lilith doet niet meer mee, en dat is oke (verschenen in De Standaard Magazine)

ikdoenietmeermee

“Vergeten mensen je niet?”, mailde ik naar die ene kerel die ik in alle eerlijkheid zelf was vergeten sinds hij begin dit jaar zijn Facebookaccount verwijderde en uit mijn timeline en leven verdween. Ik kende hem als collega, niet als vriend, en dat bleek ook toen hij op delete drukte: het contact, dagelijks, jolig en veelvuldig, was weg. Onze interesse in elkaars leven bleek maar zo lang te bestaan als zijn Facebookaccount.

Tien maanden later stond ik zelf op de grens van moe en kotsbeu. De dagelijkse door Facebookstatussen op gang getrokken oogrolaanvallen bereikten een hoogtepunt op de dag van de nationale staking, in november van vorig jaar, en ik besliste om er de stekker uit te trekken. Eens zien wat dat gaf. Omdat ik erg alles of niets ben in alles dat ik doe wist ik dat een beetje Facebook voor mij geen optie was: had ik geprobeerd, met allerhande zelfbedachte regeltjes van in het weekend niet en ook niet na zes uur behalve misschien op zondag, maar erg succesvol was het allemaal niet. Cold turkey, dus. De gedachte dat ik niet meer op de hoogte zou zijn van alles dat zich op Facebook afspeelde maakte me zenuwachtiger dan ik wilde toegeven. FOMO, ja, Fear of Missing Out. Dat ik weldra compleet niet meer mee zou zijn bezorgde me stress.

Toch vroeg ik me ook af of Facebook zelf, en mijn overmatig gebruik ervan, me niet nog veel zenuwachtiger maakte. Alles constant willen volgen en inhalen had me rusteloos gemaakt. Er was altijd wel iets dat nog bekeken moest worden, foto’s die ik nog niet had gezien, een mening die ik nog niet had gevormd, een notificatie die stond te blinken waarvan ik niet wist of het een like of een sneer was. Mijn humeur fluctueerde van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, van ergernis naar binnenpretjes en weer terug. In combinatie met mijn verslaving aan nieuws (en dan nog liefst van het breakende soort) had ik steeds vaker het gevoel dat ik een speelbal was tussen leuk en niet leuk. Dat ik daardoor de controle over mijn humeur overliet aan anderen. Het leek tegenstrijdig: we proberen steeds bewuster om te gaan met hoe we leven, wat we eten en waar het vandaan komt, maar we laten wat er ons hoofd binnenkomt dag in dag uit over aan de willekeur van wat op de sociale media verschijnt.

Het was ook wat mijn vermiste Facebookvriend aangaf in een mailtje terug: stoppen had hem inderdaad veel rustiger gemaakt. Hij moest minder meningen vormen, en als hij toch een leuke ingeving had stuurde hij dat naar zijn vriendin of beste vriend. Hij vertelde dat zijn moeder enkele dagen eerder was overleden: “Dat zou me vroeger heel wat Facebookactiviteit hebben opgeleverd”, mailde hij, maar nu had niemand van zijn voormalige Facebookvrienden een idee. “Laat ons maar snel koffie doen om het er eens in het echt over te hebben”, mailde ik terug. Daar had ik sinds ik niet meer om de vijf minuten mijn Facebookfeed moest checken immers tijd voor. De tijdswinst, dat was het eerste dat me opviel toen ik stopte. Hoeveel langer mijn werkdagen leken te duren, en hoeveel meer ik gedaan kreeg. Daardoor maakte ik ook snel kennis met de tegenovergestelde vorm van Fomo: Jomo, the joy of missing out. Het genot van niet meer mee moeten doen. Van neen te durven en kunnen zeggen. Van onbereikbaar durven zijn in deze tijd van hyperbereikbaarheid. Van dingen niet moeten doen: niet over elke serie moeten kunnen meepraten, niet moeten ingaan op elke uitnodiging of kans. Van even aan de kant gaan staan. Toen ik het er met vrienden over had, en er later een blogpost over schreef, was het ongelooflijk hoeveel mensen me lieten weten dat ze “wilden dat ze ook zo sterk waren”. Dat ze durfden stoppen met alles laten vallen voor de bliepjes van hun telefoon en laptop. Ook nu klonk er vaak angst door: angst om er niet meer bij te horen, om vergeten te worden, om van niks af te weten. Wat als iemand zwanger is en dat enkel op Facebook deelt? Wat als iemand een feest geeft en mij vergeet uit te nodigen? Wat als? Wie beweert dat FOMO zomaar weer een modewoord is dat nergens op slaat moet eens rondhoren in zijn omgeving.

