Tip 1: zet u aan de juiste kant van het stuur.
Zelfs ik stond versteld van de vele reacties die ik kreeg op mijn post over rijangst. Ik wist dat ik niet de enige was, wat mijn schaamte erover net voldoende temperde om er eindelijk een blogpost over te schrijven, maar het bleef schaamte. En een onderwerp waar ik in het echte leven altijd weer rond fietste (want te bang om de auto te nemen, badum tss), vanuit het gevoel dat iedereen en zijn nonkel met gemak over de Brusselse ring reed, behalve ik. Dat bleek dus niet waar.
Dat werd ook duidelijk uit het aantal keer dat ik er in het echt over werd aangesproken door collega-angstigen zonder rijbewijs of met rijbewijs dat vaak ergens weggepropt zat om nooit meer bovengehaald te moeten worden. Hoe ik dat had gedaan. Of ik tips had. Ik heb er, evenwel niet per se wereldschokkende, maar ze hebben mij toch geholpen om ervoor te zorgen dat iets dat zo goed als heel mijn leven tot begin dit jaar compleet ondenkbaar leek (ik die in een auto stapte en ergens heen reed) ondertussen wel dagelijkse kost is. Dit hielp:
- speel open kaart met de rijschool: ik nam lessen, en niet eens weinig, maar het ging pas echt beter na een crisis met een boerse instructeur die mij met de grond gelijk maakte, waarop ik zo in de put zat dat ik mijn examen afbelde en mijn lief naar de rijschool liet bellen om uit te leggen dat er misschien toch andere middelen aan te pas zouden moeten komen als dit meisje ooit dat rijbewijs wilde halen. Omdat ik zelf te trots was om toe te geven hoe erg het met mijn angsten zat. En toen kreeg ik de instructeur voor moeilijke gevallen (die sindsdien mijn blog leest, dag Dirk en nog eens merci voor het engelengeduld en de honderd manieren waarop ik “natuurlijk kan jij dat wel” te horen kreeg <3) en sleurde hij me erdoor. Eeuwige eeuwige dank. Ik las dat er ook psychologen zijn die soms in samenwerking met rijscholen aan angsten werken, dus misschien kan dat ook helpen. En er is ook interessante literatuur.
- leg niet te veel druk, maar wel een klein beetje. Als ik na het behalen van mijn rijbewijs van de ene dag op de andere naar Gent had moeten rijden zou dat de absolute doodsteek geweest zijn, maar plots elke dag van en naar de school van Dexter rijden (op anderhalve kilometer van de crib) was natuurlijk wel haalbaar. En ik weet het, groene jongens, anderhalve kilometer doe je voor het milieu maar beter met de fiets, maar ik had hier een doodsangst te tackelen, en het was winter. Gelieve de wijzende vingertjes weer richting jullie zakken te verplaatsen. Die verplichte anderhalve kilometer heen en terug op een vast parcours zorgde er al snel voor dat ik al eens een rondje deed naar de supermarkt, en toen nog twee kilometer verder, en plots dacht ik er niet meer over na.
- elke dag een kilometer is beter dan een keer om de week vijftig kilometer. Dat bleek toch te gelden voor mij. Voor Dexter met school begon reed ik meestal alleen in het weekend, of als ik eens op reportage moest. Dan reed ik op zaterdagmorgen dertig kilometer om boodschappen en naar de schoonouders en dan weer terug. Omdat dat niet meer dan een keer per week gebeurde was dat altijd iets waar ik tegen op zag. Als in “Oh neen pfffft bleh morgen moet ik weer rijden” en slecht slapen van de gedachte alleen al. Als rijden iets is dat je elke dag doet dan valt dat gegeven weg. Zeer en zeer bevrijdend, vind ik dat, dat ik tegenwoordig in mijn auto kruip zonder stress of nadenken.
- zie het als een leerproces waarvoor je tijd hebt: een van mijn grootste fouten was dat ik vanaf dag één wilde kunnen rijden zoals iemand die al tien jaar met de auto rijdt, maar zo werkt dat dus niet. Nu zie ik het als elke dag een beetje beter doen, en zo gaat het ook. Ik merk dat ik beetje bij beetje verkeerssituaties beter inschat, ik kijk goed naar hoe andere mensen een parkeerplaats inrijden, stel vragen als ik Youri iets zie doen dat ik zelf misschien anders had aangepakt, en beetje bij beetje word ik beter. Dat is op dit moment mijn enige doel: beter worden. Dat vlotjes achteruit parkeren of een parkeergarage inrijden zonder klotsende oksels komt nog wel eens.
