Dexter loslaten, ik heb dat moeten leren. Wat zeg ik? Ik ben dat nog steeds aan het leren. Bij de onthaalmoeder en de crèche had hij het- in het verlengde van zijn zware eerste maanden- erg lastig. En ik dus ook. Ik herinner me de dagen waarop ik wist dat ik zoals elke avond te horen zou krijgen dat hij weer zo veel had gehuild als stress stress en nog eens stress. Ik moest werken, maar heb hem ook een paar periodes bij mij thuis gehouden omdat ik die constante stress er echt te veel aan vond. En ik deed wat ik kon, maar in mijn hoofd was het nooit genoeg. Een ongelukkig kind is een ongelukkige moeder, dat heb ik in die eerste twee jaar met scha en schande geleerd.
En toen ging hij naar school. Ook dat was in het begin lang niet simpel, al ging het stukken beter dan ik had gevreesd, dankzij een hele lieve en geduldige juf en stapje per stapje. En toch was mijn stress zelden weg. Knopen in mijn maag bij het afzetten, omdat ik zijn lip zag trillen en de instorting zag naderen. Me heel de dag afvragen of hij het echt wel fijn vond en fulltime naar de klas gaan niet te zwaar was voor zo’n klein boontje van twee jaar en half. Zorgen dat ik zeker om half vier in de gang van de school stond, ook al betekende dat veel te korte werkdagen voor veel te veel werk. Heel vaak denken: zou hij niet beter gewoon nog even bij mij thuis blijven? Wetende dat ik de dingen alleen op de lange baan schoof, en dat het ook gewoon niet haalbaar was. Ook: dat ik er niet meteen gelukkig van zou worden, en hij vast ook niet.
En toen moest hij naar de vakantieopvang, en brak mijn hart daar al in april voor. Ocharme dacht ik, dat Dextertje. En ook toen vond ik het loslaten niet makkelijk, want hij kende daar niemand en mannekes toch, maar ik deed het, en ik beet op mijn tanden, en ik zag hem week na week openbloeien en aan zelfvertrouwen winnen. En aan het einde van de grote vakantie dacht ik: ik heb hem er helemaal niet mee gestraft, ik heb hem juist een cadeau gedaan. Hij had er deugd van, en ik ook.
En ik weet dat dat met het nieuwe schooljaar net zo is. Ook al was het vanmorgen weer een beetje van nul beginnen qua overdondering, en moesten er zevenendertig knuffels en zoentjes aan te pas komen voor hij me los wilde laten. Hij heeft niet geweend. Ik heb niet geweend. En ik besefte deze namiddag plots dat ik al een hele dag zat te werken zonder noemenswaardige Dexterstress. We zijn het aan het leren, geloof ik. Volgende stap: naar de naschoolse opvang, een paar dagen per week.
Ik kan het, ik weet het. Al bestaat de kans dat ik en mijn zeer makkelijk bloedend moederhart dat volgende week al weer vergeten zijn.
Hoe was het bij jullie kleine schoolgangers, vandaag? En herkennen jullie het gevoel van telkens wat meer moeten loslaten, stress of geen stress?
Naar school gaan is OK hier (was van in het begin OK, en de crèche ging ook bijna direct goed). Maar gaan logeren is moeilijk. Allé, voor mij dus, niet voor de dochter. Ik slaap gewoon bijna niet. Schrik om het half uur wakker om op mijn gsm te kijken of ze niet gebeld hebben dat er iets is met haar. Ik heb dus ook nog veel te leren (en dochter is al bijna 10).
Bij Dennis (2e leerjaar) ging het heel goed, hij had er zin in! Al heb ik hem wel 3 jaren in de kleuterklas wenend in de armen van de juf moeten geven en snel uit het zicht verdwijnen. Sinds hij sportkampen van een week doet, waar hij de eerste dag niemand kent, is zijn schrik voor het onbekende veel minder. Oef. :D
Iris (2e kleuterklas) ging deze morgen redelijk vlot naar binnen. Deze middag moest ik toezicht doen op haar speelplaats en toen was het afscheid met tranen met tuiten. Maar ze is in goede handen van lieve juffen.