Ondertussen heb ik zelf een maand of vier aan statussen gemist. Volgens mijn lief, dat wel nog op Facebook zit, valt de schade mee: “Same old, same old”. Ignorance blijkt in mijn geval bliss, en ik kan me steeds beter vinden in de quote van Tom Ford, dat er dezer dagen weinig grotere luxe te vinden is dan in tijd en stilte. Een boek lezen of een programma bekijken zonder te moeten onderbreken om te zien of iemand mijn spitsvondige status al heeft geliked. Gefocust werken. Af en toe helemaal alleen zijn met mijn gedachten zonder ze te moeten delen, iets wat ik tegelijk verfrissend en beangstigend vind. Tegelijk kan ik niet ontkennen dat mijn wereld kleiner is geworden, als thuiswerkende freelancer was Facebook toch handig om even snel het gevoel te hebben dat ik een levende ziel zag. Stoppen met Facebook zorgt ervoor dat ik meer moeite moet doen om in contact te treden met mensen. Niet dat dat per definitie zo slecht is. Vriendinnen mailen me: “het lijkt alsof ik je al zo lang niet meer heb gezien”. Er wordt weer afgesproken om bij te praten, en ik kan weer nieuwe informatie delen zonder dat iemand “ik heb het gelezen op Facebook” zegt. Sommigen heb ik niet meer gehoord. Velen, zelfs. Then again: ook niet zelf gecontacteerd. Zet er je maar eens aan, met meer dan driehonderd Facebookvrienden die plots zijn weggevallen. Ik heb geen idee waar mijn klasgenoten van twintig jaar geleden deze morgen mee bezig zijn, maar dat is oke. Dat wist ik vroeger namelijk ook niet. Als kennissen zwanger zijn weet ik het altijd iets later, maar ik heb wel enkele vrienden die zo lief zijn om me dan een smsje te sturen. “So you know: die is zwanger. Het stond op Facebook”. Dank aan die vrienden, die ik in de tijd van Facebook zeker in het mapje Topvrienden had onderverdeeld, als ik wist wat ik nu weet. Ondertussen ben ik ook gestopt met in Facebookstatussen denken, al duurde het ook wel een week of twee voor die reflex wegviel. En aangezien ik nog steeds mijn blog en Instagram heb heb ik niet het idee dat ik mezelf onttrek van alle vormen van internetplezier.

Gekke bijwerking van mijn stap terug: ook wat nieuws betreft merk ik dat ik een break erg welkom was. Die neem ik dan ook, in de vorm van niet heel de dag door van de ene nieuwssite naar de andere te trekken, en er ook soms voor te kiezen om dingen niet te moeten weten: de Kroongetuigen over Marc Dutroux niet bekijken, omdat ik weet dat het me niet helpt. De dag erna dus niet kunnen meepraten. Daar verrassend oke mee zijn.

Ondertussen heb ik mijn persoonlijke Facebookaccount niet alleen gedeactiveerd (waarna je hem op elk moment met een klik opnieuw kunt activeren), maar zelfs volledig gedelete. Ik besta niet meer. Het kan dat ik allerhande feestjes en inside mopjes mis die zich enkel in het universum van Zuckerberg afspelen, maar in ruil krijg ik een hoop ongestoord rustige avonden waarop mijn smartphone en laptop in mijn tas blijven. Thee, een boek, geen status of tweet die nog moet ingehaald worden. Als ik niet wist dat het 2015 was, ik dacht dat het 1997 was. Gek hoe ik dat, na jaren ongelooflijk enthousiast gebruik en grote liefde voor de sociale media, nu zo’n ongelooflijke luxe lijk te vinden.

Niet helemaal klaar om af te kicken? Deze apps helpen je om te minderen.

