Ach jongens, hoe gaat dat? Ik had dinsdag al op een redelijk vroeg uur een ongelooflijk koddige Flo op de gevoelige plaat weten vast te leggen en dacht, lichtjes overmoedig: wat als ik nog eens een plogje maak? Weten jullie nog, plogjes? Photologjes, met heel de dag door foto’s? Ik heb ze al heel lang niet meer gedaan, ik weet dat josie er nog soms een doet, en tot mijn enorme verbazing is Luna nog altijd bezig. Onwaarschijnlijk! Maar goed, ik zag dat dus nog zitten, dinsdag om iets na zeven, toen Flo belachelijk koddig naar mij zwaaide in de muts die ik ergens uit een doos wist op te diepen en “Daaaaaa!” zei. Toen had ik nog geen idee dat de komende dagen hier weer zo’n zottekot zouden worden dat ik pas vandaag, vrijdag, de tijd zou vinden om mijn al weer gedateerde plog online te zetten.

Youri brengt Flo elke dag naar de crèche, ik breng Dexter naar school.

Dexter was dinsdagochtend evenwel nog heel erg moe, wist hij te zeggen. Ik heb hem gelukkig nog in de badkamer gekregen. Met het nodige duw- en trekwerk. Kindjes die heel moe zijn geven namelijk niet altijd even goed mee.
Hier sta ik in de badkamer te wachten tot hij zichzelf heeft aangekleed. Zichzelf aankledende kindjes zijn geweldig gemakkelijk, maar ge moet wel wat geduld hebben.

Daarna begon het al mis te lopen. Ik vergat een foto te nemen van de autorit. Ook van het afzetten aan school. Het thuis nog snel een kop koffie drinken. Ik dacht maar weer aan mijn plog toen ik al onderweg was naar het station. Te voet, want ik wist dat ik deze week ten vroegste vandaag tijd zou vinden om nog eens te gaan lopen en ik zit veel te veel stil. Plus ook: kijk wat voor schone cadeautjes ge krijgt van moeder natuur als ge eens te voet naar het station gaat!

Ge krijgt zelfs een trip down memory lane, in de vorm van een passage langs het eerste appartement dat Youri en ik deelden. Waar medebewoners in de herfst van hun leven onze vuilnisbakken verstopten en het laatste segment van hun leven vulden met nadenken over hoe ze ons nog meer konden terroriseren. Een beetje zoals Hotel Römantiek, maar dan met erg akelige, gefrustreerde deelnemers die nooit van hun leven een lief zouden vinden. Quoth the raven, nevermore. 

Ik had allemaal plannen om te werken op de trein, tot ik bij het opstappen een gezicht zag dat ik al veel te veel jaren niet meer had gezien. Theun maat, een van de drie mannen die toen nog jongens waren waarmee ik ooit een huis heb gedeeld in het exotische Ledeberg. De zaligheid van iemand uit je verleden tegenkomen en alle vormen van sociaal ongemak kunnen overslaan om al na drie minuten weer bijna van je treinstoel te rollen van het lachen. Echt, sommige vriendschappen die je al lang niet meer zo zou durven noemen omdat er zoveel ongebruikte jaren tussenzitten, ze voelen zo snel weer als warme dekens die nog altijd perfect rond je passen. Om maar te zeggen: ik heb niks van werk verzet en het was een heerlijke treinreis.

De reden van mijn trip was dat ik een date had met twee van de drie dames achter de fijne boekenblog This is how we read. Het verhaal is een beetje gek. Blogboek 1 betekende voor hen het zetje om met hun blog te beginnen, ik vond hun blog zo leuk dat ik hen interviewde voor Blogboek 2, en zij interviewden mij nu voor een stuk over dat vernieuwde Blogboek, dat eind maart in de winkel ligt.

Dat hebben we gevierd met een zeer fijn en inspirerend etentje in The Duke of Antwerp. Praten over bloggen, ik doe dat zelden of nooit in mijn dagelijks leven maar vind het meestal wel zeer fijn.

