Stoppen met Facebook: the situation

vaarwelfacebook

En zo werd 12 november 2014 de dag waarop ik mijn persoonlijke facebookpagina heb gedeactiveerd. Nog niet volledig verwijderd, neen, want dan kan ik niet meer terug, en ik weet niet of ik wel zo stoer ben. Via enkele kleine omwegen ben ik erin geslaagd om wel nog admin te blijven van de pagina van mijn blog. Die blijf ik dus met veel goesting beheren. Maar ik stop wel met anderen volgen. Hetzelfde met Twitter.

Omdat ik vandaag al een paar mails heb gekregen van mensen die denken dat ik vertrok omdat ik in mijn gat ben gebeten omdat zij een andere mening hadden dan ik over de betoging van donderdag: dat heeft er echt waar compleet niks mee te maken. Hand op mijn hart. Mensen die mij kennen weten dat ik leef voor de discussie. Misschien dat dat een van de redenen was dat ik ooit zo verliefd ben geworden op Facebook: al die meningen, al die mogelijkheden om tot gat in de nacht van gedachten te wisselen. Dat was echt waar ooit grote liefde. Nog steeds soms.

Alleen ben ik niet goed in “een beetje”. Iets is of niet boeiend, of het boeiendste van de wereld, wat mij betreft. En de laatste maanden begon mijn Facebookgebruik me steeds meer te irriteren. Dan werd ik ’s morgens wakker en zat ik een kwartier later al te oogrollen om een status. Vaak van iemand die ik niet eens als een echte vriend beschouw. Dan sleurde ik dat gevoel soms nog drie uur mee, terwijl ik zo opgewekt aan mijn dag was begonnen. Ik had steeds vaker het gevoel dat ik mijn gemoedstoestand zag fluctueren door wat ik dag in dag uit aan invloeden en meningen en impulsen doorkreeg. Op Twitter, op Facebook, via nieuwssites. Sommige mensen kunnen daar perfect mee om. I salute them. Ik niet zo goed, blijkbaar. Ik had ook constant het gevoel dat ik inhaalbewegingen moest maken om mee te zijn. En ik vond dat steeds minder aangenaam.

“Gooi er dan wat vrienden af”, zeiden ze. Ik heb het geprobeerd, met van die lijsten met verschillende soorten privacy en het muten van statussen. Ook miserie, want wie zet je waar? En ook: de mensen waren het probleem niet eens. Ik was het probleem. Ik werd er niet meer blij van, en dan vind ik dat je het niet meer moet doen. Of toch minstens moet proberen of dat lukt.

Waar ik bang voor ben? Dat ik nergens meer van op de hoogte zal zijn. Dat ik nergens meer bij zal horen, daardoor. Dat ik geen foto’s meer zal zien van mijn zoon als hij bij oma en opa is. (hoewel ik zeker ben dat ze me die gaan mailen als ik het lief vraag. En zelfs als ik het niet lief vraag) Dat ik geen enkel nieuwtje direct zal doorkrijgen, dat al het breaking news mij zal ontgaan. Tegelijk lijkt me dat ook erg bevrijdend, dat ik niet heel de dag door bestookt word met impulsen en meningetjes en notificaties. Ik kan daar niet zo goed tegen, heb ik de afgelopen jaren gemerkt. Ik voel me snel opgejaagd, en afgeleid. Al helemaal omdat het meeste breaking news meestal toch niet zo breaking blijkt.

Wat me fijn lijkt? Om weer wat meer tijd te maken om iemand te bellen, te sms’en of een lange mail te sturen. Om voor echt af te spreken en dingen te kunnen vertellen zonder dat mensen zeggen “ja, ik las het op Facebook”. Om een boek te lezen of iets te bekijken op tv zonder per se plots een geweldige status te moeten posten. Om een ideetje verder uit te werken voor mijn blog, en niet weg te gooien in 140 tekens. De afgelopen dagen zonder sociale media heb ik als erg rustgevend ervaren, in elk geval. Maar misschien wordt het ook erg snel saai, en ga ik het wel missen op dagen dat ik alleen zit te werken.

Ik heb waarlijks geen idee of dit gaat lukken. Misschien wel compleet niet. Maar ik wil het experiment wel graag aangaan. Volgens mij ga ik er deugd van hebben. Het kan dat ik verkeerd ben, maar dat kan altijd. Ik ben dus helemaal niet boos. Of in mijn gat gebeten. Ik ben zelfs blij.

Hoe zit het met jullie?
Is stoppen of minderen met sociale media een overweging die jullie al ooit hebben gemaakt?Heb je het ooit geprobeerd? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen, en ik hou jullie op de hoogte van hoe het hier gaat. Ondertussen blijf ik trouwens wel instagrammen, want dat vind ik wel nog altijd fijn.