Freedom sluit het internet voor je af voor een periode die je zelf bepaalt. Je dubbelklikt op het icoontje, stelt een tijd in, en hoppa, weg zijn alle vormen van internetafleiding. Wil je toch terug online, dan moet je je computer opnieuw opstarten.

– Te drastisch? Dan is er ook nog Antisocial, dat je laat kiezen welke websites je wilt blockeren voor een bepaalde periode. Enkel Facebook, bijvoorbeeld. Ook hier is de enige manier om te stoppen je computer opnieuw opstarten.

– Ben je nog niet helemaal klaar om te stoppen of te minderen, maar wil je wel graag eens zien hoe veel tijd je verknalt op het internet? Rescuetime trackt je bezigheden en geeft je aan het einde van de dag een accuraat beeld van de manier waarop je je computertijd spendeert.

Dit stuk verscheen eerder in De Standaard Magazine.

Reacties

  1. Ik denk er ook zo vaak aan om te stoppen. Het neemt zoveel tijd in beslag & het levert je enkel vluchtige contacten op. Maar helaas, ik durf niet. Ik ben absoluut niet zo’n sociaal persoon. Mijn agenda is niet gevuld met lunchdates of avondjes weggaan met vriendinnen, enkel met werk en afspraken bij de dokter ed. Er is die schrik om geen contact meer te hebben met mensen, al ware het kennissen. Je berichten over dit soort afkicken doen me wel nadenken. Misschien moet ik wat meer offline momenten organiseren zodat ik rustig van een boek kan genieten zonder na enkele pagina’s eens te kijken naar een social media-app. Cold turkey zou voor mij sowieso te drastisch zijn, maar minderen zou enorm veel meer kwalitatieve tijd betekenen.

  2. Ik blijf het ook een bijzonder medium vinden Facebook. Het verandert vriendschappen enorm. Ikzelf merk dat ik voor feestjes alle uitnodigen alleen via facebook doe en daardoor inderdaad de mensen zonder facebook vergeet.

    Een vriend van me gaat binnenkort ook offline, ik ben heel erg benieuwd hoe dat gaat zijn!

  3. Bij FB denk ik toch vaak, moet ik dat echt weten, wil ik dat echt wel weten?
    Het neemt idd heel veel “verloren” tijd in beslag, die ik nuttiger had kunnen besteden. Hm, misschien toch ook maar eens teruggaan naar 1997?

  4. Na anderhalf jaar zijn er nog steeds mensen die zeggen “Ahja maar jij hebt geen fb meer” en daar ben ik nog altijd blij om. Ik kan voor 100% eerlijk zeggen dat ik me (nog) relaxter, vrijer en ja, zelfs gelukkiger voel. En grappig als ik nu iemand tegenkom op straat die zich een aap schrikt als ze mijn dikke buik zien….ah neen, stond niet op fb

  5. Mij stoort vooral de onrust als je met iets bezig bent. Die neiging om elk kwartier even te checken wat er gebeurt in de microwereld (fb) en macrowereld (nieuws). Ik zet mijn timer om dat bij mezelf in toom te houden. En ik weet dat het ook komt door vermoeidheid etc, dat ik daardoor minder controle heb over mijn impulsen.
    Gauw wat dagen vakantie. Benieuwd hoe het zal zijn om van het infuus af te zijn ;).

  6. Ik ben het volledig eens met je topicje, net daarom ben ik zelf nooit met Facebook begonnen én wou ik ook niet op die kar met Twitter springen. Voor je het weet ben je ’s avonds niets anders meer aan het doen dan FB, Twitter, Linkedin en anderen te lezen, volgen enz… Een blogje is voor mij al méér dan voldoende :)

  7. Heb ook geen officieel account meer, alleen een anoniem account om mijn recensieboeken te kunnen volgen. En het is zalig om niet meer te weten wat oude kennissen doen, het slorpt allemaal zoveel tijd en emotie op. Mijn echte vrienden volgen me wel via m’n blog.