Nog even en ge moogt hem terug ophalen. Dat loslaten gaat volgens mij altijd beter gaan, hoop ik. Voor ge het weet staat er zo’n lange slungel naast u die met zijn arm op uw schouder leunt en ‘hé ma’ zegt. :D
Bij ons ging het niet zo gemakkelijk. Het was de alleereerste dag school ooit. En dat op 1 september. Geen aanrader zo bleek. Zoonlief bleef rustig, speelde het eerste uur flink terwijl ouders op de speelplaats stonden te kletsen en koffie drinken. Hij wist toen nog niet dat ik weg zou gaan (is onze oudste).
Eenmaal in de klas zette het ontstond er een mexican- kleuter- ween- moment: één kleuter zette in, de anderen volgden relatief snel. En sommigen weenden niet, nee ze krijsten doodsangsten uit. Toen zoonlief door had waarvoor al dat geween wel diende ging ook bij hem het alarm af. Ik las pure paniek in zijn oogjes. Ik dropte hem in de armen van de juf, die al 9 handen te kort kwam gok ik, en binnen 10 seconden was ik de klas uit. Mijn tranen onderdrukkend. Mijn zoon zo plompverloren achterlaten in een omgeving waar hij niemand kent en waar hij zich zo in de steek gelaten moet voelen, dat is niet hoe ik hem eigenlijk wil opvoeden. Ik troost me met het idee dat hij na drie minuten wel zal gestopt zijn met wenen en het zal ondergaan. Maar hoe ik hem morgen rustig kan afzetten waarbij hij er vertrouwen in heeft dat we hem terug komen halen, daar heb ik geen flauw idee van. Na vandaag zal hij het zaakje een tijdlang niet meer vertrouwen vrees ik.
Goh .. mijn eerste tranen vandaag.. ik met mijn grote mond, maar zo’n klein moederhart… Emma naar het eerste middelbaar.. geen probleem, enthousiast naar school..
Maar Norah.. Nieuwe school.. Norah heeft Beselare achter zich moeten laten en is wat dichterbij ons werk.. Sint-Jan, kleine dorpsschool, kind of 12 per klas…
Haar beste vriendinnetje moeten achterlaten, haar zus naar een andere school, nieuwe klas… Zodra de bel ging brak de paniek uit.. Ik voel mij niet lekker, ik heb buikpijn en dan.. IK GA JOU MISSEN.. Mee helpen wenen helpt natuurlijk ook niet.. maar tans pis, ik, de die met haar grote mond.. stond erbij en keek er naar… Haar eerste uurtje had ze turnen en hebben ze haar wat gerust gelaten.. Om 11u kreeg ik telefoon van de directrice ( waar we een heel goeie band mee hebben) dat ze zodra ze in de klas zat, mee deed met de rest.. Deze middag macaroni op school… school zal vandaag alvast gescoord hebben.. Ik heb nog wat goed te maken vanavond :-) Nog een uurtje geduld ..
De mijne zijn 11 en 14 en ik heb vandaag ook nog een knoopje in mijn maag. Vooral voor de oudste, die na de studiekeuze in een nieuwe klas terecht komt en daar toch wel gespannen voor was. En dan leeft de mama ook mee natuurlijk. Ik zal blij zijn als ik straks hoor dat het allemaal wel is meegevallen vandaag. Tja, dat loslaten…
Jongens, al dat loslaten, ik heb het er helemaal mee gehad vandaag. Alle vier in een keer weg, weet je hoe stil dat is in huis?:-0. In ieder geval, ik moet het dus ook nog leren, en heb nog een heeeeele lange weg te gaan. Het enige wat me hierin belemmert, dat ben ikzelf. Ik moet bij mezelf de loslaatmodus nog vinden… En nu spring ik op de fiets om mijn vier gastjes weer in mijn armen te sluiten!
Als je ze nu zou zien met haar 15 jaar en een krak in haar plan trekken en moeilijke eerste stappen zetten, geloof je je ogen niet maar ik heb jaren gedacht dat ik moeder was van een koalabeertje dat haar moeder nooit of te nimmer zou loslaten. ECHT NOOIT hoor mama ik blijf ALTIJD bij jou wonen.
Tranen, nog een kusje, nog een knuffeltje en terugkomen hé, mij niet vergeten hoor,…..
Nooit willen gaan logeren (per uitzondering bij de grootouders en dan ook niet zonder drama). Ik dacht dit komt niet goed, ik ben niet goed bezig als moeder. Ik moet haar harder maken. Tot ik op een gegeven moment dacht “den boom in met alle (goedbedoelde) adviezen”: ik doe het op haar tempo, we zien wel wat ervan komt.
