“Als je honderd dollar over hebt, geef dat bedrag dan liever uit aan een ervaring dan aan een voorwerp“, sprak Gretchen Rubin in een van haar happiness podcasts die ik deze week beluisterde. Nog beter is het om helemaal geen dollar uit te geven, dacht ik een paar dagen later, en dus dook ik woensdagavond tot mijn gigantische verbazing in de Noordzee, voor het eerst in zeker vijftien jaar. Mijn grootouders woonden op een paar honderd meter van die zee, en als ik denk aan mijn kindertijd dan zie ik veel garnaalnetjes die in de eindeloze duinen even goed functioneerden als vlindernet, heel wat door mijn pepe gerepareerde opblaasmatrassen, en halve zomers die zich in zoutwater afspeelden.
Er was woensdag zelfs niet eens een plan geweest. Jawel: er moesten foto’s genomen van ons nichtje in de buurt van de zee, en ik had vlak voor vertrek in een opwelling mijn zwempak onder mijn kleren aangetrokken en Dexter zijn zwembroek in een zak gegooid. Toen ik voelde hoe perfect de omstandigheden op het strand waren was ik zot dankbaar voor zoveel voorzienigheid. Zeker toen Youri – die minder goed voorbereid was- nog eerst moest gaan smeken om een zwembroek te mogen kopen bij dametjes van sluitende strandwinkels, die licht bedwelmd door zijn puppyblik toch wat langer openbleven.
Ik stond tot aan mijn schouders in het water, en naast mij stond een Afrikaanse man kruistekens te maken richting zeegat. Ook ik ondervond een soort religieuze gewaarwording toen de zon over het strand viel en ik het vanuit het water overzag. Ik moest aan Atlantis van Kommil Foo denken, en aan hoe sommige ervaringen andere met geweldig veel gemak overstijgen.
“Op een loeihete dag na je werk in de Noordzee gaan zwemmen” mag bij deze afgecheckt worden van het lijstje dingen waarvan ik niet eens wist dat ik ze deze zomer zo geweldig graag wilde doen.
Zwemmen bij valavond is helemaal geweldig! Ik moet wel altijd mijn vriend overtuigen, die was ooit redder en is bijna in de fysieke onmogelijkheid om in zee te gaan als de rode vlag wappert. Ik word net wakker in Blankenberge waar zijn familie nog woont, gezien de temperaturen ga ik dus vandaag voor de ochtend-, middag- en avondduik in zee!
Als kind zat ik twee maanden op het strand, van ’s morgensvroeg tot ’s avonds…
Onbezonnen op het strand spelen, putten graven, garnalen (proberen) te vangen en vooral veel zwemmen in zee.. Terwijl als ik nu het water in ga, vooral goed mijn ogen uitkijk of er geen kwallen in de buurt zijn. Volgende week ( als het weer het nog toe laat) gaan we met zijn allen een dagje naar de zee.. Ondanks dat ik niet meer elke week “naar huis” ga, blijft de zee mijn thuis. Volgende week komen mijn dochters naar huis :-)
Als kind bracht ik ook uren door op het strand: schelpjes rapen, balanceren op de golfbrekers, kastelen bouwen, races met de gocart en uiteraard kopje onder in het zoute water. Nu is het ook al heel lang geleden. Te lang misschien. Heerlijke post, doet mij er terug aan denken :)
Nog veertien dagen en de zee is opnieuw onze thuis. Zalig moment om ieder jaar naar uit te kijken. Na een paar dagen ben ik iedere dag vroeg wakker en geniet ik van de ochtendwandelingen. In zee zwemmen, eerder een challenge dan een wens ;)
Bedankt voor de herinnering! Als kind ging ik mijn mijn grootouders naar de zee. Zwemmen, papieren bloemen maken en verkopen voor couteaukes….
En nu… Iets minder strandfanatiek….
Een bijna religieuze ervaring ;) Heerlijk ons noordzeestrand, toch als je richting zee blijft kijken. En bij deze temperaturen ideaal!!!!
Wat hou ik veel van de zee. Over twee weken ga ik er weer voor een weekje naartoe. Hopelijk blijft het weer zo goed. Mooie foto van Dexter!
Zalig he! Hier afgelopen vrijdag aan het einde van de dag gaan zwemmen met kleuterlief, niet in de zee, maar een buitenzwembad dichtbij. Een verademing!
Die foto is de max! Je kan er precies instappen :)
Je ziet er stralend uit!