Reacties

  1. Al verschillende zaken geprobeerd van helemaal weg tot 10 echte vrienden… Maar nog steeds nx wat echt werkt, het gemis komt steeds terug :( vooral over belangrijke zaken zoals studiegroepen dan…

  2. Ooooh dat is een moeilijke! Ik heb een blog maar geen facebookpagina van mijn blog. Daarvoor is die te klein, te weinig lezers, te amateuristisch en dat vind ik helemaal prima zo. Maar ik gebruik mijn persoonlijke account dus wel om blogposts te delen. En ook gewoon soms bedenkingen, al dan niet filosofisch. Het is ook zo dat ik op facebook en instagram redelijk actief ben, maar alles daarbuiten een stap te ver is voor mij. Twitter, pinterest, bloglovin, ik houd het allemaal niet vol. Trop is te veel. Dus mijn account deactiveren, zou ik niet kunnen: het is zowat mijn enige digitale “sociaal medium”. Hoewel ik dat oogrollen ook heb en dus perfect je beweegreden begrijp. Ik kan mij ook erg zitten opjagen als ik mijn hele feed effectief ga lezen. Dat probeer ik dus niet te doen. En ik probeer ook gewoon wat afstand te nemen van tijd tot tijd. Ik deed het dit weekend ook. Niet volledig weg, maar gewoon veel minder. Geen beeldscherm aan mijn hand gekluisterd, zeer aangenaam is dat. En nodig ook, zo’n break, een fijne verademing. Ik ga het dus zeker meer doen.
    Trouwens, in jouw geval zou ik het misschien wél doen, mijn persoonlijke account deactiveren. Je hebt nog je blogpagina via dewelke je berichten/ideeën de wereld kan insturen, dus je bent niet helemaal weg van facebook. En je bent ook nét iets meer “publiek bezit” dan ik als anonieme Vlaming :-) En ik denk dat dat best wel eens heel goed zou kunnen meevallen, dat gebrek aan informatie. De mate waarin ik mij de laatste tijd erger aan media en verslaggeving, het is niet proper. Ik denk niet dat we er slechter van worden wat minder overstelpt te worden van tijd tot tijd. Wat we écht moeten weten, zullen we wel weten hoor. Succes ermee!

  3. Ik vind het fantastisch dat je het probeert en ik denk al meteen “zelf zou ik het nooit kunnen”. Toch zou het mij deugd doen, daar ben ik van overtuigd. Ik zou mezelf wel wat meer regels moeten/kunnen opleggen, het is zeker een denksessie waard. Ik hou je op de hoogte ;)

  4. vortzak

    Heel benieuwd naar die omweg om je persoonlijke pagina te verwijderen, maar toch nog admin te blijven van een pagina!! Hoe heb je dat gefixed?

    1. Door stomweg een nieuwe persoonlijke account te maken waarmee ik met niemand vrienden word, die te laten goedkeuren als moderator van mijn pagina door mijn man, et voila. Op die manier ben ik nu ook weer lid van mijn leesclubpagina, waardoor ik de afspraken niet mis. En dat is het. :)

  5. Ik begrijp je helemaal en vind het goed dat je het probeert! Ik weet niet of ik het kan. Ik heb toch het gevoel dat ik dan iets mis. Terwijl ik weet dat dat net zo niet waar is als ‘maar het is niet gezellig meer zonder sigaret’, daarvan was ik overtuigd toen ik nog rookte.

    Ik las een tijdje geleden over dit project http://99daysoffreedom.com/. Wellicht ga ik het toch overwegen. Ik ben benieuwd naar hoe het je zal gaan! Goed om te weten dat je dus nog wel andere pagina’s kunt beheren want ik beheer er nogal wat.

  6. margay

    Wow’ dat is drastisch. Ikk heb alleen FB en Pinterest (en geen blog noch een boek geschreven) n heb nog niet het gevoel van overload. Het is een dagelijks ritueel, meestal op verloren momenten (treinrit, reclame op TV, …) en ik kan gelukkig ook zonder. Twee weken op vakantie zonder virtuele leven is geen probleem, voor de rest hoort het bij mijn dagelijkse ontspanning. Maar trop is te en als je er ongelukkig van wordt: deleten !

  7. Ik heb het zo’n jaar geleden gedaan, maar dan all the way. Want deactiveren, dat telt eigenlijk niet. Zodra je inlogt zit je er weer op, en de verleiding blijft. Ik heb mijn account volledig gewist, maar daarvoor moet je er echt 2 weken helemaal van afblijven. En daarna was alles weg. Dat vond ik heel bevrijdend, in het begin toch. Maar een halfjaar later heb ik toch weer een nieuw account aangemaakt. Omdat ik redelijk veel miste. Vrienden praatten over dingen die ze gezien en gelezen hadden op facebook, over gemeenschappelijke vrienden, en ik was met niks meer mee. Sprak een groepje via Facebook af, dan moesten ze mij mailen omdat ik anders van niks wist. Dus kwam ik terug. Dat is wel wat stom, want dan moet je je vrienden weer terug gaan zoeken en een lame uitleg geven :-) Soms ben ik het allemaal weer beu, maar ik ben facebook uiteindelijk toch liever rijk dan kwijt.

  8. Anja Christiaens

    Whaaaw, daar heb ik nu echt bewondering voor hoor! Heb het ook al zelf zo vaak gedacht om ermee te stoppen omdat ik het soms helemaal gehad heb en dus ook soms van ’s morgens vroeg zit te verzuchten met bepaalde statussen maar ik durf dat dus niet….gewoon omdat ik dan met niks meer ‘mee’ zal zijn…. Alvast veel succes en ben heel benieuwd hoe je het zal ervaren…

  9. A.

    Hey,

    ja, ik herken heel veel van wat je schrijft (externe invloeden op je eigen gemoedstoestand, discussies die fout begrepen worden,..) en ben om dezelfde soort redenen vorig jaar “gestopt” met facebook. Ook aan het hoge good-news-show-gehalte en show-gehalte algemeen kon ik mij ergeren… Mis ik veel? Ja. En nee. Er zijn evenementen waar ik nu niet meer op de hoogte van ben en mensen vergeten wel eens dat je niet op facebook zit en dus niet automatisch uitgenodigd bent. Maar ik win veel meer: ik ben veel rustiger, ik bepaal zelf mijn gemoed en ik behoud contact met de mensen die me nauw aan het hart liggen via mail, sms of op café. Ik blijf maar zeggen hoeveel gelukkiger ik nu ben :)
    Dit is geheel persoonlijk en ik snap heel goed dat andere mensen dit niet zo ervaren.
    (En er zijn uiteraard andere manieren om foto’s te delen uiteraard met opa en oma)

    Ik ben benieuwd naar hoe jij het zal ervaren!