En kijk ze is nu uitgegroeid tot een zelfstandige madam die helemaal geen schrik meer heeft om het moedernest te verlaten en stevig met haar beide voeten in het leven staat. Het komt goed! Al zal je nog regelmatig met een knoop in je maag zitten en je tranen moeten verbijten.
Tja, hier was het ook weer van 0 beginnen…
Onze kleinste meid is vorig schooljaar na de paasvakantie in de peuterklas gestart. Elke dag heeft ze geweend bij het afscheid. Soms met hysterische krijsbuien en achter-mij-aan-rennen in de gang erbovenop. Meer dan eens ben ik met tranen, en in het beste geval enkel met een trillende lip naar huis gelopen, om te proberen mijn gedachten te verzetten op het werk. En dat lukte niet zo goed, net als jij hierboven beschrijft: stress, stress en nog eens stress. Elke ochtend weten: “straks is het weer van dat”, en elke avond denken: “ze gaan weer zeggen dat ze het moeilijk gehad heeft, dat ze veel geweend heeft, dat ze lastig is, dat ze niet alleen wilt eten, dat ze achter de juf aanloopt, etc etc.” Als ik het hier neerschijf, snijdt het nog mijn adem af. (ik schreef er in april al eens een kort stukje over op mijn blog: http://eenlepeltjelekkers.be/courgettekoekjes-met-feta/)
En vanmorgen waren het weer tranen met tuiten bij het afscheid. Eerst al toen we haar grote zus in het eerste leerjaar achter lieten, en dan nog eens als we in de klas waren, en nog net iets luider toen ik wegging. En weer komt de stress piepen… Knoop in de maag, weinig concentratie…
Ook al is zij het tweede kind en heb ik het dus al allemaal eens meegemaakt: het blijft moeilijk…
Ook hier loslaten met de grote L. Amaajnie, da moederhart van mij… Het was Arthurkes allereerste schooldag en dat deed mij meer dan ik wou toegeven. Ook iets met een grote mond en een klein hartje.
Meneerke kon niet snel genoeg op de speelplaats zijn om in de torens te klimmen en van de glijbanen te roetsjen. Eenmaal in de klas was hij al wat minder enthousiast en het beterde er niet op toen we effectief afscheid namen. Een lipje dat trilt en tranen in de ogen. Bleh. Maar geen afscheid nemen – zoals ik sommige ouders ook zag doen – vond ik niet kunnen.
En nu jeeeeuj, want binnen welgeteld 37 minuutjes gaan zijn papa en ik hem halen. Benieuwd !
Hier was het verschrikkelijk. Was er zelf niet bij, maar mijn man zijn verhaal bevatte de woorden; schreeuwen, huilen, drama en vastklampen. Hij gaat nog maar sinds april maar het afscheid is telkens al huilen geweest, we nemen nochtans kort en kordaat afscheid gelijk ze in de boekskes schrijven enal. Hopelijk betert het snel…
Kleintjes heb ik niet meer. Maar als ik je lees, word ik onmiddellijk terug gekatapulteerd in de tijd, met een zoontje dat al begon te wenen toen we de deur uitstapten en niet meer stopte tot het eerste uur voorbij was. En dat gedurende enkele weken, het eerste kleuterklasje..Neen, dat was niet fijn. Maar zie, hij is vorige week beginnen werken, en hij is een blije knul geworden. Dus het komt toch wel goed :)
1 septemberstress heb ik nog niet. De baby gaat nog naar de crèche. Maar na de 4 weken verlof afgelopen zomer, hadden we het toch moeilijker. In die 4 weken ontwikkelde de baby de fameuze “angst voor vreemden” en na 4 weken waren die begeleiders al vreemden geworden. Dus een pruillipje als ik hem achterliet en ’s avonds horen dat hij toch wat stilletjes was op de speelmat tussen de – ok, allemaal oudere – kindjes. Toch ook een beetje pijn in mijn moederhart. Vooral als ik hem de volgende dag weer moest afzetten. En de dagen erna. Tot hij na enkele dagen al bijna uit mijn armen sprong om te gaan spelen en er in zijn heen-en-weerboekje stond : “ik geniet ervan om met de andere kindjes op de speelmat te spelen”. Ik heb nog 2 jaar om mijn hart voor te bereiden op die eerste 1 september. Het zal nodig zijn…
