Toen ik vrijdagmiddag besliste om Facebook, Instagram en Twitter van mijn telefoon te zwieren en in het weekend dat volgde mijn computer uit te laten had ik veel dingen verwacht. Dat ik er lastig van zou worden, dat ik me gestraft zou voelen, dat ik miserie zou hebben met vanalles missen en van een hoop dingen niet op de hoogte zijn. Wat ik niet had verwacht is dat ik er zo hard van zou genieten dat ik nu, op maandagmorgen, zin heb om er nog een paar dagen mee door te gaan. Dat ik dat misschien wel ga doen ook. Mijn bevindingen na een weekend social media detoxen:
- ik had plots veel meer tijd. Ik denk altijd dat het wel meevalt, de tijd die ik spendeer aan eventjes mijn feeds checken voor ik aan iets anders begin, maar je bent zo snel een half uur kwijt aan wat rondlummelen op internet dat je je afvraagt waar je weekend eigenlijk naartoe is en hoe het komt dat je je heel de tijd zo zit te haasten. Wat blijkt? Als ik ’s ochtends niet opsta met de gedachte dat ik eerst een hoop informatie moet inhalen, en gedurende de rest van de dag ook geen inhaalmanoeuvres moet doen om mee te zijn en niet constant word gestoord door notificaties van mijn telefoon, dan is er plots tijd. Dan moet je alleen maar de dingen doen waar je mee bezig bent. Ik heb zo voor het eerst in maanden de Humo gelezen en een volledige aflevering van Grey’s Anatomy bekeken zonder dat ik gestoord werd door andere dingen die mijn aandacht opeisten. Ik heb gemberkoekjes gebakken en een lade of drie opgeruimd en nog twintig dingen en ik had nog tijd over. Om een beetje heerlijk te lummelen. Waanzin.
- ik moest niet per se altijd ergens anders zijn. Dat las ik onlangs, dat dat de indruk is die je geeft als je tijdens een familiefeest of een gesprek je Facebook zit te checken: ik wil liever kijken wat mijn andere contacten aan het doen zijn nu dan dat ik hier wil zijn. Dit weekend was ik waar ik was, en zat mijn telefoon ver weg in mijn jaszak. Ik heb hem eerlijk waar niet gemist. Ik zat goed waar ik zat, en ik had niet constant het gevoel dat ik iets aan het missen was/ iets anders moest zitten doen/ straks moest inhalen.
- ik had niet altijd bevestiging en likes nodig om iets leuk te vinden. In het begin dacht ik een paar keer in statussen en betrapte ik mezelf op de gedachte “Maar allez, nu kan ik dit niet op Facebook posten“, maar een half uur later kwam het besef dat de niet geposte status vast ook niet zo’n geweldig gemis was voor de Facebookgemeenschap. Hetzelfde met momenten: doordat ik er niet per sé een foto van moest nemen en moest checken of mijn Instagramvrienden wat ik had gedaan ook zo leuk vonden was het plots gewoon mijn moment. Dat zonder oordeel of like van iemand anders ook gewoon de max was, en helemaal van mij. Dat was eigenlijk best fijn.
- het gevolg daarvan was dat ik wel veel minder foto’s heb genomen. Wel een paar leuke. Ook een paar met onze spiegelreflexcamera, eindelijk nog eens.
- mijn hoofd was veel rustiger, omdat ik niet constant meningen moest vormen of lezen en er niet allerhande ongefilterde informatie op mij werd afgevuurd waar ik blij of kwaad of geërgerd van werd. Ik had meer het gevoel dat ik zelf in control was wat betreft hoe chill ik me voelde.