  10. Lilly

    ik ben een drietal jaar geleden volledig gestopt ( virtual suicide) met facebook en ik heb het nog geen seconde gemist! Mijn ‘echte vrienden’ sturen gewoon een sms/mail of bellen/ springen binnen als ze iets dringend moeten melden. En diegenen die niet die moeite kunnen/willen doen beschouwde ik sowiso niet echt als goede vrienden. Ik heb niet de indruk dat ik iets belangrijks mis, integendeel…. Als ik nu afspreek/bel dan val je nog eens uit de lucht en kan je urenlang nieuwigheden uitwisselen, echt leuk ;-) bovendien ben ik nu veel gelukkiger nu ik niet constant wordt geconfronteerd met het huwelijk/kinderen/fantastische reizen van jan en alleman….
    De reden voor mij om te stoppen was dat ik vond dat ik veel te veel tijd op facebook doorbracht en blijkbaar niet de zelfbeheersing had om dit aan banden te leggen, samen met de constant veranderende privacy regeling.

  11. Een tijdje geleden heb ik serieus overwogen om de hele boel te verwijderen. Ik heb het al een paar keer meegemaakt dat dingen die op mijn sociale media staan me “verweten” worden. Ik post wel eens foto’s van wat ik heb genaaid of ik check in als we eens iets gaan eten in brussel, de leuke dingen dus. En na een aantal keer te hebben moeten horen dat ik een luxe-leventje heb (en ergere dingen dan dat..) stond mijn vinger op de deleteknop.
    Mijn vriendje praatte wat op me in en zei dat de reden waarom ik alles wou verwijderen fout was (“schat, ge gaat u dat tochni aantrekken wat die op u zeggen? Dat zijn mensen die niet gelukkig zijn met zichzelf en dat op u uitwerken. Voor wat gebruikt ge dat het meest? Awel, als dat nogni op u zenuwe werkt, is er geen reden om alles te verwijderen”) en dus bleef de hele boel bestaan. Want ik gebruik facebook vooral om domme privé-berichtjes te sturen naar vriendinnen of om af te spreken met vriendinnen die ver wonen. En daarvoor werkt het nog prima :) En al die dat hun ergeren aan mijn foto’s/statussen moeten me maar als vriend verwijderen!

  12. Ik zou daar ook eens mee moeten stoppen. Of maar beperken tot 1 keer per dag. Niet dat ik het idee ben dat ik overloaded ben met allerhande informatie. Ik trek mij in feite niks aan van de anderen. Voor de studies zijn die groepen wel zalig. Ik ga echt een knop moeten omdraaien om maar 1x per dag. Alles te checken. Mijn blog vraagt al genoeg tijd die ik het liefst daar besteed. In de hoop dat die gelezen wordt…

  13. Andries

    Ik heb een tijd geen FB meer gehad om precies dezelfde redenen als jij. Ik ergerde me aan statussen die zo nietszeggend waren dat ze pijn deden aan de ogen. Je mist helemaal niets zonder FB, dat is de conclusie van mijn FB-vrije periode.

    Uiteindelijk heb ik toch weer een account aangemaakt om makkelijk foto’s van mijn tweede kind te delen met familie (die daar nogal gehecht aan is). Maar dat is nu ook zowat de enige reden dat ik FB nog gebruik.

  14. Echt serieus overwegen om social media te schrappen uit mijn leven heb ik nog niet overwogen. Wat ik wel regelmatig doe of probeer te doen is kuisen in mijn Facebook”vrienden” en mensen die ik volg op Twitter. Het gemakkelijke aan social media is dat je maar op 1 knop hoeft te drukken om iemand te volgen maar het in korte tijd snel onoverzichtelijk wordt en te veel chaos veroorzaakt. Er af en toe eens met de grove borstel doorgaan is voor mij voorlopig nog de ideale oplossing.

  15. Katleen Van Landschoot

    Dag Kellie,

    Hoewel ik de irritaties en fluctuatiegevoelens maar al te goed herken, ben ik niet zo dapper als jij. Maar recent heb ik wel een ‘Facebookvrije’ week ingelast. Een hele bevrijding. Ik heb een oude hobby (haken) opnieuw opgenomen en na een week had ik al een vierde ervan klaar. Ik kon ook geconcentreerder teksten schrijven (een freelancer, weet je wel) want ik moest niet nog snel even iets controleren en/of updaten. En volgens mijn omgeving was ik een aangenamer (want rustiger) mens.
    Dus: gogogo!