  8. Rescuetime ga ik één dezer zeker eens uittesten. Facebook staat al lang niet meer op mijn smartphone. Dat helpt. Maar ik was sowieso niet erg actief op Facebook. Op Twitter wel maar ik check mijn tijdslijn zeker niet de hele dag door. Idem voor mail. En ohja, ik heb alle notificaties uitgezet. Helpt gigantisch :-)

  9. Ann

    Interessant stuk!
    Het denken in facebookstatussen, guilty!
    Ik heb echt jaren gewacht voor ik met Facebook begon. Nu ik een account heb, heb ik een beperkte vriendenlijst en meteen ook een onderdeling “goede vrienden” gemaakt (omdat je altijd mensen hebt die je toevoegen en die die je niet durft weigeren). Ik ontvang ook alleen meldingen van goede vrienden en deel mijn foto’s en statussen alleen met hen. Op die manier vind ik Facebook een erg fijn medium om in contact te blijven met het selecte groepje mensen die ik ook effectief in mijn leven wil.
    Het nieuws volg ik sowieso niet. We hebben geen tv. Heel bewust. En daar zijn we nog steeds heel blij mee. Ook nieuwssites bekijk ik niet. Ik mis er niets aan. De belangrijke dingen bereiken mij zo ook wel.
    Ik denk dat we de invloed van al die media en de stress die ze met zich meebrengen vaak onderschatten.

  10. Interessantom te lezen. Ik denk er nog steeds over. Na je vorige bericht heb ik fb van mijn telefoon gegooid, dat scheelt zooooo veel. Ik heb al veel minder de neiging elke seconde te checken. Zelf plaats ik eigenlijk enkel mijn blog op een aparte pagina. Moet nog eens uitzoeken of ik wel mijn persoonlijke pagina kan wissen en niet mijn blog pagina. Ga wel na deze update van jou eens door mijn vrienden heen, dat zal ook schelen denk ik. Liefs

  11. Ik heb er al vaak aan gedacht om mijn account te verwijderen. Het jammere is dat ik hem nodig heb voor mijn werk, om de pagina van de firma te beheren (je moet je persoonlijke account er aan koppelen – een anonieme account maken zonder info of foto’s zou ook gaan, maar dan behoud ik liever mijn eigen profiel). Gelukkig ben ik niet echt een addict. Ik kijk niet naar mijn timeline op ’t werk en sommige dagen vergeet ik zelfs dat Facebook bestaat (waardoor ik dan af en toe wel eens een verjaardag mis).

    Wat nieuws betreft: we hebben geen tv in huis, dus ik hoor enkel radionieuws. Bij interessante topics doe ik online wat opzoekwerk. Maar… Ik spendeer vrijwel mijn hele avond aan het lezen van het laatste nieuws op vlak van technologie en design, via RSS. Misschien moet ik FeedWrngler eens uitmesten, zodat ik enkel de écht belangrijke en de interessantste feeds overhoud en meer tijd kan spenderen aan andere dingen.

  12. Een maand geleden, trok ik ook de stekker uit mijn persoonlijke Facebook account. Had er ook al honderden keren over nagedacht, zou ik mijn account verwijderen, zo ik hem niet verwijderen, … Op een dinsdagavond kwam ik thuis, en heb ik meteen mijn account volledig verwijderd. De druppel was toen ik de week voor die dinsdagavond eens alle kwartiertjes en halfuurtjes die ik doorbracht op Facebook op een blad schreef. En het sommetje maakte. Echt schandalig veel tijd spendeerde ik op Facebook. Na het verwijderen van mijn account, had ik even wat schrik. Schrik om “van alles” te missen. Maar een week na het verwijderen wist ik wel beter. Niet meer de constante drang om Facebook te moeten checken, de vrees om een bepaalde status of foto niet gezien te hebben. Zo veel rustiger is mijn leven geworden. Zo veel meer tijd om zelf te ‘creëren’. Meer tijd om me te focussen op echte relaties. Of gewoon op het alleen zijn. Eens zalig niets doen. En niemand die dat hoeft te weten. Ik spendeer nog vaak wel eens een uurtje op internet waarbij ik wat rond surf. Maar toch is het gevoel anders. Ik lees interessante blogposts, ik verzamel inspiratie, ik kijk naar foto’s, … Allemaal dingen met een ‘einde’. Als de blogpost gelezen is, dan heb ik een voldaan gevoel. En ik heb iets interessants gelezen. Bij Facebook, kwam er nooit geen einde. Soms, heel soms, heb ik nog wel eens het gevoel dat ik bepaalde zaken mis. Maar meestal zijn het geen onoverkomelijke dingen, en meestal kom ik de zaken die ik moet weten wel te weten, al kan het dan een paar dagen later zijn. Is dat erg? Helemaal niet. Ik ben ook wat ontgoocheld in Facebook. Ik had een hele nieuwsbrievenflow verwacht om te vragen wanneer ik terugkwam. Maar niets, noppes, nada. Hoe langer ik er weg ben, hoe meer andere interessante manieren ik ontdek om te connecteren. Wegblijven op Facebook heeft me in ieder geval erg goed gedaan. Vooral de rust in mijn hoofd. Deugd dat dat doet.