- mijn vrees klopte: ik wist een hoop dingen niet waarvan werd verondersteld dat ik ze had gezien of gelezen. Dat ging van “heb jij niet gezien dat we X zijn gaan bezoeken?” tot “ah, heb je de foto’s van het feest van vannacht niet gezien misschien?” tot “ik dacht dat je zou geweten hebben dat ik mijn hand had gebroken, er stond een foto op Instagram“. Ik zal vast nog een hoop gemist hebben, maar het voordeel was dat ik wel iets had om over te praten, want ik moest over een hoop dingen ingelicht worden. Ik ga er maar voor het gemak vanuit dat jullie mij vanaf nu gaan Whatsappen als jullie zwanger zijn of een nieuw lief hebben of jullie teen hebben gestoten. Of mij missen. Want dat mag natuurlijk ook gewoon.
- “dat moet ik ook dringend eens doen” was de reactie die ik het vaakst heb gekregen dit weekend.
Conclusie: ik heb zo hard genoten van twee dagen en half geen benul hebben wat er online aan het gebeuren was. Ik was verbazingwekkend snel af van mijn vrees om vanalles te missen, omdat de rust die in de plaats kwam zo de max was. Ik heb mezelf dit weekend de vraag gesteld of mijn detox door te trekken valt. Eerst dacht ik: dat gaat niet met mijn werk, dan mis ik alles. Maar then again: ik ben geen dagbladjournalist die alles op de minuut moet weten. Als ik het morgen weet is dat ook oke. Wat wel zo is: ik werk vaak thuis, en alleen, en dan is Facebook mijn manier om het gevoel te hebben dat ik geweldig sociaal bezig ben. Kleine bummer: dat gevoel is vals, en zorgt ervoor dat ik ’s avonds te weinig uit mijn kot kom omdat ik vind dat ik al sociaal genoeg heb gedaan.
Dus: ik denk dat ik nog even verder doe. En weer eens echte koffie ga inplannen met de Facebookbuddies die ik nu al een paar dagen niet meer heb gehoord. We whatsappen er nog wel over, zeg ik.
En jullie? Doen jullie het ooit, even helemaal de stekker eruit trekken? Of is het iets dat jullie overwegen? Please share!
Bewonderenswaardig, echt! En ik herken het helemaal, hoor. Soms zou ik ook de stekker eens willen uittrekken, want ik ben er veel meer mee bezig dan ik zelf besef, volgens mij. Maar ik ben zover nog niet…gaat moeilijk zijn. Ben ook enorm bang om vanalles te missen , nieuwsgierig aagje dat ik ben. ;)
Zalig om te lezen! Ik heb hier in dit artikel (http://leukewereld.blogspot.be/2014/01/huishouden-draaiende-op-internet.html) aan mijn Lief beloofd om ook eens een week zonder Internet te leven maar ik durf eerlijk gezegd niet goed. Maar nu ik jou zo lees, heb ik er eigenlijk wel zin in gekregen.
Zeer herkenbaar! Zo rond mijn verjaardag (juli) merkte ik ineens dat ik meer bezig was met foto’s te nemen van het moment in plaats van te genieten van het moment… Instagram heb ik afgezworen omdat ik stress krijg van mensen hun drukke, sociale leven en mezelf vaak afvraag:”Waarom kan ik ook niet zo hip zijn?” Met Facebook ben ik aan het minderen: 30 minuten per dag, dat is alles dat ik mezelf toesta. Maar eigenlijk zou ik het ook van mijn smartphone willen halen. Dan kan ik enkel op mijn laptop eens gaan piepen en niet tijdens een programma of zo…
Mijn man heeft nu al 2 weken van zijn tablet gebleven en zie daar; ik heb begot een nieuwe keuken!
Ikzelf hanteer strikte uren ivm het internet.
Na 18u ben ik niet meer on line, want anders blijf ik bezig.