- omarm je nieuwe leven. Een leven zonder rijbewijs lijkt op een leven zonder rijbewijs. Lees: met een hoop beperkingen. Het duurde even voor ik doorhad wat ik nu plots wel allemaal kan. Boodschappen doen als ik wil. Mijn kind meenemen naar pretparken en binnenspeeltuinen en bossen en andere zaken die niet op wandelafstand liggen. Ergens naartoe gaan zonder rekening te houden met het openbaar vervoer. Gaan sporten op verdere locaties. Allemaal dingen die ik niet deed, omdat ze niet in me opkwamen, want altijd dikke miserie om ergens te geraken. Sinds dat niet meer zo is en ik niet meer afhankelijk ben van de goede wil van andere mensen lijkt de wereld elke dag een beetje meer voor me open te gaan.
- leve de automaat. Last, maar zeker not least.
Leren rijden en je rijbewijs halen moet in dit land nog altijd met versnellingen,en dat heb ik dus ook gedaan. Jan fluit me in de comments terug met “er is geen enkel reglement dat dit zou verbieden. Wel is het zo dat als je het examen aflegt met een automaat dit duidelijk op je rijbewijs wordt vermeld en je ook beperkt wordt tot die automatische versnellingsbak. Omgekeerd geldt deze beperking niet“. Had ik dat geweten! Maar goed, van zodra ik mijn eigen autootje kocht was het voor mij duidelijk: alles dat ertoe kon bijdragen dat het makkelijker werd om de weg op te gaan was welkom. En aangezien een chauffeur betalen net iets te hoog gegrepen was werd het een automaat. Sindsdien is het dikke liefde tussen mij en mijn auto. Omdat hij nooit stilvalt. Omdat ik alleen maar op de weg moet letten, en niet op in welke versnelling ik zit. Youri zijn aanstaande auto wordt er trouwens ook één, dus vanaf dan ben ik pas helemaal de koning te rijk.
Veel van deze tips zijn vast te persoonlijk om voor iedereen handig te zijn, maar ik hoor het graag mocht het helpen. Of mochten jullie nog andere tips hebben. Dat geweldige Fiatje op de foto is jammer genoeg niet van mij, trouwens. En vast ook net iets te klein voor mij en mijn angsten.
Meer lezen? Dit is een heel goed boek over rijangst.
Zo herkenbaar… Ik hoop ook ooit in de fase te geraken dat rijden even gewoontjes wordt als tanden poetsen. Tijdens mijn 2 zwangerschappen (en met een lief dat graag een glaasje drinkt) werd ik ineens gebombardeerd tot bob als we een feestje of etentje op niet-wandelafstand van thuis hadden. Maar meestal betekende dat ’s nachts naar huis rijden over verlaten wegen (en zelfs dat zorgde voor grote stress op voorhand), dus niet echt veel geleerd daarvan. Desalniettemin hoop ik ooit te geraken waar jij bent: zonder nadenken in de auto stappen en rijden maar! :-)
deels herkenbaar; ik heb een rijbewijs, ik kan rijden (en neen, nu moet de huisgenoot niet beginnen lachen, ik KAN rijden zonder haperen of stilvallen in een auto die ik in de loop der jaren een beetje heb leren kennen), alleen het verkeer is er te veel aan. Na twee jaar stilstand voorbije weekend een heel eind alleen moeten afleggen met dienstwagen en ik heb het gedaan zelfs zonder geblokkeerde rug van de stress achteraf maar ik weet dat ik ook geluk had omdat ik weg kende, het relatief rustig was op de weg en er geen idioten op de baan waren die mij extra stress bezorgden (ik heb ze toch niet gezien).