  13. Knap, ik blijf het knap vinden! Facebook is van mijn smartphone verdwenen en dat vind ik al een hele stap. En ik moet zeggen, dat ik het niet mis als ik pas ’s avonds naar facebook ga kijken en dan scrol ik zelfs niet helemaal meer naar beneden.

    De enige reden waarom ik (voorlopig) op facebook blijf, is dat ik een chatgroepje heb met een paar vrienden uit België. Misschien eens vragen of ze via whatsapp willen communiceren :)

  14. Lynn

    Om eens een ander geluid te laten horen: ik herken het helemaal niet. Ik erger me wel soms aan Facebookstatussen of -updates, maar die mensen of dingen blokkeer ik dan via allerlei handige browser add-ons (zoals FB Purity of Social Fixer). Op mijn gsm kijk ik af en toe wel eens maar niet dwangmatig. Het internet op mijn GSM staat ook alleen aan als ik iets wil opzoeken, dus last van bliepjes heb ik ook al niet. Ik ben sowieso nogal een asociale dus ben niet bang om dingen te missen of er niet meer bij te horen of zo. Delen van foto’s of statussen doe ik wel, maar niet dat mijn hele denkpatroon er door verandert, alleen als ik effectief van plan ben om iets te delen :) Nu goed, hetzelfde heb ik met televisie (kijk ik nooit) of radio (luister ik nooit) hoor. Ik ben blijkbaar nogal goed in onder een steen leven :)

  15. Ik ben al meer dan twee jaar en een half van ‘Fakebook :p’ verlost en ik mis nu eindelijk niets meer.
    Hoewel ik nog wel mijn blog heb om mijn eigen dingen op te ventileren lees ik alleen nog dagelijks de krant (abonnement op De Standaard dus ik las bovenstaande al) en ik voel geen enkele behoefte meer om te weten hoe het met mijn vriendje uit mijn jeugd gesteld is of hoe mijn oud collega haar kinderen groot worden. Ook mis ik geen enkele evenement meer omdat ik meestal niet eens weet dat het doorgaat.
    Ik ben nu veel geruster dan toen !! Ik erger me ook niet meer dagelijks aan mensen tenzij in het dagelijkse leven af en toe :-). Ik probeer dat niet te doen wegens energieverspilling, maar soms lukt het me echt niet.
    Ik luister alleen naar de radio (af en toe) in de auto.
    Het maakt mijn leven zoveel simpeler want door de grootte ervan is het zo al ‘sociaal’ genoeg.
    Mensen vinden het soms raar dat ik het zo lang zonder doe, maar hm. Ik spreek via mail of telefoon af met vrienden. Zoals vanouds.
    Ik zie wel wat het doet met mijn eigen kinderen. Ik vind facebook een ‘vergif’.

  16. Barbara

    Ook ik sloot vorige week mijn facebookaccount af. Ik durf nu dan ook toe te geven dat ik echt verslaafd was: ’s nachts thuiskomen en niet in bed kunnen gaan vooraleer je weer helemaal ‘mee’ bent, elke dag zat ik er uuuuren op, het werd gewoon een dwang. ‘Een beetje op facebook zitten’ werkt gewoon niet voor mij, dus ik ben meteen voor de cold turkey gegaan, deactiveren en weg ermee! De stapel boeken op mijn nachtkastje zal mij dankbaar zijn. Ik vind het echt goed zo! Af en toe breekt me het zweet wel uit: stel dat ik die of die wil contacteren, hoe ga ik dat dan doen? Dan hoop ik dat google mij wel zal helpen om die personen terug te vinden. de mensen die je wil blijven zien en horen, blijf je toch zien en horen, al de rest was sowieso al ballast. Ik zal enkel wat meer moeite moeten doen om zaken te volgen, zoals groepen, concerten, winkels enz.