Of er moest een supersappig roddeltje komen bovendrijven dat ik toch eens moet checken ;-)
Ik detox voorlopig in kleine stukjes. Tss 16h en 20h in de week, als we gaan eten bij vrienden of familie, op DateNight (tenzij Date naar de wc is, can’t help it! :) ). En ik neem de gsm ook niet meer mee naar de slaapkamer. Een detox-week zou ik zo hard zien zitten, maar dan maak ik mezelf wijs dat de LILY plat op zijn gat valt. Silly me…
Eigenlijk is het meer een automatisme dan iets anders. Ik mis het niet echt als hij ver weg in de jaszak aan de kapstok zit. En feit is dat zondagen zonder smartphone absoluut heerlijk zijn. Zelfs al heb je er geen bewijs van op IG.
Awel… ik vind dat ook bewonderenswaardig. Al vind ik wel dat het tegenwoordig ook wel wat “in de mode” is. Nekeer goed rondshotten tegen de internettende gemeenschap en er (al dan niet tijdelijk) vanaf stappen. Terwijl het meestal uitgerekend die mensen zijn die er bijna hun dagtaak van hebben gemaakt om “ons” op Facebook, Instagram, … te entertainen en vooral ook te houden. En er soms ook al nekeer hun geld aan verdienen. En dan denk ik zo bij mezelf: misschien moet ik dat ook nekeer doen ;)
Ik wil hier niemand beledigen, maar ik vind dit best wel wat zielig. Ok, ik ben niet mee met al die nieuwe sociale media, but I don’t care. Ik piep gewoon op FB voor de foto’s die de crèche post, maar voor het overige interesseren mij de FBstatussen van anderen door de band geen jota. Daarom dat ik er zelf ook geen post (want ik zou die ook niet interessant vinden). Ten alle tijden weten wat anderen doen, neen dank u wel, I’ve got my own life to live. Dat betekent niet dat ik geen interesse heb in mijn vrienden. Maar ik hoor het liever “live” of aan de telefoon wat er bij hen leeft. Men noemt het “sociale media”, maar ik vind het asociaal dat mensen voortdurend op hun gadgets (want dat zijn ze toch, niet?) die media aan het volgen zijn terwijl ze onder vrienden zijn. Je zegt het terecht: het geeft een vals gevoel van sociaal bezig te zijn. Ook hier dus geen smartphone, waarom heb je dat eigenlijk nodig? IGNORANCE IS BLISS, is mijn levensmotto wat dat betreft ;o)
tgoh dat is de reden waarom ik eigenlijk geen smartphone wil.
Als ik buitenshuis ben wil ik in het moment zijn, thuis kan ik al virtueel genoeg op stap ;)
o jee, ik voorspel dat dit de toekomst wordt…
hier nog een kapotte laptop & een prehistorische niet-smartphone gsm zonder internet everywhere, dus onbewust wel regelmatig gewoon uitgeplugd wegens geen zin om die grote luide pc aan te zetten en geen mogelijkheid om iets te checken op verplaatsing.
inderdaad, het leven is veel meer ‘in the moment’ zonder al die moderne snufjes.
ik ga mezelf regels moeten opleggen als die nieuwe smartphone er binnenkort aankomt…
nu enkel facebook over de middag opt werk en als ik die avond ook betalen ’s avonds moet doen.
Ik deed het ook afgelopen zomer tijdens onze vakantie in Spanje. Ik las aan het zwembad nog wel digitale kranten op de iPad, maar Facebook en twitter had ik verwijderd. Het was vooral om van mijn familie niet het verwijt te krijgen ‘dat ik alleen maar met dat bakje voor mijn neus zat’. Het beviel me zo dat ik het na de twee weken in Spanje thuis nog een weekje heb volgehouden. Iedereen dacht dat ik de slechtste vakantie aller tijden had, want ‘ik had er niets over gepost’. Terwijl je zo veel meer cerveza’s kan drinken als je er niet telkens een foto van moet nemen! In Spanje kreeg ik zelfs al ongeruste sms’en ‘of alles wel oké was daar?’.