NU is mijn auto mijn werkinstrument, maar er is ooit een andere tijd geweest. Voor ik met rijlessen begon, had ik nog nooit achter een stuur gezeten, zelfs niet in de botsauto’s. En mijn ouders hadden zelf geen auto dus daar kon ik ook niks van opsteken. Mijn rij-instructeur had géén geduld en brulde op mij dat het een lieve lust was. Pas toen een geduldige bijna-schoonmoeder mij urenlang liet proberen, is het gebeterd. Eenmaal mijn rijbewijs heb ik zowat al jouw tips toegepast, met uitzondering van die automaat dan.
Ik ben al tijden aan het zeggen dat ik een automaat ga kopen als er een tweede kindje komt, want met twéé gaat het echt onmogelijk worden om mijn muilezelcapriolen van iedere dag nog wat verder uit te breiden. Misschien moet ik er gewoon NU al werk van maken, want als ik dan zwanger ben dan kan zoveel stress toch ook niet goed zijn en … . Blegh. Het is gewoon oneerlijk dat sommige mensen veel te zot nonchalant in hun auto stappen en daar dan ook nog de mafste toeren mee uithalen, en dat anderen weer eerst eens duizend angsten moeten overwinnen.
Oh, ik ben trouwens niet bang dat IK niet kan rijden – nee ik heb geen ervaring en al, maar ik kon tijdens mijn lessen ééécht wel rijden – maar wel dat ik dat onnozel verkeer niet kan inschatten. En dat er zoveel geflipte chauffeurs op de baan zijn die vinden dat het leven eruitbestaat zeker nooit een halve seconde te moeten wachten en vooral maar nooit eens begrip te tonen voor iemand die een beetje staat te sukkelen. Dat veroorzaakt dus mijn angst.
Maar bon. Ik wil er ook vanaf. En dringend eigenlijk, want het zou het leven inderdaad zoveel makkelijker maken. Zoveel minder veeleisend voor mijn omgeving ook. Echtgenoten die mij moeten brengen, vriendinnen die de grotere afstand afleggen omdat dat met het openbaar vervoer niet gaat, collega’s die spullen meenemen voor mij omdat ze niet op mijn fiets passen, … . Ik ben er zo klaar mee!
Allez, misschien kunt ge nog eens een blogpost wijden aan waar ge goed een gemakkelijk tweedehandsautootje kunt vinden en dan geraak ik er ooit wel eens. :P
Ik wacht gewoon nog even op die selfdriving auto’s van Google en aanverwanten. Nog een jaar of vijf. Of tien. Rijbewijs is dan niet meer nodig. Lalala. *struisvogelmodus*
Ik neem je tips zeker ter harte! Hopelijk breekt de dag ooit aan dat ik ook zo’n overwinningsblogpost kan schrijven :)
Wat een passend topic op deze dag: straks neemt manlief de trein om mijn eigen autootje op te halen. Ik ben 33, heb twee dochtertjes en ben niet langer geloofwaardig als ik zeg dat wij onze plan wel trekken zo met een rijbewijsloze mama in (en vooral uit) huis.
Jarenlang is het ons wel gelukt: we wonden in Gent, hadden alles vlakbij en als ik toch eens geen beroep kon doen op het openbaar vervoer was er de levenspartner die het zich niet ontzag om me in het holst van de nacht ergens te komen oppikken. Maar toen was daar de kinderwens en gingen we verder van de stad wonen. Plots was alles minder dichtbij en bovendien kon de levenspartner het huis niet meer verlaten in het holst van de nacht, of hij moest de baby al meenemen, en dat wilde ik ook niet op mijn geweten hebben. Dus na nog wat langer dralen, ben ik rijlessen beginnen volgen tijdens mijn tweede zwangerschap. Die zwangerschap is niet vlekkeloos verlopen en dus ben ik na 12 uur les gestopt omdat ik de rijstress er even niet meer bij kon nemen. Na de bevalling heb ik de lessen afgerond met een automaat want de pook en ik waren niet de beste vrienden, terwijl dat volgens de instructeur wel hoorde. Nu beschik ik over een voorlopig rijbewijs en straks ook over een automaatje in aangepast formaatje (het vrachtschip van de partner besturen, bleek ook al geen succes). Tot ik mijn rijbewijs haal, mag ik de dochters niet meenemen in de auto, maar ik werk voornamelijk van thuis uit en dus zal oefenen nu op de dagelijkse planning staan. Ik hoop dat rijbewijs ergens in de lente nog te halen. Ik ben gemotiveerd want alles wat jij schrijft, lijkt mij absoluut de moeite waard om door te zetten: zelf boodschappen kunnen doen in de grote supermarkt en niet moeten letten op formaat of gewicht van wat ik meeneem, met de kindjes op eigen houtje ergens heen kunnen rijden, bij regenweer de auto nemen om naar de crèche te gaan, potentiële klanten kunnen aanspreken die niet bereikbaar zijn met het openbaar vervoer, zomaar naar het zwembad rijden, of naar vrienden, te veel om op te noemen eigenlijk.