  16. ik begrijp het wel. Jij was ook wel heel aanwezig op facebook. Niet dat ik dat als negatief ervaar hoor, maar misschien is het wel daardoor dat het op de duur een verplichting wordt… of zo aanvoelt? Ik gebruik mijn facebook eigenlijk voor dezelfde reden als waarom in een blog ben gestart: ik wil later, samen met mijn kinderen kunnen terugkijken naar wat er allemaal gebeurde toen ik een jonge moeder was. Ik ondervind wel dat ik, nu ik thuis ben, meer op facebook zit dan vroeger, maar ik heb er geen probleem mee om vooraf te zeggen dat ik de hele dag niet online kom. Ik neem wel vaak foto’s in de loop van de dag om die dan ’s avonds te posten. Ik vind het heel leuk dat ik via facebook mensen van vroeger heb teruggevonden en zo een beetje kan volgen. Dus ik zou het nog niet willen opgeven, ik zou het echt jammer vinden om het contact met sommige mensen ( die niet naast mijn deur wonen) plots weer te moeten missen. Misschien is dat ook omdat ik niet meer in Ieper woon, maar mijn vriendenkring toch nog wel voor een groot deel daar gesitueerd is, dat ik nog graag volg hoe het iedereen vergaat. Ik weet het niet. Maar ik vind wel, als jij je er niet meer goed bij voelt, dat je groot gelijk hebt van ermee te stoppen ( al is het maar tijdelijk, dat zien we wel). We lezen hier wel hoe jij het zelf ervaart, veronderstel ik?

  17. Freaq

    *wuift gelukzalig vanuit een zee vol nevelen en reikt je in slow-motion de hand. Koommmm Kelly, kooooommm…* *Gaat nu wel weer dat wit laken afdoen*

  18. Precies dit, wat je nu net schrijft, dat is waar ik over nadenk. Ik ben het ook zat dat mijn dag en humeur beinvloed wordt door mishandelde beesten, vermiste kinderen en oproep tot vanalles te delen, winnen, liken. Maar inderdaad ben ik bang dat ik ineens niet meer de leukste kinderfotos van mijn vriendinnen voorbij zie komen. Ik denk nog even verder, ben heel benieuwd hoe jij het ervaart. Succes, liefs

  19. Ik deed het vorige zomer, net op dezelfde manier als jij: blogpagina onderhouden maar persoonlijk profiel eventjes in ‘zomerslaap’. Het was een verademing, ik ga het zeker nog eens herhalen, maar zeker en vast even afkicken! Facebook is mijn snelste en vaak enige manier om op de hoogte te blijven van ‘wat er in de wereld gebeurd’, maar dat staat in de zomer zo al op een lager pitje.

  20. Dag Freaq! Oewist nog, jong!

    Ahja, ik wou maar eens zeggen dat actief bezig zijn op Facebook voor mij ook al een tijdje zijn charmes verloren heeft. Soms denk ik ook: HOCH, DE MENSEN MOESTEN EENS WETEN DAT IK DAT GEDAAN HEB, ZE ZOUDEN MIJ ZO COOL VINDEN! Maar tja, geen echte grote verliezen eigenlijk. Gij kunt dat nog allemaal omleiden naar uw blog ook, dus ik geloof ook niet dat een mensenleven daar veel armer van wordt. Alleen zijn er ook bepaalde mensen die ge graag blijft in de gaten houden omdat ge ze wel wijs vindt en omdat het eerder vreemd zou zijn om elkaar af en toe te mailen.

    Facebook is de fora in 2008 aan het worden, zoveel is duidelijk.

  21. Ik ben ooit met FB begonnen om wat meer op de hoogte te zijn van gebeurtenissen in mijn grote familie (we zien mekaar nu eenmaal niet zo vaak) Daarnaast zijn er maar een beperkt aantal ‘vreemde’ mensen vriendjes met mij wat dan ook maakt dat ik niet het gevoel heb van lastig gevallen te worden door een overvloed aan statussen.
    In jouw geval kan ik het zeker snappen, je bent nog op veel andere vlakken met sociale media bezig, het niet-virtuele leven moet ook gesoigneerd worden !

  22. Het is zo herkenbaar dit, ik was ook gestopt maar na een tijdje was ik al weer terug. Nu staat mijn persoonlijke facebook op een heel laag pitje, zijn de spelletjes allemaal verwijderd en geniet ik meer van andere dingen.

    Ik vind het fijner om gewoon met mijn beste vrienden even te babbelen dan alles op facebook te lezen en later in gesprek steeds herhalingen te horen. Dit kwam vaak voor bij mijn familie, heel jammer want iemand die iets verteld is 1000x leuker dan lezen op internet.

  23. Had je daarnet al rap getweet omdat ik niet wist hoe je dan je FB-pagina voor je blog nog kon doen. Nu tijd om heel je blogpost te lezen :-)
    Los van de pagina voor mijn blog heb ik FB ook nodig voor mijn werk. Ja, echt! Op mijn persoonlijk profiel gebeurt dan weer niet veel. Af en toe deel ik een foto van Instagram en dat zal het zijn. Vorig jaar ook heel hard overwogen om mijn account stop te zetten maar ik zou inderdaad te veel missen. We hebben met de duikschool een FB-groep waar we afspreken om te gaan duiken enz. Die FB-groepen zijn daar echt handig voor.
    Ik kan gelukkig heel goed de neiging onderdrukken om meerdere keren per dag op FB te gaan kijken en scroll eigenlijk amper door mijn tijdslijn.
    Hier dan weer wel een Twitterfan!
    Ik ben zo vaak online dat ik af en toe bewust of per toeval ontkoppel. Ik mis het dan niet echt. De dagen daarna ben ik opvallend minder actief op sociale media.