Op de terugweg zag ik op Facebook dat de Dexmeister in de bib zat voor de Jeugdboekenweek. Ik begin een lichtrode draad te ontwaren doorheen dit plogje. (het is trouwens dat pixelkindje met zijn blauwomrande muts tegen de muur)

Daarna heb ik geen beelden van ik die me super heb gehaast om Dexter toch maar niet als laatste uit de avondopvang op te pikken. Ook niet van ik die verwachtte dat hij als een zielig hoopje eenzaamheid op me zou zitten wachten, en ook niet van mijn verbaasde blik toen hij op een bankje zat te gieren van het lachen tussen een hoop andere kinders en mij zelfs bijna niet zag staan.

Ondertussen kwam Youri ook thuis met Flo die een gigantische buil op haar hoofd had na een valpartij in de crèche en er daardoor minder voor openstond om met mij te duckfacen. Jammer.

Ze kon wel nog lachen, hoor.

Zelfs een klein beetje stappen. Dat loopwagentje komt wel een keer terug, i. Trouwens. Wij hebben geen plannen meer voor nog kinders.

Ik hoop dat jullie een goede week hebben gehad. De zon schijnt, ik ben net gaan lopen en omdat het stiekem Cherokee Friday is ga ik niet onder stoelen of banken steken dat ik moest denken aan een rijmelarijtje dat de afgelopen week op mijn pad kwam.

Geluk

Geluk is geen kathedraal,
misschien een klein kapelletje.
Geen kermis luid en kolossaal,
misschien een carrouselletje.

Geluk is geen zomer van smetteloos blauw,
maar nu en dan een zonnetje.
Geluk dat is geen zeppelin,
’t is hooguit ’n ballonnetje.

–Toon Hermans

Een rijmelarijtje, maar wel een schoon.
Op Cherokee Friday moet dat eigenlijk niet meer zijn.

“Als je honderd dollar over hebt, geef dat bedrag dan liever uit aan een ervaring  dan aan een voorwerp“, sprak Gretchen Rubin in een van haar happiness podcasts die ik deze week beluisterde. Nog beter is het om helemaal geen dollar uit te geven, dacht ik een paar dagen later, en dus dook ik woensdagavond tot mijn gigantische verbazing in de Noordzee, voor het eerst in zeker vijftien jaar. Mijn grootouders woonden op een paar honderd meter van die zee, en als ik denk aan mijn kindertijd dan zie ik veel garnaalnetjes die in de eindeloze duinen even goed functioneerden als vlindernet, heel wat door mijn pepe gerepareerde opblaasmatrassen, en halve zomers die zich in zoutwater afspeelden.
Er was woensdag zelfs niet eens een plan geweest. Jawel: er moesten foto’s genomen van ons nichtje in de buurt van de zee, en ik had vlak voor vertrek in een opwelling mijn zwempak onder mijn kleren aangetrokken en Dexter zijn zwembroek in een zak gegooid. Toen ik voelde hoe perfect de omstandigheden op het strand waren was ik zot dankbaar voor zoveel voorzienigheid. Zeker toen Youri – die minder goed voorbereid was- nog eerst moest gaan smeken om een zwembroek te mogen kopen bij dametjes van sluitende strandwinkels, die licht bedwelmd door zijn puppyblik toch wat langer openbleven.

Ik stond tot aan mijn schouders in het water, en naast mij stond een Afrikaanse man kruistekens te maken richting zeegat. Ook ik ondervond een soort religieuze gewaarwording toen de zon over het strand viel en ik het vanuit het water overzag. Ik moest aan Atlantis van Kommil Foo denken, en aan hoe sommige ervaringen andere met geweldig veel gemak overstijgen.

“Op een loeihete dag na je werk in de Noordzee gaan zwemmen” mag bij deze afgecheckt worden van het lijstje dingen waarvan ik niet eens wist dat ik ze deze zomer zo geweldig graag wilde doen.