  17. Volledig mee eens, ik ben wel nog in fase van: ik neem er gewoon afstand van, heb het ook zo op FB gesmeten, dat ik een “pauze” in las. Ik voelde me verdikke schuldig dat ik op een bepaalde dag iemand vergat een gelukkige verjaardag te wensen :-s Rusteloos dus ja. Ben misschien van plan om enkel m’n familie als vriend te houden, want hen wil ik de foto’s van m’n kinderen niet ontzeggen, gewoon omdat ze ze zo weinig zien. Geen pocherig gedoe tegenover iemand die je amper kent. Zo ben ik eigenlijk bij blogs terecht gekomen, minder stress om te volgen maar doodleuk om te lezen want meestal “het leven zoals het is” en geen opgefokte statussen die alles verbloemen. Plus, heb al het één en ander geleerd uit de blogs: recepten, maar ook leuke winkels! Zelf ben ik ook schamper beginnen bloggen, lekker incognito, daar kan ik mezelf in kwijt en leest het niemand? So be it :-) Heb er zelf plezier aan om het voor m’n eigen terug te lezen :-D

  18. Die rescuetime ga ik wel eens uitproberen! Soms denk ik ook om wat te minderen, daarom niet te stoppen….mensen weten op den duur zoveel over je…maar ach als je dan bijv. op een ‘Big Blogameetup’ komt en de mensen herkennen je en stellen vragen over je kids,…dan voel je je toch een beetje goed :-)
    grtjs Saartje
    http://saartjeathome.blogspot.be

  19. RL

    Wat heel erg helpt, maar dat heb je zelf niet in de hand, is als je echte vrienden niet zo digitaal zijn ingesteld. Dan heeft het geen enkele zin om uit te nodigen via FB want ze zitten er gewoon niet op ;-) Hetzelfde met Twitter eigenlijk. Dat geeft je een goede reality check: je zal moeten mailen of bellen om iets af te spreken…

  20. Ik hoor steeds meer mensen erover om te stoppen met Facebook. Voor mij is het slechts even kijken of er met familie of echte vrienden wat nieuws is, de rest laat ik aan me voorbij gaan…

  21. Ik vraag me af of het leeftijdsgebonden dan wel persoons/vriendengroeten gebonden is, dat Facebook gebruik. Want zelfs als ik een paar dagen Facebook niet open (wat regelmatig gebeurt) dan heb ik misschien tien nieuwe berichten staan of zo. Twitter heb ik nooit aangezet, instagram ook al niet. Het ergste is Pintrest bij mij. Mijn uitdaging is meer doen, minder gewoon pinnen….

  22. Ingstje

    Ik vind het allemaal zo drastisch om daar dan meteen helemaal mee te (moeten) kappen, ik begrijp het probleem ook niet zo goed, je kan toch perfect Facebook hebben en niet elke dag checken? Ik heb geen Facebook op mijn telefoon en heb ook in de vriendenlijst enkel nog mensen overgehouden die ik echt wil volgen (dus alle klasgenoten uit de middelbare tijd niet meer dus bijvoorbeeld). Zoveel tijd neemt het dan niet in beslag om op de hoogte te zijn, en in elk geval minder dan koffietijd, daar zou ik dan weer niet aan toekomen met iedereen…

    1. Heeft met persoonlijkheden te maken, denk ik: “Omdat ik erg alles of niets ben in alles dat ik doe wist ik dat een beetje Facebook voor mij geen optie was: had ik geprobeerd, met allerhande zelfbedachte regeltjes van in het weekend niet en ook niet na zes uur behalve misschien op zondag, maar erg succesvol was het allemaal niet.” ;)

      Good for you, ik wou dat ik goed was in een beetje. :)

  23. Omdat ‘gedoseerd’ niet in mijn woordenboek voorkomt ben ik ruim een jaar geleden ook gestopt met FB. De trek om er steeds naar te kijken, en vervolgens de ergernis over al die posts en likes, werden me te groot. Bovendien gingen mensen het ook als hét contactmedium beschouwen, terwijl ik IRL omgang met hen, telefoneren en kaartjes sturen juist zo leuk vind. Sinds ik geen FB meer heb is het heerlijk rustig, zie ik vrienden en familie vaker en houden ze mij via veel leukere wegen op de hoogte van hun leven en vice versa.