    Benieuwd wat jouw bevindingen zijn, zo zonder FB en voor langere tijd…

  24. Sociale media is nuttig, noodzakelijk zelfs voor m’n werk. Al blijf ik te vaak langer dan strikt nodig hangen en moet ik er soms ook de rem op zetten. Maar echt ermee stoppen komt niet bij me op. Het meest verregaande wapenfeit was toen ik de Fb-app van m’n telefoon gooide, maar ondertussen staat ie er weer op:) Laat ik maar eerlijk zijn: zelfs zonder het professionele excuus zou ik sociale media blijven volgen. Ik heb niet super veel Fb-vrienden (zo’n 245), dus blijft het overzichtelijk. Die interesselijsten waren ook een goede zet van Facebook. Op die manier heb ik m’n favo pagina’s (zoals van deze blog:-)) netjes kunnen rangschikken. Om de één of andere reden lukt dat me niet bij Twitter. Die feed is echt een ratatouille, waar ik dringend kuis in moet houden. Nu ben ik aan het snoeien in de Instagram-accounts. Het opzet van IG is leuk, ik ben dol op mooie foto’s en een inkijkje in interessante mensen hun leven. Maar tegenwoordig gaat het gebukt onder steeds steeds meer Photoshop en een overload aan”Kijk hoe perfect m’n leventje is”-plaatjes,… Ik snap wel dat mensen twee keer nadenken voor ze iets posten, doe ik zelf ook. Maar bij sommigen is het allemaal zo hyper professioneel en doordacht geworden, dat er geen greintje spontaneïteit meer overblijft.

  25. Augustus 2013 was voor mij een Facebookloze maand, en dat voelde inderdaad als een bevrijding. In januari heb ik het ook nog eens gedaan, als ik het mij goed herinner. Niet zozeer omdat ik me erger, maar ik verspilde er echt te veel tijd mee. Nu kijk ik wel nog dagelijks, soms meermaals, soms maar een keer, maar het boeit me gewoon minder en minder. Er zijn dan ook zo veel leukere dingen te doen! Geniet maar vollenbak van je Facebookloosheid!

  26. ann-sofie

    ik ken je niet. ik las je blog (weliswaar via facebooklink van iemand…ironie) ik probeer het nu ook al even. minderen lukt, stoppen niet. het ene moment beter dan het andere. maar als je het even moeilijk hebt, is er 1 filmpje die je weer doet inzien waarom: http://youtu.be/vu-_V02if_k het is alleen jammer dat andere mensen niet meedoen dan.

  27. Ik ben nu een jaar gestopt. Hoh ik mis dat in feite niet. Ik ergerde mij blauw, ook aan mensen die ik wel graag heb. Ik heb het gevoel dat mijn contacten intenser zijn geworden. Mails om te vragen hoe het met iemand gaat en niet boos worden omdat je ziet dat ze het eigenlijk gelezen hebben maar begrijpen dat niet iedereen altijs zijn mails checkt, de dag erna een ellenlange mail terugkrijgen ipv een vluchtige chat. Als ik iemand terugzie weet ik altijd iets nieuws, en mensen vertellen graag een verhaal zonder dat je het al halflinks op fb hebt gehoord. Of ik nooit meer terugkeer? Zeg nooit nooit, maar voorlopig dus geen behoefte aan…

  28. Intussen heb ik twee internet/social media-loze vakantie genomen. Dat was in het buitenland. In het ene geval was er geen internet dus konden we er ook geen gebruik van maken en in het andere geval hebben we een heel bewuste keuze gemaakt om onze internet/social media tijd te beperken. Iedere keer twee weken. Dat is al twee keer de max geweest en ik kan dat iedereen ten zeerste aanraden, zo twee weken zonder social media. Of ik het langer zou kunnen volhouden, dat weet ik eerlijk gezegd niet. :s

  29. Ikzelf twijfel daar ook vaak over. Ik heb heel bewust al serieus geschift in mijn vriendenlijst. 66 “vriendjes” hebben is naar het schijnt maar triestig, maar ik vind het best zo. Ik erger mij dood aan de reclame op facebook, aan elke keer ik zie staan dat weer eens iemand vriendjes is geworden met een vriendje (dat moet ik toch niet per sé weten),… Zelf post ik af en toe een liedje of een leuke link. Heel zelden (hooguit een paar keer per jaar) post ik eens een status. Maar ik heb inderdaad het valse gevoel dat ik dingen ga missen. En ik gebruik facebook messenger wel heel actief. Ik zit elke dag wel met een vriend(in) te chatten. En daarvoor kan ik het dus niet missen. Voorlopig schrap ik het dus nog niet. Maar ik probeer wel te schrappen in de uren dat ik er tijd aan besteed.

  30. Weetniet

    Paar jaar geleden mijn facebookpagina volledig verwijderd. Zit nu af en toe op die van mijn vrouw. Maar de dingen die ik het leukste vind staan meestal op buzzfeed. :-). Het ambetantste vond ik in het begin het niet mee zijn met iedereen. Maar nu denk ik fuck it als je wil dat ik mee ben vertel het mij IRL of per sms/mail if not, ’t zal dan wel zó belangrijk niet geweest zijn.

  31. Veerle

    Mijn man last FB-loze periodes in. Ik geloof dat hij één week per maand op FB actief is, en voor de rest niet. Om dezelfde redenen als die die jij opsomt.

    Ik heb lange tijd gedacht: ik heb daar geen last van. Misschien was dat ook zo en werd ik niet ongelukkiger door FB. Maar de laatste tijd begin ik het me toch af te vragen. Ik overweeg vaker om mensen eraf te smijten om redenen die ik eigenlijk niet goed vind, maar ik krijg ze toch niet uit mijn hoofd: ze reageren nooit maar posten zelf wel om de dag een update, ze antwoorden niet op vragen die je hen in discussies stelt, ze gebruiken hun updates uitsluitend om zich te profileren als links / rechts /kritisch / groen, weet ik veel wat allemaal. Het boeit me niet meer.