Ik zet dus door en hopelijk stap ik op een dag ook zonder nadenken de auto in. Ik heb lang gedacht dat dat buiten mijn bereik lag, maar stilaan durf ik er toch naar te verlangen.
Toen ik nog niet zo lang mijn rijbewijs had reed ik om het weekend naar Oudenaarde (het lief) en terug. Ik was er toen al geen held in maar ik keek er niet zO erg tegenop. Nu woon ik bij het lief en moet ik niet meer zo veel rijden en zeker niet zulke afstanden, dus ja, veel hangt af van afstand en “moeilijkheid” van de weg die je moet afleggen maar hoe meer je rijdt hoe gemakkelijker het allemaal gaat.
Ook voor mij was het verhaal heel herkenbaar. Het rijbewijs was een heel traject. Nu heb ik het al enkele jaren op zak en het beterde sinds ik elke dag MOEST rijden naar de onthaalmoeder en naar mijn werk. Maar wegen waar ik nog nooit gereden heb blijven een probleem alsook wanneer het druk verkeer is en ik moeilijk moet parkeren! Het is en blijft een leerproces en een stresspunt.
Heel goeie tips en enorm herkenbaar. Ik heb zelf leren rijden met een automaat, en het was een van de beste beslissingen die ik ooit maakte. Ik mag dan wel niet rijden met auto’s van andere mensen, maar ik wil daar ook helemaal niet mee rijden :) Ik rij gewoon met die van mij, en dat is het belangrijkste. Met versnellingen leren rijden was een veel te grote stap voor mij en mijn bange hart, dus een automaat was een goed compromis. Nog een tip: leer rijden met de rijschool, en neem genoeg uren. Die mensen zijn daar voor opgeleid en geven je veel goeie tips. En oké, het kost wel wat, maar de vrijheid die ik sinds mijn rijbewijs voel, da’s onbetaalbaar.
O, nog vergeten: koop een heel goeie gps. Dat is ook een investering die zichzelf volledig terugbetaalt in een gerust gemoed. Als ik mij te hard moet focussen op de weg zoeken, verlies ik belangrijke andere dingen op de baan uit het oog, en dan word ik gewoon een gevaar!
“Leren rijden en je rijbewijs halen *moet* in dit land nog altijd met versnellingen”… bij mijn weten is er geen enkel reglement die dit zou verbieden. Wel is het zo dat als je het examen aflegt met een automaat dit duidelijk op je rijbewijs wordt vermeld en je ook beperkt wordt tot die automatische versnellingsbak. Omgekeerd geldt deze beperking niet.
Ha, dan had ik dat verkeerd op. Had ik dat geweten, bedankt Jan. :)
Dit is echt heel herkenbaar! En eerlijk gezegd wist ik niet dat er nog zo velen waren die dat probleem deelden.. Ik heb mijn rijbewijs al 4 jaar, maar ik vind het vooral nog steeds doodeng om op de autostrade te rijden. Vreselijk, die snelheid! De gewone weg die ik ken, doe ik al zonder vrees ondertussen, maar als ik ergens anders naartoe moet, begin ik mijn hart al in mijn keel te voelen! Nee, rijden doe ik echt niet graag, maar het is zo gemakkelijk. Ik kijk vaak jaloers naar hoe mijn zussen moeiteloos hele afstanden afleggen. Hopelijk lukt mij dat ook ooit. Nu durf ik wel al terug de autostrade op, maar dan inderdaad liefst met de automatiek van mijn ouders, anders heb ik het gevoel dat mn peugeotje elk moment uit elkaar kan vallen.
Super dat je je angst overwonnen hebt!!