goh, gisteren mijn 18-jarigen afgezet aan het internaat, andere kant van ’t land … en geloof me … dat hartje reageert nog net zo als 15 jaar geleden .. ik vermoed volgend jaar inrichten van ‘een kot’ dat dat ook nog zo zal zijn …
Ik heb vandaag mijn bijna 16-jarige afgezet aan een totaal nieuwe school waar ze niemand kent om een nieuwe richting te gaan volgen die op de vorige school niet werd aangeboden. De rest van het schooljaar moet ze daarvoor om 7u15 aan de bushalte staan (voor een kind dat maar wakker wordt ’s avonds)
Het liefst van al zou ik om 4 uur aan de schoolpoort willen gaan staan (of een vlieg zijn, nog beter) om te weten dat alles in orde is en ze de bus naar huis gaat halen …
Loslaten doen we vanaf de geboorte tot we zelf ons hoofd leggen denk ik. En ondertussen moeten we er maar op vertrouwen dat ze het goed gaan doen …
“Laat het los, laat het los”, ik zing het ook al enkele dagen in mijn hoofd. Binnen een paar weken moet mijn baby voor het eerst naar de crèche, en de tranen springen me al in de ogen als ik er nog maar aan denk. Dat ze als borstvoedingsbaby nog geen druppel heeft gedronken van de papfles, die hier thuis steevast voor hysterische taferelen zorgt, helpt al helemaal niet…Maar het betert dus (een beetje) met de jaren, dat ga ik proberen te onthouden!
oh, mijn oudste heeft “maar” drie weken geweend toen hij naar school ging, maar het waren drie heel lange weken! Dus ik kan me wel iets voorstellen bij wat je bedoelt!
Ik herinner me die eerste schooldag van de oudste nog zo goed. Hoe ik daar stond met een kersverse baby en mijn hart in duizend stukjes op de speelplaats lag. Hoe flink hij was en ik, die dacht dat ik geen traan zou laten, als een hoopje verdriet op te vegen was.
Ik had toen vooral schrik dat dat kleine, perfecte ventje zo hard – negatief – beïnvloed zou worden. Maar het is goed uitgedraaid en alles went en kind twee en drie rolden er zo in.
Vandaag stond ik op de speelplaats van het middelbaar met een hoop andere nieuwsgierige ouders. Ik telde de minuten tot hij terug thuis was en eerlijk: ik had stress in zijn plaats. Het zal weer wennen worden, maar alles komt goed. Dat moet.
Ik kan het ondertussen eigenlijk best al heel goed. Loslaten bedoel ik. Ook om mijn eigen te beschermen :-).
Ik denk weleens : ‘Goh, onze Wouter is vandaag naar een school met allemaal nieuwe kinderen. Hij kent er alleen iemand van de Chiro!’, maar vijf minuten later ben ik dat al vergeten.
En onze Mats die bijna drie jaar is ondertussen heb ik afgezet en die zwaaide nog eens vrolijk vanuit de zandbak. Morgen gaat hij zeker terug !
Volgens mij zijn ons kinderen ook eens blij dat ze van hun stressy mommy af zijn ;-).
Ik vond het heerlijk vandaag zonder kids. Ik vond het zelfs veel te vroeg om al om half vier aan de poort te gaan staan.
Gelukkig kon ik nadien meteen aan de kook beginnen.
Loslaten gaat dus zeer goed.
Bij mijn eerste wipte ik tijdens mijn middagpauze nog eens de crèche binnen om haar te zien met een huilbui tot gevolg :-(. Dat heb ik snel afgeleerd.
En ik heb vele tranen gehuild toen ik haar voor het eerst op school afzette. ‘Ocharme’ dacht ik toen. ‘Zo tussen al die kinderen! Mijn kleintje.’ Maar bij ieder kind gaat het beter en beter dus.
Alhoewel ik het nog niet zeker weet bij Fee, mijn jongste die nu vijftien maanden is.
En ik liep wel wat verloren vandaag eerlijk gezegd want ik ben die drukte wel gewend uiteindelijk en het is RAAR wanneer ze er plots niet meer zijn.
Emiel is bijna drie, en beleefde vandaag zijn allereerste schooldag.