De vijftiende mei 2005 zal voor altijd de dag zijn dat

.. ik een tjilp de mus-koffer scoorde op de kinderrommelmarkt van Kortrijk.

.. mijn leaf besefte dat tjilp de mus het nieuwe bruin is.

.. ChloÎ met een wel erg silly hat op haar eigen doop kwam aandraven.

Maar ze had het gekregen van tante lilith, en dat zorgde voor hilarische tafereeltjes!

Zoals: lilith doet een Jezus.

En: lilith en youti waren vergeten dat de camera ingezoomd stond.

Bedankt Jezus, omdat we heel de dag hebben mogen ravotten in de tuinen van de heer!

Nu, via tales from the crib tv:

Eend smijt zich volledig tijdens herdenking van gasaanvallen in Ieper.

Giv mo goaze!
(zoals wij het in Ieper zouden durven zeggen, maar best niet luidop)

Ja, ze lacht al!
Maar als er een camera in de buurt is niet.
(ik denk dat het voor haar imago is. Ze zijn daar heul gevoelig voor hoor, die baby’s)

Het scheen erg moeilijk te zijn, volgens het internet. Maar eens alle lichten goed opgesteld en een goede achtergrond gevonden viel dat zwangerschapfotograferen best mee. Al hielp het ook wel dat Youri’s zus gewoon heel mooi zwanger is. Nog een paar maanden wachten, en dan kunnen we beginnen met het fotograferen van kleine handjes en voetjes. Als Anne Geddes het kan, dan kunnen wij het namelijk ook.

De volledige buikreeks staat hier.

Volgens iPhoto.

En dan is het plots zondagnamiddag en is daar Google.

Deze namiddag deed ik een testje op de jubileumbarbecue voor de vijfentwintigste huwelijksverjaardag van mijn ouders. Met de camera en de zoomlens in de aanslag fotografeerde ik iedereen die zich in mijn vizier bevond. Het leuke aan een zoomlens is dat je vanop afstand kan toeslaan, zodat niemand weet dat ze gefotografeerd worden.

Na een paar keer fotograferen kan je van iedereen een superfoto maken, leerde ik uit mijn experiment. En dat is maar goed ook, want soms sluiten mensen net hun ogen, of trekken ze een belachelijk gezicht tijdens een gesprek. Niks aan te doen, dat gebeurt de besten wel eens, en zeker als het spontane foto’s zijn. Hoe meer de namiddag vorderde, hoe meer ik mezelf erop betrapte dat ik mijn camera steeds in dezelfde richting liet fotograferen. Die richting was elke richting waarin Nikki zich op dat moment bevond.

Nikki is het lief van mijn broer. Dat is al een bewonderenswaardige eigenschap, maar het vreemdste moet nog komen: het is absoluut onmogelijk om een slechte foto van Nikki te maken. En ik kan het weten, want ik heb er deze namiddag tientallen getrokken. Telkens ik het resultaat op het kleine schermpje bekeek was ik onder de indruk van wat ik zag. Ook al sluit Nikki haar ogen, of is ze net bezig met het uitspreken van een woord dat iedereen een dom gezicht zou geven, ze blijft er super uitzien op elke foto. Ik snapte er niks meer van, dus bleef ik foto’s nemen. En nog ÈÈn, en nog ÈÈn. Elke foto was gewoon even mooi. Sommige mensen zijn gewoon gemaakt om duizenden foto’s te sieren, en Nikki is daar zonder enige twijfel een perfect voorbeeld van.

Ik weet niet of het haar sproetjes zijn, of de kleur van haar wenkbrauwen, maar ik weet wel dat ik gigantisch jaloers ben op haar speciale eigenschap. En vanaf nu noemen we haar gewoon met z’n allen fotogenikki.

Niet te zien: hoe de bij zich enkele seconden later omdraaide, een wilde achtervolging aanvatte en mij liet crossen door de tuin met een camera rond mijn nek.