Bij mij ging het ook niet vanzelf…
4 keer heb ik erover gedaan om mijn rijbewijs te halen. 4 examens (praktijk, mijn theorie was in 1x in the pocket), die steeds moeilijker en spannender werden. Ook omdat je steeds een andere examinator krijgt toegewezen en dat zijn ook maar mensen, dus de één wilde het dan weer net ff anders zien dan de ander. Na nachten wakker liggen en bedenken hoe het zou klinken als de examinator eindelijk zei Gefeliciteerd, je bent geslaagd, was het de 4e keer dan eindelijk zover. Een gefeliciteerd kon er niet vanaf (dikke teleurstelling), maar ik had het dan toch (net) gehaald. Met de belofte mij nooit meer bij het CBR te vertonen (iets dat ik later toch deed, dom!!) ging ik dolgelukkig met de trein naar huis. Angst in de auto heb ik daarna nooit gehad. Spannende momenten wel. En nu rijd ik ook automaat. Heerlijk!! Dat rijdt echt zoveel fijner en relaxter dan een schakelauto.
Geniet van je vrijheid :-)
Ergens in de zoveelste les in de tweede reeks met een tussenpauze ging ik aan de kant staan en ik zei tegen mijn instructeur dat het misschien niet zo’n goed idee was om iemand met schrik om te rijden iedere keer weer te zeggen dat ik zou sterven als ik niet sneller optrok om de straat op te rijden. En dat zei ik nadat ik heel het blokje omgereden was om opnieuw dat zelfde manoeuver uit te voeren. En hij dacht dat ik het zei om te lachen, tot ik hem aankeek. En nochtans had ik hem de eerste les gezegd dat ik schrik had en had hij gevraagd of het schrik was om mij belachelijk te maken of schrik om te sterven.
Zo confronterend…bijna 42, een kind en alles met fiets en openbaar vervoer…. massa’s beperkingen, steeds nagaan hoe ik ergens kan geraken…..het rijbewijs met automatic…het zal er echt eens van moeten komen. Merci voor de aanmoediging!
grrr rijlessen…als ik eraan terugdenk…
Liefs Saartje
http://saartjeathome.blogspot.be
Heb je ook een tip om de angst te overwinnen die ik heb bij het moeten rijden in mijn eentje naar ergens waar ik het niet ken?
Ik vind dat echt de hel.
Dus ondertussen kan ik rijden, ben ik niet meer zo bang en rij ik vrij op mijn gemak. Of toch meestal. Maar enkel daar waar ik het ken. Dat is anders ook een zware rotbeperking. :(
Marieke, wat mij veel vrijer en zelfverzekerder heeft gemaakt is een navigatieapparaat (GPS). Nu zit ik zo’n beetje in de auto zoals ik met de trein reisde toen ik nog een OV jaarkaart had. Als ik toen in een verkeerde trein stapte kon ik kosteloos met een volgende trein weer terug. Als ik nu een verkeerde afslag neem, rekent mijn fijne apparaatje meteen uit hoe ik weer op de goede weg kom. Er zit wel veel verschil in die dingen. Het voordeel van die van ons is dat ie de weg al best ver van tevoren aangeeft. Zo weet ik dus mooi op tijd welke actie moet worden ondernomen…
Ik ben mezelf nog altijd heel hard aan het wijsmaken dat ik toch wel altijd overal geraak, met het openbaar vervoer. En anderhalve kilometer wandelen van de bushalte naar waar je moet zijn is toch wel gezond en al. En zelfs met de verstoring van het openbaar vervoer ben ik dinsdag op tijd bij mijn interview geraakt! Nee, ik heb dat helemaal niet nodig, zo’n rijbewijs of een auto. *fluit*
Zo herkenbaar… Ik heb al twaalf jaar mijn rijbewijs en heb pas sinds vorige week plezier in het autorijden. Geduld is een schone deugd ;) Maar nog steeds is de auto de allerlaatste vervoersoptie, deels uit angst, deels uit milieubewustzijn.
Wat fijn dat je uiteindelijk toch van je angst zover bent afgekomen dat je in staat bent om auto te rijden en daarmee je leven en mogelijkheden te vergroten. Diepe bewondering voor je strijd!