Eigenlijk was het omwille van verschillende omstandigheden dat we zijn schoolcarrière een paar maanden ’te laat’ zijn gestart, maar ik zou het meteen opnieuw zo doen. Zelfs zonder noemenswaardige reden.
Op z’n tweeënhalf was hij echt nog een klein peutertje, dat nog niet zindelijk te krijgen was, nog niet goed sprak en totaal nog niet assertief was.
In die paar maanden tot nu is hij zoveel ‘groter’ geworden, hij spreekt verstaanbaar en we hebben onze tijd genomen om hem zindelijk te laten worden.
Resultaat: een hele flinke, enthousiaste Emiel op zijn eerste schooldag, en een mama die er zich eigenlijk helemaal geen zorgen over maakte.
Het valt mee, denk ik. Mijn oudste startte vandaag in het eerste leerjaar. Ze is geen held, maar ze houdt zich kranig. Er zijn weinig écht moeilijke afscheidsmomenten geweest sinds ze naar school gaat.
Mijn zoon startte vorig jaar in de eerste kleuterklas. De eerste twee maanden ging dat ontzettend moeilijk. Ik hoorde ook enkel dat hij ongeveer de hele dag door huilde, niet meespeelde, zich niet goed voelde. En ik voelde me daardoor ook ontzettend slecht. Ik overwoog zelfs om minder te gaan werken om hem in de namiddag thuis te houden, maar dat ontraadde zijn juf me. ‘We bekijken het nog even,’ zei ze. En dat was een goed idee, want op relatief korte termijn heeft hij de klik helemaal gemaakt. Ineens ging hij graag. Echt graag. Ik denk zelfs liever dan mijn dochter ooit naar school is gegaan. Het was een enorme opluchting.
Toen we hem vanochtend hebben afgezet in de tweede kleuterklas, ging dat probleemloos. Hij zocht zijn vriendjes en begon te spelen. Het contrast met vorig jaar kon niet groter zijn.
Simpelweg heerlijk om lezen: al mijn gevoelens van vandaag de revue zien passeren in alle reacties! Stress op kop, opluchting en ‘freedoooooooom’ ook ;).
Hier ook allereerste schooldag v ‘oudste’ achter de rug, pffff, nu mijn klotsende oksels gaan wassen zie!
hier 2 dochters van 4 en 6 die met een grote glimlach terg naat school stapten, de oudste al naar het eerste leerjaar. En vanavond huiswerk voor ons, boeken kaften, dat was serieus lang geleden. Dus dat loslayen ging vandaag behoorlijk vlot. Hopelijk blijft het zo.
Onze dochter heeft zich pas halfweg eerste kleuterklas aangepast, onvoorstelbaar dat het zo moeilijk voor haar was als we haar nu zien (derde kleuter). Onze zoon heeft het ook een jaar moeilijk gehad in de crèche / onthaalmoeder… Ik begrijp dus heel goed wat je bedoelt. Je wil gewoon dat je kind zich goed voelt…
Ik vraag het me al lang af, of mijn ouders niet beter strenger waren geweest vroeger. Bij mij was het altijd opnieuw een serieus drama, en als ik mijn trots niet had gehad, zou ik tot halverwege het middelbaar nog geweend hebben. Ik ging ook pas vanaf het eerste leerjaar volledige dagen naar school, ging elke middag bij mijn meter eten en heb nooit in de opvang moeten zitten, maar dan nog was het een ramp.
Misschien was dat allemaal sneller verbeterd als ze mij tijdens vakanties ook op kampen e.d. hadden gestuurd, of mij de scouts of Chiro hadden laten proberen.
Maar alleszins, zelfs bij mij is het goed gekomen; ik begin nu zonder vrees overal (opleidingen, seminaries, sportclubs,…) alleen aan, terwijl ik verbazend vaak mensen hoor zeggen dat ze zo’n dingen nooit zouden durven zonder een bekende erbij. De stoere kindjes zijn dus de toekomstige mietjes, terwijl de dieseltjes zich later prima op hun eentje redden :) Laat dat hart maar af en toe efkes breken nu, later gaat het eens zo hard blinken van trots!
