Lieve Dexter,

vandaag ben je exact veertien maanden in ons leven. Veertien! Dat wil zowel zeggen dat de tijd waarin ik elke morgen paniekerig wakker werd OMDAT IK EEN BABY HAD :aah: stilaan voorbij is, en ik me zelfs nog heel moeilijk kan voorstellen hoe het ook al weer was zonder jou. Rustig, geloof ik, en met boeken lezen en chillen enzo.

We moeten daar eerlijk over zijn: je vader en ik waren er bij aanvang van ons verlof van overtuigd dat het maar een kwestie van dagen was voor we in tranen naar de crèche zouden bellen om te vragen of ze toch niet weer wilden opendoen. Omdat we het niet meer aankonden. En moe waren. En op, na een paar dagen met ons humeurig handjevol.

Wij zagen ons verlof op voorhand vooral als vreselijk hard werken, en iets waar we door moesten. Wat bleek, lieve schat? Sinds jij kan stappen is alles zo hard omgeslagen dat wij echt waar vreselijk hard genoten hebben. Van ons verlof, maar boven al ook van jou. Je bent een zonnetje sinds je kan stappen, Dexter. Correctie: sinds je kan stappen én praten.

Het begon met één woordje, en toen twee, en sinds een week of drie komen er elke dag woordjes bij. Je vindt het even zwaar de max als wij: jij zegt iets, en wij snappen je. We hebben ze geteld: op dit moment ken en gebruik je meer dan twintig woorden. Luister je onze gesprekken af, en moeten we opletten wat we zeggen, wil je ons niet met de neus op de feiten drukken. Want hey moeder en vader, jullie zeiden toch net “buggy”?! *stormt schaterend richting de gang om er zich in te gaan zetten en luid “BOOOOOGY!!” te roepen*

Echt waar Dexter, je bent één brok energie en levenslust, en je knorrig humeur heeft deze vakantie plaats gemaakt voor ondeugend gedrag en een neusje dat constant krult van de lol en de anticipatie.

Er zijn zelfs al kleine obsessietjes going on. Voor poezen, die jij “pssssss” noemt, en voor tauto’s. De poezen beperken zich tot onze tuin, met dank aan de nieuwe buren die drie volwassen katten en een nest kleintjes meebrachten. Sindsdien ben jij de poezenspotter van onze crib. Je ziet ze altijd en overal, en dat vertel je ons om de tien seconden met gigantisch veel enthousiasme.

Over gigantisch veel enthousiasme gesproken. Tauto’s. OVERAL TAUTO’S. Als je je ogen opendoet ’s morgens is het je eerste woord: “tauto”. Aja, want je hoort ze buiten. Ik kan je ’s morgens haast je fles niet geven omdat je na elke slok stopt met drinken om “tauto!” te zeggen. En na je fles moeten we naar tauto’s kijken op Youtube. Zodat mijn favorieten ondertussen vol zitten met Formule 1-races en trailers van Cars. En één filmpje waarmee ik drieduizend moederbonuspunten wist te scoren: iets met een tauto die OOK NOG EENS EEN PSS IS! UIT JAPAN! Mijn god, dat was de beste dag uit je hele vakantie, vriendje.

Om maar te zeggen: je bent een pateeke, Dexter. Het zal raar doen om je niet meer elke dag bij ons te hebben, en je vader en ik hadden op voorhand nooit kunnen denken dat we met zoveel tegenzin een eind aan onze vakantie met drie zouden breien. Ik zou gelijk direct tekenen voor nog een paar weken, jong.

Dikke zoen,

Je mama