Ik was een ramp, dat kan je o.a. hier lezen: https://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2015/01/17/prinses-heeft-een-paniekaanval/
Een stukje van de oorzaak is dat ik bang ben opgevoed wat rijden betreft. Het werd gezien als iets gevaarlijks, dus dat heb ik met de paplepel meegekregen.
Drie dingen over mijn eigen proces, waarbij ik er dus ellendig lang over gedaan heb het te leren, maar nu 500 km per week moet rijden, minimum:
1. Er zit iets karakterieels aan leren rijden. Het was eigenlijk een soortement therapie, een link naar hoe ik in het leven sta. Namelijk: soms ZO hard controle willen houden, dat ik het overzicht kwijt geraak. Of vermijdend zijn, want bang. Ik moest echt tegen mijn karakter in om het te leren.
2. Dwars door angst heen gaan, geeft een kick. Ik reed een maand na ik mijn rijbewijs haalde op de ring van Rotterdam. Dat is die van Antwerpen of Brussel tot de tweede macht. De adrenaline spoot door mijn lijf, wat een kick. En ik ‘deed’ het gewoon. En was er trots op. Vroeger beschouwde ik angst als iets dat je waarschuwde om dingen niet te doen, intussen weet ik hoe lekker het is om er soms een keer je voeten aan te vegen. Lees: https://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2015/03/16/een-dag-uit-het-leven-van-prinses-co-maart-2015/
3. Ik voelde me erg geïsoleerd als mama van twee in een dorpje zonder partner met een bakfiets die ik vaak van vermoeidheid niet vooruit kreeg. De mogelijkheden om dingen te doen zijn hier ook exponentieel toegenomen, veel dingen gaan sneller en zijn handiger. Wat lekker is, echt!
Euhm…ik heb een andere angst : die voor de auto met automatische versnellingsbak…echt, ik kan al jaren autorijden, doe het goed en tot nu toe zonder accidenten (afkloppen!). Geef me gelijk welke auto en ik rijd ermee weg. Maar, stop me een automatische in mijn handen en er gebeuren heel rare dingen. Ik probeerde meerdere malen met zo’n ding te rijden, onthoofde zelfs bijna mijn stiefzoon door op de rem te gaan staan tijdens het aanzetten. Want daar wringt het schoentje : ik kan mijn hersenen er niet van overtuigen dat die linkervoet werkloos moet worden in zo’n auto….hels is dat, ik zweet er al van nu ik erover typ…brrrr…
Nathalie, dat had ik ook. Tot de echtgenoot mij verplichtte om op mijn linkervoet te gaan zitten…
Verder: herkenbare verhalen. Vier keer examen gedaan, alles uitgesteld tot mijn voorlopig rijbewijs bijna vervallen was. Ik heb met mijn eerste zefverdiende centen een tweedehands auto gekocht, zodat het traject Antwerpen-Gent niet altijd getreind moest worden, maar eens in Gent koos ik altijd de fiets. Uiteindelijk beterde het wel, en nu rij ik heel graag, met eender welke auto. Geen aanhangwagen, daar pas ik (nog?) voor.
Hier ook eerder schrik van automatische versnellingen en cruise control dan het rijden op zich. Ik heb graag nog ‘controle’ over mijn wagen. Na het behalen van mij rijbewijs (pas na mijn studies) moest ik regelmatig mijn vriend gaan halen aan de luchthaven. Net je rijbewijs en met de nieuwe wagen van een ander… op de Brusselse ring. Zweten en afzien van begin tot het eind. Maar het feit dat een auto noodzakelijk was voor mijn eerste job… en ik dan uiteindelijk mijn eigen wagen had is het autorijden snel een gewoonte geworden. Al bleef die ene helling aan de ring van Kortrijk (Bissegem) het stressmoment van de dag. Sebiet rol ik achteruit – help!