    Ik denk dat ik elke dag een stap dichter zet naar een FB-loos bestaan. Wie weet is het morgen al zover. Maar ik zou een alternatief moeten hebben, daar ben ik nog naar op zoek. Een blog, dat lijkt me wel wat! Maar ervaar je dan niet ook problemen, andere maar van dezelfde orde?

  32. Lie

    Ik had dat met bloggen. Had een blog over de jaren waarin ik ongewild kinderloos was en er wildvreemden mij kwamen zeggen ‘dat ik er zo niet moest mee bezig zijn’ en vroegen ‘aan wie het nu eigenlijk lag’ enz… Ik ergerde me op den duur ook en ben van openbaar, naar privé gegaan en nu schrijf ik al een paar maand niet meer. Mis het niet ook. Sommige blogs -zoals die van jou- blijf ik nog volgen. Anderen dan weer niet. Facebook zelf zou ik echt niet kunnen missen omdat een groot deel van mijn familie in het buitenland woont -al dan niet tijdelijk- en zo kan ik hen toch blijven ‘zien’.

  33. Snottebellie

    Ik begrijp je beweegredenen volledig! Was ik maar zo sterk ;). Maar blijf toch maar op instagram!!

  34. veerle

    Ik ben er nooit aan begonnen omdat ik er geen vertrouwen in hebt dat ‘privé’ ook echt privé blijft, zelfs als je het maar met een beperkt groepje facebookers deelt. Een paar jaar geleden heb ik geleerd dat ik best niet in discussie ga met mensen die me willen overtuigen dat een facebookaccount “noodzakelijk” is. Want het blijft een eenrichtingsgesprek. ‘Zij’ blijven bij hun gelijk, ik bij het mijne.
    En dat is ook maar goed zo. Ieder zijn eigen ding.

    Heb nooit het gevoel dat ik iets mis eigenlijk. Mijn vrienden weten dat, als ze me erbij willen hebben op een feestje of eender waar, dat ze gewoon kunnen bellen, smsen of mailen. Enkele vrienden sturen me regelmatig via mail of whatsapp een selectie van leuke foto’s die ze op FB zetten. Dat vind ik dan weer heel fijn. Want die zou ik dan weer wel missen.
    Het enige wat ik zelden nog kan is deelnemen aan wedstrijden. Want er moet altijd geliked worden. En dat kan ik dus niet. Toch niet virtueel. Maar ach, dan maar geen wedstrijden…

    En stilaan beginnen mijn vrienden ook af te haken bij facebook…. teveel, te vaak, te groots, te indringend. Ongewild kruipt er blijkbaar erg veel tijd in. Tijd die ik er niet wil insteken…

    Maar als ik het zo zie, Kelly, heb je zoveel fijne contacten, zo’n toffe familie en mensen die op je blog dingen met je delen… Al heb ik misschien geen recht om hierover iets te zeggen omdat ik zelf nooit ben moeten afkicken van FB: ik denk dat het je uiteindelijk rust gaat brengen.
    Echt.

  35. Kim

    Al een jaar FB-vrij en nog geen seconde gemist! Al die clichéstatussen en nog dommere reacties erop, ik ergerde me er blauw aan. Als FB een knop toevoegd “who cares?” maak ik direct weer een account aan!

  36. Valerie

    Ik denk dat ik het al eens hier neergetypt heb: Ignorance is BLISS! Waarom moet je alles van iedereen (ook al zijn het geen echte vrienden van jou) weten én wel onmiddellijk én met de nodige prentjes erbij? Waarom moet je “mee” zijn? Word je er echt ongelukkig van om eens iets niet te weten? Worden we al niet genoeg langs alle kanten bestookt met allerhande informatie, weetjes, must-knows, nice-to-knows, don’t-need- to-knows but they’re gonna tell you anyway, enz.? Alleen al het triëren van al die noodzakelijke of overbodige info kost een mens zoveel tijd en energie die je misschien in iets anders -belangrijkers- kan investeren: jouw familie, jouw echte vrienden, de mensen die oprecht om jou geven en waarom jij geeft. Dààr gebeurt jouw leven, dààr hoor jij bij, daar ligt jouw geluk. Niet op FB en zeker niet in andermands leven…
    Zelf heb ik een FB-pagina waarop ik uiterst zelden iets post. Ik houd de pagina voornamelijk aan om de reisfoto’s van vrienden te zien, zodat ik op die manier ook een beetje op reis ga. De rest interesseert me eigenlijk geen bal. Ik kijk er alleen naar als ik me verveel. De beste vrienden delen belangrijke zaken persoonlijk mee en niet via statussen.
    Wij hebben thuis ook bewust geen kabelTV. Slechts 3 zenders, zàlig! Ik lees hierdoor vaker boeken of doe gewoonweg eens niets. Daar kan ik zo gelukkig van worden :)
    Ik ben niet zo’n fan van al die sociale media (ik ben ook niet “mee” met al die zaken en ik probeer het zelfs niet eens): je leert wel meer mensen kennen en sneller, maar uiteindelijk blijken de meeste contacten toch wel behoorlijk oppervlakkig. Heel veel ruis, waardoor je de mooie muziek niet meer hoort.
    En neen, ik heb niet het gevoel dat ik iets mis, ik probeer vooral mijn eigen leven niet te missen en dàt vraagt al aandacht genoeg :) En hop, terug naar mijn leven dus, groetjes!