Ik herken ook het gevoel van denken in ‘fb-statussen’. Maar de wereld draaide blijkbaar echt wel verder zonder mijn hi-la-rische commentaren op die gekke Spanjolen en hun bizarre gewoontes. Bij thuiskomst vroeg ik de vrienden ‘hoe het hier geweest was?’. Hun antwoord: ‘Goh, het was maar saai op Facebook, zo zonder jou.’ Die zaten dus nog echt in die virtuele wereld. En dan stap je er na een tijdje toch weer in mee, en post je met een vengeance van heb ik je daar.
(Het was wel saai op Facebook afgelopen weekend, zo zonder jou)
Ik deed het afgelopen najaar 3,5e week lang. Geen social media (hooguit soms instagram) en geen tv, ik ben aan beide nogal verslaafd en ik zit de meeste avonden alleen thuis. Inclusief depressie. Het viel me vooral op hoeveel mensen het een slecht idee vonden omdat ik dan weinig contacten zou hebben. Wonende waar ik woon en zonder een baan te hebben. Maar dat kon ik af en toe zelf opzoeken via priveberichten en dat ging prima. Het was een vakantie en het was zalig. Maar er kleven ook zoveel tóffe dingen aan social media dat ik toch terug kwam, het was ook nooit bedoeld als definitief trouwens. Ik had het toen heel dringend nodig, kon er zelf de vinger niet echt opletten maar dat ik het moeiteloos deed en genoot van de kalmte zegt voldoende.
Ik was dit weekend op n luxe brunch, die ik via twitter won. En ik dacht eerst: ha, ik ga foto’s nemen, en sharen en tweeten en … Maar ik heb ook vooral gewoon genoten van mijn real life favorietjes (die ik mocht uitnodigen op die luxe brunch, alle 19, hoe geweldig is dat!) En ik heb chance, k heb vriendjes die er wel tweetten, de chefs postten updates. Ik heb nu dus ook n twitter-account, ah ja, voor die wedstrijd gemaakt, en moet zeggen t is verslavend. Zaterdag bij de kapper ff getweet. Maar dan de telefoon aan de kant gelegd en gelezen. Nu ik ff me-time had :-) Ik probeer n gezond evenwicht te vinden, want ik vind die sociale media echt leuk. Door contacten daar nodigde ik voor die brunch onder andere mensen uit die ik al lang enkel daar nog hoorde. Ik werk als leerkracht ook nog vaak thuis en dan staat fb ook open op de achter (en soms eerder voor)grond. Blijft het allemaal wat leuk :-) En ik kom ook nog buiten. Best of both worlds.
Mijn weekend staat eigenlijk standaard op een laag sociaal media-pitje.
Met uitzondering van lange autoritten (ik als passagier), dan mag het vind ik. En als ik toch wil dat de wereld iets van mijn weekend weet, post ik er meestal in de week iets over.
Ik ben ermee gestart (of gestopt, zo je wil) omdat ik in het weekend erg veel werkmail kreeg en merkte dat ik daarvan ongelukkig werd omdat ik stress kreeg over wat er allemaal nog moest gebeuren. Na dat checken van mijn mail wou ik dan altijd nog even instagram of facebook openen om iets “leuks” te zien op mijn telefoon, maar eigenlijk is die drang verminderd vanaf het ogenblik dat ik besloten heb om in het weekend niet meer naar mijn werkmail te kijken.
Ik ben ook echt teleurgesteld wanneer mensen tijdens een gesprek op hun telefoon liggen te tokkelen, dus probeer ik dat zelf ook te vermijden.
Eens zo leuk trouwens wanneer je na 2 dagen door je instagram kan scrollen en de leuke nieuwe foto’s maar blijven komen!
