Yours truly, many many moons ago.
Ik wil geen hater zijn, maar ik vind dat we de afgelopen jaren onze portie toppen 2000 van de nillies en andere decennia wel gehad hebben. Ik ben nostalgisch van nature, dus als ik het al zeg is er iets serieus doorgeslagen wat terugblikken betreft. Zeggen dat ik stond te springen voor de 5 van de jaren 90 op Stubru was dan ook hard liegen. Maar kijk, toen ik vanmorgen de radio aanstak en al direct werd bestookt met een paar toppers van Weezer en Eels was ik toch mee. En werd ik zelfs geïnspireerd tot deze blogpost. Zo zie je maar!
Laat er geen twijfel over bestaan: ik ben een kind van de nineties. Mijn hamster heette Gorki, ik leefde in legerbottinen en Indische bloezen met spiegeltjes van de Witte Uil, ik heb op een blauwe maandag wel eens even blauwe haarmascara in mijn haar gesmeerd en ik had een fleece waarop pandaberen stonden. Mijn dokter of choice heette Martens, ik heb nog Black Death sigaretten gerookt om te protesteren tegen het rookverbod. Mijn eerste festivalherinneringen spelen zich af op een weide in Torhout, jeweetwel, van de T van TW, waar ik het toen nog compleet onbekende Radiohead heb weten optreden op het zijpodium, om half elf ’s ochtends naar Channel Zero stond te kijken en een beetje verliefd werd op Jamiroquai. Ik ging naar fuiven in hangars. Die hadden altijd wel iets met een chiro of scoutsgroep te maken, terwijl ik daar dus helemaal niet inzat. Met de nadruk op zat.
Vijf nummers kiezen was dus gene gemakkelijken. Maar ik heb het gedaan. Voor u. Niet de beste nummers van de nineties, aan zo’n top vijf begin ik zelfs niet, maar om de een of andere reden wel mijn nummers van de nineties.
Omdat er een tijd was waarin elk nummer van Counting Crows over mij ging. Echt waar. Ik heb Adam Duritz en zijn palmboom een keer of drie gezien in concert, en ik had een videocassette met hun optreden op Pinkpop. In die tijd bestond Youtube nog niet he kids, wij moesten zelf opnemen en terugspoelen.
Radiohead, met Fake Plastic Trees. Heel “The Bends”, for that matter. In die mate dat deze versie mij een knoop in mijn maag bezorgt van nostalgie. Te veel herinneringen, maat. Niet eens allemaal even goede, maar zo gaat dat dan.
Lais. Overgehouden aan de tijd dat het Folkfestival van Dranouter het hoogtepunt van zo goed als elk jaar was. Dit nummer hangt voor eeuwig en altijd vast aan herinneringen waarin vreselijk zatte nachten en ochtenden in de biertent een hoofdrol speelden. Heerlijke tijden. Waarschijnlijk zelfs de beste.
Via van dEUS. Niet omdat dat per se het beste nummer is dat dEUS ooit gemaakt heeft, maar omdat ik dat kapot heb gespeeld, destijds. Ik had een trui van “My sister is my clock”. Vanuit de tijd dat dEUS nog underground was enal. Baha.
August van Pieter-Jan De Smet. Ook al niet het beste nummer ooit gemaakt, zelfs niet in Vlaanderen. En toch is het om de een of andere reden een nummer dat mij direct terugkatapulteert naar de nineties, toen de tijden anders waren en die kerel van de Kotmadam plots ook een muzikant bleek te zijn. Volgens mij heb ik hier vaak naar geluisterd op kot. “She gives names to all my apologies. I guess you can call it art“. #hartjestocharlesvictor
En van u? Please share!
Toch zeker The levellers, ook op ’t Folk, toen het nog gewoon Dranouter was en niet overgefrequenteerd door wat wij ‘housers’ en ‘johns’ noemden.
There’s only way of life, and that’s your own!
https://www.youtube.com/watch?v=2nQ0EGo1KN0
De nineties are back babies! Mijn Dokter Martens (met bloemetjes, en ja zelfs een roze paar met bloemetjes!) worden terug zeer regelmatig gedragen. Man wat zijn dat toch gemakkelijk schoenen! Ik vond het vandaag best wel leuk om al die klassiekers terug te horen. Mijn vijf van de jaren jaren negentig? “Die laughing” van Therapy?, “Linger” van The Cranberries, “Unfinished sympathy” van Massive Attack, “God is a DJ” van Faithless en “Too Wicky” van Hoover (toen nog zonder phonic).