  24. Hannelore

    Ik heb het ook al overwogen want ik kan de onrust die met Facebook gepaard gaat steeds minder goed verdragen. Ik denk echter dat mijn account verwijderen de enige manier is om Facebook volledig uit mijn leven te krijgen, maar ik krijg mezelf niet zover. Ik zou het vooral zonde vinden om die hele geschiedenis kwijt te zijn, de foto’s en statussen van al die jaren. Ik stel me voor dat mijn kinderen daar binnen vijftien jaar doorheen scrollen en hun kindertijd en jeugd vanuit mijn perspectief zullen zien. Ik begrijp dat het voor jou misschien makkelijker is omdat jij ook je blog hebt, maar ik heb naast Facebook niet veel meer dan mappen vol foto’s (veel te veel), wat dagboekfragmenten en enkele brieven die ik af en toe schrijf naar mijn kinderen. Dat lijkt me zo mager. Ik hou te veel van bewaren om Facebook richting prullenbak te loodsen, vrees ik.

  25. Hi Lilith!

    Ik nam je op in mijn rubriek Fri-A-Way. Iedere vrijdag deel ik TOPREADS voor het weekend en jouw artikeltje hoorde daarin thuis. Just to let you know!

    Prettig weekend!
    P.S. Strak! Dat je afscheid nam van FB.

  26. Mieke

    Zoals reeds eerder gezegd, ben ik nog steeds blij dat ik van de ene op de andere seconde besloot om ermee te kappen. De rust in je hoofd, de vrije tijd die erbij komt en de échte contacten die je ervoor in de plaats krijgt zijn onbetaalbaar. Na bijna twee jaar nog steeds.
    En degenen die willen weten hoe het met je gaat, weten je heus wel te vinden.

  27. Ciska

    Beste Lilith,
    Het feit dat je nog steeds op Instagram zit geeft aan dat je nog steeds bang bent om helemaal te verdwijnen. Ik heb sinds Januari 2012 geen facebook meer, geen youtube meer. Sinds vorig jaar ook geen google+ meer en sinds begin van dit jaar inmiddels ook twitter verwijderd. Ik vind het heerlijk en zeer bevrijdend om mijn vrijheid terug te hebben. Niemand weet wat ik doe (stealth modus noem ik het), en als ze het willen weten moeten zij moeite ervoor doen. Tenslotte doe ik ook moeite voor hen.
    Relaties (op welke manier dan ook) zijn voor mij quality time. En quality time ontstaat door energie, aandacht en tijd te investeren. Iedereen die geen energie, aandacht en tijd te investeert is ook geen vriend.
    Ik ben nog nooit aanwezig geweest bij een begrafenis/crematie waar geliefden werden herinnert om de tijd die zij met iemand spendeerde op sociale media. Men herinnert zich ALTIJD die momenten dat men bij elkaar was. DAT zijn de momenten waarop herinneringen worden gebouwd.
    Gun het tijd, want de mensen die je nu niet spreekt komen vanzelf terug. Dan wel via de mail, dan wel via de telefoon (en dan niet dat achterlijke whatsapp/snapchat). Bij sommige verslaafden duurt het wat langer voordat ze het door hebben, maar als het echte vrienden zijn komen ze vanzelf terug.
    Ik ben zelf van 1975, dus ik ben zonder alle poespas opgegroeid. Toen werkte het ook prima, dus waarom zou het nu niet werken. Ja, de maatschappij probeert ons te dwingen tot het gebruik van sociale media, maar dan moet je gewoon wat harder je best doen om ze te heropvoeden en tegen te werken. Het werkt, geloof me. Het is gewoon een kwestie van gewenning, tijd en wederzijds respect.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>