Awel, u bericht… dat doet me nadenken… ik moet dat ook eens overwegen, dacht ik al bij het lezen van het bericht bij Lobke dus binnenkort plan ik het in…
Lijkt me een geweldig idee wanneer iedereen dat zo geregeld eens doet! :-)
Leuk om lezen! Mag ik je één kleine tip geven (nadat ik al die tips van jou kreeg) voor de leuke foto bij dit bericht? Zet je horizon recht. Heel makkelijk te doen in bv iPhoto met de “Maak recht” functie. :-)
Ik heb in augustus 2013 de eerste keer Facebookverlof genomen. Man, dat was een fantastische maand. Geen ergernissen, kwaadheid of jaloezie. Van Twitter had ik mezelf sowieso al bevrijd (zo voelde dat toch). Mails en Bloglovin’ waren mijn enige connectie met de virtuele wereld. Dat was meer dan genoeg. De eerste twee weken van januari heb ik weer Facebookverlof genomen. En nu weet alleen mijn vriend mijn paswoord, dus check ik maximaal een keer per dag mijn Facebook: hij logt me in, ik scroll eens door wat ik ‘gemist’ heb, merk dat ik weinig gemist heb en log weer uit, klaar voor een fijne avond zonder social media-gedoe. Haaaa :)
Ik ben blij dat je het licht hebt gezien :) Ik heb al een tijdje mijn internetverslaving stevig aan banden gelegd, regelmatig gaat de laptop dicht en op de kast. Internet op mijn telefoon heb ik zoiezo al niet. Ongelooflijk wat je ervoor terug krijgt! Zee-en van tijd… Ik heb nog nooit zoveel gelezen!
Amai seg, deze blog en reacties verklaren veel. Ik dacht altijd, amai seg, die mensen doen zoveel op een weekend. Altijd maar ergens zijn en zoveel foto’s.
Blijkt nu dus dat jullie gewoon van alles en overal waar jullie komen, foto’s trekken.
Ik doe dat alleen bij speciale gelegenheden (zoals de efteling) en dan nog wordt dat niet gepost. Vandaar dat ik dacht dat iedereen dat zo deed.
Nee, geen ‘sociale media’ op deze manier voor mij. Af en toe eens facebook checken en that’s it. Ik heb nog nooit getwitterd en nog nooit geinstagramd. Ik mis dat ook niet. Ik heb nog een gsm’ke van 5 jaar geleden, waarmee ik heel af en toe eens bel (berichten sturen gaat bij mij nog steeds traag), als ik hem vind.
Tv kijken lukt niet, want de man is voetbalverslaafd.
En toch he, heb ik ook nooit geen tijd voor iets, ik ben precies ook altijd maar aan het racen tegen de klok.
Ik zou af en toe mijn lief zijn stekker wel eens willen uittrekken :-P Ikzelf ben niet zo vreselijk met sociale media bezig in het weekend. In de week overdag wel, maar da’s omdat ik geen keuze heb: tis dat of werken :-P Nee serieus, in de week zou IK beter wat minder facebooken, in het weekend zou mijn lief beter zijn gsm af en toe eens aan de kant leggen…
Ja echt verslavend al die toestanden.
Als ik met iemand afspreek probeer ik wel mijnen telefoon in mijn sjakos te laten en me te concentreren op het moment en de persoon want ik vind dat boertig als iemand den hele tijd naar zijn scherm zit te staren. Maar voor de rest ben ik ook schuldig aan een zware verslaving. Nu ja, zolang het geenen drank is…want den drank das den duvel!
Ik ben heel graag online maar kan het ook perfect laten om constant FB, IG etc te checken. Soms gaat dit vanzelf (afgelopen weekend zat ik in Duitsland en was er amper WiFi), soms leg ik mezelf even een detox op. Gaat beetje om evenwicht vinden. Moet ieder voor zich uitmaken. Maar ik krijg er wel de kriebels van als mensen in gezelschap constant op hun device zitten te tokkelen.
Tja, FB etc. dat IS mijn sociaal leven, ik kan daar ook niets aan doen. Ofwel ?