Ooooh…wat lijkt dat lang geleden….
heerlijk!
ik ga volledig akkoord met uw keuze!
Jij fan (geweest) van Counting Crows? Moh! Ik ook :) Zij ontbreken dus zeker niet in mijn top 5. En Laïs en Pieter-Jan De Smet ook! Over de andere plaatsen moet ik nog eens grasduinen in mijn archief…
Heerlijke keuzes, ik krijg al zin om al die cd’s nog eens opnieuw te beluisteren!
http://www.kerygma.be/2014/04/07/de-vijf-van-de-jaren-90-uit-mijn-hart.htm
ik ga het in vijf delen doen. Eén is te weinig.
Ooo! Een topic naar mijn hart.
Ik ga geen top maken, maar gewoon een opsomming:
– Smashing Pumpkins: Siamese Dream (de hele cd, maar in het bijzonder Mayonaise): te veel herinneringen, te veel luisterbeurten, te veel gepuber.
– Nirvana: Never Mind. Want daar draaiden de jaren 90 om, niet?
– The Cure.
– Weezer: o, wat was ik fan. O, wat ben ik ze snel vergeten daarna.
– The Levellers: in mijn pre-puberteit-tijdperk, daarna vond ik ze te soft. Ik was een harde, hoor.
– Nine Inch Nails: toen was ik al iets ouder, maar nog altijd een harde, hoor.
– The Prodigy: Poison. Het hoorde niet als je naar hardrock luisterde, maar ik vond dit stiekem een goed nummer.
Dokter Martens had ik ook, bordeauxrood. T-shirts van muziekgroepen mocht ik van mijn moeder niet dragen op school, dus deed ik er een trui over en hoopte ik dat het te warm werd. Ik had nog niet ontdekt dat ik wél wijn lustte en dronk tegen mijn zin Hoegaarden. Ik rookte niet echt maar stond heel stoer net niet te inhaleren op fuiven.
Eigenlijk zou ik ze zo graag terug eens willen meemaken, die jaren 90.
Ma seg, de Witte Uil en haarmascara, ik word hier helemaal teruggekatapulteerd naar mijn 12-jarige zelve.
http://nobutterfly.blogspot.be/2014/04/vijf-van-de-jaren-negentig.html
Ik had ook nog van die gelukspoppetjes aan de veters van mijn Dr. Martens hangen. Een jas hadden we niet, toen droegen we allemaal zo’n ‘indianentrui’.
Alle kleuren Dr Martens gehad en met tipp-ex beschilderd. Ook wel groene broeken, schapenrokken van de Fish & Chips in Antwerpen (O coole Kammerstraat) en hippie strepenhemden. Ten dans gaan op The Prodigy, DJ Shadow, Green Velvet en Faithless, zweven op Dead Can Dance en mee schreeuwen bij Nirvana’s Nevermind of huilen bij de MTV unplugged -versie. Ook hiphopgewijs zot doen op de Beastie Boys en Run DMC. Alanis Morisette en Offspring voor mietjes vinden, maar wel meekwelen met Ironic en Self Esteem. Bij dEUS op Torhout bijna platgeduwd worden tegen de nadars. Zat zijn van slechte Pisang op chirofuiven. Zalige tijden.
f*ck zeg, nu heb ik weer heimwee naar toen.
De Mac & Maggie in de Veldstraat.…iemand? Pearl Jam, REM voor ze àl te melig werden, The Levellers (inderdaad), Eels, Ween, Beck…
Tiki koekjes, Musk van de Bodyshop, Tigra voor t schoon pakske, henna. De LIJN kaart die afgestempeld moest worden, vogue mobiletjes…
sorry, niet beperkt tot muziek; liet me effe gaan
http://thesisterof.blogspot.be/2014/04/ook-ik-doe-mee.html
http://www.youtube.com/watch?v=WL1ly1GMwwc
Wie herinnert zich Elliott Smith?
http://www.youtube.com/watch?v=FgLZMvnWxRU ! Fountains of Wayne.
oh man =:)
http://shoutyourheartout.wordpress.com/2014/04/07/the-more-you-suffer-the-more-it-shows-you-really-care/ En van die jutezakachtige truien uit de El Condor, die heb ik massaal gedragen!
Oh ja Jamiroquai en radiohead en… goed dat ik mijn lijstje heb neergeschreven voordat ik alle andere blogs erover las, want ik kom steeds bij nieuwe liedjes uit die er ook in hadden gemoeten!
http://ruimtevisser.blogspot.be/2014/04/vijf-nee-geen-kinderen-liedjes.html