Ik heb mijn driejarig knolletje van mijn been moeten lospeuteren. Hartverscheurend wenen, met mijn twee handen in zijn rug aan het duwen. Tegen dat ik een stap achteruit had gezet, hing hij weer aan dat been. Ik heb me er niet door laten afleiden omdat ik weet dat dat over is eens ze binnen zijn. Ook stond ik hem op te wachten eer hij uit de klas kwam. Ach. Natuurlijk weende ik innerlijk mee, maar ik heb hem dat niet laten zien.
Och zwijgt, ik kon er niet eens bij zijn. Ik kan hem nooit brengen, want ik ben altijd al aan het werk. Maar de overgang was hier eigenlijk geen echte overgang, want hij was het al gewoon van naar de opvang te gaan (ook daar op school). En bij Felix had ik zelfs geen moeite met hem achter te laten. Ik heb daar eigenlijk niet zoveel last van eigenlijk, behalve dat ik wou dat ze daarna niet naar de opvang moesten, maar dat ik klaar kon staan met een dampende kom soep of versgebakken wafels. En dat ik zelf geen stress had, loslaten vind ik vrij makkelijk, maar dat hectische altijd-haasten-leven. Ik haat het. Haat het. En ik hoop daarin echt een ander evenwicht te vinden, someday.
Hier is het vlot gegaan, oef! Tweede kleuterklas en Zoon kon er echt niet mee lachen dat hij niet meer bij zijn juf, zijn grote held en voorbeeld, mocht maar bij nieuwe kindjes en een nieuwe juf moest. Veel lood in de schoenen dus en geen traantjes maar hij moest wel bij de juf op de arm. Maar toen ik hem kwam halen zei hij zo heel lief ‘Na de middag ben ik vrolijk geweest mama’, helemaal spontaan en de juf kwam dat direct bevestigen. Goed wetende dat de komende dagen nog lastig kunnen zijn ben ik toch al een beetje blij…
Flinke Dexter, Flinke mama!!
Ik kan ook niet goed loslaten. Heel herkenbaar toch!
Onze eerste schooldag was ok! De 2e al iets moeilijker precies.
Nog geen eerste schooldag hier voorlopig, maar loslaten is niet makkelijk.
Ik hoop dat het betert met de tijd, maar ik vrees er wat voor :-)
Stillekes aan, stapje per stapje. Jullie zijn echt goed bezig hoor, en de schaduw van die moeilijke periode zal zachtjesaan wel wegtrekken, don’t worry.
Zeer herkenbaar, maar met een scheiding van een peuter van nog geen twee moet je gewoon snel loslaten zonder dat je dat zelfs echt wil.
een tiener die zorgt dan weer zelf dat je moet loslaten , maar zover ben jij gelukkig nog niet ;-)
Ik vind dat het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen: leren mijn kind los te laten. Ik ben er nog steeds geen ster in.. Maar zal moeten, want volgend jaar gaat mijn zoon naar de middelbare school, dan moet hij er zelf heen fietsen en alles zelf uitzoeken op zo’n grote school met allemaal nieuwe dingen.. ik krijg er nu soms al de bibbers van.
Mijn zoon had een spraakstoornis en was heel moeilijk verstaanbaar toen hij voor het eerst naar school ging. Het brak mijn hart dat niemand hem verstond en ik er niet was om het te vertalen. Maar met logopedie en veel geduld is hij een heel eind gekomen en vanaf dag 1 had hij enorm veel zelfvertrouwen, gelukkig. Ze komen er wel, die kleine mensjes!
Heel herkenbaar hoor, hier nu weer met dochterlief terwijl ik haar maandag in een nieuwe plaats naar een nieuwe school bracht. Ze wilde niet dat mama wegging, heel begrijpelijk voor haar en ook voor mij. Maar ik moest gaan met pijn in het hart en toen ik haar ging halen aan het einde van de ochtend had ze het naar haar zin gehad. GELUKKIG!
Mijn dochter huppelde door de kleuterjaren,lagere school en ook het middelbaar ging vlot.Over 14 dagen gaat ze op kot,dat is wat anders,zowel voor haar als voor mij,het weekend zal zo om zijn want we wisselen op zondag ook nog eens van ouder…De zoon is nog nooit graag naar school gegaan,zit nu in 2de middelbaar en die moet ik nog bijna elke dag motiveren om naar school te gaan,te studeren,zijn rugzak maken en alles wat met school te maken heeft.Dat blijft zo,moeilijk,los laten…