Ik deed het in november al http://shoutyourheartout.wordpress.com/2013/11/27/the-social-suicide/ maar uiteindelijk ben ik zonder facebook even blij als met facebook. Ik kijk nu misschien een klein tikkeltje meer naar instagram, maar daar heb ik niet zoveel vrienden waardoor de updates heel traag gaan. En ik maak meer werk van bloggen, omdat ik er nu ook iets meer tijd voor heb.
Ik heb je voorbeeld onmiddellijk gevolgd, direct alles van Social Media eraf gehaald. Als ik eens iets wil checken of updaten zal ik wel wachten tot ik achter mijn Mac zit. Nog maar eventjes weg en ’t voelt nu al als een opluchting. Het is waar, ik was ontzettend veel momenten in de dag bezig met die dingen. Heb je artikel ook direct naar mijn vrouw doorgemaild, en zij heeft haar facebook app er ook afgehaald. Kijkt Kelly, u verandert levens hier jong!
Haha, wat leuk om te lezen!
@liese: zo stoer jong, ik heb het ook al overwogen, maar echt helemaal mijn account deleten, ik weet niet of ik dat durf. Of wil. Of kan. :) Ik ben wel nog altijd aan het detoxen, al is dat iets moeilijker als ik heel de dag achter mijn laptop zit. Ik check FB een keer of twee per dag, nu, en dan heel erg vluchtig. Niet als inhaalbeweging, gewoon om te zien of ik echt niets heb gemist. Tot op heden was dat compleet niet het geval. ;)
Instagram heb ik wel weer op mijn telefoon gezet, maar ik probeer er ook minder naar te kijken. ’s Avonds gaat mijn computer ook uit. Tot nu toe weinig miserie mee, eigenlijk, ik vind het vooral aangenaam en chill. :)
ik doe soms een paar dagen zonder computer.
soms vrijwillig, soms noodgedwongen.
ook de telefoon kan ik vrij makkelijk laten. Maar op sommige dagen helemaal niet.
Ik denk er soms wel over na of ik de telefoon niet helemaal zou kunnen buitengooien, maar het is gewoon een te handig gebruiksvoorwerp. Ik vind het vooral handig voor opzoekwerk, wegbeschrijvingen enz.
Ik zet m’n telefoon tegenwoordig wel op vliegtuigmodus als ik ga slapen. Ik zag vorige week die filmpjes weer van die popcorn die ze laten poffen door ze midden tussen een aantal gsm’s te leggen. Ik wil mijn brein precies toch zo weinig mogelijk microwaven…
en ja: trek die horizon eens recht! ineken heeft groot gelijk. ;-)
De druk was te groot: hij staat recht! ;)
Gewoon geen facebookaccount aanmaken, wat een luxe!
Ik heb er geen en heb het me nog geen moment beklaagd … Wel lastig soms omdat blijkbaar alle wedstrijden tegenwoordig via facebook verlopen. Akkoord, voor mij hoeft ‘de gele briefkaart’ niet meer, maar gewoon bellen of mailen zou leuk zijn. Ik laat veel prijzen aan me voorbijgaan omdat ik niet kan ‘liken’. .
Akelig vond ik een artikel uit de krant: ‘recruteerders vinden mensen zonder FB-account verdacht’. Omdat men ervan uitgaat dat je dan geen vrienden of sociale contacten hebt en dus niet geschikt voor de job??? Terwijl ik mijn ‘niet-FB-tijd’ juist besteed aan vrienden en een hele fijne sociale kring.
Of, mijn jongere collega, die in paniek uitriep: ‘maar Veerle, hoe spreek jij dan af met vrienden????? zonder FB?’
Tja, gewoon zeker? Afspreken? Bellen? Mailen? Elkaar ZIEN???
Ik besteed al superveel tijd aan het checken van de leuke blogs die ik volg. Maar dat doe ik graag!
en oh, jammer van die rechte horizon!!!!
Beetje scheef: ‘like’!!!