  37. Ik heb niet zo veel last van facebook, alleen van de happy family-foto’s van anderen soms, als het niet zo goed gaat met mezelf en ik me afvraag waarom die happy families bij anderen wel werken en bij mij niet. Of heel uitgesproken en vaak cynisch verwoorde meningen, vind ik soms ook ‘vermoeiend’.

    Wat ik wel heb, en waarvoor een facebookstop bij mij interessant kan zijn, is dat ik er uit verveling vaak naar grijp. Als ik moe ben, me niet goed kan concentreren… En dan ben je vaak veel tijd kwijt met eigenlijk ‘niets’ of enkel vluchtige dingen. Maar misschien zou ik zonder facebook andere irrelevante dingen gaan doen :).

    Wat ik ook storend vind, is dat sommige mensen iets liken of reageren op facebook als het onderhouden van een vriendschap beschouwen, terwijl ik dat toch nooit ‘echt contact’ vind. Voor mij vervangt het geen telefoontje, smsje, mailtje of gezamenlijk koffietje.

  38. Sarah

    Zo was ik:
    ik had geen gsm, geen facebook, wel een e-mailadres dat ik intensief gebruikte. Ik studeerde in een Kleine Vlaamse Stad, en als ik iemand nodig had, ging ik naar zijn kot (variaties hierop: de faculteit, het café), waarbij ik op de weg erheen gewoonlijk al de ene of de andere tegenkwam die me een update wist te geven over wie waar zat.
    Het was de pure idylle.
    Natuurlijk deed ik het er ook om. Het was mijn hoogsteigen statement, mijn eigen avontuur, en ten slotte werd het mijn eigen koppigheid.

    Ik ging naar het buitenland, alwaar ik zwaar vereenzaamde, want ik had geen gsm en geen facebook. Koppig ging ik verder.

    Toen ik terugkwam, nam ik mezelf facebook en een gsm. Even achteloos als ik die jaren niét wilde.

    Ik geef toe: op beide heb ik mezelf al geërgerd. Beginnersfouten. Ik heb ook wel al overwogen beiden principieel weer buiten te gooien.
    ’t Zou kunnen.
    En dat geeft me voldoende rust, voorlopig. Dat het zou kunnen. Maar dat het ook mag.

    En ontvrienden tot (zo zag ik) 44 mensen. Dat geeft ook rust. Veel rust. Van een toenemende last aan mijn been, van een veeg naar mezelf, werd het een alternatieve nieuwssite, want de mensen die er wél nog zijn, zijn mensen die ik niet alleen ken én zie, graag zie zelfs, maar bovendien prefereren links naar interessante artikels te plaatsen dan foto’s van zichzelf. (noch aan updates van wie ik ben, welk boek ik lees, hoe het met mij gaat, noch aan foto’s heb ik ooit behoefte gehad)

    Nu ik dit opschrijf, en vooral mezelf nadenk over hoe ik tegen Facebook sta, realiseer ik me dat ik er nu wél tevredenheid in vind. Dat ontvrienden, dat was maar een kleine stap. Ik was altijd al belachelijk selectief in mensen aannemen (de terminologie alleen al), net omdat ik het nooit gehad had eerder, en daar vele goede redenen voor had (vind ik zelf). Maar dan het besef. Dat dat mag. Zoals ik mensen niet meer moet zien, zo hoef ik ook niet uit beleefdheid hun belevenissen te lezen.

    Heerlijk.

  39. Deels herkenbaar. Ik heb op mijn telefoon notificaties van social media gewoon uitstaan, dat is wel prettig. En ik ben ook bezig met meer gewoon mailen, smsen en zelfs bellen (ik haat bellen maar kennelijk stellen schoonmoeders en vaders dat wel enorm op prijs..) Ik kan óók niet zo goed loslaten als ik iets lees dat me raakt. Maar feit is ook dat ik veel mensen van op Facebook en Twitter ken via die kanalen en ik niet in de mogelijkheid ben daar gewoon mee af te spreken. En mijn familie woont allemaal op 3 uur rijden van mij, mijn schoonfamilie 1.5 uur. Natuurlijk kun je ook eens een foto zo sturen maar toch, zo zien we meer van elkaars kinderen bijvoorbeeld en dat vind ik toch wel fijn. Ik ben tenslotte ook niet de enige die niet zo’n beller is, veel van mijn vrienden hebben dat ook dus die hebben waarschijnlijk niet eens graag dat ik zomaar ineens begin te bellen ;) Dus hoewel ik het liefst FB zou ditchen om verschillende redenen en dan vooral omdat het natuurlijk een enorm zuigerig bedrijf is….ik ben er nog niet uit of ik de gevolgen ervan ook echt wil. Deels. Deels niet. Lastig, lastig..

  40. PS. Ik ben wel gestopt met het volgen van nieuws omdat ik dat ook niet los kon laten, vlak na de ramp met de MH17. En dat bevalt me wonderwel goed, nieuwsjunk als ik was. Ik weet in grote lijnen heus nog wel wat er speelt in de wereld, belangrijke dingen kom je toch wel tegen op de een of andere manier, maar heel veel narigheid gaat gewoon aan me voorbij. Vroeger vond ik dat hypocriet, nu vind ik het voor mijzelf heerlijk.