Nu heb ik een nieuwe wagen: elke wagen voelt anders aan dus weer wennen eraan en bang om er iets mee tegen te komen. We beginnen precies opnieuw dan :-)
Pfff, ik ben nu aan het leren rijden. Heb het zelf ook jaren uitgesteld…
Ik zie altijd zo tegen de rijlessen met de autoschool op. Gisteren nog gaan rijden met mijn vriend, maar dat was een heel slecht plan. Na tien minuten wou ik al bijna beginnen wenen… ik stopte aan een kruispunt, zoals mij mooi geleerd is door de rijschool, maar de man achter mij had duidelijk geen geduld en zag mijn ‘L’ als reden om hevig te beginnen claxonneren en toen ik dan stilviel van de stress kwam hij naast mij staan en maakte hij allerlei obscene gebaren en begon hij te roepen-.-
En zo iets maak je dus vaak mee als je met een ‘L’ rijdt… Ik ben al zo bang in de auto en dat maakt het dus niet beter
ik rij gelukkig altijd al zonder angsten, maar sinds ik sinds kort een automaat rijd, vraag ik me serieus af waarom we in vredesnaam niet allemaal overstappen, zoveel makkelijker en comfortabeler!
Jezus Christus was me dat een kwelling (leren autorijden, niet de blogpost lezen)… Ik kom uit een gezin waar niemand auto rijdt, en heb het geleerd op mijn 28ste. Omdat ik moest van De Post. Eerst zouden ze alles betalen, maar plots deden ze enkel praktijk nog, en plots ook dat niet meer. Dus ik heb alles zelf moeten betalen. Eerst heb ik twaalf maal mijn theorie moeten doen – het interesseerde me niet – en ik heb vier keer mijn praktijk gedaan. De eerste keer “gaf ik mijn voorrang van rechts niet want gij weet dat niet zeker dat dat hier voorrang van rechts is” (terwijl ik zeker weet dat ik dat wel gedaan heb, in een streek waar ik opgroeide nota bene). Ik was nogal erg kwaad toen. De tweede keer was het stormweer. Heb ik drie of vier keer mogen proberen de S-bocht te doen dus daar was ik (terecht) niet door. De derde keer vond de examinator het nodig mij te enerveren met de vraag of ik wel wist waar de embraillage voor diende. Al de rest was goed en mijn rijinstructeur zei dat ik eigenlijk wel gelijk had dat ik kwaad was de eerste keer (ik gaf dus toch mijn voorrang). De vierde keer heb ik gezegd “fuck die rijschool, ik doe het wel alleen (allez, samen met mijn oom)” en ik was er door. Ik zou het nooit meer opnieuw doen, al ben ik blij dat ik het heb.
En ik die dacht dat ik alleen op de wereld was met dit o zo herkenbaar ‘probleem’.
Ik neem je tips zeker ter harte, al denk ik dat hoe vaker je achter het stuur komt, buiten dat gekende traject om, hoe meer je je angst uiteindelijk overwint.
Dit blogbericht werd gepost op de dag dat ik buisde voor mijn eerste praktijkexamen :'( Ik had nochtans zo mijn best gedaan om in de maanden voordien rijlessen te nemen en mijn rijangst te overwinnen… Theorie behaald op mijn 19e (eerste keer op school geprobeerd, maar wegens geen interesse net gebuisd, tweede keer er goed door) en dan pas echt beginnen oefenen op mijn 20e. Maar.. studies, werkende ouders, slecht weer en rijangst zorgden ervoor dat ik op erg onregelmatige tijdstippen oefende. Ik ben nu 21 en vond dat het tijd was om mijn examen te doen met de rijschool. Parkeren ging perfect, maar dan kwamen we op een kruispunt… Ik keek naar links en naar rechts, reed naar voor om dan links af te slaan en er komt een witte bestelwagen uit het niets van rechts op me afgereden. De instructeur stopt in mijn plaats…en examen gedaan :( ik geef het eerlijk toe: ik had de auto niet gezien. En de commentaar van de instructeur en examinator klopte helemaal: ik heb geen inzicht in het verkeer en durf geen beslissingen te nemen. Ik ben helemaal ontmoedigd… Op het moment dat ik wel heel graag mijn rijbewijs wil blijkt immers dat ik het niet kan, dat autorijden. Terwijl al mijn vrienden en kennissen heel vlot hun rijbewijs hebben gehaald en al een paar jaar vrolijk rondrijden. Ik ben nu van plan om alleen te gaan rijden en een eigen autootje te kopen om te oefenen. Maar wat denken jullie: zou dit een goed idee zijn om me meer inzicht te doen krijgen in het verkeer? Ik weet echt niet meer wat ik anders moet doen :(
Allemaal heel herkenbaar! Ik mag sinds september alleen rijden, maar de angst kruipt in mijn schoenen bij het vooruitzicht. Mezelf ben ik niet meer sinds september, omdat ik er elke dag over pieker. Jammer genoeg leven we in een maatschappij waar niet iedereen respect heeft voor je angsten…
Zo herkenbaar heb vroeger de halve wereld rondgevlamd en nu sinds twee jaar durf ik niet meer verder dan mijn dorp. …voel me verschrikkelijk beknot in mijn vrijheid maar de angst is groter :(
Amai. Zo herkenbaar… Ik heb zelf enorme angsten om met de auto te leren rijden. Omdat ik ooit in een verkeersongeval zat. Ik neem jouw tips zeker mee :-)
Oef ik ben niet alleen…. Ik heb al meerdere keren rijangst gehad meestal op de snelweg. Ik reed de afgelopen 15 jaar doorheen een groot deel van Europa en sinds half juni durf ik geen snelweg me op zonder dat het zweet me van het voorhoofd loopt. Wat raden jullie me aan ?
