“Het is niks”, zeg ik. En dan nog eens, zodat het zeker is: “Het is niks”.
Maar als je erbij weent, dan weten ze dat het wel iets is.
“Er stond een kartonnen doos in de gang, en daarin een doosje dat ik helemaal vergeten was. Een doosje met een eend op, met haar juwelen in.” Een doosje dat ik mocht meenemen van mijn vader, die zijn huis aan het opruimen is. Ik heb heel weinig dingen bewaard van mijn moeder. Zakken vol kleren heb ik naar spullenhulp gebracht, omdat ik wilde dat iemand anders er nog iets aan had, en ik niet zou blijven zitten tussen dingen die me voor eeuwig en altijd vreselijke steken in mijn hart zouden bezorgen.
Ik heb een paar schoenen, en dat ene t-shirt. Ik heb haar hoodie liggen in mijn kast. En nu dus het doosje met de eend.
“Het is niks”, zeg ik tegen Youri, en dan begin ik weer te snikken, omdat ik een paar oorringen herken.
“Natuurlijk is het iets”, zegt Youri.
Youri heeft vaak gelijk.
Youri heeft overschot van gelijk.
Terwijl ik dit lees moet ik moeite doen om mijn tranen te bedwingen. Ik heb nog niks kunnen opruimen van mijn vader, het is nog te moeilijk. Youri heeft dus idd gelijk.
X
(((hugs)))
x
Hoe herkenbaar uw ‘het is niks’ is. Het is verdriet. Diep maar ook gewoon. X
Het is zeker iets *virtuele knuffel*
Ook voor mij zeer herkenbaar. Ik had ook de juwelen van mijn mama (including die van mijn grootmoeder die al in het juwelenkistje van mijn ma waren belandt)meegekregen. Ze hebben 2 jaar in het onderst schuifje van mijn nachtkastje vertoefd. Het was “iets” om bij me te hebben, maar om niets mee te doen. Helaas, zijn er een paar maand geleden inbrekers gepasseerd in ons appartementje en ‘boem’… alles meegenomen. Wenen, mannekes, wenen. :(
Ik heb je genomineerd voor de Liebster Blog Award. Je vindt het berichtje op mijn blog.
Jouw Youri heeft idd overschot van gelijk, je moet dat niet minimaliseren of opkroppen, je mag verdrieet hebben. Virtueel knuffeltje