet ik beter en heb ik nieuwe vrienden in mijn leven die net als jij en ik die weg afgelegd hebben.
En nee, ik vind het niet jammer dat ik het niet eerder liet doen zoals velen dat wel hebben. Voor mij was toen de juiste moment. Want eerlijk is eerlijk, mentaal is het best heel erg zwaar…
Chapeau dat je je gewichtsverlies zo als kunnen behouden hebt. Ik ken veel andere gevallen.
Kudos to you! Ik mis vooral karakter en doorzettingsvermogen in mijn gevecht tegen overgewicht. Wanneer ik in de spiegel kijk zie ik alleen de zwemband die ik continu meezeul. Zonder taille voel ik me verre van vrouwelijk. Plomp en vierkant, dat wel.
Ik ben dus benieuwd naar ‘volhoudtips’ van je gezonde leven. Hoe integreer je die gezonde levensstijl in de ratrace van alledag?
Echt leuk dat je zo openlijk schrijft over je gevecht tegen de kilo’s.
Waarschijnlijk zijn er veel mensen in een soortgelijke situatie die hier veel aan hebben.
Ik als mens zonder ervaring hieromtrent (allez ik doe wel WW voor die 5 kilo eraf te krijgen) lijkt het een zeer drastische oplossing maar kijk als mensen hierdoor geholpen zijn dan is dat natuurlijk fantastisch!
(haha ik ben zooo slecht in captcha’s…erggg)