Holy … ! Ik dacht dat ik de enige was! Mijn vrienden en kennissen bekijken me altijd heel vreemd aan als ik zeg dat ik helemaal niet blij ben met mijn wagen. Ik sla doodsangsten uit als ik alleen moet rijden. Niet dat ik het niet kan, op zich lukt dat wel, tot ik in paniek sla en teveel begin na te denken. Ook de angst om iets of iemand niet goed te zien en dan een ongeluk te hebben waar iemand om het leven komt. Mijn hart begint al sneller te kloppen nu ik dit schrijf. Ik heb mijn wagen nu een goeie 2 weken en vind continu excuses om niet te moeten rijden (“Goh, ik moet naar de winkel, maar ik heb niet zoveel nodig, dus ik ga wel te voet.” “Oh, vrijdag laat ik mijn nagels doen… bwaah, tis niet zover, ik ga wel te voet” etc.) Morgen ga ik bij een vriendin op bezoek in Antwerpen – ik woon tegen Gent – en ik weet dat ik best met te auto ga, maar ik zie het niet zitten. De autostrade durf ik echt niet op, dus ik probeer het voorlopig via de binnenwegen. Ik dacht dat die auto me dolgelukkig zou maken, maar het tegendeel is waar. Ik haat het. Maar het steekt me wel een hart onder de riem dat ik niet alleen ben. Ik voelde me zo een mislukking, want niemand in mijn omgeving begrijpt mij. Bedankt, jongens.
Zo herkenbaar!
Ik heb al 10 jaar mijn rijbewijs. Eigenlijk gaat alles prima, ik rijd regelmatig, nog nooit een ongeluk gehad. Ik rij heel vlot van A naar Z… zolang ik de weg weet. Insta werkelijk doodsangsten uit als ik ergens naartoe moet rijden waar ik de weg niet weet. Een onbekende bestemming in een stad bv bereiken is voor mij gewoon onbestaande. Die schaamte… mensen begrijpen dat dikwijls niet he? Ik krijg toch vaak vreemde reacties van anderen als ik zeg dat ik er niet zal geraken of we miss ergens anders kunnen afspreken. Ik heb al verschillende keren een paniekaanval gekregen in de auto. En dat gebeurde altijd toen ik ALLEEN naar een onbekende bestemming reed. Die combinatie “alleen in de auto”, rijden en de weg zoeken, is voor mij gewoon doodeng. Als ik ergens met vrienden heb afgesproken in Antwerpen, lig ik er dagen van tevoren wakker van hoe ik er zou geraken of ik er überhaupt wel zou geraken… het is een vreselijk gevoel! Ik zou niet liever willen dan die angst overwinnen, maar na 10 jaar is me dat nog altijd niet gelukt :-(
Ooit, 40 jaar geleden een poos autorijles gehad. Vond het niet leuk, en toen ik in verwachting raakte gestopt. Nu ben ik 58 en wil eigenlijk zo graag toch nog een rijbewijs. Ben nu mezelf al 4 maanden aan het overhalen om het te proberen te gaan doen. Maar telkens als ik denk: Ja ik ga gewoon mezelf de kans geven om in ieder geval een proefles te nemen, word ik bang en misselijk. En toch wil ik het zoooo graag.