  41. Oh amai! Zou ik niet kunnen. Ik heb facebook ook nodig voor het bloggen. Zonder sociale media zou ik niet zo veel lezers kunnen bekomen denk ik. Maar de keerzijde is er natuurlijk ook. Soc media die stoppen nooit! Soms ben ik bang dat ik iets ga missen. Ik hou alles zo nauwlettend in de gaten dat ik op de duur overladen geraak met media :)
    En dan heb je natuurlijk ook het idee dat iedereen zo gelukkig is op facebook en soms word je dan alleen maar geconfronteerd met je eigen zielig leven (niet dat ik een zielig leven heb, maar er zijn wel eens momenten dat het allemaal niet zo goed loop natuurlijk).

  42. De max! Hier word ik jaloers van: dat zou ik willen durven kunnen wagen. Maar vandaag nog niet? Wat als ik al die afspraakjes niet meer kan maken die nu via Facebook komen?

    Je inspireerde mij voor deze blog, Kelly: http://www.vrijdagvisiedag.com/?p=1960

    En: ik ben ontzettend blij met je Blogboek, wat een schat aan inspiratie! Binnenkort start mijn nieuwe blog, en hij zal mee grootgebracht zijn door jou :) Dank! Maaike

  43. Sofie

    Sterk! Ik zou het ook graag opgeven, maar ik ben veel te nieuwsgierig naar de posts van mijn vrienden en schrik om iets te missen. Ook is het mijn link naar verschillende blogs… Ik kijk té vaak naar facebook, misschien moet ik het eens een weekje opgeven en zien wat dat geeft :)

  44. Ik begrijp je wel maar kan het zelf niet afzweren… Het levert me al te vaak goeie dingen op. Ik deed wel de afgelopen dagen aan digital detox en dat was een hele verademing. Ik leerde eruit dat plannen en structureren echt nodig is, ook de social media time want daar verlies ik veel tijd eigenlijk… dus ik ga dat in de toekomst gaan plannen, net zoals ik nog meer ga plannen (deels door je boek eigenlijk.) Wat ik doe op mijn persoonlijke Facebook is enkel die mensen bevriend laten die ik ken… niet zomaar iedereen, daarom zijn het niet allemaal goeie vrienden maar het zijn wel mensen waar ik graag iets meer over weet, ook via Facebook… maar bij mij dus geen vriendenlijst van 300 man en meer… daarvoor is de publieke pagina Liesellove er. Ik ben benieuwd wat je ervaringen zullen zijn… wat je ook beslist op lange termijn! het is goed dat je nu even pauze inlast :-)

  45. Ik denk dat je vooral jezelf daarin moet kennen.
    Zelf heb ik eenfacebookaccount maar ik kijk er 1 keer per dag naar, en vaak ook niet. Mijn familie en vrienden zijn ook niet echt zwaar actief bezig op sociale media dus dat helpt ook wel natuurlijk. Geen instagram, geen twitter, wel pintrest maar dan enkel voor mezelf. Bloggen doe ik eigenlijk ook vooral voor mezelf, voor een overzicht te houden.
    Ik zit wel in een aantal LinkedIn groepen, maar die bekijk ik vooral in mijn werk-tijd.
    En ik kan het allemaal makkelijk missen, dat is voor mij het beste teken. Als ik op reis ben, kijk ik er gewoon niet naar, naar sociale media.
    ‘T is soms moeilijk om alles in balans te houden, maar daar probeer ik naar te streven….

  46. Ik begrijp je stelling wel en.. chapeau als je het effectief volhoudt… Ik zou het soms ook wel willen (de oogrol: herkenbaar!), maar het ‘gemis’ overweegt nog altijd tot nu toe. Ben wel benieuwd hoe het je verder vergaat…

  47. Ik ben ook al een tijdje gestopt met twitter, ik had daar zo’n beetje hetzelfde gevoel als wat jij beschrijft bij facebook. De drang om te moeten posten, om interessant te blijven, om de “juiste” conversaties te voeren, dat was allemaal niet aan mij besteed. Het is dan ook een stille dood gestorven. Bovendien is het vaak zo zwart wit. De nuance is eruit. Dus ik doe ook alweer een hele tijd aan heen en weer gemail. Lekker oldskool én privé. En voorlopig ook de manier waarop ik een doelgericht publiek photobomb met foto’s van mijn kind, zo ben ik alvast zeker dat er niemand een roloog op mijn kindje gooit ;-)

  48. R.

    Hoi, ik heb nooit FB gehad (op aanraden zelfs van vriendinnen die het wel hadden; zij vonden dat jaren geleden al dikke tijdverspilling!) en er ook nog nooit spijt van gehad: geen frustraties om wat andere mensen posten en doen (alleen van happy-happy of alleen van heb-medelijden, zelden het ganse spectrum ertussenin). Ik blijf na al die jaren ook van mening dat wie me zelf niet even belt of smsje stuurt of e-mail of met me wil afspreken om bij te praten, is het ook niet waard om echt ‘vriend’ genoemd te worden. Dus zou ik sowieso niet boven de pakweg 20 echte vrienden en familie uitkomen op FB. En als ik iets te vieren of gewoon te vertellen heb, dan doe ik dat liever echt, met al die leuke en warme mensen om me heen. Ik ben niet tegen FB of dergelijke, maar hou gewoon meer van de echte dingen in’t leven. Bovendien ken ik nog een paar mensen die geen FB hebben, of ken ik er ook vele die dat fel aan’t afbouwen zijn en er amper nog iets op posten…

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>