Hij wordt zo groot, mijn kleintje

dextergroot3

Het valt me al een paar dagen op. Niet meteen in lengte, want hij blijft het onderdeurtje van de klas, maar wel in al de andere parameters. In hoe hij met grote ogen en een niet verslappende aandacht naar een film van Pixar kijkt en zit te schateren omdat hij een mopje heeft gesnapt. In hoe hij “neen mama dat bedoel ik niet“, zegt, of een hele uitleg over zijn autospeelsituatie komt geven en mij doet overlopen van trots, omdat hij het toch zo enthousiast kan uitleggen. In de manier waarop hij spaghetti eet.

dextergroot1

Het compenseert voor de momenten waarop zijn kleine hoofdje zo vol zit dat hij alleen nog maar wil ontploffen en luid gillend over de vloer rollen van pure frustratie. Omdat hij iets niet mag. Omdat ik een #assholeparent ben, want een appel voor hem schil terwijl hij expliciet om een appel had gevraagd.

dextergroot2

Ik heb ondertussen geleerd dat alles dat ik dan doe olie op het vuur van zijn woede is. Met scha en schande, wel, en heel veel momenten waarop hij riep en ik riep dat hij niet zo mocht roepen en iedereen aan het einde van de rit op van miserie was. Dus toen ik deze week het boze krijskind rustig kreeg door in stilte zijn hand te nemen en hem met zijn hoofdje tegen mijn schouder te laten rusten tot de kalmte weer intrad, toen dacht ik: hij is ook nog dikwijls heel klein, mijn kleintje. En ik, ik ga het ooit nog allemaal leren, dat ouderschap en hoe je het het beste tackelt.

Reacties

  1. Ach gossie toch!! Zoo herkenbaar. De stapjes die ze ineens gemaakt hebben in hun ontwikkeling… Zucht… Die van mij wordt al 9 dit jaar maar ook over hem verbaas ik me regelmatig, hoe hij praat, denkt, doet, groeit (zowel in lengte als in zijn ontwikkeling). Nog een zucht… het gaat zooo snel allemaal.
    Geniet er vooral van (maar dat doe je natuurlijk ;) ). Fijn weekend!!

  2. Ouderschap leren : ik wil je niet ontmoedigen, maar dat blijft ‘work in progress’, vallen en opstaan, bergen en dalen, koorddansen en een danspasje door de keuken :-) Maar als mama van een 19- en een 15-jarige kan ik wel zeggen dat het boeiender wordt met de jaren.
    Zo zielig die foto waarop hij weent, ik kan me nog levendig taferelen voor de geest halen van vroeger toen dat bij ons ook zo was.

  3. Ann

    Leuk om te lezen :-)
    En inderdaad, zelf rustig blijven is vaak het beste (maar ook moeilijkste). Ik loop soms ook te “roepen” om me dan te realiseren dat ik het alles behalve beter maak.

    Afgelopen week is mijn groot kleintje een jaar geworden.
    Dat was ook wel even een emo momentje!

  4. Je eigen stem kan wonderen verrichten in peuterpuberverhalen. Ilja was een hevige puberaar, nu als kleuter merk ik de positieve gevolgen van mijn consequent reageren op zijn gedrag van vorig jaar. Toch blijft het dagelijks zoeken en uitproberen. Veel geluk in jouw zoektocht!

  5. toen zoonlief pas naar school ging overwoog ik om de oordopjes terug door het huis te verspreiden… Jup, knuffelend tot rust laten komen werkt het best, mijn groot kleintje heeft daar nog steeds het meest deugd van. Maar evenzeer jup, soms roep je terug, escaleert het eerst en besef je pas later dat ie gewoon zooo moe/overprikkeld/hongerig/whatever was en daardoor zo heftig deed. you live, you learn…
    bij de weg: die huilfoto kan zo naar “reasons my son is crying” ;-)

  6. Veerle

    Als mijn zoontje (3 jaar en 5 maanden) over zijn toeren is, helpt het om hem op te pakken en wat rond te wandelen. Niks extra. Gewoon dat.

  7. Het ouderschap is vaak een spiegel en het houdt niet op.
    Altijd is het een leerschool en het beste is gewoon te proberen te doen wat jij denkt dat het beste is voor het kind en voor jou met liefde en geduld.
    Meer dan je best kun je niet doen en het is oké om steken te laten vallen. Kinderen vergeven je wel en zijn heel loyaal.
    Zelf heb ik door het ouderschap al veel geleerd, maar soms weet ik het ook niet meer goed.
    Rustig proberen blijven in elke omstandigheid is wel één van de dingen die je als ouder moet leren en geduld hebben. Zelfs jaaaaren geduld hebben.

  8. Bij kleine kinderen helpt afleiding wanneer ze zich druk maken over iets.
    Wanneer ze ouder worden is het weer wat anders.
    Met tieners moet je vooral proberen praten en tonen dat het je IETS uitmaakt, maar soms (raar genoeg)moet je ook dingen negeren en doen alsof je het niet ziet :-).
    En natuurlijk is ieder kind ook weer helemaal anders. Wat bij de ene werkt helpt bij de andere gene sikkepit.
    Mijn oudste van 18 rijdt nu al met de auto terwijl ik nog goed weet dat ze lag te slapen in mijn armen of in ons bed. Ze zijn heel snel groot. Letterlijk en figuurlijk (en wij OUDer)

  9. Sarah

    Dankjewel. Gewoon: dat ik niet de enige ben. Dat het een normale fase is. Dat het niet aan mij ligt. Dat je het deelt. Dat we er eens over praten.

  10. Magali

    Ik moet mezelf er soms ook op wijzen dat Cyriel (3) toch eigenlijk nog een klein ventje is, en dat ik er soms te veel van verwacht, juist omdat hij het zo goed kan uitleggen. dan is mama’s schoot toch nog steeds het beste. En als ge u daarin stelt, dan is dat toch nog eens een genietmomentje

  11. SnottebELLIE

    Aah die herkenbare crisismomentjes, content dat we hier als ouders allemaal samen inzitten :). Mijn zoon van 2,5 jaar wees mij er gisteren nog op subtiele wijze op, dat ik dringend wat geduldiger moet leren zijn; “Moeke, waar is mijn James trein??”, ik (ter verdediging in het spitsuur druk aan het koken): “ZOEKT EM ZELF IS”, zoon: “MOEKE STOPT IS MET ROEPEN SEG!”

  12. zo mooi. En inderdaad, hier ook al vaak gemerkt dat troost bieden bij driftbuien soms het beste werkt. Ik probeer me altijd in te prenten dat mijn dochter op zo’n moment niet zozeer boos op me is, als wel over haar toeren… en dan heeft ze troost nodig. (Maar soms lukt dat niet en wordt er alsnog behoorlijk geschreeuwd in beide richtingen :-) )

  13. Het gaat ook zo snel, en je weet dat je daarbij stil moet staan, maar toch houd je het niet tegen en voor je het weet zijn ze weer een stapje verder.

  14. Anke

    Ach, hoe fijn om lezen.
    ik hoop dat het ooit lukt, hier. Kleintje kalmeren door tegen me aan te trekken. Momenteel kruipt ie gewoon heel hard achteruit als ik hem wil troosten tijdens één van zijn vele aanvallen.
    Bedankt om dit te delen. Ik zou je terstond willen knuffelen ;)

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>